Daar kan ik heel kort over zijn; dat accepteer ik niet van mijn partner. En dat weet hij ook. Als je je partner al 2 keer hebt gevonden en op het nippertje zijn leven hebt kunnen redden, wordt er niet meer gedaan aan pamperen. Dit is de harde werkelijkheid en ik moet ermee dealen, dus hij ook. Dus met dat gedoe hoeft hij bij mij niet aan te komen. Weet hij ook en zo is onze relatie ook niet, gelukkig.
hier heeft een ACT team mijn vader geholpen die schizofrenie heeft. hij heeft tóen pas medicijnen genomen. hij had daarvoor vaak psychoses na de dood van mijn moeder en heeft zelfs een keer de krant gehaald... gelukkig is het nu stabiel op 1x na een beetje. erg moeilijk om ermee om te gaan in ieder geval. gelukkig is het ACT team van de ggz vasthoudend en heeft het na een jaar echt wonderen gedaan. hier heeft VL een lichte vorm van autisme en bij mij is bps gediagnostiseerd en angst/paniekstoornis. botst soms flink, maar aan de andere kant vullen wij elkaar ook weer goed aan
Heftig om te lezen. Laat staan om er midden in te zitten. Ik heb geen ervaring (ik vind mijn burn out al heftig voor het hele gezin). Maar ik wou toch even hierop reageren: zou je het niet kunnen filmen als hij weer een psychose heeft? Zodat hij het achteraf zelf kan zien?
Je hoeft het ook niet te accepteren. Dat is namelijk niet wat ik bedoel . Ik kan me voorstellen dat dit een enorme druk legt op de relatie en het zeer beangstigend is om niet te weten wanneer hij weer met suicidale gedachtes rondloopt en een poging gaat ondernemen. Ik heb er diep respect voor dat jij en ts ondanks alles, jullie partner blijven steunen en jullie partner niet in de steek laten. Menig man/vrouw had dit niet getrokken en had allang zijn/haar biezen gepakt.
Hij heeft dus totaal geen zelfinzicht, de kans is dus heel erg groot dat dit weer gaat gebeuren. Helaas zal hij het zelf ook niet voelen aankomen, want er is immers met hem niks mis. Ik werk zelf in de psychiatrie, en zolang er geen zelfinzicht is....zal het erg moeilijk zijn om met hem samen te leven.
Ik bedoel met niet accepteren ook dat het gewoon niet gebeurt. Zodra ik zie dat hij mooi weer speelt (hij doet dit namelijk absoluut niet bewust), dan geef ik dat aan en gaan we samen kijken wat er nu echt speelt. Voor hem is het ook beangstigend wanneer hij weer een poging heeft, of aan het bedenken is hoe hij een einde gaat maken aan zijn leven. Dit is namelijk van het een op het andere moment. Hij bedenkt dit geen dagen vantevoren, eerder minuten vantevoren, hoogstens uren. Ik hou van hem en zoals ik al zei, dit zijn periodes. Buiten die periodes gaat het allemaal geweldig, dus ik zie absoluut geen reden om bij hem weg te gaan. Tuurlijk kan het leven makkelijker en soms denk ik ook wel eens "Goh, hoe zou het zijn als ik met iemand anders samen was?", maar elke relatie heeft zo z'n ding Voor mij is het vanzelfsprekend dat we samen zijn en blijven. Voor hem ook. Voor anderen niet, daarom houden we het meeste gewoon binnenshuis (op hulpverlening na uiteraard).
Hij heeft een deel zelf gezien want ook hij heeft het lokale nieuws gehaald... Maar daarvoor schaamt hij zich wel maar doet hem verder niks.
Ik lees het en vind dat je helemaal gelijk heb. Ik weet dit dondersgoed maar voor mij is dit weer moeilijk te erkennen. Vanaf de eerste keer dat het gebeurde zeg ik alternatief dat je iemand met een lichamelijke ziekte ook niet daarom aan de kant zet toch. Maar de laatste tijd heb ik toch meer me dochter voor ogen. Is het niet veilig voor haar zijn we weg.
Klopt, iemand die lichamelijke problemen heeft zet je ook niet zomaar aan de kant. Maar dit zijn geen lichamelijke problemen. Dit is totaal niet te vergelijken!!! Helaas is de situatie voor je dochter al niet veilig. Je weet niet wat bij hem de trigger is en wanneer het weer gebeurt. Daarnaast heeft hij niet de wil om iets te veranderen dat zelfinzicht heeft hij niet. Soms moet het heel vaak mis gaan voordat ze dat zelfinzicht uiteindelijk gaan krijgen. Dat maakt het leven met iemand met een stoornis onwijs moeilijk. Als ik jou was zou ik voor jezelf en je dochter kiezen...of eventueel een lat relatie aan gaan...zodat als het niet goed gaat je een tijd afstand kan nemen.
Hier een moeder die in ieder geval op en af psychotisch is. Of ze de medicatie nog gebruikt geen idee, maar dan is de dosering te laag. Hier geen contact meer met haar. Tijdens de psychoses ben ik 'de klos' om het zo maar te zeggen. Krijg vreselijke beschuldigingen naar m'n hoofd geslingerd en dat gaat al jaren zo.. Ik trok het niet meer en moet mijn gezin gaan beschermen tegen die invloeden. Wat jij hier omschrijft herken ik zo ontzettend. Alleen het stukje hulpverlening daar wil ze helemaal niets van hebben. Ze heeft totaal geen ziekte-inzicht. Ze ontkent het in alle toonaarden helaas. Hierdoor is er al veel kapot gegaan...
Nu ga ik een hele brutale vraag stellen , is je partner van buitenlandse afkomst? Ik vraag dat omdat het poppetje in je banner een bruin huidskleurtje heeft en er booboo staat , wat in Nigeria een " slang " is voor jongen. Als dat zo is dan zou dat het eea kunnen verklaren en zijn aversie voor hulpverlening en ontkenning voor zijn problemen. Het is absoluut niet mijn bedoeling om alle mannen van buitenlandse afkomst over èèn kam te scheren wat hun visie over psychische aandoeningen betreft. Maar de vader van mijn dochter is Nigeriaans en volgens hem bestaan psychische aandoeningen niet . Is dat een verzinsel uit het westen om te verdoezelen dat de duivel en heksen soms het lichaam van een mens overneemt. Hij had er ook moeite mee toen ik onze dochter bij het GGZ wilde laten onderzoeken op ADHD. Er rust daar nog een groot taboe op het onderwerp psychiatrie
Door de situatie van mijn vriend hebben we al ern soort van LAT relatie. Hij woont namelijk pas sinds kort in een eigen woning. Daarvoor heeft hij in een woning van een kliniek gewoond. Hier konden wij niet bij wonen. Ik ben toen bij mijn ouders moeten gaan wonen. Dus de afstand kan al genomen worden als we dat willen.
Hier ook een familielid met Schizofrenie. Ik herken veel van wat je schrijft, o.a. het ontbreken van ziekte inzicht. Mijn familielid lijdt al ruim 25 jaar aan het ziektebeeld en zegt het niet te accepteren en ook niet te gaan accepteren in de toekomst. Dat blijkt ook wel uit het feit dat mijn familielid altijd weer stopt of (op eigen initiatief) afbouwt met medicijnen als het enigszins goed gaat. Mijn familielid vindt op dat moment dat medicijnen niet nodig zijn en niemand kan mijn familielid er op dat moment van overtuigen dat het goed voelen juist komt door die medicijnen. Gevolg is dat mijn familielid weer een terugval krijgt, al dan niet lijdend tot een gedwongen opname. Familie en gezin lijdt hier natuurlijk enorm onder. Je leeft continu in spanning. In mindere periodes is er spanning, maar in de betere periodes is er ook spanning, want hoelang zal het dit keer goed blijven gaan? Buitenstaanders zijn zich van dit laatste vaak niet bewust. Mijn familielid heeft inmiddels dusdanig vaak een terugval gehad dat het niet meer echt lukt om erboven op te komen. Mijn familielid woont sinds kort begeleid en dat gaat nu alweer een aantal maanden goed (relatief goed). Maar hoe lang? Dat blijft altijd de vraag. Hoe krijgt jouw partner zijn medicijnen? Slikt hij losse tabletten of krijgt hij (bijvoorbeeld) 1x in de 4 weken een injectie? Mijn familielid heeft jarenlang losse tabletten geslikt maar daar is natuurlijk makkelijk mee te stoppen op eigen houtje. Als je partner een injectie zou krijgen 1x in de x weken dan zou je mee kunnen gaan als die wordt toegediend? Mijn ervaring met mijn familielid is dat wanneer de medicatie gewoon goed wordt gebruikt er geen grote terugvallen optreden. Het is begrijpelijk dat jouw partner geen ziektebesef heeft, dit is kenmerkend voor Schizofrenie. Het kan heel frustrerend zijn, maar onthoud dat hij hier niets aan kan doen. Ik heb hele heftige dingen meegemaakt met mijn familielid maar ik zal dit mijn familielid nooit kwalijk nemen. Ik heb een periode lang geen contact gehad met mijn familielid omdat ik het niet meer aankon, maar in die periode voelde ik mij echt niet beter. Ik geef om mijn familielid en krijg het niet over mijn hart het contact te verbreken door die stomme ziekte. Mijn familielid heeft daar immers zelf ook niet voor gekozen.
Ik zelf heb borderline, mijn vriend pdd-nos en mijn oudste zoontje klassiek autisme. Kan soms behoorlijk botsen hier!
Geen ervaring, wel psychische aandoeningen om me heen, maar geen schizofrenie (vast gestelde schizofrenie dan). Wil je gewoon veel kracht en sterkte toewensen, lijkt me enorm pittig!