Hoi, ik ben ruim 5 maanden geleden bevallen van een prachtig jongetje. Hij is gezond, hij lacht veel en hij is gezellig. Ik wist vantevoren niet zoveel van babies eerlijk gezegd. Ik zag erg op tegen de slapeloze nachten maar ja dat weet je. Ik wist alleen niet dat sommige babies heel erg moeite met slapen hebben en dat dat voor mij zo'n grote rol zou gaan spelen. Mijn zoontje slaapt al vanaf z'n geboorte ontzettend slecht. Hij sliep mijn hele verlof overdag als 's nachts zeer weinig. Ik was eigenlijk dag en nacht moe en kon nooit even bijslapen. Overdag waren het hazenslaapjes en vaak alleen als ik met hem ging wandelen in de kinderwagen of draagdoek. Nu ik achteraf terugkijk op mijn verlof heeft voor mijn gevoel die periode heel erg in het teken gestaan van het niet slapen en het in slapen proberen te krijgen. Het stomme is dat mijn zoontje er niet "vervelend" of jengelig van werd. Hij leek er zelf niet echt last van te hebben. Maar omdat ik zelf amper sliep werd ik op een gegeven moment zo moe dat ik niks meer kon hebben, huilbuien kreeg. Het is allemaal in een roes aan me voorbij gegaan. En daar baal ik van want ik kan me nu amper nog iets herinneren van de eerste weken waarin hij nog zo klein was. Toen ik weer ging werken leek het iets beter te gaan. Hij slaapt bij de gastouder vrij goed en ook de nachten werden wat beter. De laatste weken zijn echter weer erg moeilijk en mijn vriend en ik hebben besloten hem toch weer terug bij ons in bed te nemen. Hij lijkt tot rust te komen als wij bij hem liggen en ik vind het ook fijn om hem bij me te hebben. Als hij in z'n eigen bedje lig ga ik namelijk continu liggen luisteren of ik hem hoor en vaak begint hij vijf minuten nadat ik bij hem ben geweest weer te huilen. Nu hij weer tussen ons in ligt slapen we tenminste alledrie weer. Voor mij is het "niet in slaap kunnen vallen" inmiddels, een trauma wil ik het ook weer niet noemen, maar in elk geval een heel gevoelig en vervelend iets geworden. Het maakt me nogal wanhopig. Om mij heen lijkt iedereen een baby te hebben die al snel goed sliep. Als we ergens naar toe gaan of bij vrienden op visite dan maak ik me vantevoren al heel erg druk omdat ik weet dat hij toch niet kan of gaat slapen. Het is voor mij zo'n groot ding geworden. Ik baal er enorm van want ik ben echt stapelgek op m'n zoon en zou alles voor hem doen. Ik heb alleen continu de gedachten dat het voor altijd blijft zoals nu en dat hij nooit zelfstandig zal gaan slapen. Slaat natuurlijk nergens op maar toch is het zo. Mijn vriend en ik willen over een tijdje heel graag een 2e kindje maar ik ben nu al bang dat het ook weer een hele slechte slaper zal worden. Sorry voor dit hele verhaal. Ik wil absoluut niet als een zeur overkomen want ik voel me echt gelukkig met zo'n mooie gezonde kerel maar ik zou graag willen weten of er hier meer meiden zijn die dit herkennen... Groetjes een moeder
Het is net het verhaal van mezelf... ik ben ook bang om ergens heen te gaan omdat ik weet dat ze nergens anders slaapt en dat ik daarna de hele middag met een huilende baby zit... op een gegeven moment word je 'bang' als je je kindje weer op bedmoet leggen...tenminste, dat heb ik want " het lukt toch niet" Mijn dochter van 9 weken slaapt vanaf week 2 nog maar 20 minuten en word dan schreeuwend wakker en is niet te genieten maar verder slapen ho maar... Nu heeft ze wel het kiss syndroom en verborgen reflux... ik hoop zo dat de kinderarts ons van de week kan helpen... Iemand van het cn vertelde me dat als jij gespannen bent rondom het slapen dat je baby dat haarfijn aanvoelt en dus gewoon ook niet gaat slapen.. Ik probeer het dus maar los te laten...
Je bent niet alleen! Er zijn heus veel mama's die zulk een slecht slaper hebben, waaronder ikzelf! Ik kan alleen maar zeggen: doe zo snel mogelijk een slaaptraining met je zoontje want dit hou je niet vol! Ik heb er zelf te lang mee gewacht. Sinds haar 9 maand ongeveer slaapt ze door tot... 5 u 's morgens... Voordien moesten we er minstens 2,3,4 keer per nacht uit... Het is absolute nonsens dat het doorslapen vanzelf komt bij elk kindje. Bij sommige kindjes wel, maar bij anderen niet... Sowieso is je kindje van het type dat weinig slaap nodig heeft. Máár hij heeft normaal gezien geen (of misschien 1?) nachtvoeding nodig, behalve eventueel wanneer hij in een groeispurtje zit, of met beginnende tandjes, enz. Het moeilijke is net om dit verschil te leren herkennen... En dat kan alleen door hem aan te leren dat hij in normale omstandigheden moet proberen zelf weer in slaap te vallen... Een minuutje laten wenen hoort daarbij... Als er dan wat aan de hand is, zal je 't snel doorhebben! Vooral oppassen met het goedbedoelde advies dat het volstrekt normaal is dat je kind 3 a 4 keer per nacht komt, want dat is het absoluut níet!
Het is inderdaad wel zo dat je er op een gegeven moment helemaal op gefocust bent en dat genieten van je kleintje op de achtergrond raakt...
Slaaptraining?? Wat is dat? Gelukkig komt mn dochter maar 1x per nacht maar werkt slaaptraining ook voor overdag?
Ik heb er ook zo één . En om het allemaal niet mooier te maken dan het is; ze is nog steeds geen goede slaper. Maar het is wel verbeterd. We hebben nu af en toe een goede nacht tussen de slechte nachten en de ene slechte nacht is minder erg dan de andere. Wat mij hielp was accepteren van de situatie. Het is gewoon niet anders en ik paste mij aan op onze dochter. Trok ze het ergens niet meer dan gingen we gewoon weerg. En ja, je bent zo een stuk beperkter maar dat stukje acceptatie geeft juist weer verlichting. Tegenwoordig hoef ik mij veel minder aan te passen op haar omdat ze natuurlijk minder slaapt overdag maar ook eindelijk in de kinderwagen kan slapen als we aan het winkelen zijn.
Inderdaad slapen veel kinderen slechter dan de ouders doen voorkomen, alsof het een falen van de ouders is als een kindje niet zo goed slaapt. Hier sliep ons zoontje door tussen 3 en 5 maanden. Toen is hij erg ziek geworden (astmatische bronchitis) en ging mijn man voor werk doordeweeks aan de andere kant van het land wonen. Vanaf dat moment was het al krijsen als hij doorkreeg dat we naar de trap liepen. Overdag sliep hij ook al nooit goed. Toen lang van alles geprobeerd, maar vanaf het moment dat we hem bij ons in bed namen, ging het beter. Hij heeft ruim een jaar bij ons in bed of op de kamer gelegen. Daarna langzaam gaan wennen aan zijn eigen bedje. Eerst overdag en toen 's avonds. Sinds 21 maanden slaapt hij met periodes door. Hier heeft ten eerste geholpen om het te accepteren. Niet ieder kind is een goede slaper. Ook niet alle volwassenen zijn dat. Je bent echt minder moe door te accepteren dat dat zo is en je kind gewoon lekker bij je te nemen in bed of op de kamer. Hij heeft daar blijkbaar behoefte aan. En trek je niets aan van wat anderen vinden. Ieder kind is verschillend.
Ja, ik leef met je mee. Mijn zoon slaapt overdag misschien een uur alles bij elkaar, 2x een hazenslaapje van max 30 min.. Ook snachts is het laatste tijd weer drama, ik mag er elke 2 uur uit voor meneer. Het is heel vermoeiend, ik houd vast aan de "het gaat ooit over"
Ik denk dat je je veel te veel vastpint op dat slapen en op wat je denkt dat 'hoort'. Kijk naar je kind: is hij tevreden en vrolijk? Als hij geen last heeft van wat jij weinig of kort slapen vindt, dan heeft hij geen probleem, maar dan ligt het probleem bij jezelf. En in zo'n geval is slaaptraining echt onzin. Je geeft jezelf veel extra tijd als je je kind gewoon in een goede doek draagt. Zeker als je hem op je rug knoopt kun je gewoon je werk in huis doen terwijl hij meekijkt of slaapt. Zorg dat je veel met je kind praat, vertel gewoon wat je aan het doen bent bijvoorbeeld, zing met je kind, dans met je kind. Nu ben je bezig met het bouwen van een band met je kind, dat merk je later. Je kind heeft weinig aan een moeder die alleen maar denkt 'je moet slapen'. Je kind heeft meer aan een moeder die denkt 'wat zou je nu willen, wat heb je nu nodig'. O, en hecht niet te veel geloof aan wat andere beweren over de hoeveelheid slaap van hun kind, laat staan doorslaapverhalen, want als er iets is waar ouders over jokken... een veel slapend, doorslapend kind schijnt een soort prestige object te zijn. Terwijl de natuurlijke slaapcyclus van een zuigeling 45 minuten is! Daarna worden ze vaak even wakker om weer verder te slapen, of soms even een paar slokken borst te willen en weer verder te slapen. Zelfde als die onzin van dat een kind wakker in bed gelegd moet worden om te leren slapen. Slapen is een natuurlijke behoefte, dat kun je helemaal niet 'leren'. De natuurlijke behoefte van een zuigeling is om aan de borst, dicht tegen mama aan, in slaap te vallen. De enige naar wie je moet kijken en luisteren is je kind...is je kind gelukkig? Verder, accepteer je kind zoals hij is, go with the flow!
Wow had niet gedacht al snel wat reacties te krijgen. Superfijn om te lezen en te weten dat er meer moeders zijn met zeer slechte slapers M'n zoontje heeft op dit moment de griep, superzieligc dus dat werkt ook niet echt mee. Ik denk ook dat accepteren het enige is wat werkt. Er continu op gefocust zijn daar schiet ik echt niks mee op. Ik moet er niet zo'n punt van maken denk ik. Ik word alleen soms gek van alle totaal verschillende adviezen. Ik vind het fijn als hij bij me ligt 's nachts. Dan kan ik zelf slapen en lig niet steeds te luisteren en dan slaapt hij ook beter. Ik zal inderdaad moeten accepteren dat hij nou eenmaal moeite heeft om zelf in slaap te vallen, al helemaal in z'n eigen bedje en dat hij overstuur is 's nachts en mij nodig heeft om hem weer rustig te krijgen. Dat is ook wel mooi, dat hij troost vindt bij z'n papa en mama die naast hem liggen. Dus accepteren en hopen dat het ooit beter zal gaan en tot die tijd slapen we met zn drieen.
Dankjewel voor je reactie Dirksmama. Deed me ook echt weer goed. Ik heb een hele goede draagdoek. Ik zal het op de rugknopen eens proberen, heb tot nu toe altijd alleen op m'n buik gedragen. Ik word best onzeker gemaakt door andere mensen om me heen. Iedere keer die verwonderde gezichten als ik zeg dat hij tussen ons in slaapt en de onvermijdelijke vraag of ik dan niet bang ben dat ik hem verwen en dat hij dan nooit meer z'n eigen bed in wil. Ik moet zeggen dat het ook wel went dat interval slapen en er 's nachts uit moeten om een fles te maken (ik ben rond 4 maanden gestopt met borstvoeding). Het vervelendst vind ik de spanning die er altijd ligt op het naar bed brengen. Daar zal ik relaxter in moeten worden. En je wat je zegt Dirksmama ik zie het inderdaad als investering in m'n kind.
Geen fijnere plek om in slaap te vallen als in iemands armen...daarom lig je als je een relatie hebt meestal in het zelfde bed, en niet in een andere kamer. En baby's zijn net mensen op dat punt...
Fijn dat je herkenning ervaart en ook inziet dat hetgeen je doet, het meest prettige is voor jou én je baby.
Herkenbaar hoor! En onze moeilijke slaper, is nu hartstikke makkelijk met slapen (wel in haar bedje, bij anderen ook prima mits t donker is, niet in de auto) en wil alleen in haar eigen bedje slapen en niet bij ons. Hier had ze er wel last van als ze niet sliep, krijsen door overprikkeling. Dus regelmaat hadden we hier al wel snel, helemaal op verzoek/naar behoefte en rond 3,5 mnd overdag in haar bedje omdat ze niet meer in de drager/doek sliep. Dit ging vrijwel probleemloos zonder huilen. S Avonds vanaf 6 mnd eigen kamer omdat ze steeds van ons s avonds wakker werd. Na nachtvoedingen bij ons verder en rond mnd of 10 bracht ik haar ook weer terug omdat ze anders vroeg van de oudste wakker werd.
Hier hetzelfde verhaal. Ook onze zoon is vanaf zijn geboorte een slechte slaper. Toen hij 4,5 maanden was is hij een week opgenomen geweest om te kijken waarom hij zo onrustig was en om ons uit de vicieuze cirkel te halen waar we in waren beland. Eindelijk kon ik een klein beetje bijtanken. Daarna zijn we aan de slag gegaan met het inbakerteam van het consultatiebureau. Hij moest leren zelf in slaap te vallen. We moesten hem elk slaapje ingebakerd in zijn eigen bedje leggen en hem de kans geven zelf in slaap te vallen. Dus korte tijd laten huilen, troosten, maar niet uit bed halen. Sindsdien gaat het overdag veel beter met slapen. Hij is nu 6 maanden en slaapt ook nog niet door. Soms zit er een nachtje tussen dat hij wel doorslaapt. Maar dan wordt ik evengoed zelf een paar keer wakker... ook ik heb door de vermoeidheid te weinig genoten van de eerste periode en heb me daar uiteindelijk bij neergelegd. We slapen inmiddels al veel beter dan in het begin. Ik hou me ook maar voor dat het ooit beter zal gaan. En misschien wel sneller dan je nu zult denken. Sterkte en bedenk dat er nog veeeeel meer moeders net zo'n rampzalige nacht hebben als wij.
Wat rot dat je zulke moeilijke slaaploze nachten hebt! Als je je zoontje graag 's nachts wilt horen en in de buurt wilt zijn kun je dan niet een bedje in jullie slaapkamer plaatsen? Ik snap dat je hem graag in je bed wilt hebben als hij dan beter slaapt en als dat betekent dat je er niet continu 's nachts uit hoeft te gaan. Ik herken het 's nachts niet slapen niet maar het niet slapen bij anderen wel, heel vervelend. Ons meisje slaapt alleen bij ons thuis en vertikt het om bij iemand anders thuis te slapen. Ik hoop dat het slapen snel wat beter gaat!
Bedje heeft ook een tijdje in onze kamer gestaan. Maar hij wordt vaak alleen rustig als je dicht bij hem ligt en z'n handjes vastpakt. Hij zwaait namelijk erg met z'n armpjes en beentjes. Inbakeren doen we liever niet meer uit angst dat hij omrolt.
Slaapt hij 's nachts onder een dekentje of in een slaapzak? Veel baby's slapen rustiger als ze in een slaapzak liggen.