Mijn vader is afgelopen dinsdag geopereerd aan slokdarmkanker. De operatie is supergoed verlopen en hij hersteld boven verwachting. Tijdens zijn ziek zijn merkten we al dat mijn vader wat "directer" uit de hoek kom komen. Nam geen blad meer voor de mond en walste bij tijd en wijlen over alle emoties van anderen heen. Iets dat hij normaal nooit deed. Maar ach, dat deden we altijd af als spanning en zenuwen. Niet gek als je de dood in de ogen kijkt. Maar sinds hij uit de OK is, kennen we hem amper terug. Hij is heel afstandig naar mijn moeder toe. Commandeert wat in het rond en heeft de hele tijd gein met de verpleegsters. Niet gewoon wat grapjes, maar echt schunnige praat. Iets wat we TOTAAL niet herkennen van hem. Dit begon woensdag al op de IC, maar nu op medium care maakt hij het echt bont (in onze ogen dan). Zou dit kunnen komen van de narcose en zal het dan nog weer "normaal" worden? Mijn moeder is hier zo van geschrokken. Ze zegt al, dit is mijn man bijna niet meer.
Hij is vast al gecontroleerd op andere gezwellen? Het doet me eng veel denken aan hoe mensen kunnen reageren op schade aan de prefrontale cortex. Maar dat is wel ver gezocht.
Ehm, ik ben recent 2x onder narcose geweest maar ben hetzelfde gebleven. De verpleegkundige zei dat sommige mensen na een narcose wel in een delerium (?) kunnen raken en dan gaan ze naar de paaz, dat duurt maar kort. Wat jij schrijft herken ik niet. Zou het de arts vragen.
Gelukkig dat het goed gegaan is. Gedrag kan veranderen door narcose maar ook door andere dingen, wel goed in de gaten houden dus. Zeker bij zware operaties worden heftige middelen gebruikt die nog maanden effect kunnen geven, vergeetachtigheid, minder emotioneel stabiel etc. Daarnaast speelt, denk ik, de hele situatie ook nog mee. Ik kan me herinneren dat mijn grootvader eens een verpleger heeft geslagen toen hij uit de narcose kwam, mijn zus heeft eens een stang van het jnfuus verbogen. Mijn vader viel steeds weg na een zware operatie, volkomen normaal maar beangsigend en hij wilde geen foto's zien, achteraf gaf hij aan dat het teveel pijn deed.
Volgens mij is hetzelfde bij de oma van een vriend van mij gebeurd. Ze is nu nog steeds verward, soms zelfs agressief en absoluut niet meer de leuke gezellige oma. ... Ik weet alleen niet meer of dit kwam door de narcose of door de extreme pijnstilling die ze daar vlak na heeft gehad.
Hij is drie weken geleden nog door de PETscan en CTscan geweest, en er zijn van hoofd tot aan de knieën geen uitzaaiingen gevonden. Dus neem aan dat het daar niet aan ligt. Ik kan me ook heel goed voorstellen dat het vreselijk is om de dood in de ogen te kijken en hij was super bang voor de operatie. Dus zijn harde gedrag voortijds kan ik me ook nog wel voorstellen. Het joviale gedrag van nu zou een ontlading van alle zorgen en angst kunnen zijn. Hij zegt wel iedere dag dat we op bezoek komen dat hij zo ontzettend blij is dat hij het overleefd heeft. En dat hij dat nooit verwacht had. We wachten nog maar even af hoe het zich verder gaat ontwikkelen. Vanaf morgen mag hij naar de normale verpleegafdeling. Minder verpleging en meer afleiding. Misschien helpt dat Hij ligt nu als enige patient op medium care. Recht tegenover het "aquarium" waar de verpleegkundigen zitten. Dus ja, zij zijn z'n enige afleiding.
bepraat dit met de arts .. kan zijn dat er meer aan de hand is namelijk plus even eerlijk ik heb een hersen operatie gehad en ben ook verranderd je bent niet meer zo lief zeg maar , ik was en ben een b*tch tegen ziekenhuis personeel omdat ik nogal een trauma heb over gehouden aan het herstel ,, de stress ging zo erg omhoog dat ik dat uit kafferde op het personeel en soms mijn man .. dit is puur stress wat zich uit hij heeft kanker , operatie die niet mild is , een herstel die niet mild is en misschien voelt hij zich best alleen als het stress is komt dit langzaam weer goed kan ik je zeggen het is even een trauma die te verwerken valt en de een reageert nors en niet lief en de ander trekt zich terug je hebt ook zoiets als een dilleruim en die worden soms niet een twee drie opgemerkt als het een milde versie is. het is wel iets wat besproken moet worden met de arts die hem behandeld ,kan zijn dat er dus iets anders is , hoge stress factor en een dilleruim, maar vind het klinken als hoge hoge stress factor die ik ook heb mee gemaakt ( owwhh en nog vergeten krijgt hij morfine ? kan ook soms niet zo lekker vallen bij mensen gaan zich ook niet zo lief gedragen )
Mijn vader is ook doodziek (letterlijk) geweest, diverse malen geopereerd, wekenlang op de IC aan de beademing gelegen etc. Ik vond hem daarna wel erg veranderd in zijn karakter. Niet zo extreem als jij aangeeft maar wel 'rare' trekjes die hij voorheen niet had. Hij was het nog wel, maar niet meer precies zoals vroeger zeg maar. Over de lange termijn kan ik je helaas niets vertellen want een paar maanden later is hij overleden. In ieder geval heel veel sterkte: het lijkt me heel zwaar voor zowel je moeder als jullie om je vader bijna niet meer te herkennen en ik zou het ook zeker met de behandelend arts bespreken.
Mijn schoonvader heeft (10 jaar geleden, voordat ik mijn man kende) een hartoperatie gehad. Het zag er helemaal niet goed uit. Sinds hij die operatie gehad heeft is er heel veel veranderd in zijn karakter. Hij wordt snel boos, heeft kritiek op alles en iedereen en is absoluut niet meer de man die hij geweest is. Het kan dus inderdaad ook bij je vader het geval zijn.
mmm, dit topic zet mij aan het denken. Ik ben vorig jaar met spoed gecurreteerd onder narcose, een handeling die normaal 10 min zou duren, maar ik heb ruim een uur op de operatietafel gelegen. Sindsdien ben ik ongelofelijk vergeetachtig, zo erg dat ik soms denk dat ik dementerend ben. Eerst dacht ik dat het door rouw kwam (ik ben gecurreteerd na de bevalling van ons overleden kindje omdat de placenta niet loskwam), maar het is gewoon echt heel extreem, ik vergeet dingen echt binnen 1 a 2 min. Afspraken, rekeningen betalen, op het verkeerde tijdstip op het schoolplein staan en zulke dingen echt dagelijks Zou dit van de narcose kunnen komen???
Ik weet niet hoe oud je vader is, maar je kunt vragen of een geriater mee kan kijken. Deze 'ouderendokter' kijkt heel uitgebreid en zal een beginnend delier, wat al eerder wordt gezegd kunnen tackelen. Daarnaast is een slokdarmoperatie een enorm grote ingreep, die daarnaast veel veranderingen meebrengt, eetpatroon dus verandering in huishouding van mineralen/zouten die gedragsveranderingen mee kunnen brengen. Neem aan dat ze hier dagelijks op prikken? Zijn lichaam heeft enorm veel energie nodig nu om te herstellen. Vermoeidheid kan ook een grote factor zijn. Het dag/nachtritme, zien van daglicht etc. Ik zou het zeker aan kaarten bij de arts. Persoonlijk denk ik niet dat het aan een narcose kan liggen. Daarbij heb je eerder andere klachten: moeheid, vergeetachtigheid, concentratie etc.
Ik ben geen arts maar ik heb het wel vaker gehoord. @Ts: wat een rot situatie, het is ook allemaal niet niks. hopelijk trekt het uiteindelijk bij.
Ik schrik hiervan en heb eigenlijk nooit de link gelegd naar narcose, vooral omdat ik dacht dat het door de rouwverwerking kwam, maar het beheerst zó mijn leven, vaste dingen gaan prima hoor, maar ik kan bijv niet onthouden hoe laat dochter op woensdag/vrijdag gehaald moet worden (haal ik steeds door elkaar) weet nooit wanneer de spelletjesdagen zijn, ook al zet ik het op de kalender, ik kijk, lees en ben het na een minuut gewoon kwijt. Echt kwijt, totdat ik weer kijk en denk, oh ja, om het dan na 2 min weer niet meer te weten. En dat gaat dus de heeeeeeeeeeeeele dag door zo En het begint nu ook anderen op te vallen, mijn schoonouders zeggen er wel eens wat van (toevallig vanavond weer eens ) zelfs hun buurman, die ik niet zo heel vaak zie was het opgevallen..... Moet ik hier dan mee naar de huisarts? Ik denk dat ze me voor gek verklaard
Mijn vader is net 64 geworden vorige week. Hij is vier dagen geleden geopereerd, dus het is ook nog wel erg vers allemaal. En dat zal in de psyche ook wel mee spelen. Qua voeding krijgt hij nu alleen nog maar sondevoeding die rechtstreeks op de dunne darm is aangesloten en vocht via het infuus. Hij is inderdaad erg moe. Slaapt nog veel en heeft soms moeite om de ogen open te houden als we daar zijn. Hij is verder wel helder. Kan goed vertellen hoe hij zich voelde voordat hij de OK binnen ging, de angst die hij had en de opluchting toen hij op de IC wakker werd. Mijn vader is geen prater qua emoties, maar ik denk dat dit hem toch nog meer heeft gedaan dan dat wij in de gaten hadden. Hij riep altijd wel van "ik heb geen keus, ik moet me wel laten opereren anders is het sowieso voorbij", maar hoe bang hij echt was en wat hij voelde heeft hij nooit uitgesproken. Mijn moeder heeft hem wel eens horen huilen in bed, maar als ze hem er naar vroeg, dan zei hij dat hij verkouden was... Het herstel gaat naar tevredenheid aldus de artsen. Vandaag naar zaal en dan hopelijk snel weer naar huis om verder aan te sterken in een vertrouwde omgeving met de mensen en hondjes die hij zo mist. @mamabri, misschien toch maar eens langs de huisarts voor een onderzoekje? Je lijkt me te jong om nu al zo vergeetachtig te moeten zijn. Succes!
Narcose bestaat uit 2, soms 3 dingen; een slaapmiddel, een pijnstiller en indien nodig een spierverslapper. Er bestaan kortwerkende en lang(er)werkende varianten, maar een feit is, dat ze allemaal uitwerken. Dus theoretisch kun je kort na een narcose, nog wat restwerking ervaren, zeker wanneer je nog steeds pijnstilling zoals morfine toegediend krijgt. Maar dat is puur omdat er nog wat rest medicatie in het lichaam is, wat mogelijk versterkt wordt door de morfine. Het ene lichaam elimineert de medicatie wat sneller dan het andere, maar uiteindelijk verdwijnt alle medicatie uit het lichaam en dus de mogelijke restwerkingen. Dus mamabri, ik zou zeker eens naar een huisarts gaan, maar ik verwacht niet dat het door de narcose komt. Toch zie je vaak veranderingen bij met name oudere personen na grotere operaties. Kort na een operatie kan het een delier zijn. Dat kan puur fysiologisch zijn; een grote operatie, met mogelijk een redelijke hoeveelheid bloedverlies, lagere bloeddruk etc, kan voor een relatief zuurstofgebrek in de hersenen zorgen. Daarbij opgeteld dat je gedesoriënteerd kunt zijn na een langdurige narcose en je hebt een delier te pakken. Maar vaak duren de persoonsveranderingen langer en het is zelfs niet ongewoon dat de persoon nooit meer de oude wordt. Men vergeet soms dat niet alleen het lichaam een klap heeft gehad. Mentaal doet het ook een hoop met je; je wordt met je neus flink op je sterfelijkheid gedrukt, je bent totaal overgeleverd aan zusters en dokters, de pijn, de angst...het is gewoon psychisch een major life-event. Mijn ervaring (zowel persoonlijk als beroepsmatig (anesthesiemedewerker) is, dat dat tijd kost. Bibaboe mijn advies is om de gedragsveranderingen wel met de arts te bespreken. Die kan dan een mogelijk milde delier uitsluiten en eventueel verder uitleg en advies geven. Sterkte in ieder geval!
Dank je wel voor je uitleg. Ik weet ook niet of het door de narcose komt hoor, wel weet ik dat mijn moeder bijv bijna niet uit narcose te halen is en om die reden niet meer onder narcose mag, omdat zij 2 x bijna in een coma is geraakt En dat is erg vervelend, want toen ze weer geopereerd werd, moest dat eigenlijk onder narcose, maar dat kon dus niet, uiteindelijk is ze na een heel gedoe plaatselijk verdoofd. Weet niet of zulke dingen ook "erfelijk" zijn, last hebben van narcose bedoel ik dan. Ik merk ook dat ik niet meer mezelf ben, weet niet goed hoe ik het moet uitleggen hoor, maar ik kan héél weinig hebben van mensen. Als ze wat te zeuren hebben over onzinnige dingen (in mijn ogen) krijgen ze de wind van voren bijv. Dat kon ik al wel, maar tegenwoordig kan ik het helemaal niet meer hebben. Ik interesseer me bijv ook bijna nergens meer voor, wil ook zo min mogelijk mensen om me heen, eerder belde ik zeker 2x pw mijn nichtje nu dus al heel lang niet meer, mijn beste vriendin mag best komen, maar niet te lang, zulke dingen, mijn moeder heeft er pas ook nog wat van gezegd, dat ze me nooit meer hoort, laatste keer voordat ze dat zei was het zeker een half jaar ervoor dat ik haar belde nou ja, en afspraken etc loopt voor geen meter. Ik heb héééél erg veel bloed verloren, zoveel dat ik met spoed gecurreteerd moest worden, ik heb nog nooit zoveel bloed bij elkaar gezien en viel steeds bijna knock out.
Ik ben 3 jaar terug heel erg ziek geweest en moest met spoed geopereerd worden. Ze hadden moeite om mij uit de narcose te krijgen en was na die tijd zeker anders, weinig besef van tijd, veel directer inderdaad maar ook meer moeite om dingen uit te kunnen leggen, artsen zeiden dat dit vaker voor kan komen en jaren kan duren soms.
Jaren???? Ik ben "nog maar" 15 mnd verder, mocht het echt van de narcose komen. Waar had jij last van? Ook van dat je weinig contacten wilde met mensen, ook als ze heel dicht bij je stonden? En dat directer zijn, had ik al, maar is nu nog veel sterker, ik wordt ook extreem snel boos bijv als iemand een stomme opmerking maakt, eerder dacht ik: laat gaan, tegenwoordig wordt ik woest, ik zeg het niet altijd, maar dan foeter ik de hele boel bij elkaar tegen mijn man Wat voor een achterlijke opmerking zijn schoonzus nu weer had bijv..... En ik kom inderdaad ook moeilijker uit mijn woorden, ben soms woorden kwijt, maar dat had ik al wel iets en ik kan serieus geen 2 dingen onthouden bij het boodschappen doen. Ik moest bijv vandaag een blik soep halen en kattenbrokjes. Kom ik in de supermarkt, kattenbrokjes wist ik nog, maar die soep, daar moest ik echt wel 3 min over nadenken Erg lastig.
Dat wil niet zeggen dat het echt jaren is he, het KAN en dan had ik ook nog de pech dat ze heel veel moeite hadden mij uit de narcose te krijgen, verder was ik erg ziek dus het was wel een beetje een geval apart. Ik werd heel gevoelig voor dingen, alles pikte ik op, als iemand iets te hard aan het praten was/te veel zei/of juist te weinig, ik kon me enorm ergeren aan mensen die dichtbij mij stonden. Als er bijvoorbeeld op maandag avond mensen op bezoek waren geweest wist ik 2 dagen later niet meer op welke dag ze nou waren geweest en het meest erge was dat ik WIST dat ik die dingen vergat en ik voelde het echt alsof mijn hoofd mij in de steek liet. Het afstoten van mensen heb ik ook gedaan maar of dat echt met de nasleep van de narcose te maken heeft weet ik niet, ik was op dat moment sowieso liever alleen met mijn vriend en niet iedereen die even 'aapjes kwam kijken' bij mijn bed. Het moeite met dingen benoemen heb ik nog steeds, ik kan soms zomaar midden in een gesprek niet meer op een woord komen en als ik emotioneel ben, moe of verdrietig dan is dat alleen nog maar meer maar het vermoeden is nu wel dat dat komt omdat ik dus in die narcose bleef hangen dat ik daar gewoon een klap van gehad heb. Ik wens je in ieder geval veel sterkte en vergeet niet dat iedereen anders is! Een vriendin van mij is lichamelijk gehandicapt en heeft al talloze operaties ondergaan en is er niet anders door geworden dus er is gewoon heel weinig over te zeggen
Wat betreft je moeder; ik weet er het fijne niet van, maar ik dacht dat je in zeldzame gevallen bepaalde enzymen kunt missen, die normaal gesproken de narcosemiddelen afbreken. Maar dan gaat het nog steeds om de directe effecten, dus dat iemand moeilijk "wakker" te krijgen is. Het afbreken van duurt veel langer. Maar om zoveel tijd na een narcose nog restwerkingen te hebben, zou betekenen dat er nog iets van de narcosemiddelen in het lichaam aanwezig zouden moeten zijn. En dat lijkt mij na zoveel tijd niet mogelijk. De vergeetachtigheid die je eerder noemde, zou zeer goed te verklaren kunnen zijn door het massale bloedverlies. Niet dat je gelijk hersenschade hebt opgelopen hoor, maar de zuurstoftoevoer zou op dat moment wel even kritiek geweest kunnen zijn, waardoor de hersenen wel een dreun hebben gekregen. Tel daarbij op dat het ook vast een hele traumatische ervaring was. Ik vind het niet zo vreemd dat dat je verandert, je hebt flink wat voor je kiezen gekregen. Daar hoort een rouwproces bij. Maar nogmaals, ik denk nu even hardop met de kennis die ik heb. Ik hoop dat een arts je meer inzicht kan geven.