Maar ga dit toch met jullie delen. Ik reken al op veroordelende opmerkingen maar hoe moeilijk ook, hier is waar ik mee zit. Ik zit op dit moment in de ziektewet (PND) en wordt helemaal gek van het thuiszitten. Dus ben aan het solliciteren Heb aanstaande dinsdag twee gesprekken staan, 1 voor 32 uur en de andere is voor 24 uur. Nou weet ik natuurlijk helemaal niet hoe het gaat lopen maar merkte wel iets bij mezelf op wat ik nog niet naar mijn man, vrienden of familie durf uit te spreken maar moet het wel kwijt. De gedachte om 24 uur te gaan werken staat me een beetje tegen, ik ga er financieel erg op achteruit, kan mijn deel van onze vaste lasten betalen maar hou dan niks meer over. Betekend dat geld voor mezelf van mijn man zijn salaris af zal komen. Ik vind dit lastig omdat ik dit niet gewend ben, heb altijd voor mezelf gezorgd en geeft me een klein gevoel van afhankelijkheid. En nu het ergste: bedruk nogmaals hoe moeilijk ik het vind dit op te schrijven laat staan uit te spreken. Ik hou zielsveel van mijn dochter maar ik weet niet of ik er wel aan toe ben om drie dagen te werken en dan twee dagen thuis te zijn. Ik voel me zoo slecht hierdoor....kan wel janken....
Bedoel je dat je liever meer wilt werken? Of begrijp ik het niet goed? Ik zou me daar helemaal niet schuldig over voelen hoor. Ik werk zelf ook 32 uur en hou niet minder van mijn kind dan een moeder die fulltime thuis is... en dat geldt voor jou vast ook
Het is natuurlijk moeilijk oordelen als je kampt met een pnd. Dat is niet blijvend dus daarop is het lastig een besluit te baseren. Hoe zou je de opvang regelen als je 4 dagen werkt? Ik vind dat namelijk wel erg belangrijk als je als ouders zo veel werkt. Wat adviseert je therapeut? Wil je werken om het werken of wil je meer werken omdat het idee van zoveel tijd met je dochter zijn nu nog erg moeilijk te behappen is? Als dat laatste het geval is, lijkt mij de pnd nog een hele grote rol te spelen en zal werken niet de oplossing zijn, er is dan veel werk te doen om jouw gevoel in orde te krijgen. Werken om vaker thuis weg te zijn vind ik niet goed klinken. Het lijkt me heel lastig voor je.
Lijkt me niks om je voor te schamen hoor! Ik denk dat veel moeders worstelen met de combinatie werk- gezin en de financiele kanten! Zelf werk ik 3 dagen maar dat is qua werk eigenlijk wat te weinig maar meer werken zie ik qua opvang en huishouden niet zitten. Bij ons gaat het geld op één hoop en ik kijk er dan ook niet naar zoals jij dat doet bij de verdeling van de vaste lasten. Misschien moet er eens anders naar kijken en de lasten verdelen naar ratio van inkomen/dagen werk, zodat je ook geld overhoudt wat je aan jezelf kunt besteden. Door 1 of 2 dagen thuis te zijn draag je toch ook een belangrijk deel bij aan je gezin, zij het niet financieel! Wat benauwt je zo erg aan het idee om 2 dagen thuis te zijn met je dochter? Niet om je te veroordelen, gewoon uit interesse? Kan me er wel iets bij voorstellen, ik ben nu met verlof en je wereld wordt erg klein en ik vind de dagen dat dochter even bij opa en oma is heerlijk, maar als ik straks weer werk, is dat weer anders. Verder lijkt het me wel goed om met je man te bespreken hoor, ken hem natuurlijk niet maar ga er niet meteen van uit dat hij je zal veroordelen!
Je hebt moeders in verschillende vormen en maten. Een thuisblijfmoeder is niet beter of slechter dan een fulltime werkende moeder. Sommige moeders moeten 4 of 5 dagen werken, financieel gezien of de functie die zij hebben kan niet in minder dagen. Sommige moeders zitten noodgedwongen thuis. Ik werk wat voor mij ideaal is, namelijk 3 dagen. Dat geeft mij een goede balans werk-prive en die goede balans zorgt ervoor dat ik een betere moeder ben. Ik denk dus dat ik op deze manier het beste uit alles haal. Maar wat voor mij ideaal is kan voor een ander heel vervelend zijn. Een moeder die doet wat ze wil zit beter in haar vel en kan hierdoor beter voor haar kind(eren) zorgen. Kijk dus of het haalbaar is om 4 dagen te werken als jij dat graag wilt. Nederland is een van de weinige landen waar zoveel mensen parttime werken. Veel landen is het heel normaal om fulltime te blijven werken Het gaat er ook om hoe je de tijd met je kind(eren) benut. Kwaliteit boven kwantiteit
Lekker doen waar jij je goed bij voelt! Ik werk 3 dagen en vind de balans perfect qua werk-prive.. Maar moet er niet aan denken om nog maar 2 dagen te werken want vind mijn werkdagen echt heerlijk! De dagen met mijn dochtertje ook hoor, maar die zijn wel wat eentoniger en beperkter. De afwisseling vind ik erg fijn. Schaam me er ook zeker niet voor om af en toe uit te spreken: ben blij dat ik morgen weer kan gaan werken. Vaak dan ook geen veroordelende reacties, maar eerder begrip! Zou me vooral niet te druk maken om wat een ander vindt.. Als jij graag 4 dagen wilt werken, en het wordt er financieel ook beter van, wie houd je dan tegen? Succes met je beslissing!
Misschien kunnen jullie een herverdeling maken over de vaste lasten. Zodat je man meer betaald, jij minder en dus overhoud aan jouw salaris. Bij ons is het zo dat mijn man alle vaste lasten betaald, en ik de boodschappen, kleding en extratjes voor ons 3-en.(dit vinden wij dan niet onder vaste lasten vallen...) ik hou zelf over en dat gaat de spaarrekening op of besteed ik voor mijzelf. Wellicht bepaald 'het lot' voor jou wel, en wordt je aangenomen voor de 24 uurs baan en afgewezen voor 32 uur. Maar ik raad je ook aan om voor je zelf na te gaan of je al uit je pnd bent... wellicht denk je ook wel dat weer aan het werk je erbij kunt helpen, en dat kan misschien ook best wel, maar zou het wel rustig aan doen!
Echt niets om je over te schamen. Het eerste jaar met onze dochter was echt zwaar, en ik was echt blij dat ik voltijds werkte. Ik vond de zorg voor een baby gewoon loodzwaar. Nu is ze twee jaar oud, en vind ik dat allemaal wat overzichtelijker. Maar ik werk nog steeds voltijds, omdat dat hier nu eenmaal normaal is. Over het financiële. Je werkt minder omdat je dan voor jullie kind zorgt de andere dagen. Dan is het toch volledig oneerlijk om te denken in functie van jouw financiële verdiensten, en de zijne? Is zorgen dan niets waard volgens jou (of je man)?
Je hoeft je hier absoluut niet voor te schamen hoor! Je moet vooral doen wat voor jou het beste voelt, want met een gelukkige moeder heb je ook een gelukkig kind! Ik werk zelf 40 uur, en ik hou echt niet minder van mijn zoontje dan moeders die thuismoeder zijn of moeders die parttime werken. Succes met je beslissing!
Je hoeft je echt niet te schamen! Ik ben na 4 dagen met mijn moppie ook wel blij als ik even weer op mijn werk zit hoor. Even geen luiers, hapjes en gejengel (ja wel van collega's dan haha). Maar na 3 dagen werken mis ik mijn moppie toch ook wel en kijk ik weer uit naar de dagen met haar. Maar die gevoelens zijn heel normaal. Je hebt best wat meegemaakt en dat moet je een plekje geven, daar horen niet alleen maar positieve gevoelens bij. Maar je weet pas zeker hoe je je voelt als je het ook daadwerkelijk doet. Dus zou gewoon open beide sollicitaties ingaan en kijken of de functie je aanspreekt. Veel succes!
Niet voor schamen hoor!! Maar pas wel op volgens mij mag je niet solliciteren in de ziektewet ( beter even navragen)
Misschien is het nog wel een idee dat jij 4 dagen gaat werken en je man een dagje minder. Hoeft de kleine ook minder naar de opvang, wat echt wel een voordeel is. Gewoon met je man over praten, hij zal hier toch wel ideeën over hebben? Misschien wil hij wel heel graag een "papadag".
Ik snap je gevoel over financieel afhankelijk zijn van je man. Ik ben zelf fulltime thuisblijfmama omdat wij een groot melkvee-bedrijf hebben. Heb voor de komst van onze dochter allerlei baantjes gehad in de schoonmaak en had dus een zakcent voor mezelf. Maar toen we voor een kindje gingen hebben we samen besloten dat ik stopte met werken. Het geld wat ik namelijk zou verdienen, zou meteen weer in opvang gestopt worden wat dus niet logisch zou zijn. Ook het feit dat ik bijna alleen voor het huishouden en de zorg voor onze dochter sta, is het niet praktisch als ik ook nog eens zou werken. Onze boerderij draait 24u per dag en 365 dagen per jaar door, dus mijn man maakt veel uren en kan er ook niet nog eens een huishouden op na houden(hij helpt wel mee waar het kan hoor). Ik mis het eigen geld hebben wel. Ik wist wel wat ik zou doen als ik een goed betaalde baan zou hebben, haha!, dingen die ik nu dus niet zou doen omdat het voor mijn gevoel geld van mijn man is, terwijl ik net zo goed mijn werk doe, al is het dan bijna niet op het erf of in de stal. Je gaat gewoon geen "gekke" dingen doen als je een 1 inkomen hebt. Zeker niet als je niet weet wat er in de toekomst gebeurt met het bedrijf. We hebben enorme kosten voor het bedrijf en als we slecht betaald krijgen voor onze melk, moeten we de broekriem echt aantrekken. De koeien gaan voor, dan komen wij. Want als zij niets te vreten hebben, komt er geen melk en hebben wij geen brood op de plank.
Geen reden om je voor te schamen! Ik ben 8 weken na de bevalling voor het eerst een dagje gaan werken. Zonder een traantje weg te pinken liet ik mijn baby achter op de creche. Ik mocht bellen zoveel ik wilde om te horen hoe het ging. Het voelde zo verschrikkelijk goed om weer te werken, ik kon weer even mezelf zijn. Gebeld heb ik niet, ik had er 100% vertrouwen in dat ze mij wel zouden bellen als er wat was. De volgende dag zat ik weer thuis met een kind en ik heb gehuild omdat ik nog een maand "moest" thuisblijven. Gelukkig gingen we nog op vakantie want anders was ik gillend gek geworden. Ik werk 4 dagen en dat werkt voor mij het beste, minder zou ik echt niet zien zitten. Mijn man werkt sinds kort ook 4 dagen en de kleine gaat 3 dagen naar de opvang.
Dit! Het merendeel van de reageerders hier vergeet dat ze kampt met een zware PND en dat ze haar huis en dochter wil ontvluchten door meer te gaan werken! Dat lijkt mij niet goed hoor. Snap dan ook niet waarom iedereen dat hier gaat toejuichen? Het lijkt me dat ze eerst haar PND moet gaan aanpakken alvorens weg te vluchten in werk?