Elk jaar gaan we met mijn schoonfamilie een weekendje weg. Zo ook afgelopen juni. Wij hebben toen aangegeven een keer niet mee te willen. Er waren een aantal redenen voor. Drie kleine kinderen van toen 0,2,5 is best bewerkelijk. Veel meenemen voor twee nachtjes. De jongste nog nachtvoedingen. Een grote familie dus veel drukte. Mogelijk slecht weer en dus veel in een huisje zitten. Ik zat helemaal niet goed in m'n vel en zag het gewoon niet zitten. Te veel energie zou dat voor mij kosten. Zeker omdat onze band niet van nature heel goed is. Dat is best werken . Dit was de reden voor mijn schoonmoeder om ons enigzins te negeren. We zien elkaar al weinig, daarna helemaal weinig. Ze tonen weinig affectie voor de kinderen en praten alleen over de andere twee kleinkinderen. Ik heb een keer aangegeven of er iets is, en als dat zo is, of ze dat wil aangeven. Toen barstte mijn schoonmoeder los. Ik was het 'brein' achter het niet mee gaan met het familieweekend, ik had geen respect voor haar. Ik was de 'typische' schoondochter, waar ze een boek over kon schrijven. Ik was wel enigszins flabbergasted door dit alles. Tuurlijk voel ik ook wel aan dat de band niet sterk is, maar ik heb daar ook verder geen verwachtingen richting hun kant. Zou het leuk vinden dat ze onze kinderen wat vaker zien, maar goed dat komt van beide kanten en mijn man is ook niet echt initiatiefrijk wat dat betreft. Maar we horen nu een half jaar na het beruchte weekend nog steeds af en toe een sneer. Ik begrijp het niet. Hebben wij dan echt zo'n misdaad begaan om niet mee te gaan? Wat is dat toch met die verwachtingen binnen families. Ik zie mijn eigen ouders wel regelmatig, maar moet er ook niet aan denken hen zo vaak te zien. Ik voel me nu elke keer ongemakkelijk als ik daar ben, omdat ik kennelijk de 'typische' schoondochter ben . Jullie snappen,... Ik kijk al uit naar kerst
Tsja, lastig! Families zijn altijd nogal ingewikkeld, zeker die schoonmoeder/dochter relatie ... Hier gaan we ook elk jaar een weekendje weg en het zou zeker niet gewaardeerd worden wanneer iemand besluit niet mee te gaan. Ik zou als ik jou was je man eens wat duidelijker laten zijn, door te zeggen dat hij de keuze heeft gemaakt en volledig achter jou staat. Ik vind dat altijd heel erg helpen, het is tenslotte zijn familie. 'slecht nieuws' berichten, bv. niet mee doen of gaan met iets, laat ik wat dat betreft altijd aan mijn man over bij de schoonfamilie overigens denk ik altijd bij mezelf, het zijn maar twee dagen, gewoon alles los laten en proberen er een leuke tijd van te maken. Ik vind het namelijk heel leuk voor dl dat ze haar familie dan zo lang ziet.
Ik denk dat er maar 1 oplossing bestaat: laat het los. Als ik uit mijn eigen ervaringen spreek met mijn schoonfamilie is dat toch echt de beste remedie. Het zal waarschijnlijk nooit koek en ei worden tussen jullie. Dit ligt hoogstwaarschijnlijk niet aan jou, maar aan je positie als schoondochter. En als jullie als gezin dan iets doen of niet doen wat hun niet zint, ligt dat uiteraard aan jou. Je bent in die situaties sowieso wel de boeman. Is toch ook veel makkelijker voor hun om jou aan te wijzen als schuldige ipv hun eigen zoon? Probeer het los te laten. Laat ze lekker hun ding doen, en jij doet het jouwe. En als het voor jullie als gezin niet uitkomt om samen een paar dagen weg te gaan, dan ga je niet. En om dat je schoonmoeder daar boos om word vind ik belachelijk. Dat je het jammer vind en teleurgesteld bent, tuurlijk snap ik. Maar boos worden? Jij voelt je al rot omdat je af moet zeggen, en dan moet je je zeker nog rotter gaan voelen door haar reactie. Ga erboven staan meid, haal je schouders op en laat ze maar lekker kletsen. Duurde bij mij ook een tijdje voor ik dat kon, maar wat voelt het heerlijk om me niet meer mee te laten trekken door die negatieve zeuren.
Overigens is het ook heel bewerkelijk weg te gaan met 3 kleine kids. Vind het heel logisch dat je dan even overslaat tot de jongste iets ouder is.
Ik bedoel trouwens niet dat je had moeten gaan hoor! Hoop niet dat dat zo overkomt in mijn eerdere berichtje ...
Niet dat je er wat aan hebt, maar ik vind dat je helemaal gelijk had om niet mee te gaan. Ik snap dat je schoonmoeder teleurgesteld was, maar daar moet het ook bij blijven. Dat ze er nu nog steeds zo moeilijk over doet, is ofwel heel kinderachtig, ofwel er speelt iets anders en ze gebruikt het als excuus. Ik kan me wel voorstellen, dat het niet helemaal lekker gecommuniceerd is, waarom jullie niet mee zijn gegaan. Hoeft niet aan jou te liggen, maar kan ook aan de ontvangende partij hebben gelegen. Als je de relatie goed wil houden, zou ik schoonmoeder op de thee vragen. Haar vertellen, dat je het jammer vindt, dat ze jou zo ziet. Dat je er graag wat aan wil doen. Dat je nog een keer uitlegt wat de reden was dat jullie niet mee zijn gegaan (en je mag ook best zeggen dat je zelf helemaal niet lekker in je vel zat, dus leg de reden lekker bij je zelf zonder iets te zeggen over eventuele drukte van anderen of dat het lastig is met drie kinderen, want daar kan ze nog altijd op zeggen, dat ze wel hadden geholpen.) Jullie hoeven geen beste vriendinnen te worden. Dat mag je ook wel zeggen Maar zeg dat je wel graag wil dat zij een goede band krijgt met de kinderen (niet andersom verwoorden!) en dat je het gevoel hebt dat door dit incident ze wat afstand heeft genomen en dat je dat heel erg jammer vindt. Probeer daarbij woorden te kiezen, die niet opgevat kunnen worden als beschuldiging (jij komt minder, dus wordt de band met de kinderen slechter, of jij doet afstandelijk, de kinderen merken dat ook). Probeer ook de andere kleinkinderen niet te noemen. Ik hoop dat je hier wat aan hebt.
mijn eerste reactie: lekkere schoonmoeder. Ik snap best dat ze misschien teleurgesteld was dat jullie niet mee gingen, maar kom op.. Hoe oud is ze! Ik zou geloof ik ook niet zijn mee gegaan als ik in jouw situatie had gezeten. Ik weet niet hoe je man hierin staat? Maar misschien kan hij een keer met z'n moeder hierover praten? Ik zou het iig niet tof vinden als m'n sm haar andere kleinkinderen leuker zou vinden dan ons kindje. Probeer er boven te staan en er toch een leuke kerst van te maken! Kan me voorstellen dat je er eerlijk gezegd niet zo'n zin in hebt.
Oja, we hebben inmiddels met elkaar uitgebreid gesproken over 'het incident', waarbij ik dus alle shit over me heen kreeg. Ook aangegeven dat het niet persoonlijk was. Het was voor ons gewoon te vroeg om een weekend weg te gaan, zeker in zo'n drukke setting. Ben later trouwens ook redelijk overspannen thuis komen te zitten, dus waarschijnlijk broedde al langer meer dan ik toen wist. Nu is de afspraak elkaar elke maand uitgebreid te zien, dus met eten bijvoorbeeld. Prima afspraak vind ik hoor. Heb ook aangegeven dat ze haar verwachtingen wat betreft een schoondochter moet laten varen, daar kan en wil ik niet aan voldoen. En dat ik het leuk vindt dat ze de moeite nemen misschien iets vaker wat met de kleinkinderen te doen. Wij kunnen daarin ook absoluut meet initiatief nemen en dat ik hebben ik en mijn man ook aangegeven. Mijn man doet de meeste slecht nieuws gesprekken haha. Maar ze gelooft niet dat hij het echt meent . Idd loslaten,... Hoe doe je dat haha.
Ik denk dat je maar 1 ding tegen haar hoeft te zeggen met je meest kalme en lieve stem.. Lieve schoonmoeder ik begrijp heel erg goed dat je erg teleurgesteld was en nog bent. Helaas had ik het liever ook anders gezien. Alleen zoals ik toen al aangaf zat ik niet lekker in mijn vel. Wat ik zelf al heel erg vervelend vond. Ik kijk uit naar volgend jaar, hopelijk zijn de omstandigheden dan beter en kunnen wij gewoon mee. En dan een grote lieve glimlach... En voor de rest denken.. Wees jij maar boos en onbegripvol niet mijn probleem. En dan zie je wel of je volgend jaar weer mee gaat.