wij gaan voor een derde en we hebben al 2 jongens. Het maakt me echt niks uit wat het wordt. Ik denk dat we er een jongetje bij zullen krijgen mochten we het geluk hebben dat het lukt. lijkt me fantastisch!!
Sommige dingen kun je beter voor je houden. Zoals moordneigingen. Of dat je eigenlijk een hekel hebt aan de kinderen van je beste vriendin. Of dat je de pasgeboren baby van de buren op een gremlin vindt lijken. Of dat je een moeder op een schoolplein een opgedirkte, bemoeizuchtig trol vindt. Beetje voorkeur à la. Maar hier druipt de afkeer voor een jongen vanaf. En dat jaloerse naar je schoonzus: omg.
Ik heb zelf ook de luxe gehad om me alleen maar druk te hoeven maken over het geslacht van mijn baby. Ik raak makkelijk zwanger en de zwangerschappen verlopen altijd perfect. En ik vind niet dat andere mensen dat mij kwalijk mogen nemen omdat zij toevallig moeite hebben met zwanger worden of blijven. Ik zeg eerlijk dat ik het leuk had gevonden als mijn 2e een meisje was geweest. Maar dat is hij niet. Soit. Hij is geweldig. En bij de derde moest ik heel erg wennen aan het feit dat het een meisje was. Ik had me soort van neergelegd bij het feit dat ik alleen jongens kon krijgen. Ik moest ook wel afscheid nemen van het 'nooit meer een jongensbaby krijgen' want nr 3 was voor ons de laatste. Maar ik heb me nooit ongelukkig gevoeld over het geslacht van de baby in mijn buik. Ik vind dat heel ver gaan. En ik vind dat als je dit op een forum als dit zo durft neer te zetten, je behoorlijk lef hebt. En blijkbaar geen enkel idee van wat voor gevoelens je teweeg brengt met mensen die geen kinderen kunnen krijgen, of door ziekte hun kostbaarste bezit hebben verloren. Respectloos.
Het ging mij om TS in ieder geval, ik hoop dat iedereen begrijpt dat jouw quote/ "aanvulling" los staat van mijn mening. Het ging mij enkel over de uitspraken die wijzen op totale afschuw voor een jongetje.
Ik heb altijd gezegd dat ik eerst een jongen wil en dan een meisje. Maar nu ik na een tijdje zwanger ven hoop ik alleen maar op een gezond kindje. Natuurlijk gaat mijn voorkeur nog wel naar een jongen, maar ik ben ook onzettend blij met een meisje. Als het maar gezond is. Ik heb 29 de combinatie test met 13 weke . Dus ik hoop wat ik hiervoor al heb gelezen dat ze dan al het geslacht kunnen zien lijkt me leuk
Afschuw, dat klinkt ook echt zo zielig! Maar zo komt het wel over ja Ik voel me al schuldig tegenover zoon in buik dat ik 17 weken lang echt dacht dat hij een meisje was
Ik heb mijn hele eerste zwangerschap gedacht dat ik een jongen kreeg en toen ik mijn dochter voor het eerst zag bij de geboorte kon ik het nog niet gelijk bevatten. Het was even onwerkelijk voor ons. Maar we waren wel wel superblij uiteraard. Schuldig voelen over een gevoel gaat wel ver, je bedoelt er toch niks kwaads mee. Op dit moment heb ik het geslacht van de huidige uk in de buik maar van me afgezet, ik kan er toch niks aan veranderen en met mijn meisje was ik ondanks dat we echt een jongen verwachtten helemaal in de wolken. Ik kan het gelukkig weer wat rationeler bekijken. Ik merk wel dat ik na heel emotioneel te zijn geweest de afgelopen twee, drie weken nu weer wat meer mezelf ben. De tranen vloeien nu ook niet meer zo snel gelukkig. Wel nog soms een opvlieger
Ik moet zeggen, ben ook niet zo goed in dat voorgevoel-gedoe, ook niet bij anderen trouwens.. haha Bij de eerste wist ik zeker dat het een jongetje werd, dacht ook meer een jongensmoeder te zijn.. Nou toen de echoscopiste zei dat het een meisje was, heb ik haar gewoon gevraagd of ze het wel goed had?? Wat een afgang eigenlijk.. Bij deze wist ik zeker dat het een meisje zou worden, leuk 2 zusjes, makkelijk met de spullen/kleren, wist ook geen jongensnaam, etc.. Nou weer een verrassing, want het was weer dik mis.. Moest weer helemaal wennen, want kan heel moeilijk tegen veranderingen en dan heb je dat toch al een paar weken in je hoofd.. Eigenlijk dom, want bij de eerste wou ik juist een jongen en nu ben ik er ook helemaal blij mee! Ga mij daar ook niet schuldig over voelen, de wereld vergaat inderdaad niet.. Maar zoals over alles tijdens de zwangerschap, fantaseerde ik ook over het geslacht/toekomst.
vind je het gek, ze wordt hier gewoon "afgeslacht" door mensen terwijl zei ook niet kan helpen dat ze zich zo voelt. het gevoel is er op dit moment nu eenmaal en dat is niet 1,2,3, weer weg of veranderd.
Vandaag nog gepost hoor lees maar en ik heb niet de behoefte om op elke post te reageren. Ieder zijn gevoel en mening. Moli idd kan er weinig aan doen dat ik het zo heftig voelde. ik zit er momenteel wat rationeler en minder emo in. Voel me weer iets meer de oude(van voor de zwangerschapshormonen), wat realistischer. Niet dat de voorkeur weg is maar ik voel me wel wat minder negatief bij het idee aan andere geslacht.
Kan ik inkomen Logan, ik kan bot uit de hoek komen. Omdat op het moment dat ik last heb van heftige emoties ik een flapuit ben die precies zegt wat er op dat moment erg dwars zit zonder verder na te denken over hoe het aankomt bij anderen(die me niet kennen). Ik probeer er wel op te letten uiteraard maar het gaat soms toch nog mis en sneller met al de gierende hormonen
Maar de inhoud van het topic weet je pas als je het opent. Daarbij vind ik dat je toch echt nog steeds zelf de keuze maakt om iets wel of niet te lezen. Als je bij het lezen van de titel al verdrietig wordt, sla hem dan over. Je weet dan dat je hoe dan ook verdrietig wordt. En om op je zin terug te komen: dingen kunnen anders voelen en lijken als je onder de hormonen zit. Wie weet had ze deze gedachte helemaal niet toen ze zwanger werd. Soms kunnen hormonen er voor zorgen dat je kleine dingen heel groot maakt. En je kunt niet alles scharen onder hormonen, maar na drie zwangerschappen kan ik zeggen dat ze je denken echt wel beïnvloeden.
Ja, hormonen doen rare dingen. Zo wil ik graag mijn lieve hond naar het asiel brengen omdat ie stinkt en verhaart doen we uiteraard niet, dan heb ik over 5 maanden spijt dus hormonen of niet, rationaliseren en nuanceren kan ik nog wel. Daarnaast loop ik juist door de hormonen over van liefde voor het kindje in mijn buik, wel of geen piemel. Maar ik begrijp dat we niet allemaal hetzelfde zijn en dat we allemaal anders in elkaar zitten.