Meid, ik heb je eerdere topic ook gelezen en daar ook gereageerd. Hou eerst eens op met je schuldig te voelen, tegenover je man en je kind: je vraagt hier niet zelf om, dit overkomt je. Ik heb zelf een pnd gehad en ik kon de eerste weken van mijn dochter's leven alleen maar huilen. Ik wist zeker dat mijn man en dochter beter af zouden zijn zonder me. Maar weet je? Deze gedachte is geen waarheid, het is een waanbeeld ingegeven door je psychische toestand. En het goede nieuws is: daar is heel veel aan te doen. Je bent niet alleen, er is overal hulp te krijgen, je moet er alleen zelf om vragen. Pak de controle, lever je zelf niet uit aan dat monster wat er in je hoofd zit. Ik heb medicatie gekregen en binnen een paar weken was de wereld weer licht. Echt, je hoeft je zo niet te voelen, dit gaat voorbij!
Ik kan me er niks bij voorstellen om ze kwijt te zijn. Als ik er nu aan denk om zonder met ze te leven, doet dat me niks...heel apart Maar ik houd zeker wel van ze allebei! Manlief heeft gezegd dat het op een gegeven moment klaar is als ik zo door blijf gaan.
Sorry dat ik het zeg maar dat is erg kortzichtig van je man. Jij bent ziek op dit moment. Jij kiest hier ook niet voor. Heb je bv al eens gegoogled op post partus depressie? Herken je daar dingen uit? En echt hoor, je moet meer actie ondernemen nu dan alleen de praktijk ondersteuner. Dat is te weinig. En als jij je zo blijft voelen en het wordt nog erger is dat voor je kleintje ook niet goed!
"Ik kan me er niks bij voorstellen om ze kwijt te zijn. Als ik er nu aan denk om zonder met ze te leven, doet dat me niks...heel apart " Dit zegt toch al genoeg. Een praktijkondersteuner -met alle respect- gaat jou echt niet helpen. Als je al zo veel hebt geprobeerd, probeer dan ook de volgende stap te zetten naar professionele hulp op psychiatrisch gebied.
Praktijkondersteuners GGZ zijn vaak verpleegkundigen met een extra scholing, of maatschappelijk werkers. Dat zijn GEEN therapeuten! Prima als extra begeleiding, maar jij hebt echt meer nodig dan dat. Ik snap echt niet dat jouw huisarts je verwezen heeft naar de praktijkondersteuner, met jouw problematiek Zorgen dus dat je een verwijzing GGZ krijgt, want die heb je nodig. En autisme? Tja... misschien klink je nu zo, maar ben je ooit eerder in je leven aangelopen tegen dingen die daarnaar neigden? Zoniet, dan zou ik zorgen dat je heel snel weg bent bij deze meneer En nee, je gaat niet na 2 gesprekken al geholpen zijn. Dat zou kunnen als je wat lichtere problematiek zou hebben, maar zelfs dan zou dat nog knap lastig zijn. Maar jij wilt -volgens mij- EN begeleiding om van je depressie af te komen, (psychiatrische hulp dus! Wederom: GEEN praktijkondersteuner GGZ!) en praktische begeleiding. Dat laatste wordt dan vaak geboden binnen ambulante trajecten of gesprekken met SPV-ers. Daar moet je terecht, en dus hoor je bij GGZ verwezen te worden Sterkte en succes!
Wat ben jij een vreselijk naar mens zeg... Heb jij enig idee hoe ts zich voelt?!! Jij bevestigd nu haar idee dat ze toch niks waard is en dat als ze haar best doet maar het niet goed gaat naar haar idee dat ze dan gelijk slecht is.. Als je nou geen idee heb waar je het over heb houd dan gewoon je mond... Ze voelt zich al rot genoeg.... Wrijf jij t er nog ff lekker in
Dat heet REALITEIT. En sommige mensen hebben het van een ander nodig om zelf in te zien waar ze mee bezig zijn
Ze kan wel een duwtje de afgrond in gebruiken, bedoel je te zeggen? En dat jij dan klaarstaat om dat te geven? Vreselijk ben jij zeg. TS, ik sluit me aan bij de anderen. Praktijkbegeleider is niet capabel op dit terrein, en dat blijkt ook uit de suggesties die gedaan worden, zeker na 2 gesprekken al. Misplaatst, en je hebt er niks aan. Laat je doorverwijzen naar een psychotherapeut. Die heeft doorgeleerd voor jouw problematiek en kan je helpen. Veel sterkte, je moet je afschuwelijk voelen.
Dat zou *misschien* de juiste aanpak zijn bij iemand die niet waar ze mee bezig is, maar TS heeft het juist donders goed door. Die eerste opmerking van jou komt alleen maar over alsof TS geen wilskracht heeft, en willens en wetens haar relatie en haar moederschap op het spel zet alleen maar omdat ze te lui is om erin te investeren.
Meid, ga naar een psychiater. samen met je man. Ik denk dat het HEEL belangrijk is dat hij ook inziet hoe ernstig dit is. Hier posten en maar aan blijven modderen zoals je nu doet gaat je niet helpen. Ajb, GA naar een psychiater!!!
Ik herken jouw situatie niet maar ik ben af en toe wel somber/nerveus/paniekerig (geen pnd). Ik ben afgelopen week hiervoor bij een POH-GGZ geweest maar ik vond het maar een amateuristische toestand. Nou is de ene POH de andere niet maar ik ben het eens met de eerdere reacties: pak het serieuzer aan en stop met die POH. Of laat je op z'n minst doorverwijzen door je POH. Heel veel sterkte in ieder geval!
Ik zal het volgende week aangeven bij de praktijkondersteuner dat het niet gaat zo. Het is gewoon een vervelende situatie: ik ga naar de huisarts, die verwijst mij door naar de praktijkondersteuner zodat hij kan kijken welke hulp er nodig is. Maar ik kan het toch ook niet helpen dat ze het zo aanpakken?! Ik neem toch aan dat hij toch ook wel kan beoordelen hoe en wat. PND geen idee of ik dat heb, ik heb er zeker wel symptomen van. Ik ga het nog eens aankaarten. Voor nu gaat het weer aardig. Ligt echt aan mezelf. Heb met ML gepraat en hij snapt dat hij me serieus moet nemen. Maar moet ook gewoon doen en mezelf een schop onder de kont geven. En kijken wat ik belangrijk vind en kijken hoe ik bepaalde praktische problemen op kan lossen. Want mijn dochter voelt als ik niet lekker in mijn vel zit, reageert daar op door te gaan lopen jengelen en daar word ik weer geprikkeld van nu doe ik vrolijk, beter mijn best en zit beter in mijn vel en met haar gaat het ook een stuk beter en samen ook
Maar dat moet de POH dan dus ook gaan doen. En niet zelf gaan lopen diagnosticeren en de psychiater uithangen. Als hij denkt dat er sprake is van een stoornis, (sorry, naar woord, maar dat is nu eenmaal de verzamelterm ), dan moet hij doorverwijzen naar GGZ voor op z'n minst psychologisch onderzoek. Dus terugkoppelen en goed overleggen. Ook met hem samen kijken wat het plan is, wat je doet in de afspraken die je bij hem hebt, zodat jij concreet weet waar je aan toe bent, en waar de afspraken bij hem toe leiden en niet maar een beetje aan de goden bent overgeleverd.
Gewoon doen en vrolijk doen hou je niet vol als je je zo helemaal niet voelt. Ik zou niet nog een week wachten met aankaarten.