Zijn er hier dames wiens partner een psychische stoornis heeft? Om even kort te vertellen mijn vriend heeft bipolaire schizofrenie. In alle jaren dat we samen zijn heeft hij er 2x een psychose door gekregen. Dit was in 2008 en in 2012. In 2012 begon het 2 maanden na we wisten dat ik zwanger was. En heeft ongeveer een maand geduurd. In die maand was hij zo in die psychose dat ik geen contact met hem had. Hij zat toen ook in een kliniek. Het is nu al 2 jaar rustig met hem maar ik ben stiekem nog elke dag bang dat het weer verkeerd gaat. Ik let heel goed op de tekenen van een aankomende psychose maar toch ben ik bang dat het te laat zal zijn. En hoe gek hij ook op zijn dochter kan zijn, niemand weet waar iemand toe in staat kan zijn in een psychose.......
Ik vind het woordje stoornis zo naar klinken. Ik noem het liever een Psychische aandoening. Mijn vriend heeft ADD en ik heb zelf klassiek autisme.
De ex van mijn man heeft ook meerdere psychoses gehad. Zoals je leest zijn ze nu niet meer bij elkaar. Het ging echt niet meer op een gegeven moment. Respect voor jou dat je hier mee om kunt gaan.
Het gaat toch niet om het woord, het gaat erom dat TS oprecht bang is dat er iets gebeurt! Helaas kan ik je niet helpen, misschien eens praten met iemand die er meer vanaf weet en met je vriend natuurlijk.
Geen partner, maar wel een ouder met een schizoaffectieve stoornis. Wat ik heb gemerkt, zolang medicijnen op tijd geslikt werden, was hij altijd redelijk stabiel. Helaas voelde hij zich door die medicijnen verdoofd, en stopte regelmatig waardoor het weer fout ging. Als je er op ging letten, kon je precies merken wanneer dat moment was (zowel het moment van stoppen, als het moment dat het fout ging). Mijn vader was dermate regelmatig doorgedraaid, dat dat ook een reden voor mij is om het contact te verbreken. Hij had een obsessie voor incest wat volgens hem binnen de familie had plaats gevonden vroeger, en ik wil niet dat hij die rare ideeën overbrengt op mijn zoon. Hij is overigens ook niet op de hoogte van het feit dat hij een kleinzoon heeft. Gaat je partner wel naar een hulpverlener wekelijks? Want vaak kunnen die ook wel merken als het slechter gaat, en verhogen van medicijnen (tijdelijk) nodig is. En hoe een psychose verloopt, heb je inderdaad geen invloed op Probeer goed met je partner te blijven praten, dat hij zelf ook aangeeft als het even wat minder met hem gaat of hij zich niet goed voelt, zodat jullie er dan samen aan kunnen werken om hem weer op het 'juiste pad' te krijgen.
Lijkt me ook heel heftig. Ik heb er geen ervaring mee. Misschien zou het wel goed zijn om samen met je man met een hulpverlener te praten?
Ik weet dat het niet om het woord gaat en ik val TS er ook niet op aan dat ze dat woord heeft gebruikt., Ik zeg alleen dat ik het naar vind klinken. Inderdaad zoals Islah zegt komt het dan over alsof je " gestoord " bent. TS vraagt of er meer leden zijn die partners hebben met een psychische aandoening.
Het lijkt me trouwens heftig om naast een bipolaire aandoening ook nog schizofrenie te hebben. Ik neem aan dat hij op dit moment ook nog steeds hulp krijgt voor zijn aandoening? medicatie?
Maar waarom betrek je het op jullie zelf, het gaat toch niet over jullie? Daar zou ik wel onderscheid in maken, anders blijf je tegen die soort dingen aanlopen.
Esje87, helemaal niet gek dat jij die angst hebt! Het is ook onwijs lastig. Wist je dat er steunpunten zijn voor partners of familie van iemand met een psychische aandoening?
Mijn partner heeft pdd-nos. Maar dat is natuurlijk niet te vergelijken. Ik vertrouw hem volledig met onze zoon. Hij is af en toe wel wat onhandig of pakt dingen erg onlogisch aan. Maar is een super papa!
Maar het is toch een stoornis? Hier van de 5 personen 3 met een stoornis. Mijn partner De ontwijkende persoonlijkheidsstoornis (OPS) is een persoonlijkheidsstoornis die zich kenmerkt door geremdheid en het gevoel minderwaardig te zijn. Tevens zijn mensen met OPS meer dan normaal gevoelig voor kritiek of een negatief oordeel. en 2 dochters hebben een stoornis. Mijn ene dochter add en Aandachtstekortstoornis[1][2] of attention deficit disorder (ADD) de andere adhd ADHD (attention deficit hyperactivity disorder), ook wel aandachtstekort-hyperkinetische stoornis of aandachtstekort-hyperactiviteitstoornis Waarom zou je het woord mooier maken, de stoornis word er niet anders door. Ts: sterkte het is niet makkelijk.
Mijn vriend heeft een bipolaire stoornis. Deze openbaarde zich pas tijdens ons samenzijn. Hij is ook echt een ander mens dan daarvoor. Hij werd toen manisch, vervolgens psychotisch. Toen hij uit zijn psychose kwam en merkte dat dat allemaal niet de realiteit was, raakte hij in een depressie. Die depressie was in oktober 2012. Hij heeft nu al 2 jaar geen manische of depressieve episodes gehad. Hij slikt depakine en is redelijk stabiel, maar heeft weinig nodig om zich wat down te voelen. Als stabiel het cijfer 0 heeft, voelt hij zich soms -1 en heel soms -2. Maar meestal 0 en heel soms +1. Vind het erg pittig, maar we houden ons staande, met af en toe hele zware momenten. Hij heeft nu elke week sociaal ritme therapie. En 1x in de maand zitten we samen bij de psycholoog om te praten over de dingen die goed gaan en de dingen waar we tegenaan lopen. Hij kan ons dan wat handvatten geven.
Mijn vriend slikt zijn medicatie en gaat naar afspraken met de hulpverleningsinstantie. Helaas heb ik er geen vertrouwen in dat zij de aankomende psychose zullen herkennen aangezien ze dat ook niet deden in 2012. Ik heb toen aan de bel getrokken en de eerste week zeiden ze zelfs dat het gewoon goed ging met hem. Ik werd totaal niet serieus genomen terwijl ik hem toch het beste ken.
Ik heb een moeder met schizofrenie. Ook geen contact meer mee, geen band mee omdat ze het kreeg vlak nadat ik geboren was. Vanaf mijn 6e helemaal geen contact meer gehad, tot ik 21 was, haar opgezocht, maar ik kon er niets mee, zij ook niet. Ze heeft 12 jaar op straat gewoond, haar moeder bedreigd, opgenomen geweest en met medicijnen ging het naar omstandigheden goed. Vrijwilligerswerk is ze gaan doen en weer gaan schilderen (wat ze altijd al deed). Ze weet dat ze in ieder geval 1 kleindochter heeft, heb haar toen nog gesproken. Maar daarna niet meer. Mijn moeder had trouwens ook zoiets van als het goed gaat, heb ik die medicijnen toch niet meer nodig... Ik denk dat dat een grote valkuil is van veel mensen die schizofrenie hebben. Voor TS: mijn vader kon er niet mee omgaan, hij is niet erg een gevoelsmens en zeker omdat ik er was ging het niet. En mijn moeder zat ook vaak achter mijn vader aan heb ik later gehoord. Maar mijn moeder was nooit opgenomen geweest en had ook geen medicijnen. Ik heb een tijdje bij een oom en tante gewooond, mijn ouders gingen uit elkaar toen ik een jaar of 4 was, ik woonde doordeweeks bij mijn moeder, maar dat ging niet altijd goed, mijn moeder zat in een psychose met vlagen zeg maar, vaak ging het goed, maar ze had ook buien dat ze aan het gillen was, ik ging dan met de hond onder mijn bed liggen. Ze ging ook wel eens boodschappen doen terwijl ik dan alleen thuis was. Een keer toen mijn vader mij voor het weekend kwam halen ging ze helemaal door het lint. Daarna heeft mijn vader mij niet meer naar mijn moeder gebracht. Uiteindelijk is mijn vader met een nieuwe vrouw getrouwd, mijn stiefmoeder dus en ik noem haar nu mama . Al heb ik voor mijn gevoel niet echt een echte moeder, heb 2 moeders maar met allebei niet de echte moederband. Nu is mijn verhaal wel heftig. Ik neem aan dat jouw vriend heeft getekend dat hij gedwongen opgenomen mag worden? En hij slikt dus wel netjes zijn medicatie? Maar hij krijgt met medicatie ook wel eens een psychose? En heeft hij het zelf goed door als hij in een psychose zit? Mijn moeder had het dus echt niet door, ze vertelde me later toen ze dus medicijnen had ook allerlei rare dingen die gebeurd waren die gewoon niet waar konden zijn, maar voor haar wel de waarheid was omdat ze het in haar psychose had 'meegemaakt'. Ik weet dat het erfelijk zou kunnen zijn, ik let bij mezelf dus heel goed op, mijn man ook. Maar behalve dat ik soms wat achterdochtig kan zijn, merk ik niets aan mezelf, denk dat het achterdochtige ook wel normaal is en iedereen dat wel zou kunnen hebben, het is absoluut niet extreem ofzo. Voor mijn gevoel heb ik aan alles rondom mijn moeder niets overgehouden, ik functioneer prima. Maar ik denk toch wel dat het een stempel heeft gedrukt op hoe ik ben, dat kan haast niet anders. Wat wel heel duidelijk is is dat ik er niet van houd om alleen te zijn, vooral 's nachts. Al zijn het maar de kinderen. Of als we die niet hadden gehad een huisdier (al was het maar een hamster). Het gevoel van alleen zijn vind ik heel vervelend (overdag als de kinderen naar school zijn wel lekker trouwens )
Hier ervaring met familieleden met schizofrenie en psychoses. Als de hulpverleners er niet alert op zijn, is het enige wat jij zelf kunt doen een vluchtplan hebben. Klinkt zwaar, is het ook, maar daar zou ik wel voor zorgen met een kind. Ik neem aan dat je het ziet aankomen? Zorg ervoor dat je een adres hebt waar je te allen tijde terecht kunt en dat je de basisverzorgingsspullen voor je dochter klaar hebt liggen. (Althans, is Boo-boo een dochter?) Als je 'de blik' (zo noem ik het maar) in zijn ogen ziet verschijnen en je roept hulp in maar die komt niet, zou ik je dochter en de spullen pakken, zeggen dat je een eindje gaat rijden en naar de veilige plek gaan. Van daaruit kun je dan tóch hulp regeleen, maar zorg dat jullie buiten zijn bereik zijn. Mensen die dit overdreven vinden: ik weet waar ik over praat, mensen in een psychose zijn niet toerekeningsvatbaar (zowel praktisch als juridisch), er valt niet mee te redeneren en als je zegt dat iemand hulp moet gaan halen word je vaak gezien als de vijand. Wel heel fijn dat je vriend zijn medicijnen slikt, gebrek aan ziekteinzicht is vaak een puntje bij schizofrenie. Mijn ene familielid heeft het niet en wordt dus met grote regelmaat gedwongen opgenomen en gesepareerd, mijn andere familielid heeft het wel en is nu intussen tien jaar stabiel en woont in een beschermd wonenproject. Dat is echt de crux, de medicatie. Zo lang die netjes wordt geslikt, is een redelijk normaal leven te leiden, zo niet, kunnen dingen helaas echt gierend uit de klauwen lopen. Heel erg veel sterkte, ik vond het slopend.
Ik snap wel dat je het moeilijk vindt. Ik ben zelf degene met de psychische problemen en mijn man heeft er ook moeite mee. Zelf ben ik opgegroeid met een stiefvader die ook bipolair en schizofreen was. Hij voerde wel altijd een innerlijke strijd, de laatste jaren was het met hem ook echt kliniek in, kliniek uit. Verschrikkelijk.. ik snap je angst helemaal.