met blijven vechten bedoel ik dus niet letterlijk vechten hoor. Je kunt je best voor je relatie doen zonder elkaar de hersens in te slaan of te ruzieen waar de kinderen bij zijn. Ik denk dat er genoeg relaties door een dal gaan zonder dat de kinderen daar wat van merken.
sommige zeggen dat bijv 1,2 of 3 jaar ervoor vechten niet lang is.. stel je eens voor je dat je in een situatie zit waarin je stik ongelukkig bent en dat je dat 3 jaar lang moet volhouden.. Denk je niet dat je er zelf dan aan onderdoor gaat? ongeacht of er dan kinderen in het spel zijn of niet. 3 jaar is inderdaad niet veel op een mensen leven. Maar 3 jaar is ook ontzettend lang in zo'n situatie!
Wij hebben samen vreselijke dingen meegemaakt. Die je je eigen vijand nog niet toe wenst. Ik zit nu in therapie omdat ik er allemaal niet mee kan omgaan. Hou nog enorm veel van mijn man en hij van mij. We gaan nu een paar dagen samen weg,dat maakt meestal al veel goed. Afgelopen zomer samen met ons twee weggeweest en we vonden elkaar helemaal terug. We zijn nu 9 jaar samen,bijna 10. Mensen die oordelen..makkelijk gedaan vanaf je ipad naar een ander toe. 😱
Vreemdgaan ed is echt niet wat hier uberhaupt speelt, of ruzietjes zijn totaal niet aan de orde. En dan doel ik op iets waar zowel mijn man als ik allebei niks aan kunnen doen maar wat onze relatie wel enorm veranderd heeft. Hij heeft een aantal jaar terug een heel zwaar ongeluk gehad en kampt nu met een post traumatisch stress-syndroom. Het gaat wel steeds iets beter, maar de man die hij was voor het ongeluk is het niet meer. Dus tja, vechten vind ik dan ook niet echt het juiste woord. Eerder accepteren. Maar dan moet je er dus vaak wel voor kiezen dat je jezelf wegcijfert, en weet niet of ik emotioneel gezien ooit nog op hem kan rekenen. Overigens is de liefde er zeker nog wel, al moet ik wel vaak alle uitingen van zijn syndroom opvangen.
Er is maar weinig wat kinderen niet mee krijgen helaas en daar wordt naar mijn idee in dit topic totaal niet bij stil gestaan. En dan is het echt niet alleen ruzie maken en elkaar de hersens in slaan. Ook spanningen voelen kinderen haarfijn aan en als dat lang aanhoudt ontstaat er een litteken!
Ik heb laatst een documentaire gezien over ptss. Dat kan zeer heftig zijn! Veel sterkte voor jullie beide!
De nuance is hier zo belangrijk! Als het een sleur is, je een tijdje wat minder aandacht hebt voor elkaar, dan zie ik dat niet als een reden om te scheiden maar om juist te investeren in elkaar. Helaas ben ik er zelf wel zo eentje die ruim een jaar na de geboorte van de oudste is gescheiden. Na Het vreemdgaan van ex rond de bevalling heb ik voor de relatie en mijn gezin gevochten. Dat ie het weer deed na een maand heb ik op gereageerd met hem tijd te gunnen om te wennen aan het vaderschap en alleen hem terug te laten keren op voorwaarde dat er relatietherapie gevolgd zou worden. Dat gebeurde, maar ook na ruim een jaar wederom vreemdgaan. In je eentje kun je geen relatie onderhouden, dat is iets waar 2 mensen zich voor in moeten zetten. Achteraf heb ik spijt van het laten verpesten van het eerste jaar met mijn kind door mijn ex, maar ik kan mezelf in de spiegel met opgeheven hoofd aankijken en weet dat ik er alles ( misschien wel teveel ) voor heb gedaan. Het enige goede van zo vroeg scheiden is dat mijn kind niet anders weet, hoe graag ik het ook anders voor haar had gewild.
Zeer heftig. Hij kan door een opmerking of bepaalde handeling compleet omslaan. Weet ook nooit hoe hij thuiskomt.
Ik ben er ergens met Tuc eens.. Ik vind dat mensen te snel trouwen, samenwonen en vooral aan kinderen beginnen. Ik zie het steeds vaker om me heen. 2 kinderen van verschillende vaders of 3 kinderen van 3 verschillende vaders. In sommige gevallen; ja! Ga aub uit elkaar! De relatie is giftig geworden; men is verandert of hebben bepaalde keuzes gemaakt. Sommige dingen zijn niet overheen te komen of het is belangrijk om aan je eigen veiligheid te denken. Zoals lichaamlijl als geestelijk. Maar er zijn ook mensen die roepen; ik heb alles gedaan! Ik heb alles gegeven. Ik heb gevochten. ... Maar wat verstaan zij onder vechten? Men geeft sneller op, want het is nu 'geaccepteerd' dat jouw eigen geluk boven die van andere mag staan. Die van de partner, familie .. Kinderen?
Natuurlijk krijgen de kinderen veel mee. Maar het is heel subjectief denkbeeld wat voor kinderen erger is. Ik was bijv 8-9 toen mijn ouders door een verschrikkelijke periode heen gingen. En ja, ik heb de ruzies meegekregen, was elke keer bang dat mama de knoop zou doorhakken en zou weggaan met ons. Ik weet ook dat mijn vader toen vreemdging. Maar ondanks alles ben ik heel blij dat zij toch 2 jaar zijn blijven' vechten' voor elkaar en samen uit zijn gekomen. Want 24 volgende jaren samen met beide ouders vind ik persoonlijk veel meer waard dan die 2 moeilijke jaren. Plus dat ik een hele wijze les heb geleerd. Maar dat is natuurlijk heel persoonlijk en afhankelijk van de heftigheid van problemen.
Met dat laatste ben ik het wel met je eens, er wordt hier alleen gereageerd alsof 1,2,3 jaar niet voldoende is om te vechten en dat vind ik toch echt afhankelijk van de situatie, die 3 jaar kunnen er ook 5 zijn. Ik herken je verhaal wel een beetje zonder het vreemdgaan, lag bij ons iets anders aan ten grondslag. Overigens kwam daar verbetering in doordat ik met mijn broer aan gaf dat ze maar beter konden scheiden want dan werd het weer gezellig thuis! Dat is voor mijn ouders toen de ommezwaai geweest en ze zijn nog steeds bij elkaar maar wel zonder strijd en spanning. Maar weet ook dat mijn grootouders bij elkaar gebleven zijn om de kinderen (uiteindelijk bijna 50 jaar getrouwd) en de spanning die daar thuis hing kregen wij zelfs als kleinkinderen nog mee en heeft bij mijn vader en ooms en tantes behoorlijk wat littekens achter gelaten.
Die 1,2,3 jaar zijn maar ongeveer he..uiteraard is dat per situatie verschillend. En natuurlijk als mijn man mij tijdens aan de zwangerschap keer op keer bedriegt ik vast ook niet zomaar zou blijven. Maar kijkend naar de "gemiddelde" scheiding...wat je af en toe ziet in je eigen omgeving (in elk geval in die van mij dan) of hier op zp af en toe leest....dan denk ik echt...zit daar nu niet wat meer in nog...is er nog niet iets te redden?? Hoevaak ik persoonlijk al gehoord heb van mensen...tja het was niet meer zoals voorheen tussen ons of tja ik weet niet of ik nog zo gek op hem/haar ben...en dan gaan scheiden?? Ja daar zakt mij de broek af en toe van af.
Hij zal het vast al hebben gedaan, maar EMDR schijnt een redelijk succespercentage te hebben bij PTSS. Sowieso veel sterkte gewenst dan, zeker met vier (!) kinderen. Petje af.
Je hoeft het wat mij betreft aan helemaal niemand uit te leggen..maar dan zeg je toch: nou er zijn genoeg (vervelende) dingen gebeurd en hier wil ik het graag bij laten. Anders is het ook niet vreemd dat men denkt dat iedereen om een poep en een scheet gaat scheiden.
Moeilijk hoor Umm85! En ja, ik snap dat je het blijft proberen, vooral omdat de liefde er ook nog is, maar ik kan ook begrijpen als het dan op een gegeven moment echt niet meer te trekken valt, in ieder geval sterkte!
Tja ik deel de mening niet. Want wat ik vervelend vind kan een ander ook doodnormaal vinden. Weetje het is vanuit buitenkant makkelijk oordelen maar niemand weet wat er binnen de deuren afspeelt
als ik de vraag waarom? krijg.. dan zeg ik: door een hoop vervelende dingen zijn we uit elkaar gegroeid maar hier wil ik het bij laten. en dan krijg ik denk ik 9/10 keer toch de vraag: wat is er dan gebeurd!? ben dat eigenlijk ook wel beu