Ik zag dat het andere topic gesloten is "Niet blij met kind". Ik moet zeggen dat het nog echt niet geweldig gaat. Heb nu 2x gesprek gehad en die man opperde de laatste keer dat ik misschien wel autisme heb aan mijn verhaal en gedrag te merken. Hij heeft veel ervaring op dat gebied dus hij zegt het niet zomaar. Ik moest maar eens eea lezen en vooral gewoon doen en niet te veel willen. Ook moest ik accepteren dat het nu eenmaal "lastig" was met een kleintje. Hij zou dan in de tussentijd informatie opvragen over mijn eerdere therapie. Het afgelopen weekend was ik heel erg somber en heb ik meerdere huilbuien gehad. Deze week gaat het redelijk en ik doe mijn best maar vandaag voel ik me weer slecht. Bijna niks gedaan in het huishouden. En dat terwijl ik dat juist zou doen zodat manlief zich ook beter gaat voelen. Hij maakt zich namelijk zorgen om mij waardoor hij heel moe is. Ook eet ik de laatste tijd weer veel te veel en zit ik veel achter de pc. Ik weet ook niet wat ik nu moet. Die begeleiding helpt nog niks en thuis gaat het er ook alleen maar slechter op. Ik wil juist voor manlief mijn best doen, dat hij trots is en zich beter gaat voelen, maar het gaat helemaal niet goed zo. Helaas dus nog geen goed nieuws.
Oh wat vervelend meid! heb je eerdere topic ook vluchtig gelezen, en wat een nare situatie zeg. Ik weet niet wat je allemaal wel en niet geprobeerd heb dus heb ook niet echt veel tips. weet je toevallig wat je vitamine d is? ik heb voor en tijdens mn zwangerschap ook wat depressie klachten gehad en dat hielp wel. Ik ga niet zeggen dat dit al je problemen oplost maar alle beetjes helpen? sterkte meid!
Vitamine D was inderdaad aan de lage kant, moet ook eigenlijk dagelijks vitamine D nemen in deze maanden maar ik vergeet het steeds. Misschien moet ik de huisarts maar weer bellen dat het echt niet gaat. Ik doe mijn man, kind én mezelf tekort en dat is niet goed. Ik denk de laatste weken ook steeds vaker weer dat mijn man en kind beter afzijn met een andere vrouw/moeder...
Aaah, een dikke knuffel van achter de laptop vandaan. Wat heftig en pittig zeg. Ondanks dat ik heel erg moest slikken van je eerste topic, en me het absoluut niet kan voorstellen, vind ik dat je trots op jezelf mag zijn.. Je hebt eerste, belangrijke stappen gezet. Hoop op een mooi 2015 voor jou en je gezin.
Denk dat dit te maken heeft met het eerdere topic. Hierin is meerdere keren gezeg dat TS hulp moest gaan zoeken. Blijkbaar is dat nu wel aan de orde. Overigens moet ik eerlijk bekennen dat ik al heel sceptisch wordt als iemand na twee gesprekken denkt te zien dat iemand autistisch is. Heel bijzonder. TS: is dit een psycholoog of een psychiater? Heb je een onderzoek gehad? Laat je niet te snel in een hokje duwen. Autisme is niet te genezen, een depressie over het algemeen wel. Heb je al nagedacht over therapie in combinatie met medicijnen? Ik wil je heel veel sterkte wensen, want ik denk dat je nog een lange weg te gaan hebt, geef niet op!
Oke, ik heb toen alleen de OP gelezen en was ook in shock hoor. Daarom lijkt het me zo moeilijk voor haar en haar gezin.
Ts met wie praat je nu? Fijn dat iemand een diagnose oppert, maar daar heb je nu niets aan. Je hebt iemand nodig die jou helpt om verder te kunnen. Niet die zegt dat je 'gewoon' door moet gaan, maar je handvaten geeft om door te kunnen gaan.
Ik denk dat je goed bezig bent: je erkende de vorige keer al dat het niet goed gaat en nu heb je blijkbaar ook hulp gezocht. Maar verwacht niet dat dingen in 1 klap veranderen. Je zal er aan moeten werken en dat kost tijd. Is er een mogelijkheid dat je tijdelijk wat hulp in huis krijgt, zodat je je 'achterstand' in het huishouden kan wegwerken en van daar uit verder kan? Ik las ook dat je dochtertje binnenkort naar de psz gaat? Waarschijnlijk geeft dat je ook wat rust en ruimte.
Pardon???? Als ik jou was zou ik naar de huisarts gaan met je man en zeggen dat het zo echt niet gaat en dat hij zich heel veel zorgen maakt. Dan wordt je doorverwezen naar de crisisdienst en kan je de volgende dag al terecht. Geloof me, met mij is het precies zo gegaan. Als je vragen hebt, je kan en mag me altijd een PBtje sturen ik weet hoe je je voelt! Zet m op meisje!!
Ik krijg nu begeleiding van de praktijkbegeleider van de huisarts. Die heeft een psychologische achtergrond en veel met autistische mensen gewerkt. Ik herken wel veel van de kenmerken maar er moet nog een onderzoek gedaan worden hoor. Ik wil ook niet meteen een stempel krijgen maar hij zei dat het een mogelijkheid is. Het kan voor opluchting zorgen omdat je dan weet dat ondanks dat je aan het ploeteren bent, het daar mee te maken zou kunnen hebben. Ik heb gezocht op autisme en het huishouden maar kom niet echt verder qua tips. Ik hoopte iets te vinden om me te helpen. Handige tips zeg maar. Ik heb inderdaad die handvaten nodig. Iemand die heel praktisch kijkt. Ik weet ook dat het tijd kost, het is ook niet van de ene op de andere dag ontstaan. Onze dochter hebben we nog niet aangemeld voor de peuterspeelzaal. Vraag me af of het nog niet te vroeg is. En het is geen opbeurende tekst wat oumnouafel schrijft, maar wel realiteit. Als ik zo doorga, ben ik bang dat dit wel gaat gebeuren. Of dat manlief er aan onder doorgaat...
Dat adviseer ik jou ook! Ik herken je verhaal en hoe je je nu voelt. Dat was bij mij nu 1 jaar geleden ook zo. Toen ik aangaf bij de huisarts dat ik niet meer kon en het allemaal niet meer zag zitten, kon ik de volgende dag terecht bij GGZ. En die hebben mij zo goed geholpen, in combi met medicijnen. Het duurde wel even voordat het aansloeg, maar dit was voor mij de enige oplossing nog. Uiteraard met hulp van Fam., vrienden en kennissen. Mijn man als grootste steun! Veel sterkte en als je wilt praten mag je me altijd pben
Ik wil,niet bot overkomen en ik hoop dat je een man hebt die wel tot her uiterste gaat maar er zijn er zat die op een,gegeven moment geen zin meer im hebbem Sta er eens bij stil of jij je beter zal voelen als je ze kwijt Ou zijn. Kinderen groeien maar een keer op laat ke dochter straks terug kijkem em zeggen mijn moeder was en is een sterke vrouw naar wie ik op kijk
Oh ja, natuurlijk is het zo makkelijk op te lossen! Goed dat je het vertelt, dit had TS vast nog niet geprobeerd! <sarcasme /> @TS: Als ik jou was zou ik weer teruggaan naar de huisarts. Sterkte!
Ik herken erg wat je schrijft. Niet in de zin dat ik niet blij ben met mijn kind of dat ze mij als een blok aan mijn been is, maar ook het gevoel het 'voor mijn man' te moeten doen. Ik heb me door meerdere omstandigheden (hormonen,v er weg van familie, plots mijn werk kwijt, etc.) een tijdlang niet zo goed gevoeld. Ik keerde naarbinnen en heel geleidelijk ontstond er een soort afstand tussen mijn man en ik, waarin ik in mijn wereld dacht dat hij toch geen begrip voor mij kon hebben, en hij op zijn beurt dacht dat er iets veel ergers aan de hand was. Wij hebben daarover uiteindelijk een heel open en eerlijk gesprek gehad waarin ik kon uiten dat ik vooral bang was dat ik hem kwijt zou raken, en alles wat ik had, en dat gevoel was eigenlijk nergens op gebaseerd. Ja, op mijn faalangst en dromerige blik naar de wereld. Ik houd nu niets meer achter en pot niets meer op. Het heeft ons veel gebracht. Ik denk dus dat je ook heel erg met je man moet gaan praten. Samen. En open en eerlijk zijn over jullie verwachtingen.
Denk je dat het echt allemaal beter wordt als je zou kunnen voldoen aan de 'eisen' van man? Als je niet lekker in je vel zit is het al moeilijk genoeg om iets gedaan te krijgen voor jezelf, laat staan voor een ander. Leef in het moment wat lukt dat lukt en laat je doorverwijzen naar een professional. een praktijkondersteuner is echt niet voldoende voor hoe diep jij in een depressie zit.
Met zo'n naar gevoel is 1x per week therapie bijvoorbeeld niet genoeg. Zeg eerlijk dat het echt niet gaat en je bang bent alles te verliezen dan krijg je als het goed is meer hulp. Ontzettend knap dat je dit al erkend dat is al een heeeele grote stap.
Je moet inderdaad de lat wat lager leggen voor jezelf en niet overal beren op de weg zien maar dat is niet zomaar gebeurd, loop er soms nog tegenaan....daar heb je steun bij nodig van een therapeut én je man, jullie moeten beiden accepteren dat het "lastiger" is nu met een kleintje. Vind het nogal wat om gelijk met iets als autisme te gooien maar of het waar is of niet, je hebt hulp nodig en geef het de tijd...en blijf er goed over praten met je man!
Als eerste: alles wat ik nu tegen je ga zeggen is NIET kwetsend bedoeld. Het liefst zou ik je DE oplossing willen geven, hoe je je voelt is vreselijk. Ten tweede ik ben herstellende van een PND dus weet een beetje hoe je je voelt. Komt ie: heel leuk die praktijkondersteuner met een bepaalde achtergrond maar allerallerallerliefste Nathalie daar heb jij op dit moment geen ene flikker aan!!! Nogmaals: zoek een psychiater, dat is stap 1. Ik kan je voor de rest niet vertellen wat voor jou het beste is of wat er financieel mogelijk is maar kan opperen wat mij nu bijna 11 maanden later iets heeft geholpen. Tijd Praten Sporten Gezond eten Hulp van familie Dochter naar KDV (ook al werk ik nog niet) Maken van een dagplanning Medicatie/vitamine En sorry maar je man tevreden stellen is nu niet prioriteit nummer 1. Hoe dubbel dit ook klinkt. Door mijn PND heeft mijn huwelijk op dit moment een diepe dip maar door eerst voor mezelf te zorgen kan ik uiteindelijk een nog betere moeder en vrouw zijn.