Hallo mijn zoontje zit sinds begin september op een nieuw school, sinds we verhuisd zijn, hij doet goed op school en hij heeft eindelijk wat vriendjes op school, alleen haalde ik hem vanmiddag op en hij kwam met met zoeits raar, hij zei dat de zus(je) van een vriendje dood is, en op de fiets naar iets zei die ook iets van als mijn zusje word aangereden (ofzoeits) gaat ze dan ook dood enzo, ik weet niet hoe die hier nou op komt, !! apart was dat oma en de moeder van het kindje ook niet op de schoolplein en hij bij de jufvrouw bleef staan, (dat kindje) dus of er nou wat is gebeurd of niet weet ik niet, maar vind gewoon eng dat mijn zoon dit allemaal hoort op school, is dit normaal komen jullie kindjes met zulke rare verhalen thuis ? tegenwoordig vraagt ook waar zijn opa is (mijn vader die overleden is) en hij vraagt onze echte namen, wat zouden jullie doen ? ik wil namelijk niet dat hij mij bij mijn naam gaat noemen, wat betreft opa heb ik gezegd dat opa tussen de wolken leeft omdat zijn tijd op aarde afgelopen is en vanaf de wolken kijkt die met ons mee en leeft die daarzo, opa voetbalt daar veel zoeits zei ik
Ik zou eerst eens informeren bij de juf of zich echt heeft iets heeft afgespeeld binnen het gezin van dat klasgenootje. Kinderen hebben vaak een grote fantasie en hebben fases waarin ze ineens druk zijn met dingen zoals de dood. Maar ook ontdekken dat jij niet alleen mama heet maar ook een andere naam hebt. Dat betekent niet dat hij je vanaf nu ook bij je naam gaat noemen. Vaak is het, zo snel als dit komt, gaat dat ook weer weg en is hij weer druk met andere zaken.
dus als ik het goed begrijp wil je niet dat je kind je bij je voornaam noemt.. wij hebben dat opgelost door te zeggen mijn naam is Spikkel.. en voor jou ben ik mama.. Zo kan je dat gedeelte oplossen.. Kwa dat zusje dat overleden zou zijn anders morgen misschien even vragen bij de juf? hier is dochter ook veel bezig met de dood hoor, War gaan vogels heen? wat gebeurd erals je dood bent? waar is omi? ga jij ook dood? ik leg het haar gewoon rustig uit in kindertaal dan..
het hoort bij het ontdekken van de eigen ik, wie ben ik, wie ben jij, wat gebeurt er als je dood gaat, maar het kan ook zo zijn dat er inderdaad iets gebeurt is en een ander kindje dit verteld heeft, of verdrietig is geworden, persoonlijk vind ik dat leven en dood bij elkaar hoort, het is er nu eenmaal en doen alsof het er niet is lost niets op. je kan hem ook uitleggen dat jij spikkel (weet je echte naam niet) heet en dat hij jou mama noemt, omdat hij bij jou geboren is, zo kun je dus ook uitbreiden naar tante en oma waarom heten die eigenlijk zo, wij vinden het logica, maar kinderen snappen het soms echt niet en vragen eigenlijk terecht waarom dat zo is.
Over je voornaam, daar zou ik me geen zorgen om maken. Hier weet onze dochter onze voornamen al sinds haar tweede, heel soms roept ze ons ineens bij onze voornaam, maar dat is lekker even uitproberen, ze zet het nooit door. Over dat vermeende overleden zusje: ik zou zelfs nu de school nog even bellen en het aan de juf vragen. Je kunt er pas iets mee of je weet of het echt is of een verzinsel.
Mijn oudste 3 weten echt wel onze namen (voor en achternaam) vind dat wel belangrijk, dat kun je toch gewoon vertellen?
morgen is er een ander juf, maar ik denk idd dat morgen middag even na school even vraagt aan de juf of er iets was omdat die daar mee kwam, want ik wist echt niet hoe daar nu op moest reageren, ik heb gezegd, (Naam) kind, misschien heb je niet zo goed gehoord, want volgens mij heeft (Naam) klasgenootje helemaal geen zusje, en daarna heb gezegd laten we het maar niet meer over hebben, mijn moeder en zus hebben mij die advies ook al gegeven idd, ik zal dat denk zo oplossen, alhoewel hij het vandaag nog niet gevraagd heeft maar laatst was mijn vriend beetje aan het pesten en dan noem ik hem bij zijn naam en zei en nu ophouden. daarna met na bed brengen van mijn zoontje, zei die dus niet papa maar de naam van papa en ik dacht van ja dat doet die ook straks bij mij, hoe dat dan ? bedankt voor jullie berichten, ik heb echt wel wat aan de antwoorden
Het is heel normaal, je moet dat ook niet willen tegen houden vind ik, het hoort bij het leven en daar gaan ze, zeker op school, toch stukjes van mee krijgen. Dat jouw kind jouw naam wilt weten zegt niets over hoe hij jou zal noemen, ik neem aan dat jij in jouw omgeving niet door iedereen mama genoemd word. Hier weet ze al jaren mijn voornaam, en zegt ook tegen andere mensen hoe ik heet, alleen zij noemt me, helemaal uit zichzelf haha, mama Is ook wel heel bijzonder want zij is de enige die dat mag Vragen over de dood etc, mijn dochter is een jaartje jonger en die kletst er al een jaar over. Tijd geleden kon ze mij opeens vertellen hoe de baby geboren zou worden (zonder gekke details trouwens ) Er is een kans dat het echt gebeurt is, wat jouw zoon verteld heeft, ik zou het niet prettig vinden als dit dan zo de klas in gegooid word. Misschien is ze inderdaad wel van haar fiets gevallen of aangereden en gewoon naar het zkh gebracht. Kinderen breien er zelf natuurlijk ook nog weleens wat mooiers van. Ik zou me er in ieder geval niet te druk om maken, ze zullen met nog veel meer nieuwe en soms gekke dingen thuis komen.
Hoezo mag je kind je voornaam niet weten? Dat is toch raar? Mijn oudste is 2 zusjes verloren (stil geboren) en vertelt dat soms nog steeds aan vriendinnetjes, ook al was ze 2 toen dat gebeurde en is ze nu bijna 6. Het blijft een interessant verhaal natuurlijk om te vertellen. Wie weet heeft 1 van de kids in je klas ook zoiets mee gemaakt en het daarover gehad. Ik denk dat je overdreven reageert.
Van dat zusje zou ik zeker even navragen. Mijn dochter wist ook al snel onze voornamen..heb ook uitgelegd dat zij de enige is die mama mag zeggen dus dat dat heel speciaal is Op het kdv waar ik werkte noemden alle kinderen mij wel bij de voornaam, maar mijn dochter was daar ook. Heel uitdagend stond ze dan buiten mijn naam te roepen tja de andere kinderen mochten dat ook. Dus daar liet ik het zo, maar thuis was het gewoon weer mama.
Het kan zijn dat er echt iets is gebeurd met dat zusje. Zoiets gaat heel snel op zo'n school dat houd je niet tegen. Dat je dan zegt dat je het er niet mee over wil hebben, vind ik gek. Je kind vraagt zich dingen af en ik denk dat je daar best een gesprekje over zou kunnen hebben. Als hij je bij je voornaam noemt, aangeven dat je mama genoemd wil worden. Maar kinderen vinden het wel interessant dat mama blijkbaar niet alleen mama is, maar ook nog 'truus' dus logisch dat hij dat wil weten.
Hier weten de meiden ook onze namen, vind ik niks raars aan. Ze noemen ons gewoon papa en mama. Over de dood. Ik weet nog vorig jaar dat er een papa was overleden in de kleuterklas naast die van Emma. Emma had het er toen ook over. Dat krijgt ze mee. Het kan zijn dat ze dat dus op school meegekregen heeft.
Onze dochter heeft zelf een dood zusje en dat verteld ze ook op school. De eerste schooldag kwam de juf wel even informeren maar dat was alles. Mijn dochter weet onze voornamen ook. Ik wil inderdaad niet dat ze me bij mijn voornaam gaat noemen maar onze dochter weet onze voornamen nou al zo'n 2 jaar (ze hoort het anderen zeggen) en verteld ook anderen hoe ik heet. Alleen in het begin heeft ze ons eens aangeroepen met onze voornamen maar dat was zo verbeterd hoor.
hij mag het wel weten, maar ik was er beetje bang voor dat die me dan zo gaat noemen, misschien komt uit mijn eigen jeugd, ik heb mijn ouders ook nooit bij hun naam genoemd, wist hun namen pas toen ik 8 jaar was ofzo het is toch niet zo raar om daar advies over te vragen en te kijken hoe andere ouders dat hebben opgelost ?? om dan mij reactie overdreven te noemen, geeft mij niet echt het gevoel dat ik hier voor mijn vragen en eventueel onzekerheden in ouderschap terecht kan, wat betreft dat zusje, ik zal er sowieso morgen op school met de juffrouw er discreet wat over vragen, wat betreft dat ik dat gesprek heb afgepakt vanmiddag onderweg na huis was omdat die opeens over zijn eigen zusje had en met dood zijn, en dat op dat moment niet wist wat ik er op moest zeggen, ik was sowieso van plan om straks nog met hem rustig te bespreken wat die op school heeft gehoord en dat mama beetje geschrokken was,
Sja, even navragen idd ... maar verder hoort dit ook bij het leven. En wat betreft je naam? Ik snap niet zo goed waarom dat zo'n probleem is. Ik vind het juist goed dat kinderen je voor en achternaam weten. Stel dat je je kind kwijtraakt een keer ergens, en degene die hem vind zeg dan "hoe heet je moeder?" en hij antwoord "mama"? Daar kan niemand toch wat mee?? Gewoon aanleren wat je naam en achternaam is en dan gewoon ook aangeven dat jij mama bent (en dus ook niet reageren als hij je bij je voornaam noemt).
daar heb je zeker gelijk in, Strijkkraal, laatst was in de AH een kindje haar moeder kwijt en daar wisten ze idd ook niet hoe de mama van het kindje heette en toen dacht ik ook van, hoe doe ik dat dan de kwestie bij het jongetje uit is klas dat die geen zusje heeft, en dat zowel oma/opa en moeder niet op de schoolplein stonden wat normaal wel was, maar goed ik zal er morgen gewoon even na schooltijd naar vragen bij de jufvrouw, dan weet ik ook meteen hoe ik het beter met hem kan bespreken, als die er om vraagt,
Dat bedoel ik niet zo, ik bedoelde meer van, je maakt het groter dan het is. Kinderen vragen nu eenmaal rare dingen. Mijn dochter vraagt ook wel eens, wat zou je erger vinden, als ik dood was of mijn zusje? Ze vraagt dit bijvoorbeeld net nadat we een gesprekje hebben gehad over haar overleden zusjes. Ze zeggen gewoon wat ze denken, ze bedoelen er verder niets mee.
klopt, ze hangen er niet het emotionele gewicht aan, wat wij doen. En dat is eigenlijk nog wel prettig. Dat ze geen schroom hebben om dingen te vragen, ook al kan je er zelf van schrikken. Leven en dood hoort bij elkaar. En krijg je ineens vragen waar je niet meteen het juiste antwoord op hebt; dan kun je altijd even zeggen dat je over het antwoord moet denken of , dat jullie samen eens in de bibliotheek naar een boekje kunnen zoeken om er over te lezen.
Oh ok sorry, misschien ben vandaag erg gevoelig voor, voor je opmerking, sorry, je hebt gelijk ze zeggen wat ze denken en bedoelen er niks mee maar makkelijk is niet altijd om daar op te reageren, we hebben er inmiddels net even over gehad en ik heb weer beetje kinderlijk wat dood zijn is, en dat misschien zijn klasgenoot verkeerd heb begrepen