Sunbeam, wat rot voor je/jullie. Mijn oudste dochter heeft wat ontwikkelingsprolemen waar we rekening mee moeten houden. Dat is niet altijd even leuk. De combi met de jongste is daardoor vaak ook moeilijk. Ik heb ook echt baaldagen, en rottige periodes. Maar jouw bericht zorgt dat ik relativeer! Dus ik wil je ten eerste bedanken voor het delen, ik besef wat ik heb. En ik wil je ook sterkte wensen en veel kracht. Hopelijk vind je wat manieren om dingen draaglijker te maken!
Overigens gaan de kids regelmatig uit logeren. Maar wat Sidmick ook zei, je zorgen kun je niet even uit logeren doen en die blijven dus...
blijkbaar zoek je erkenning en herkenning, aangezien ik die niet kan bieden op de manier die bij jou past, zal ik mij terugtrekken uit dit gesprek. Ik hoop dat je vindt wat je zoekt, sterkte.
Ja en dat afscheid nemen is erg moeilijk. Ik denk dat dat voor buitenstaanders moeilijk te begrijpen is, je moet het zelf hebben mee gemaakt om het echt te begrijpen. Daarom hebben wij er ook voor gekozen om een aantal mensen niks te vertellen, puur uit zelf bescherming maar dat maakt het wel dat je je soms best eenzaam voelt.
Dank je wel. Ik hoop voor jou dat je altijd zo mooi en positief in het leven kan staan en naar je kind kan kijken.
Ik heb altijd respect voor de ouders die een kind hebben met een verstandelijke beperking! Heel veel sterkte, geluk en liefde toegewenst.
Meid allereerst een knuffel voor je. Het lijkt me echt zwaar om alle dromen en gedachtes die je had over het opgroeien van je kind op te moeten geven. Misschien is praten met een professioneel iemand toch een goed idee. Een goede therapeut, psycholoog, coach, maatschappelijk werker etc. zal jou echt niet dwingen om bepaalde dingen te doen. Zij geven je handvatten om op een andere manier om te gaan met jouw emoties en gedachten, zijn luisterend oor en soms is dat alleen al voldoende om je beter te voelen. Nogmaals sterkte en hopelijk voel je je snel weer ietsje beter.
Ik begrijp je precies .. Ook ik heb een zoon met een licht verstandelijke beperking en een lichamelijke beperking .. Het is alles behalve leuk .. En ben nog steeds bang dat mijn andere 3 kinderen het ook hebben .. Waarom geen idee ? Misschien omdat ik bang ben weeeer het traject in te moeten met 1 van hun .. De ene tegenslag na de andere te verwerken krijgen .. De onderzoeken waar je u tegen zegt .. Gelukkig heb ik nooit dat ik weg wil ofzo .. Hij heeft goddank thuis geen last van driftbuien of andere gekkigheid is toch wel zelfstandig voor een 8 jarige zelf douche/aan/uit kleden opruimen nou ja alles wel .. Maar meer de gedachten dat hij iets heeft en verstandelijk niet gezond is .. En maak me vaak zorgen om zin toekomst .. Kan hij werken ? Trouwen ? Studeren ? Kinderen krijgen ? Uit huis gaan (huis kopen omdat hij werkt ) dat beeld en het niet weten dat maakt me juist weer heel onrustig .... Ja ik wil niks liever dan 4 gezonde kinderen .. Maar dat heb ik niet.. Tot nu toe tenminste 3 gezonde kids .. Maar doods bang dat dat gaat veranderen ... Moet er niet aan denken .. Een collega van mijn vriend heeft 3 zonen alle 3 hebben ze ook ADHD kids zijn inmiddels al jong volwassenen van rond de 20 .. Maar moet er toch niet aan denken dat al mijn kids het zelfde heeft als kind 1 .. Hij zit natuurlijk ook op speciaal onderwijs .. Ondanks ben ik ook superrrrr trots op hem.. Hij heeft een flinke inhaal slag gemaakt de afgelopen 2/3 jaar sinds hij daar zit ..
Begrijp je wel hoor ts. Mijn zoon kan ook niet makkelijk leren, en heb al wat problemen met hem gehad. Meestal kan ik het wel hebben maar als er wat gebeurt bijvoorbeeld op school, dan is wanhoop en verdriet angst bij mijn zelf groter. Vechten voor hem en sturen te gelijk is soms pittig. Hem moet ik niet te veel een kant induwen en zijn eigen weg laten bewandelen. Dat je er nu even zo instaat doet niks af voor jou als moeder. Soms hebben moeder ook ruimte nodig om dingen te kunnen verwerken., het is je even wat te veel en vind het dapper dat je dat hier neer durft te zetten dat tekent jou kracht. Hier haal jij je kracht uit. En kom je stap voor stap verder. Werk nu met verstandelijke beperkte mensen. De meeste wonen allemaal nog thuis en ook al hebben ze geen kinderen of en leven zoals wij de meeste staan vrolijk in het leven. Gisteren kerstlunch gehad met hen. Ze zijn gelukkig met die kleine dingen. Daar kunnen wij normale mensen nog wat van leren.
Zo bedoelde ze het niet maar kwam op mij ook zo over. Dat is haar manier om daar mee om te gaan., ook ze zal nog een diep krijgen wanneer ze het niet verwacht. Dan denkt ze terug aan jou topic. Iedereen probeert te overleven met hun kunnen.
Ik maak niet mee wat jij mee maakt, maar meid wat heb ik een respect voor jou en alle andere ouders die zorgen voor een kindje met beperkingen. nee dit wil je niet, nooit niet voor je kind. Je wilt ze de wereld geven en dat kun je niet.. en tuurlijk zijn er tig momenten van trots,geluk en liefde maar daar tegenover staan er evenveel met angsten en onzekerheden. niet dat ik kan voelen wat jij voelt,maar ik kan me wat jij schrijft wel indenken! Knuff!
Ten eerste wil ik je een virtuele knuffel geven. Het leven is niet altijd makkelijk. En vaak gaan dingen anders dan we van te voren hadden bedacht. Iedereen die zwanger wordt droomt van een "gezond" kind en naarmate ze ouder worden over trouwen, uit huis, oma worden etc. Als zoiets niet lijkt te gaan gebeuren, is het inderdaad een soort van rouwproces. Hier heeft onze oudste (12 jaar) ODD en Borderline in ontwikkeling. Vanaf dat ze een jaar of 3 was, hadden we al het vermoeden dat er iets "anders" was. Na veel, heel veel, hulpverlening later is vorig jaar de diagnose gekomen. Het is ontzettend triest om te zien hoe mijn dochter met zichzelf in de knoop zit. Depressief is, zelfmoord wil plegen. In een woedebui mij wil vermoorden en met een mes voor je staat. Een logeerhuis is geen optie omdat ze dat persé niet wil en het volgens de hulpverlening alleen schade zal ontstaan aan de gezinsband. Uit logeren wil ze ook niet. Zelfs niet bij oma of tante. Dus bot gezegd hebben wij nooit eens rust. Je wordt geleefd. Ze kan heel goed leren, doet gymnasium, maar door haar aandoening twijfel ik of ze het wel aan kan en af kan maken. Ze heeft mooie dromen voor zichzelf, maar haar aandoening zal waarschijnlijk roet in het eten gooien... Ik hoop dat ze gaat trouwen, het huis uit etc. Maar heel soms ben ik bang dat ze zo oud niet eens gaat worden, maar dat ze er voortijdig tussenuit stapt. Ik wil je heel veel sterkte wensen voor de toekomst.
Ik heb hier ook 2 kinderen met een beperking. De oudste heeft autisme en vroeger was het echt een draak, heel veel zorgen over later wat moet er van terechtkomen. Hulpverlening hadden ook alleen maar doemscenarios, maar nu is mijn kereltje alweer 12 en je herkent hem niet meer terug, ja hij heeft nog z,n problemen maar jee hij heeft hart voor de natuur, is aardig en beleefd naar volwassenen, je kan leuke gesprekken met hem voeren ik ben supertrots op hem, maar ben jarenlang bang geweest. Nu heb ik ook nog een dochter van 8, zij leert ook moeilijker heeft angsten waardoor ze heel vaak niet naar school durft en de toekomst is onzeker en ik ben ook bang. Maar als ik naar mijn zoon kijk vertrouw ik erop dat het goedkomt. Je zal nooit je angsten voor de toekomst uit kunnen zetten maar probeer het een beetje positief te zien hoe moeilijk ook. Het is vreselijk en ik ben ook jaloers op gezinnen met normale kindertjes. Heel veel sterkte, je staat er niet alleen in.
Ooh wat ontzettend naar en zwaar lijkt me dat. Wegensandere omstandigheden ken ik je gevoel heel goed: wordt het ooit leuker, beter, makkelijker? Wat kan het leven verschrikkelijk zwaar zijn he... Ik wens je ook heel veel kracht, liefde en sterkte.....!
Dat je dat denk lijkt me helemaal niet raar. Ik zit niet in dezelfde situatie als jullie, maar kan me goed voorstellen dat het heel zwaar is. Wel lijkt het me heel goed voor je als je in bijv. om het weekend oppas regelt en er eens lekker tussenuit gaat, zodat je weer ontspannen de week kan beginnen. Sterkte en zet m op !
Ik heb reeds aan ts aangegeven niet meer mee te doen aan dit gesprek, maar je beledigd mij ten top, ik kan ook niet anders dan hier te reageren. Ik neem aan dat je wilde zeggen dat ik nog wel door een diep dal zal gaan. Je oordeelt over mijn draagkracht, en de draagkracht van ons als gezin zonder 1 ding over mij te weten, bijzonder. Denk je werkelijk dat ik de illusie heb dat mijn pad enkel over rozen zal gaan, denk je dat het opvoeden van een kind met autisme altijd over rozen gaat? Wat ik wel weet is hoe diep het dal ook ooit zal zijn, ik altijd zal proberen het positieve eruit te halen, wanneer dit enigszins mogelijk is. Zo zit ik nou eenmaal in elkaar. En diepe dalen, helaas heb ik ook die gekend! Zo diep dat een gemiddeld persoon niet eens in de buurt komt, en dat is maar goed ook!
Nou het kwam zo over en daar naast had ik zelfs begrip voor je. Tikte via mijn mobiel. Je gaat er met je eigen manier hier mee om. En ja misschien krijg je nog een dip en denk je aan dit topic. Zoals jij het niet slecht meende. Ook ik meende het niet slecht.
en nu ga ik toch even voor @senna84 opkomen wat heb jij rare antwoorden zeg, ik vind het prachtig hoe senna geniet van haar gezin, en hoe ze accepteert dat haar kind anders is, dat zou TS dus ook moeten doen, accepteren dat het beeld wat ZIJ had van haar kind niet is uitgekomen en niet zal uitkomen, maar wel genieten van de positieve dingen wat haar kindje wel kan, iedereen kan wel roepen oo wat erg oo wat erg, maar wat schiet TS hier nu mee op, sorry TS senna heeft in mijn ogen heel mooi verwoord hoe zij het leven met haar kinderen ziet, jij ziet het leven met jou kind als overleven maar jeetje wat een zware last is dat op de schouders van het kind, ik lees enkel jij jij wat jij voelt wat jij wilde sorry maar hoe zit het met je kind misschien wilt jou kindje wel gewoon genieten van het leven maar dat kan niet omdat jij aan het overleven bent, en dat vervolgens senna aangevallen wordt terwijl zij het minstens zo zwaar heb vind ik erg raar je zou je juist kunnen optrekken aan haar ervaringen en @penseel hoe durf jij te roepen dat senna nog wel in een diep gat gaat vallen wat wens jij mensen wel niet die goedbedoeld advies gaven sorry van mij krijg je geen oo wat erg er zijn ergere dingen in de wereld helaas dat is het leven, en zolang jij denkt aan overleven zul je ook overleven ipv leven