Nou echt ziekteinzicht heeft hij niet hoor gitta. Hij slikt zijn medicijnen omdat ik dqt heb afgedwongen en hij elke 3 maanden een bloedtest krijgt om te kijken of zijn spiegel goed is. Toen het in 2012 mis ging slikte hij ook al 1,5 jaar geen medicijnen en ik wist dat niet. Hij dacht inderdaad dat hij ze toch niet nodig had want het ging al heel lang goed. Zo'n vluchtplan is misschien wel handig. Al hoop ik het nooit nodig te hebben.
Maar hij heeft dus nog nooit psychose gehad terwijl hij medicatie slikte? Ziet hij zelf in dat het in 2012 mis ging doordat hij zijn medicatie niet slikte? Wat goed dat ze om de 3 maanden een bloedtest doen. En ik vind het heel goed dat jij heb afgedwongen dat hij zijn medicatie neemt en hij dat ook daadwerkelijk doet.
Als ik dit van buitenaf zie (en ik weet dat het gevaarlijk is om zonder alle informatie te oordelen, maar je vraagt het zelf), zou ik echt een vluchtplan klaar hebben. Elke drie maanden een bloedtest is natuurlijk mooi, maar als hij het echt in zijn kop krijgt kan hij natuurlijk direct na de test stoppen met zijn medicijnen en dan kan het snel gaan. Goed dat je hem hebt gedwongen (en dat hij tot op zekere hoogte te dwingen is), maar ik zou de situatie niet stabiel willen noemen. Probeer het zo te zien: je hebt waarschijnlijk ook brandmelders in huis? Je doet de deur op slot 's avonds tegen inbrekers? Je doet je gordel om in de auto? Het gaat hier om preventie. De kans dat er iets gebeurt, is misschien niet zo groot (dat valt dus moeilijk in te schatten), maar better safe than sorry lijkt me in dit geval niet overdreven. De gevolgen kunnen namelijk zeer ernstig zijn.
Ik betrek het ook niet op mezelf , ik zeg alleen dat ik het een naar woord vindt . Mijn inziens zouden mensen wat meer op hun woordkeuze mogen letten. Aangezien de meeste mensen geen flauw benul hebben van wat de meeste psychische aandoeningen precies inhouden . De ervaring heeft mij helaas geleerd dat er vanuit de maatschappij vaak weinig tot geen begrip is voor mensen die (deels) door hun psychische aandoening niet aan de norm voldoen en dus " anders zijn " Bij mensen met bijvoorbeeld autisme wordt vaak meteen gedacht aan de verstandelijk beperkte man uit de film Rainman en wordt je soms ook als zodanig behandeld. Om die reden heb ik een aversie ontwikkeld tegen een woord als " stoornis ".
Nee met zijn medicatie gaat het goed. Maar het is inderdaad wat gitta zegt, hij zou zo kunnen stoppen na de bloedtest. Ik heb niet het idee dat hij dat zou doen want ik ben dan sowieso weg bij hem.
Lees vooral de verdrietige verhalen maar dat hoeft niet altijd zo te zijn. Mijn vriend is bipolair en nu 5 jaar stabiel door lithium te slikken. Hij is stabieler in zijn stemming dan ik grap ik wel eens, hij is namelijk een ras optimist. Verder is hij ondernemer van meerdere succesvolle bedrijven en werken er zo'n 30 mensen voor hem. Hij is spreker over bipoloairiteit en begeleid ook nog eens jonge mensen die bipolair zijn en graag een bedrijf willen beginnen. Ik ben intens trots op hem, de manier waarop hij zijn ziekte geaccepteerd heeft en de buitenwereld iets te melden heeft hoe het nu is om bipolair te zijn. Mooi voorbeeld is ook dat hij al zijn vriendschappen ook de 3 manische en depressieve episodes in zijn leven overleefd hebben.
Zo heb ik op een forum voor mensen met autisme eens gelezen over een emotie-trap. Misschien dat zoiets ook werkt en kunt maken voor mensen met een bipolaire aandoening en schizofrenie ? Om zo een beeld te krijgen van hoe je partner zich op dat moment voelt, wat hij zelf signaleert, wat jij ziet en wat hij op dat moment nodig heeft. Misschien dat de subtiele signalen die hij wellicht uitzend als hij tegen een psychose aan zit dan iets duidelijker worden zodat je zelf sneller kunt ingrijpen en hulp kunt inschakelen?
Maar bipolair is (gelukkig) heel iets anders dan schizofreen. Fijn voor jullie dat hij zijn aandoening onder controle weet te houden, of er in elk geval goed van weet te herstellen!
Kun je niet naar een andere instantie overstappen/hulpverlener vragen? Zoals ik het lees heeft deze hulpverlening namelijk totaal geen meerwaarde ,en daarbij is het in het belang van jullie dat er vetrouwen is in de instantie/hulpverlener die jullie begeleid.
Mijn man heeft ADD en flinke PTSS. Toen hij er bijna 5 jaar geleden achter kwam dat hij ook nog eens Fybromyalgie heeft ging het mis, zat in een behoorlijke depressie, het leek alsof dochter en ik niet meer bestonden. Door veel te praten en duidelijk te maken dat ik het zo niet volhield, is hij hulp gaan zoeken, samen zijn we ook in therapie gegaan en ben ik een soort van coach voor hem geworden, waarmee ik dus ook kan aangeven wanneer het niet goed gaat en hem daarin kan "sturen" helpen. Het gaat nu al zeker 3 jaar erg goed en ben blij dat we het zo hebben kunnen oplossen.
Ik betrek doorgaans opmerkingen alleen op mezelf zodra ze persoonlijk aan mij gericht zijn en van mensen afkomstig zijn die in hun onnozel/onwetenheid en/of gebrek aan kennis over mijn aandoening ,mij op een verkeerde manier benaderen. En generaliseren. Dat is hier niet aan de orde. Wat ik alleen maar probeerde duidelijk te maken is dat sommige woorden naar kunnen overkomen en waarom .
Mijn partner heeft Asperger, ADD, chronische depressie en om die combi nog eens lastiger te maken, is hij hoogbegaafd, waardoor hij constant met zichzelf in de knoop zit. Verder tikt hij nog een aantal stoornissen in lichtere mate aan. Die laat ik voor het gemak dus maar even weg, anders worst het ook zo'n waslijst. Jawel, ik noem het stoornissen. Ik kan het niet leuker maken dan het is. Het zijn voor ons geen aandoeningen, maar gewoon, stoornissen. Bij zijn stoornissen komt nog eens kijken dat een keer in de zoveel tijd daar suïcide gedachten (en tweemaal eerder ook een poging) uitkomt. De meest recente een maand geleden (gelukkig zonder poging, hij gaf het op tijd aan dit keer). Daardoor heb ik hem al eens laten opnemen in een crisisopvang en van daaruit een maand op de PAAZ. Meestal komen dit soort periodes voor wanneer de medicatie die hij slikt niet meer voldoende werkt, of de verhoudingen niet meer kloppen. Op dit moment krijgt hij intensieve begeleiding van de crisisdienst (hij kan nog niet door naar reguliere hulp, aangezien ze niet de juiste persoon hebben, bij de crisisdienst zit een psychiater met zijn combi van stoornissen als specialisme). Leuk? Nee, absoluut niet. Vooral niet als je inmiddels ruim 29 weken zwanger bent en geen enkel moment zorgeloos hebt kunnen genieten ervan en letterlijk alle verantwoordelijkheid komt op jouw schouders terecht. Maar ook hier komen we doorheen. Zoals alle voorgaande keren ook. We zijn al 10 jaar samen en dit is gelukkig niet continu. Ik weet hoe het ook kan gaan en dat is geweldig Ik kan je nu wel tips geven als "Denk ook aan jezelf en trek op tijd aan de bel", maar dat zou hypocriet zijn van me, ik doe dat zelf namelijk ook niet. Een tip die ik je wel meegeef; zorg dat jullie je allebei prettig voelen bij de hulphulpverlening die er is. Jij als partner dus ook. In het verleden heb ik dat niet gedaan en zijn er grove fouten gemaakt, die mogelijk fataal hadden kunnen zijn. Nu zit hij bij hulpverlening en op medicatie waar ook IK me goed bij voel en het is een wereld van verschil. Puur door naar mijn gevoel te luisteren over een hulpverlener of ininstelling en een medicatie dosering. Daarom wil ik je heel veel sterkte wensen! *dikke knuffel*
Het is of ik mijn leven hier terug lees. Min de suïcide gedachten gelukkig. Ik heb ook niet van mijn zwangerschap kunnen genieten toen het zo slecht ging met hem. En het feit dat hij niet mee kon naar de pretecho en 20 weken echo omdat meneer zijn medicijnen niet wilse slikken en een psychose kreeg zal ik ook nooi kunnen vergeven. Om eerlijk te zijn voel ik me zeker niet op me gemak bij de hulpverlening. Na hun ontkenning in 2012 zijn er afspraken gemaakt dat ik goed op de hoogte gebracht zou worden maar ik heb het gevoel dat ik overal buiten gehouden wordt. Dit heeft ook te maken met dat mijn vriend bij hun aangeeft dat het goed gaat en ik wel andere dingen aan me hoofd heb zoals me dochter. Door alle verhalen te lezen begin ik me nu te beseffen dat hij het allemaal gewoon niet erkent.
Hier heeft hij ook de neiging om bij de hulpverlening mooi weer te spelen. En er waren ddezelfde afspraken gemaakt, mij op de hoogte houden enz (aangezien ik degene ben die een suïcide preventie "dienst" opgelegd krijgt als het misgaat). Ik hoorde helemaal niets. Behalve het afbouwen van medicatie (terwijl ik aangaf dat het niet goed ging). Nu zit hij op een goede plaats, ik word op de hoogte gehouden, mag samen met hem langskomen, of apart. Ze confronteren hem, slikken niet zomaar alles wat hij zegt en zijn heel kritisch. Precies wat hij nodig heeft. En ze hebben meteen zijn medicatie verhoogd, wat al heel snel zo'n groot verschil maakte. En juist daarom is de samenwerking tussen hulpverlening en partner belangrijk. Jij ziet hem thuis, zij alleen tijdens die paar momenten dat hij daar is. En jij kent hem door en door. Dus echt, mijn advies, ga het gesprek aan met de hulpverlening of ga op zoek naar een ander. Dat recht heb je gewoon. Het heeft ook invloed op jouw leven, niet alleen op dat van hem.
Zolang hij niet erkent dat hij een aandoening heeft die voor altijd als een rode draad door zijn leven zal blijven lopen en die ook invloed heeft op jouw leven en dat van jullie kind , zal hulpverlening weinig tot geen nut hebben. Ik snap dat je het vervelend vind dat hij niet bij de 20-weken echo aanwezig was omdat hij zijn medicatie niet slikte, en hij in een psychose terecht kwam, maar wat heb je er aan om hem dat niet te vergeven? Het verleden te laten voor wat het is en je op de toekomst te richten. We lezen nu alleen hoe jij het ervaart maar wat is zijn visie en hoe ervaart hij zijn problemen?
Hij ervaart het allemaal ala vervelend. En dan vervelend dat ze hem er mee lastig vallen. Hij wilt niet naar afspraken met psychiater of hulpverlening omdat hij toch niet ziek is zoals hij zegt. Hij erkent het niet en zal dat voorlopig ook niet doen. Het vervelende is ook dat hij zich niks herinnert van de psychoses of wat er town allemaal is gebeurd. Alleen van verhalen maar dat legt hij zo naast zich neer.
Maar het is ook niet gemakkelijk om te moeten erkennen dat je tegen bepaalde dingen aanloopt die (deels ) voortvloeien uit een aandoening waar je nooit van zult genezen . En om dan vervolgens " hulp " te moeten aanvaarden van een " wildvreemde ". Het voelt dan prettiger om je kop in het zand te steken want zolang je niet geconfronteerd wordt met je problemen/tekortkomingen , bestaan ze ook niet. Zowel mijn vriend en ik hebben hulp ingeschakeld voor de problemen waar wij tegenaan lopen en ik word soms tureluurs van de afspraken die wij hebben, en de informatie die ik naderhand moet verwerken. Ik heb na die gesprekken altijd dagen nodig om bij te komen. Ik ben mij er tergede van bewust dat de hulpverlening er is om ons te helpen maar soms is het mij echt te veel. Zeker als ik naast de afspraken met hulpverlening ook nog andere afspraken heb staan of net een " druk " weekend achter de rug heb. Voor mij is een druk weekend al als familie een paar uur op bezoek is geweest. Zulke bezoeken vergen heel veel energie van me.Ik moet er op zulke momenten voor waken dat ik niet overprikkeld raak en de afspraak afzeg of uit het gesprek wegloop of net zoals jouw man, goed weer ga spelen . Vriendlief is trouwens ook een ster in het " goed weer spelen " en heeft voordat wij gingen samenwonen zijn vorige begeleider ook flink om de tuin geleid , waardoor de beste man niet doorhad dat zijn problemen veel erger waren dat hij hem had doen geloven.