En als je voor je kinderen zorgt, is dat dan niet 'nuttig en waardevol' zijn Interessante opvatting... TS: mijn vader is, zolang als ik me kan herinneren, thuisblijfpapa. Hij vond het prima om full-time thuis te zijn, en mijn moeder had: a. Een betere baan b. Niet het thuisblijf-gen. Als zij de hele dag bij de kinderen had moeten zijn, was ze gillend gek geworden Dit was vrij revolutionair in de jaren '80 Bij mij en mijn man is de situatie enigzins vergelijkbaar. Ik werk full-time, mijn man part-time (3 dagen in de week) en is 2 andere 2 dagen thuis met de kinderen. Wanneer ze allebei naar school gaan, gaat hij weer full-time werken. Persoonlijk zou ik graag 4 dagen p/w willen doen, maar dat kunnen we ons financieel niet veroorloven.
Kinderen kunnen inderdaad zinnetje doordrijven maar deed ik als klein kind ook. Jij hebt er vier en iedereen zal toegeven dat dat zwaarer is dan 1 lijkt me ook heel logisch. Iedereen leeft anders en als je dat prima en prettig vind moet je vooral doen. Iederen doet en leeft anders. Mijn vriend houd heel veel van onze kleine maar hij verdiend ook even rust vind ik . Tijd voor je eigen is echt niks raar
zoals ik zei iedereen doet het anders in het leven en dat respecteer ik gewoon. Jullie moeten doen waar jullie je namelijk prettig bij voelen net als ik
nou wat er hier soms nog wordt aangegeven merk ik soms ook nog wel: veel vinden het nog raar dat mannen thuis zijn bij de kinderen en de vrouw fulltime werkt. Vooral mannen. Mijn man kan zich best de meningen van anderen aantrekken dus wellicht dat dit hem een beetje doet terug deinzen. Ook een goeie opmerking gelezen waar ik zelf zo niet over nagedacht heb: Dat gedwongen ontslag vreselijk kan voelen en je door een verwerkingsperiode heen moet.. Zo heb ik het niet gezien maar kan me idd voorstellen dat het toch erg rauw op zijn dak valt als het eenmaal zo ver is. Hij kan sowieso thuis eerst het fulltime proberen. En dan hoop ik natuurlijk dat hij jeu leuk vindt maar anders gaat hij parttime iets zoeken, voor max drie dagen ofzo. wel leuk om te lezen dat vaders het ook heel leuk kunnen vinden. Het is echt ouderwets om alleen de man als kostwinner te zien en de vrouw die thuis zit. Ik krijg soms die opmerking ook wel: "jij als moeder en dan 5 dagen werken?! Dat zou ik niet doen hoor!"
Mijn man is thuis blijf papa. Hij doet dit met veel liefde en plezier, hele dagen. Er zijn momenten dat hij gillend gek wordt, maar dat heb ik ook. En ik denk vele moeders metmij. Maar hij verzorgt onze zoon dag in, dag uit!
Tja, dat zit dan waarschijnlijk ook in de cultuur van (je lat)?. Wat een onzin die gedachtengang, vind ik eerder bekrompen dan ouderwets. Dat zijn vast ook de mannen die een lachstuip krijgen van 2 mannen in een relatie?
echt leuk! Ben jij ook tevreden met de tijd die je met je zoon doorbrengt? Ik heb veel vakantie en ben binnen bepaalde grenzen ook wel vrij binnen mijn werk dus dat zorgt er wel voor dat ik denk ik nog genoeg tijd met de kinderen heb.
Wow, toch wel een hoop "ouderwetse" reacties. Ik vrees dat in de huidige economische tijd een heleboel mensen door die houding erg ongelukkig worden in een situatie waar ze niks aan kunnen doen. Ik kan me goed voorstellen dat uiteindelijk de financiele situatie de doorslag geeft over wie er het meeste gaat werken. Ik denk dat mannen er aan moeten gaan wennen dat er steeds meer vrouwen zijn die een beter betaalde baan hebben dan de mannen en dat mannen een steeds grotere zorgtaak gaan krijgen. Mochten die factoren niet meespelen denk ik dat het vooral afhankelijk is van de persoon en niet van de sekse. Ik geloof iig niet dat een vrouw per definitie de betere verzorger is. Mijn moeder was altijd thuis en natuurlijk was ik daar wel blij mee maar achteraf vraag ik mij af of zij daar gelukkig door geworden is. Sommige mensen hebben het nodig om uitgedaagd te worden. Ik vind het heerlijk om nu thuis te zijn maar ik kan ook genieten van die paar uurtjes die ik in de avond kan werken (als iemand me dat had verteld toen ik nog voltijd werkte had ik ze niet geloofd ). Zoals al aangegeven is een gedwongen ontslag voor veel mensen een groot verlies, het werk dat je doet definieerd toch in zekere mate wie je bent (voor zowel mannen als vrouwen). Maar voor vrouwen is het nog steeds maatschappelijk geaccepteerd om dan te roepen dat ze net zo lief thuis bij de kinderen zitten.
Terug ontopic naar xe vraag van ts: zoals al eeder gezegd denk ik dat de crux er in zit dat hij er nu niet zelf voor kiest, maar door het ontslag gedwongen wordt. En dat voelt heel anders. Sowieso is gedongen ontslagen worden (in de meeste gevallen) erg naar. Daar hoort haast een soort rouwproces bij. Ik kan me wel vinden in eerder gegeven advies, om hem toch alle kans te geven om nu te doen wat hij wil en hem daarin te steunen. Desnoods toch eerst solliciteren en vervolgens zelf te beslissen te stoppen met solliciteren (als hij niet snel werk vindt en het thuis zijn goed bevalt.) Of vanuit een werkende positie zelf besluiten om te stoppen. Maar dat het wek echt als eigen keuze en iets positiefs voelt. Ik heb na de geboorte van de jongste een jaar een sabbatical opgenomen. Heerlijk! Maar als ik nu te horen zou krijgen dat ik ontslagen zou worden, zou ik dat echt vreselijk vinden. Zelfs al zou ik zeker weten dat het weer 'maar' voor een jaar (of korter) zou zijn en ik daarna weer aan het werk zou kunnen. Ik zou er het beste van maken en vast ook vaak van de voordelen en mooie momenten genieten. Maar toch zou het anders en minder prettig voelen. Ik kan me wat dat betreft wel invoelen in je man.
Tsja, als vrouw kan je het nooit goed doen... Als je fulltime thuis bent dan ben je ouderwets, als je fulltime werkt ben je een carriere-gerichte bitch die haar kinderen in de steek laat.... Altijd is er wel iets dat je als vrouw / moeder verkeerd doet, dus ik zou me er lekker niks van aantrekken
Ik kan het me wel voorstellen van je man. Hier is het wel eens ter sprake gekomen om het zo te doen. Ik heb een eigen bedrijf dat groeiend is momenteel en ik werk me drie slagen in de rondte. Mijn man werkt 4 dagen. Mijn grootste probleem is dat ik niet alleen het kantoor moet managen, maar ook nog thuis de hele boel moet regelen. Hij doet wel dingen, maar ik moet het regelen. Ik zou best fulltime willen werken als hij thuisblijft, maar dan wil ik ook het hele geregel kwijt zijn. Mijn man zou best fulltime thuis willen zijn, maar ziet aan de andere kant al dat huishoudelijk gedoe totaal niet zitten. Hij zou daar echt geen bevrediging uit kunnen halen, want als je thuis bent zit je natuurlijk niet heel de dag idyllisch met je kind te knutselen of de schommel te duwen. Nee, dan moet je ook poetsen, boodschappen doen, verjaardagen en feestjes regelen, de administratie regelen, de wassen draaien, vouwen, strijken, opruimen, zorgen dat er nieuwe kleren komen als de oude kapot of te klein zijn. Voor mijn man is dat bepaald niet de ideale manier om zijn dagen in te vullen, dus kan me best voorstellen dat dat voor meer mannen geldt (voor mij ook niet, maar daar vraagt niemand naar, haha).
Nee, denk niet dat dat waar is. Het is meer: er zijn -welke keuze je ook maakt en wie je ook bent- altijd mensen die jouw keuzes niks vinden en daar commentaar op hebben. That's life. Voor mannen en vrouwen, voor groot en klein, voor dik en dun: voor iedereen. Maar dat is wel wat anders dan dat je het nooit goed zou doen.
Ik ben rustig en geduldig persoon en zelfs ik wil soms gillend wegrennen en welke moeder heeft dat niet . Ja oke dat is dan goed van je man . Mijn vriend houd ervan om tijd door te brengen met de kleine maar echt niet heledag!. Ik ben wel 24 uur bij de kleine en dalijk begin ook weer te werken . Ik geniet nu nog nu het ken. Mijn zoontje heeft soms zijn buitjes maar ben ik leren mee omgaan hoe gek ik ook soms word.
jaja daar noem je iets Kan me ergens wel indenken dat mannen dat niet zien zitten, maar van ons wordt het gewoon verwacht. Idd zonder vragen. Ook toen wij beiden nog fulltime werkten en geen kinderen hadden werd ik er altijd op aangekeken als er onverwachts visite langskwam en het huis was een beetje rommelig of ik had een vieze gootsteen... Zou het best fijn vinden om mijn man al die verantwoordelijkheid te geven
Helaas heb ik me al suf gerekend via toeslagen.nl maar ook met mijn salaris alleen hebben we nergens recht op (behalve beetje kot) dus dat blijft allemaal hetzelfde. Zoals het er nu naar uitziet gaan we er maar een ietsiepietsie beetje op achteruit als hij helemaal stopt omdat ik dan geen kinderopvang meer hoef te betalen en hij ook geen reiskosten. Als hij zou gaan werken gaan we er flink op achteruit doordat er straks drie kinderen naar de kinderopvang moeten ipv 1. Tenzij hij een baan vindt voor in de middag- of avonduren of het wknd, als hij perse wil werken. Zou het dan wel jammer vinden dat we elkaar dan veel minder gaan zien. Deze maand weten we als het goed is hoe het bedrijf gaat inkrimpen en heeft ml duidelijkheid. Hij is er nu minder mee bezig dan ik. Ik wil graag alles ruim van te voren besproken en geregeld hebben als dat kan, maar hij bekijkt alles het liefst per dag. Maar als de kogel door de kerk is straks zal hij er wel echt over gaan nadenken.
dat denk ik ook, het gaat er niet om dat je het nooit goed kan doen, maar dat iedereen een andere manier van doen en denken heeft en als je 2 verschillende mensen tegenkomt ze er dus beiden anders kunnen over denken. De een snapt niet dat je als ouders beiden veel (4 dagen of meer) werkt als je kinderen hebt. En een ander snapt niet dat je als vader of moeder full time thuis gaat zitten.