Misschien beetje raar, misschien ook niet, maar zijn er hier ook mensen die het gevoel hebben dat ze eigenlijk in een ander land thuis horen? Of dat je het gevoel hebt dat je roots in een ander land liggen dan Nederland maar dat niet uit je familie stamboom blijkt dat je maar iets met dat land te maken hebt? Of heb je weleens dat gevoel gehad dat je ergens op vakantie ging, waar je nooit was geweest, en je je meteen thuis voelde, alsof je er al jaren komt? Ik heb dat gevoel dus wel. Maar niet met 1 land. Ik ben 1x in Zweden geweest, daar voelde ik me enorm thuis. Het was als een warm bad waar ik in terecht kwam. Ik ben niet de enige in de familie die "iets" met Zweden heeft; een oom en tante zijn er naar toe geemigreerd, hun dochter woont er ook, mijn andere oom had daar een vakantiehuis midden in de bossen(hij is overleden, nu heeft mijn neef dat huis in bezit), mijn vader is er al een aantal keren geweest en zou het liefst meteen zijn koffers pakken. En zo zijn er nog wel meer familieleden(allemaal van mijn vaderskant)die in Zweden zijn geweest en het liefst zouden emigreren. Naast Zweden ben ik ook eens in Roemenië geweest, dat land staat niet zo positief bekend, maar het is enorm mooi! Ik ben in de regio van de Karpaten geweest(gebergte wat door Roemenië loopt), dat ligt in het noorden van Roemenië. De natuur is ruig en verschrikkelijk mooi, de bevolking vriendelijk en gastvrij. We zaten in een gezin waarvan de man uit België kwam en getrouwd was met een Roemeense vrouw. Ze hadden 3 kinderen. We zaten dus echt tussen de bevolking, waardoor je het land op een hele andere manier leerde kennen. We hebben veel gezien van de cultuur, dat was echt een eye-opener, vooral omdat je als westerling geen goed beeld hebt over het voormalig oostblok. De landen die mij nog meer aantrekken zijn een aantal staten van Amerika, Canada, Engeland/Schotland/Ierland en de andere Scandinavische landen zoals Noorwegen en Finland. Maar ook bepaalde delen van Duitsland(waar overigens wél roots van onze familie liggen). Ik voel me thuis in ruige natuur met bossen, bergen en meren. Hoewel ik emigreren een hele grote stap zou vinden, zou ik wel meteen al mijn hebben en houden bij elkaar pakken als ik de kans zou krijgen. Mijn man denkt er net zo over, maar die wil naar Amerika, om daar een nieuw melkveebedrijf te beginnen. Zweden valt dus af
Ja dat herken ik wel en voor mij is het ook Zweden. Maar helaas dat zal hier wel bij dromen blijven. Ik heb een echtgenoot die ik echt niet zie emigreren. En ook omdat de realiteit vast niet zo 'perfect' is als dat het in mijn hoofd is.
Ik heb dat met Israël. Voel me erg verbonden met het land en de Joden. Ben er nog nooit geweest maar zou zo de deur achter me dichttrekken en emigreren!
Ja absoluut! 😄 Grappig is dat hè? Op het moment dat ik dan in een bepaald land het vliegveld uitloop voel ik mij er dan al zó op mijn gemak dat het als een soort thuiskomen voelt. Ik heb het óók bij verschillende landen op verschillende continenten...uiteindelijk bleef het bij ons zó kriebelen dat wij de stap hebben gezet om ook daadwerkelijk naar ons voorkeursland te verhuizen. Wij zijn dus geëmigreerd en komen zeer hoogst waarschijnlijk nooit meer terug naar Nederland. We hebben geen moment spijt gehad en weten dat we de juiste beslissing hebben genomen. Hier voelen we ons thuis. 😊
Ik heb dat ook, maar dan met Ierland. Zou zo graag die kant op willen! De natuur, de taal, de cultuur.. Ik vrees alleen dat het bij vakanties zal blijven helaas. Daarom heb ik mijn jongste dochter een Ierse naam gegeven, heb ik toch altijd een stukje bij me..
O ja dat heb ik al heel lang alleen niet met een bepaald land, ten minste misschien ben ik er nog nooit geweest maar ik heb zeker het gevoel dat ik hier niet thuis hoor.
Nee eigenlijk niet, ik vind het zalig hier in Nederland. Alles is hier goed geregeld. Mooie infrastructuur, heerlijk 4 seizoenen, en een goed zorgstelsel (ondanks dat daar veel over geklaagd wordt). Nee, ik zou mijn koude kikkerlandje niet willen missen.
Als ik die Ierse muziek hoor, heeeeeeeeeeeerlijk!!!! waan me meteen in zo'n Ierse pub. Mijn vader en ik zijn allebei gek op de muziek van The Dubliners. We zijn er nooit geweest, maar misschien ga ik ooit eens met mijn vader? Manlief zie ik er niet naar toe gaan!
Woon je nu ook in Engeland dan? Ik vind Engeland ook zo mooi, en dan vooral het Engeland uit de detective serie Midsomer Murders(wat soms een beetje de Engelse plattelandscultuur op de hak neemt). Ik zou er zo graag eens naar toe willen! Nu kwijl ik regelmatig bij tv-programma's zoals "De grote verhuizing" en "Droomhuis op het platteland". Leuk om te zien hoe gevarieerd de leefomgeving daar is. Van appartement in London tot een "Cottage on the country-side"
Ik heb dat met Spanje. Ik weet niet waarom maar als ik daar aan kom voelt het altijd heel vertrouwd. Overigens heb ik het ook met Curacao maar dat is meer omdat ik er ooit als stagiaire een aantal maanden heb gewoond en daarna bij terugkomst gelijk weer een vertrouwd gevoel had. Maar emigreren zou ik toch weer niet zo snel doen. Ik ben er gesteld op het feit dat mijn familie en vrienden in mijn nabijheid zijn
Ja ik woon nu zo'n 6 jaar in Engeland. Het land is echt prachtig! Al de bergen, heuvels en eindeloze vlaktes. En inderdaad de mooie cottages, pubs etc. Prachtig! Het 'echte' leven is niet zo romantisch als op tv hoor
Sorry, kan het even niet nalaten. Zweden voelt als thuis.. Duh.. Ikea... Logisch dat je er thuis voelt...
Ja, als kind was ik al helemaal gek op Italie. De mentaliteit, het relaxte, het land zelf en het eten. In Nederland een Italiaan gevonden , eerst in Nederland gewoond en op een gegeven moment, op mijn eigen verzoek, besloten om naar italie te verhuizen. Vind het hier heerlijk en zou niet meer terug willen. Ga regelmatig met de kinderen naar Nederland maar ben altijd weer blij om terug te gaan.
Ik heb dat met Zuid Frankrijk en dan met name de Camargue, vlakbij de Middellandse zee. Ik zou goed in die omgeving kunnen wonen.
Emigreren klinkt heel leuk en spannend. Een nieuwe start, nieuwe omgeving. Maar het is heel zwaar. En dan heb ik het niet alleen over de verhuizing zelf met alle organisatie die daarbij hoort. (Verzekeringen, overheden, huis zoeken, baan zoeken) Voor mij was het lastigste de nieuwe cultuur en de taal. Niet in elk land spreken ze zo goed Engels als in Nederland. Soms helemaal niet, en dat maalt het bar lastig! Mocht je naar een niet-Engels sprekend land gaan, trek dan jaren uit voordat je de taal kent. Daarnaast moet je de cultuur leren kennen en accepteren. Jij en je Nederlandse cultuur doen er niet toe. Ze zullen geen rekening houden met jouw cultuur. Je bent een buitenlander, en sommige zullen daar niet heel positief op reageren. Verder ben je ver weg van je familie. Dat is in sommige tijden moeilijk en pijnlijk. Emigreren is niet alleen maar rozengeur en manenschijn. Zeker als je naar een land gaat buiten de EU. MAAR! emigreren heeft ook zo zijn goede kanten, je leert een nieuwe cultuur kennen en vergroot daarmee je wereld. Ik woon nu 2 jaar in Frankrijk. Aan de ene kant hou ik van de Fransen, aan de andere kant kan ik ze niet uitstaan vanwege de andere cultuur. Hun werk mentaliteitis soms om te huilen (hoewel het niet wel meevalt in het noorden van Frankrijk) en hun bureaucratie is .. Nou ja.. Daar ga ik niet eens over beginnen. Scandinavië lijkt veel op onze cultuur. Maar weet dat het wel anders is. Misschien vind je het geweldig, maar misschien loop je ook zegen dingen aan. Ik zou aanraden eerst het land te bezoeken. En dan niet voor 2 weken in een hotel. Maar om voor tenminste 1 maand in een appartement te zitten. Dus, dit is mijn ervaring (Excuses voor het warrige bericht, ik typ op mijn telefoonen ben ziek vandaag. MMisschien ben ik vandaag ook wel extra kritisch, haha)