En toch kan een gevoel je overvallen. Het is de kunst het in goede banen te leiden. Een forum als dit kan daar heel geschikt voor zijn. Anoniem en eerlijk. Want ondanks dat ik ook vind dat ts te hard wordt aangepakt, het kan ook helpen met relativeren. Hormonen kunnen er voor zorgen dat de verkeerde plaat blijft hangen, reacties als deze kunnen de naald misschien wat door duwen.
En schrijven zonder oordeel is heel moeilijk. Als ik een topic titel lees, dan beginnen de radartjes in mijn hoofd zich al een mening te vormen. Natuurlijk geheel vanuit eigen perspectief. Niks mis mee, maar ik probeer de mening van een ander wel zoveel mogelijk te respecteren en ook eens 'het probleem' van die andere kant te bekijken. Wel altijd met respect. Het kan heel verhelderend werken om soms eens in een andere mening te duiken.
Eh, ja, je weet toch ook wat zwanger raken inhoudt, voor je eraan begint? Dus ook dat de kans op een jongetje net zo aanwezig is als de kans op een meisje? Zij maakt ook zelf de keuze om desondanks tóch aan die zwangerschap te beginnen. Ik zou overigens niet weten waarom ik ervoor moet kiezen om niet bij 'zwanger' te lezen, zoals Moli oppert. Ik heb in de verste verte geen moeite met topics over zwanger zijn, net als het grootste deel van de anderen in dit topic. Nogmaals; iedereen hier geeft aan dat met een voorkeur of eventueel zelfs met een beetje 'hopen op' (als we op de topictitel moeten baseren of we iets wel of niet lezen..) niets mis is. Dat is inmiddels ook tig keer herhaald. Het gaat om hoe het krijgen van een jongetje als iets verschrikkelijks wordt gezien, als iets wat 'heel zuur' is. Dát is wat heel veel mensen kwetst en dat is echt niet meer dan logisch. Als TS niets aan haar gevoel kan doen, dan geldt dat toch ook voor de mensen die er op die manier tegenaan kijken? Ik hoop dat zulke reacties dan júíst helpen, dat die TS, of wie dan ook, juist in laten zien dat het geslacht er niet toe doet en dat het krijgen van een jongetje net zo'n groot wonder is als het krijgen van een meisje en dat dat evenveel reden geeft om dólblij te zijn.
Topic verder niet gelezen. Ik heb altijd een meisje gewild, mijn allergrootste wens. De 1e is een jongen geworden. Wisten het geslacht niet. Tweede wel een geslachtsbepaling gedaan. Een meisje! Helemaal in de 7e hemel!! Was kapot toen bleek dat ons meisje met 36 weken zwangerschap was overleden. Bij onze 3e hoopte ik zó op een meisje. Dat wilde ik zó graag... Bij de 20 weken echo bleek het een jongen te zijn. Ik was echt niet blij, dit wilde ik niet, ik wilde geen jongen, ik wilde een meisje.. Het was ook precies in de periode dat het een jaar geleden was dat Quincy was overleden. Voor mijn gevoel moest ik nóg een keertje afscheid nemen van mijn prinsesje, en daarbij ook van het idee dat er bij ons geen levend meisje zou komen. Na een paar weken ging ik aan het idee wennen. Toen C was geboren, was ik stapelverliefd op hem. Hij is mijn kleine, speciale mannetje. Een voorkeur? Ja, duidelijk. Voor de buitenwereld ben ik een jongensmama, maar zo voel ik mij niet. Ik ben een meisjesmama, maar zonder meisje. Een voorkeur voor een meisje, maar dolblij met een levende, gezonde baby!
Weet je, misschien moet ik zulke topics inderdaad niet lezen omdat ik weet dat ze me raken -en diep ook- of, als ik ze toch lees, er niet op reageren. Maar dat kan ik niet. Waarom niet? Omdat ik me altijd afvraag wat mensen die zo denken in hemelsnaam bezielt. Omdat ik het onvoorstelbaar vind hoe iemand zó naïef en onnadenkend kan zijn. Een prachtig, gezond jongetje krijgen is niet erg of een reden om verdrietig te zijn. Een kistje van 50 centimeter de grond in zien zakken, wetend dat er een nog kleiner lichaampje in ligt. De grond die erop wordt gegooid horen ploffen en dat geluid nóóit meer uit je hoofd kunnen krijgen. Jezelf afvragen of er inderdaad een mooie wereld is na de dood, waar veel mensen in geloven, of dat dat allemaal een fabeltje is en of iemand zich misschien toch het dood zijn niet realiseert. Of ze het niet koud heeft daar onder de grond. Of ze zich niet alleen voelt. Bedenken wat iedereen er wel niet voor over gehad zou hebben om haar op deze wereld te kunnen houden, bij haar papa en mama, maar wetend dat hoeveel dat ook zou zijn, het niets uitmaakt, omdat het nu eenmaal niet kan. Je realiseren dat ze nooit, nóóit meer terugkomt. Dát is een reden. En ja, misschien realiseer je je dat alleen als je het zelf gezien hebt en zijn er hier veel mensen die dat (gelukkig!) niet kunnen, maar oh, wat zou ik zulke mensen graag hard door elkaar willen schudden, net zolang tot ze het zich wél realiseren.
Ik moet eerlijk zeggen dat ik heel blij ben met dit forum. Ondanks de verschrikkelijke verhalen die mij ook wel onzeker maken( kan bij mij ook.. Komt alles wel goed?) en de nodige zenuwen soms geven lees ik veel verhalen van vrouwen die ZOO verschrikkelijk grAag willen en bij wie het gewoon niet wilt lukke. Die van het kastje naar de muur gestuurd worden met hun vragen en wensen. Die ook zo graag zoiets bijzonders mee zouden willen maken. Ja iedereen heeft een voorkeur.. Ik hou ook van glittertjes en kantjes en printjes. Maar als ik dan wat verhalen lees dan wil ik gewoon een gezond kindje op de wereld zetten, boy or girl.. Maakt niet uit. En denk dat het goed is als sommige dit ook inzien. Want voorkeur gaat soms wel heel ver ( zo lees ik)
En nee ik heb het gelukkig nog nooit meegemaakt. Maar denk dat het daarom ook goed is als je even nadenkt.. Het is een WONDER en als je het gegeven word, wees dan maar heel gelukkig. Soms kan ik nog niet in woorden uitbrengen hoe gelukkig ik ben.
Ik heb mezelf altijd gezien als jongensmama, lekker stoeien, autootjes, treinbaan etc. Toen ik bij de geslachtsbepaling een dochter kreeg rolden de tranen over m'n wangen. Ik? Een meisjesmama? Maar toen ik nog dezelfde middag met een lading roze jurkjes thuis kwam wist ik dat ik net zo goed een meisjesmama zou zijn. De voorkeur voor een jongen is er gebleven en ik natuurlijk ben ik nu dan ook blij in verwachting te zijn van een jongen. Maar een "zuur" gevoel zou ik niet gehad hebben bij een meisje. Dan zouden dezelfde roze jurkjes weer van zolder mogen komen en zou ik twee van die prachtige poppetjes hebben gehad. De gezondheid van het kindje staat echter voorop, het moet je maar gegeven zijn en dat realiseer ik me maar al te goed. Wat voor watermerk er aan zit is maar bijzaak. "dan ga ik er heus wel van houden" vind ik dan ook een behoorlijk heftige uitspraak van TS en kan ik dan ook niet begrijpen. Kindjes krijg je, ze worden je gegeven, ze worden je gegund, je gaat er niet voor naar de V&D of de Bijenkorf en daar zoek je het leukste exemplaar uit met recht op terugbrengen als het niet bevalt ofzo.
Hier heb ik net even om gehuild, ik ben mn oudste zoontje bijna kwijtgeraakt. Hij heeft heel lang heel veel moeten doorstaan, door een hel moeten gaan, dat je je afvraagtbis het eerlijk om dit mijn kleine mannetje aan te doen omdat ik hem zo graag hier wil hebben. Iedereen had hem opgegeven, ook de mensen om me heen, alleen al om dat te zien in de ogen van mensen is echt onverdraaglijk. Als je je kindje echt definitief af moet geven is (gelukkig) zelfs voor mij niet te helemaal te bevatten. Voor sommige mensen zou een stukje bewustwording echt heel heel erg goed zijn. Er is hier ook wel geschreven, gelukkig is het een luxe probleem als dat het enige is waar je je druk over maakt. Ik ben het daar niet mee eens, als je je zo druk maakt over het geslacht (doel op de openingspost) dan ben ik van mening dat je niet ten volste geniet van zo een groot geluk en dat het besef hiervan ontbreekt of nog niet volledig is doorgedrongen en dat zou iedereen moeten doen!
Maar dat schrijf ik ook, dat de harde reacties haar ook kunnen helpen. En wat jij omschrijft is gewoon ook het aller aller aller ergste. Echt meid, tegen zo'n verdriet valt dit compleet ik het niet. *knuffel* want dat heb je nodig. En ik bedoel het verder ook niet als aanval, maar deze topics blijven komen. Zoals ook al een andere schrijfster schreef. Eens in de zoveel tijd zit het iemand weer erg hoog welk geslacht zij zal krijgen. Dit is luxe. Als we mee zouden maken wat jij hebt meegemaakt, dan zou geslacht in een klap zo onbelangrijk worden.
Afschuwelijk Shaddixx! Het ergst denkbare in het hele leven dat je als ouder kan overkomen...het verliezen van je kind...Hier kom je nooit echt overheen lijkt mij. Ik begrijp je reactie. Jammer dat je verder niet alles hebt gelezen. Voordat ik zwanger werd had ik geen enkele voorkeur namelijk. Het is totaal geen rationele kwestie in elk geval en het lijkt erop dat sommige mensen wel dat idee hebben. het is puur een gevoel wat op dit moment alweer anders is dan twee weken geleden. Amy82, ook echt enorm verdrietig om in zo'n ver gevorderd stadium je kindje te verliezen. Lijkt me ook een ondraaglijk verdriet...
Ook van mij een dikke knuffel Shaddixxx, moet er nog steeds om huilen als ik het lees. Onmenselijk verdriet gewoon
Shaddixx, wat vreselijk. Heel veel sterkte. Ik ben net mama geworden van mijn 2e zoontje en het enige waar ik 'sip' of 'teleurgesteld' door was, waren de opmerkingen van anderen: "Ach wat jammer, ik had je zo een meisje gegund" "Nu gaan jullie hierna zeker wel voor een meisje?" "Ben je niet teleurgesteld?" Alsof het minder fantastisch is om een tweede zoon te krijgen? Ik snap dat gewoon niet. Ik voel me gezegend met twee gezonde kinderen, ongeacht het geslacht. Wij zijn compleet en daar hoop ik lang van te mogen genieten.
Goh ik hoop echt dat jij geen zoon krijgt of een stoere dochter. En niet omdat ik jou die "teleurstelling" wil besparen, maar in het belang van het kind in jouw buik.
Gefeliciteerd met je twee zoons! Dacht bij het lezen van jouw bericht meteen 'omg zijn er mensen die dat echt zeggen??' Dat snap ik ook echt niet! Twee broertjes is superleuk, net als twee zusjes of een broertje en zusje.. Het heeft allemaal wat speciaals vind ik Wij verwachten een twee-eiige tweeling en weten nog niet wat het is, maar hopen gewoon dat ze gezond zijn!
Gezond kindje is het enige wat bij mij telde. Maar ga niet liegen dat ik niet blij ben dat ik nog een dochtertje krijg. Dan heb ik een zoon en 2 meiden wat een zegen 😊
Ik vind je post ook best hard overkomen. Heb trouwens niet alles gelezen. Maar mijn man is "zo'n kind" zijn moeder wilde een meisje geen jongen. Vanaf kleins af aan is hierdoor een hechting probleem onstaan tussen moeder en kind. Er spelen meerdere factoren, maar dit is wel een grote binnen die hechting. Mijn man is van pleeggezin naar pleeggezin gegaan, van internaat naar internaat.Tot op de dag van vandaag is die band nog steeds verstoort. Wat ik hier mee wil zeggen; laat je kind nooit merken dat je een voorkeur hebt voor het andere geslacht.
Ik zie dat je weer een meisje krijgt gefeliciteerd ermee. Hoef je je niet meer ongerust te voelen wat je zou krijgen. Laat de stoere baby boys maar aan andere moeders over.