Hallo mama's! Begin januari moet ik terug aan het werk. Ik heb sinds een aantal weken last van schuldgevoelens omdat ik zoonlief naar de onthaalmoeder ga brengen terwijl ik aan het werk ga. Ik heb altijd gezegd dat ik geen kind op de wereld wil zetten om dan de zorg compleet ervoor aan iemand anders over te laten. Maar de realiteit is dat we met beiden fulltime moeten gaan werken. Mijn man werkt 40 uur in de week en ik 36 uur. Mijn ouders werken nog allebei en hebben aangegeven dat zij niet kunnen instaan voor de opvang. Mijn schoonmoeder woont aan de andere kant van het land en is oud, schoonvader is overleden. Verstandelijk gezien weet ik dus dat we niet anders kunnen dan de zorg over te laten aan de onthaalmoeder tijdens de werkweek (= 5 dagen). Maar ondanks het verstandelijke/praktische voel ik me toch behoorlijk schuldig... Zoon en ik zijn bijna een jaar (zwangerschap inclusief voor alle duidelijkheid ) onafscheidelijk geweest. Ik ben nog nooit langer dan drie uur zonder hem geweest en mis hem dan al! Niemand kent hem beter dan ik, hij is -zoals een vroedvrouw zei- nu even mijn beste vriend op de wereld! Hij krijgt borstvoeding op verzoek en ik zal ook kolven op het werk, maar soms vraag ik me af of de onthaalmoeder hem niet zal dwingen in een schema. Misschien laat ze hem wel huilen als hij honger heeft omdat het niet in haar schema past. Ze heeft al aangegeven dat hij de eerste baby is die borstvoeding in een flesje zal krijgen. Ze kent ook niet zijn verschillende soorten "weentjes", hoe weet zij wanneer hij een knuffel nodig heeft ofzo? Zal ze hem niet de hele dag in de box laten liggen? Ik praat bijna de hele dag tegen hem, knuffel hem, laat hem dingen zien, speel met hem. Zij heeft ook nog andere kindjes om voor te zorgen (allemaal ouder dan 9 maanden) dus zal ze hem wel genoeg aandacht geven? Langs de ene kant heb ik wel vertrouwen in haar en misschien projecteer ik nu gewoon mijn schuldgevoelens op de situatie. Maar langs de andere kant, ze kunnen vanalles zeggen/beloven dat ze zullen doen met je kind maar als je weg bent weet je het toch niet. Ik weet niet zo goed wat ik hiermee wil bereiken maar ik zit ermee en het doet goed om het even van mij af te schrijven. Hebben jullie soms tips om met het schuldgevoel om te gaan?
Schuldgevoelens zijn heel lastig... maar je bent niet de enige die haar kind na een periode samen moet wegbrengen naar een onthaalmoeder/gastouder/kinderdagverblijf en veel moeders kampen met schuldgevoelens. Vergeet niet dat een onthaalmoeder geleerd heeft hoe ze om moet gaan met kleine kindjes vooraleer ze onthaalmoeder is geworden. heb je al geoefend met bv in een flesje? Zodat het geen problemen geeft straks?
De beste manier om schuldgevoelens te lijf te gaan, is volgens mij om te bekijken wat je zoontje erbij te winnen heeft. Namelijk een mama en een papa die genoeg verdienen om hem fijne dingen te geven, die in het weekend en 's avonds elke vrije moment met hem besteden en die er alles aan doen om hem de best mogelijke start te geven in het leven. En ook: een extra plek waar hij geliefd is. Een andere opvoeder die hem dingen kan leren die mama en papa hem niet kunnen leren (andere liedjes, rijmpjes, spelletjes, spelen met andere kindjes, een andere manier van pijntjes aanpakken of veel ruimer: een andere manier om naar het leven te kijken). Echt, wij werken ook allebei voltijds. En als ik zie wat mijn dochter allemaal leert op haar verschillende opvangplekken, daar word ik echt gelukkig van. Komt ze opeens thuis met een liedje dat ik nog nooit gehoord heb. Of vraagt ze in het weekend of de andere kindjes van de onthaalmoeder er morgen ook weer gaan zijn om mee te spelen. En dat de onthaalmoeder het anders gaat doen dan jij, dat is toch geen ramp? Ik neem aan dat je goed gezocht hebt naar iemand die je vertrouwt, die lief is voor kinderen, en waar je een goed gevoel bij had. Dat is het belangrijkste. Verder doet papa het toch ook anders dan jij, en die doet het toch ook goed? En vooral: wie weet heeft ze wel tips waar jij nog nooit aan gedacht had! (ik heb namelijk al heel veel geleerd van mijn onthaalmoeder).
Ja, we hebben reeds geoefend met het flesje geven. Dat gaat vlot. Fijn om jullie reacties te lezen, dat geeft me meteen een ander zicht op de zaken. Het blijft lastig, maar ik kan het wat meer relativeren.
Begrijpelijk hoor GeoLilly! Ik maakte me ook erg druk of de gastouder mijn kindje wel zou 'begrijpen'. Maar zoals al eerder is gezegd, een gastouder is gewend om met kindjes om te gaan en een andere aanpak hoeft niet per se verkeerd te zijn of slecht uit te pakken voor zoonlief! Nu je zoontje nog klein is, heeft hij behoefte aan zijn natje en droogje en natuurlijk lekker geknuffeld te worden. Dit alles kan de gastouder (op haar manier) ook geven. Als je zoontje wat groter is, heeft hij opeens ook nog ander speelgoed dan thuis én vriendjes om mee te spelen. Ik lever tegenwoordig mijn dochter hyperenthousiast af, ze gaat meteen spelen. Zo leuk om te zien <3 Nu weet ik gewoon dat ze een leuke dag tegemoet gaat. Dit komt bij jou ook nog wel! Misschien een idee om in deze laatste weken je zoontje al af en toe een dagdeel naar de opvang te brnegen? Dan kan de gastouder, jijzelf én je zoontje wennen! Anders is de overstap naar 36 uur meteen zo groot. Heel veel succes, geniet nog van je laatste weken thuis en ook alvast werkse voor straks
Ik heb het ook heel erg mijn zoon zal per 5 januari 2 dagen creche gaan en 1 dag opa en oma. De crexhe is bij mijn collega's een groep naast me,maar oooog wat heb ik er een moeite mee. Hij is nu 2 keer wezen wennen en wat vond ik het moeilijk en dan kan ik de meiden goed. Ik zie er zo tegen op om hem weg te brengen,ik geniet zo van hem. En mijn zoon slaapt ingebakerd en op de creche kan dat niet,dus slechte slaapjes daar terwijl hij thuis over het algemeen goed slaapt,komt vast goed amaar vind het wel vervelend Ja ik zie er enorm tegen op,ik wil hem gewoon lekker bij me houden
Hey, Ik herken je gevoelens ook wel. Ik start eveneens in januari met werken en breng dan ook onze zoon naar de onthaalmoeder. Ik vind het nu al moeilijk om hem enkele uren te missen, dus dan zal het nog moeilijker zijn vrees ik. Verder probeer ik er maar zo min mogelijk aan te denken omdat ik het anders te moeilijk vind. Hopelijk verloopt alles goed, maar het zal wel beetje afwachten zijn denk ik.
Misschien kunnen we elkaar een beetje steunen als we het moeilijk hebben Elvira89 en Groenvlindertje? Mijn zoontje gaat op 6 januari voor de eerste keer. Pff, hier zitten we volop in het 12-wekensprongetje... Heel veel aan de borst (zonder daarvoor persé te drinken), heel veel liefde en aandacht nodig. Volgende sprongetje is rond 19 weken, ik vraag me af hoe dat moet als hij naar de onthaalmoeder gaat. Weer een zorg erbij :s
Same here.... 5 jan weer ad bak, kindje twee dagen naar gastouder. Het zit me gewoon niet lekker en voel me schuldig. Niemand kent haar beter dan ik... Daarnaast weigert ze ook pertinent de fles (alles al geprobeerd), dus dat maakt het er niet makkelijker op! Fijn hier (h)erkenning te vinden..!
Hé Mieksel! Ja, het komt steeds dichterbij hé... heb het gevoel alsof ik hem nu nog meer wil knuffelen als "compensatie" voor binnenkort. Oei, als ze niet aan de fles wilt kan ik geloven dat het voor extra zorgen/stress zorgt. Hoe moet je dat oplossen bij de gastouder? Ben jij ook bezig met een "voorraadje" op te bouwen? Ik vraag me af hoeveel melk ik moet meegeven? Hij drinkt +- 6x per dag aan de borst, nu wat meer met zijn sprongetje. Geniet nog van je meisje.
Voor de voorraad moet je het gewicht van je kindje in kilo's keer 150ml nemen. Dat is de hoeveelheid drinken per 24 uur. CB adviseerde mij 3 liter op voorraad te hebben, omdat je eigen melkproductie vaak iets afneemt als je weer aant werk gaat door alle drukte... Ik vrees dat ik één keer per dag maar naar huis ga om haar te voeden... Niet ideaal! Aan de andere kant kan ik dan zelf ook langzaam wennen aan het loslaten...
Ze moeten wettelijk op werk jou voed of kolf tijd geven Zou daar ook gebruik van maken Ik zelf bij me 1e kindje thuis gebleven tot de 2 e er was en toen die 4 maandem was aan het werk gegaan We hebben het zo opgelost dat al tui jd een van ons thuis is ik werk ook het weekeind. Wel jammer maar ze hebben dan het weekeind met papa Probeer met studiedagem wat leuks in te plannen Ik heb ook moeite mijn kind bij iemand anders te moeten laten
Ik krijg het steeds moeilijker,maandag moet hij nog 1 keer wennen voor hij 5 januari begint op de creche Ouders kijken er naar uit om oo te gaan passen en ik zit met een brok in mijn keel als ze er over beginnen. Het doet me echt letterlijk en figuurlijk zeer.
Elvira89, hoe gaat het voor je zoontje met het wennen? Het is moeilijk hé..., "moet" hij echt nog één keer gaan wennen? Ik las dat hij al twee maal was geweest?
Ja gebruikelijk is 3 keer,gelukkig wel bij mijn eigen collega's. OpZich goed behalve het slapen,want hij slaapt thuis ingebakerd en strak onder een deken en soms slaapzak en dan strak onder een deken. En daar alleen in een slaapzak en daar heeft die moeite mee,dus dat is echt vervelend voor hem. En daardoor vind ik het nog vervelender...
Heb je al gecheckt of ze misschien ook inbakeren? De creche waar onze kleine man naartoe gaat, doet het wel. Wij moesten alleen een formulier ondertekenen omdat het toch een soort risico met zich meebrengt. Maar wij waren wel blij dat ze er helemaal niet moeilijk over deden. En hij sliep er geweldig .
Haha ja het is het is mijn eigen werk hij slaapt thuis nu ook vaker in een slaapzak maar wel onder een deken!en dat mag ook niet iop de crèche. Slaapt daar zonder deken...dus beetje moeilijk word na 45 min wakker.elke keer! We n het zien..hij slaapt iig wel!
Heb een paar dagen gemist blijkbaar. Nog steeds zenuwachtig voor volgende week? Ik heb het er alleszins echt moeilijk mee. Ik probeer nu zoveel mogelijk tijd nog door te brengen met ons zoontje, maar het gaat echt pijn doen denk ik. Heb ook wel beetje 'bang' voor hoe ik me ga voelen de volgende weken. Weinig slaap, werken, het huishouden,... Hopelijk lukt het allemaal!
Elvira89: wel fijn dat hij toch wat slaapt. Dat is toch al een geruststelling lijkt me. Hé Groenvlindertje! Ja, het komt akelig dichtbij hé. Hij is nog zo klein... en de dagen vliegen voorbij. Ik ook, ben ook wat bang voor hoe alles verandert zal zijn op het werk. Tenslotte ben ik er al een hele tijd niet meer geweest (wel nog contact gehouden maar toch). Het wordt nog een hele klus om alles te doen, maar ben blij dat we elkaar hier wat kunnen steunen.
Morgen is het zo ver, terug gaan werken. Langs de ene kant wil ik graag terug starten, maar langs de andere kant ga ik mijn zoontje zo hard missen. Iedereen zegt wel: 'Je wordt dat wel gewoon', maar vind het toch maar niets mijn kleine man zo te moeten 'achterlaten'. Hoop dat het allemaal beetje meevalt.