Overigens snap ik jouw kijk ook wel. En ik ben het met je eens dat je het positief moet omdraaien. Dat is ook wat we allemaal proberen te doen, ten minste, als ik voor mezelf spreek. Maar ik vind dat ik best even mag balen dat nummer drie geen meisje is. Het lijkt namelijk volkomen normaal om een gemengd gezin te krijgen.
Ik kan wel begrijpen dat je voorkeur hebt, ik denk dat iedereen dat wel een beetje heeft, de één in meerdere mate dan de ander. Dan is het ook logisch dat je teleurgesteld bent als het anders blijkt te zijn, het is nl anders dan je gehoopt had. Maar termen als niet kunnen verkroppen en rouwprocessen gaan mij hierin ook te ver. De blijdschap moet overheersen. Je krijgt dan misschien een zoon of een dochter, maar je krijgt bovenal een kind! Daar gaat het toch om?
] Volgens mij 'moet' er niks, je gevoel is nou eenmaal je gevoel en daar heb je niet altijd zeggenschap over. Zo vind ik dat je mensen ook niet kwalijk mag nemen wat ze voelen, alleen maar hoe ze verkiezen er mee om te gaan.
Eens. Als blijdschap niet eens overheerst, waarom ben je er dan aan begonnen. Je hebt nu eenmaal 50% kans op het ene of andere geslacht. Teleurstelling oké, maar rouwen gaat in mijn ogen wel erg ver...
Maar volgens mij is ook niemand aan het rouwen. Het werd vergeleken met een rouwproces. En volgens mij gaat het ook vooral om het niet hebben van. Waarom zou je dat niet mogen voelen. En blijdschap moet overheersen? Wat nou als je een pnd hebt? Is er dan iets mislukt? Nee, ik vind persoonlijk dat iedereen vrij is om iets te voelen. En juist een forum als dit kan je daar bij helpen. Helpen om zaken weer in perspectief te zien. Opmerkingen dat je je niet zo mag voelen, dragen daar niet aan bij. Als ik naar mijn eigen situatie kijk, dan is het toch logisch dat ik me zo voel? Als je twee jongens of meiden hebt, dan is de wens voor het andere geslacht toch (vaak) een redelijk normale wens?
Daarbij wil ik benadrukken dat ik enorm blij ben met alledrie mijn kinderen, maar het steekt soms wel; een gemengd gezin. Ik denk persoonlijk ook dat je je echt niet voor kunt stellen hoe het voelt, tenzij je in dezelfde situatie zit.
Klopt, niks moet en gevoel kun je niet kiezen. Laat ik het anders formuleren. Naar mijn mening (iedereen is vrij een andere te hebben) zou het zo moeten zijn dat de blijdschap overheerst. Je krijgt een kind. Met blond of donker haar, blauwe, groene of bruine ogen, introvert of extravert karakter en met of zonder piemeltje.. Maar ik heb ook genoemd dat ik wel begrijp dat je voorkeur hebt en ook dat je teleurgesteld kunt zijn als het anders uitkomt.
Ben ik met je eens! Frappant is namelijk dat degenen die het niet kunnen of willen begrijpen, zelf wel een gemengd gezin hebben. Je kunt echter alleen oprecht oordelen als je zelf ook een gezin hebt met alleen jongens of meisjes.
Het rouwen om een huisdier is rouwen om iets wat is geweest. De dochter die je graag had is er nooit geweest. En oke, misschien snap ik dat dan jammer is. Maar jammer lijkt me ook genoeg.
Nogmaals, het voorbeeld van het huisdier was niet bedoeld om de situatie te vergelijken, maar om aan te geven dat mensen op dezelfde situatie anders kunnen reageren. Er had net zo goed een ander voorbeeld kunnen staan. Ik wilde er mee aangeven dat hoe men ook reageert op een situatie, er (in het geval niemand kwaad wordt gedaan) geen goed of fout is.
Precies! Het zijn vaak mensen met een gemengd gezin die heel expliciet roepen dat zij absoluut geen voorkeur hebben. Dat kun je niet zeggen. Voor dat ik wist wat het geslacht van mijn derde kindje was, dacht ik ook geen voorkeur te hebben. Toen dit weer een jongetje bleek te zijn, bleek ik wel degelijk een voorkeur te hebben.
Ik vind het rouwen om een dochter die je niet hebt terwijl je drie zoons hebt niet echt goed eigenlijk. Maar goed ik ga me hier niet meer vertonen.
Ondanks dat ik een echte meisjesmama ben en zielsveel van mijn lieve meiden houd snap ik ts wel. Hier zal ook geen nieuw kindje komen en dus zal ik nooit een zoon hebben. Geen ramp, maar toch wel een beetje een emotioneel idee. Het heeft gewoon iets melancholisch dat ik dit nu zo definitief vast kan stellen. Maar toen ik bij de tweede hoorde dat ze ook een meisje was, was ik wel ontzettend blij, dus het is een beetje raar. Waarschijnlijk had ik dit gevoel ook gehad als de tweede een jongen was geweest, maar dan met het idee dat ik nooit meer een ander meisje zou krijgen. In mijn geval is het misschien wel meer afscheid nemen van het idee dat ik ooit nog met een ieniemienie pasgeboren mensje van mezelf rond zal lopen .
Maar ik ROUW ook niet! Absoluut niet! Dat woord heb ik nog nooit gebruikt met betrekking op mezelf en waarschijnlijk is het hier gewoon genoemd in een bepaalde context. Ik rouw dus absoluut niet om het feit dat ik geen dochter heb. Ik vind het gewoon jammer. Het had me heel erg leuk geleken, zeker na twee jongens. Maar ik weet dat het leven komt zoals het komt en dat ik heel wat heb om in mijn handjes te knijpen. Dat neemt niet weg dat ik soms een steekje voel als ik een gemengd gezin zie. Niet meer, niet minder.
In de eerste reactie op ts wordt gesproken over een rouwproces. Dit komt dus niet van ts, maar van iemand die het zo omschrijft. Overigens wordt wel vaker gesproken over een rouwproces, zonder dat er iemand is overleden. Een emotioneel proces komt soms overeen met een rouwproces.
met mijn exman heb ik 2 zoons gekregen heel erg blij mee later gescheidden en nieuwe partner ontmoet de gedachte aan een dochter leek me te gek om dat te mogen krijgen maar werd zwanger en kreeg miskraam wou daarna geen kindje meer 7 jaar later spontaan zwanger door de pil heen bij de 20 weken echo krijgen we te horen dat we een gezonde dochter kregen nnou dat was echt toppie tuurlijkwas ik met een zoon ook blij geweest maar nu een dochter en het is ook heerlijk dus ik begrijp je gevoel heel erg dat je geen dochter hebt ik had mijn verlangen daar ook erg na gelukkig bij mij dan uit gekomen
Ik snap het wel. Onze oudste is een meisje, ik was erg gelukkig toen de tweede een jongen bleek te zijn. In dit topic lees ik veel reacties van mama's die 3 kindjes hebben.... Ik wil heel graag, man niet. Daar wordt ik ook verdrietig van, maar dat doet helemaal niets af aan het geluk wat ik ervaar van twee kinderen. En ja, waar heb ik het over, er zijn genoeg mensen die geen kinderen kunnen krijgen. Ik kan me dus een heel klein beetje voorstellen hoe zij zich voelen, maar dat betekent nog niet dat je je niet rot mag voelen over iets wat je graag wil maar je niet gegund is. Ik weet ook dat dit gevoel weer overgaat, maar zover is het nog niet.
Zo is het! Natuurlijk besef ik me echt heel erg goed wat ik heb. Dat gevoel staat los van het feit dat ik het jammer vind dat ik geen dochter kan ervaren. Ik weet ook dat het absoluut niet te vergelijken is met het niet kunnen krijgen van een kind, maar ieder z'n verdriet vind ik. Als je het op een weegschaal legt, dan zal iedereen beamen dat het niet kunnen krijgen van kinderen vele malen erger is dan het gemis van een geslacht. Maar zelfs in dit topic lees ik reacties van mensen die bijna ongewild kinderloos waren en het toch jammer vinden om het andere geslacht niet te ervaren. Laten we daarom stoppen met mensen te veroordelen om wat ze voelen. Iedereen heeft recht op zijn of haar verdriet. Het is zinloos om het te vergelijken. Hoe erg een situatie voor iemand ook is, dat is niet dezelfde situatie waarin iemand anders leeft. En ook in dat leven kunnen dingen gebeuren die een persoon verdrietig maken.
Ik heb me er niet voor geschaamd dat ik een voorkeur had voor een meisje, mijn man had hetzelfde. We zijn heel blij met ons zoontje hoor, maar zouden het wel heeel leuk vinden als de tweede een meisje is. Al is het voor mijn zoon misschien leuker om een broer te hebben. Ik leg me er bij neer, je hebt weinig keus. Ik heb zelf een hele slechte relatie met mijn moeder dus was ook wel een beetje bang dat de geschiedenis zich zou herhalen. Ik ben al heel blij als ik nog een kindje mag krijgen. Misschien is het anders omdat het niet definitief is voor mij, dat is wel anders als je al een paar jongens hebt en niet nog meer kinderen wil. Hier komen er niet meer dan 2, dus dan is het voor ons definitief.
Hier de 3e dochter op komst een zoon was leuk geweest en voor mijn man had ik dat ook leuk gevonden maar bij ons ook de laatste en geen slecht gevoel bij het nooit hebben van een zoon. ik weet niet hoe het was geweest als we alleen zoons hadden gehad dan had ik het misschien ook wel gehad omdat je als vrouw zijnde toch ook wel graag een dochter wilt.