Hallo allemaal, Ik ben nieuw hier, dus ik hoop dat dit de juist plek is voor mijn verhaal. Wij zijn nog "maar" 8 maanden bezig, en als ik andere verhalen hier lees is dat echt niets. Dus ik besef dat ik eigenlijk geen recht van spreken heb. En toch vind ik het nu al zo moeilijk. Elke keer die achtbaan van immense hoop en diepe teleurstelling. Elke keer die messteek als weer iemand in je omgeving meldt dat het hun wel gelukt is, in 3 maanden, gelijk raak of zelfs "per ongeluk". En continu de angst: wat als het nooit lukt? Wat als er iets mis is? Deze maand had ik al rond de eisprong steeds krampen. Echt menstruatiepijn achtig maar veel te vroeg dus. En continu honger, en af en toe misselijk. En ik had zoveel hoop, en het was zo leuk geweest met kerst. Vervolgens ben ik nog over tijd ook, 4 dagen. 2 keer negatief getest, en nu wordt ik toch ongesteld. Ik zit al de hele avond als een zielig hoopje op de bank, en kijk niet uit naar de komende kerstdagen. Hoe hou je dit vol? Ik weet het echt even niet meer....
Een dikke Knuf! Ik in ronde 5, maar begrijp je gevoel maar al te goed. Toch proberen er minder mee bezig te zijn, maar hoe weet ik ook niet.
Flink teleurgesteld zijn, uithuilen en dat vooral accepteren! En dan in je achterhoofd houden dat je hormonen je helpen om weer positiever te zijn voor de volgende ronde, maar geef het tijd. Hier voor nr 1 13 pogingen nodig gehad en voor de 2e nu einde van ronde 8. En het al weer zo spuugzat omdat het me toch weer tegenvalt. Volgens mij is ronde 7 een keerpunt of, dat het voelt als lang. Maar, en ik ben zo gelukkig dat ik dat uit ervaring kan zeggen, als die test dan positief is en je zwangerschap goed loopt, dan is het alles waard. Dus huilen, boos zijn er voelen wat je voelt en dan weer verder. Hier hielp het de vorige keer erg om alvast een paar maanden te temperaturen, want als je naar de gynaecoloog wil, da heb je dat alvast. Hier was de gynaecoloog er blij mee.
Mijn moed is ook wel een beetje weg hoor. Ik krijg al medicatie van het ziekenhuis. Totaal ben ik al bijna2 jaar bezig waar een kleine periode niet. En nu totaal 7x medische hulp al heb gehad.. helaas kan je niet anders als de volgende maand in gaan en weer hopen.
Dank voor jullie lieve reacties. In ieder geval al fijn om te weten dat ik niet de enige ben. Soms heb ik echt het idee dat ik gewoon gek ben ofzo. En hoop......Soms wilde ik eigenlijk dat ik die kon laten varen, zodat in ieder geval de teleurstelling niet zo groot zal zijn. Maar ook dat lukt eigenlijk niet. Het lijkt niet uit te maken hoe ver ik er doorheen zit, de volgende dag begin ik toch weer met dromen. En vooral dat heen en weer geslingerd tussen je emoties maakt het zo vermoeiend. Afijn, tijd voor de voorbereidingen voor het kerstdiner. Proberen er toch maar een gezellige avond van te maken.....
Ik begrijp je heel goed hier al ruim 2 jaar bezig, af en toe ben ik het ook zat vooral als ik weer ongesteld wordt. Elke maand weer.. Inderdaad heen en weer geslingerd worden in emoties pfff.. Ik wens je hele fijne feestdagen en hopelijk heb je snel een positest in handen.
Ik hou het niet vol eigenlijk, maar weinig keuze. Of ja, misschien heb je de optie om te stoppen, maar dan sta je ook met lege handen. Dus wij stellen maar leuke dingen in het vooruitzicht, ándere dingen waar we naar af kunnen tellen. Maakt de teleurstelling niet minder, maar het een heel klein beetje draaglijker om de tijd door te komen.
Ja hier heb ik hetzelfde hoor. Nu in ronde 7. We zaten goed met de vruchtbare dagen en volgende week kan ik testen. Ik blijf denken dat het zo'n mooi begin van het nieuwe jaar zou zijn, maar aan de andere kant heb ik zoiets van: het gaat toch niet lukken, ik moest antibiotica slikken een week en kreeg daar vervolgens een schimmelinfectie bovenop. Al die troep is vast niet goed voor een innestelend vruchtje. Toch blijf ik hoop houden. Ik heb wel steeds kleine steekjes in mijn buik of een beetje buik en lage rugpijn. Wie weet. Gewoon doorgaan denk ik maar. Alleen maar verdrietig zitten doen schiet ik ook niks mee op.
Je gaat gewoon door. Met ups en downs. Ik geniet van de kerst samen met mijn man lekker koken cadeautjes uitpakken en de katjes vertroetelen. Het is geen optie om te stoppen, we zijn nu 2 jaar verder en nog geen kindje. volgend jaar krijgen we hulp ik heb hoop dat het volgend jaar eindelijk gaat lukken. Geniet van het leven geniet van de mensen om je heen. En probeer positief te blijven
Je gevoelens zijn heel normaal en herkenbaar. Ik ben na een jaar proberen gelukkig zwanger geworden en ik ben in september bevallen van ons wondertje. Maar ik weet nog goed hoe ik me voelde. Of je nu 4 maanden, 8 maanden, 2 jaar of nog langer bezig bent: je gevoelens van hoop (en teleurstelling als je ongesteld wordt), zijn volkomen normaal. Je hoeft echt niet te denken dat nog niet verdrietig mag zijn omdat je nog 'maar 8 maanden' bezig bent. Elke maand duurt ontzettend lang als je zo verlangt naar een kindje, elke maand is een maand teveel. Ik vond het vooral lastig dat je zo opleeft van de hoop, dat je toeleeft naar je vruchtbare dagen, dat de hoop zich enorm opbouwt, dat je vanalles (of niets) voelt en je afvraagt of dat iets zegt, dat je het eerste veegje oud bloed ziet en toch een sprankje hoopt houdt, om vervolgens weer heel verdrietig te zijn als je ongesteld wordt. Wat mij heeft geholpen? Tja, ik nam mij na 10 maanden voor om weer lekker te leven. Een wijntje nemen als ik daar zin in had, lekker in de sauna, hardlopen, feestjes. Mijn leven niet meer 'on hold' zetten. Maar lukte dat? Sommige dagen wel, de meeste dagen niet. Ik duim voor je dat het snel raak mag zijn! Houdt moed en geef niet op. Ik ga niet zeggen 'loslaten', want hoe kan je zo'n wens nou loslaten?
Ik snap hoe het voelt. Elke keer weer die teleurstellingen, iedereen zwanger om je heen, kwetsende vragen etc. Op een dag komt het goed en dan lijken de jaren of maanden die je hebt gewacht ineens niets meer. Mijn vriend en ik spraken af dat als het na een jaar niet raak was we een maand door zuid Afrika gingen reizen. Hebben we dus ook gedaan. Door elke keer leuke plannen in het vooruitzicht te hebben maakte het voor mij wat verdragelijker. Nu een maand voordat we 2 jaar bezig zouden zijn zwanger geraakt dus geef de moed niet op. En mocht je in de MMM belanden dat is ook zwaar maar je blijft grenzen verleggen en bergen verzetten geloof mij. Nog een tip wat ik vaak deed. Topics van 2/3 jaar terug lezen over mensen die verdrietig waren dat ze niet zwanger raken. Die zie je heel veel meiden van toen een mooie banner hebben dat het uiteindelijk gelukt is.
Wij zijn ook "pas" vanaf maart dit jaar bezig maar helaas tot op 1 x na elke maand weer een teleurstelling. Ik probeer elke maand zo min mogelijk op eventuele symptomen te letten en constant tegen mezelf te zeggen dat ik toch wel weer ongesteld zal worden. De dag dat ik ongesteld word is dan als nog een teleurstelling maar daarna herpak ik me zelf weer en gaan we gewoon weer verder. Het is helaas niet anders
Hier ook ondertussen 23 manden bezig na een buiten baarmoederlijke zwangerschap. Het doorgaan is lastig maar ja wat moet je anders. Ik heb geprobeerd de afgelopen maanden er minder aan te denken. En heb afgelopen maanden ook niet getest. Maar vandaag 1 dag na NOD Nog niet ongesteld dus nu heb ik hele erge testdrang
Bij de eerste zwanger in ronde 6 en nu al in ronde 13....... Elke maand weer een spannende tijd rond mijn NOD. En volkomen normaal al die zenuwen en hoop!
wat een herkenbare verhalen hier! ook ik kan me er bij aan sluiten die hoop en terleurstelling elke maand. wat kan het ontzettend aan je vreten! wij zijn inmiddels een jaar bezig. de ene maand ben ik ontzettend misselijk de dagen voordat ik ongesteld moet worden de andere maand heb ik onwijs gevoelige borsten. wat is die teleurstelling dan weer enorm als het weer niet raak is! gisterenavond na de kerstavonden tijdens de film alles is familie brak ik ook even! pfff je zit je zo in te houden en je wilt het zo graag.. maar die hoop dat we volgend jaar met kerst wel met zijn 3en zijn of zwanger zijn kan ik gewoon momenteel even niet zien! het is zo ontzettend spannend allemaal! En toch weet ik dat ook voor ons het goed gaat komen!
Och meis zo herkenbaar. Voor onze eerste 4,5 jaar bezig geweest, waarvan 1 jaar MMM. Wat hier vooral hielp was verstand op 0 en nuchter blijven. Die nuchterheid heeft ons zeker in de MMM enorm geholpen om ook de positieve dingen te blijven zien. Onderneem dingen met elkaar en geniet vooral van elkaar! Probeer je niet blind te staren op kwaaltjes, ik heb bij beide zwangerschappen vooraf geen kwaaltjes gehad terwijl ik dat de andere maanden wel had. Ik wens je en de andere meiden die bezig zijn heel veel succes en hopelijk hebben jullie snel een positieve test in jullie handen.
Het is gewoon heel moeilijk. Vanaf het moment dat je besluit voor een kindje te gaan duurt eigenlijk elke maand te lang.. Mijn vriend heeft best lang willen wachten en toen we er eindelijk voor gingen lukte het helaas niet direct. Er zijn wat momenten geweest dat ik het niet meer zag zitten! De een na de ander raakte zwanger en elke maand die teleurstelling.. Ik werd echt geleefd door mijn cyclus en dat maakt het er niet leuker op. Uiteindelijk ben ik na 1,5 jaar spontaan zwanger geworden. Juist in de maand dat ik besloot gewoon door te gaan met alles. En inmiddels ben ik 35 weken zwanger! De enige tips die is je kan meegeven zijn gezond leven (geen cafeïne en niet roken) en van elkaar blijven genieten.. ook voor jou gaat de wens in vervulling, hoe moeilijk het soms ook is om te moeten wachten.
De moed zit me ook in de schoenen. Ik hoor continu rondom mij vrouwen die zwanger zijn: "oh na het stoppen van de pil, meteen zwanger". Ik voel m'n hart letterlijk breken. Wat doen we toch verkeerd. Ik ben er echt tijdens de maand niet echt mee bezig, we hebben heel veel betrekking omdat we het willen, niet omdat het moet maar als die NOD in aantocht is, dan begint het weer te vreten aan mij. En telkens weer die negatieve zwangerschapstest. Het is vreselijk. Ik probeer me er bij neer te leggen en te zeggen: het zal wel lukken. Maar diep vanbinnen vrees ik er beetje voor. En ja ze zeggen allemaal: "je mag er niet mee bezig zijn,je moet er net teveel aan denken, negativiteit heeft ook invloed, balblabla" maar diegene die dat tegen mij zeggen (in m'n omgeving), waren binnen 4 maanden zwanger. Ik ben al ander half jaar niet meer aan de anticonceptie.... Sterkte!
Van sommige mensen vind ik het ook zo hypocriet. Laatst een vriendin van mn moeder die vond dat ik geen ovulatietesten moest doen want dan was ik er teveel mee bezig. Dan zou het nooit lukken. En dat zegt dan iemand die zelf destijds seks had op commando om vervolgens naar het ziekenhuis te racen om zuurgraden te checken, de wereld aan onderzoeken had en allerlei capriolen uithaalde om zwanger te raken. Ze zal het op haar manier goed bedoelen maar soms hoef ik dat soort adviezen echt niet.
Aww meid ik herken je gevoel wel hoor, hier nu ook ronde 8 (na de miskraam) en ik vind het ook maar moeilijk allemaal... Ik probeer positief te blijven, zeker omdat ik al zwanger geweest ben maar soms denk ik ook: waarom lukt het niet, is er iets mis bij mij, komt het omdat ik na de miskraam een beatje ben aangekomen, zal het ooit lukken etc. Elke keer als een leeftijdsgenoot aankondigt een eerste te verwachten vind ik dat moeilijk. Of als mn neefje van 5 heel onschuldig vraagt 'Jij bent toch getrouwd, waarom heb jij geen baby?' Auw... Oh en dat 'je moet er niet te veel mee bezig zijn, dan lukt het juist niet' daar word ik ZO kwaad om! Er zit gewoon een soort van beschuldiging in, en hallo alsof het zo makkelijk is om dat los te laten, en alsof loslaten een garantie is dat het lukt. Wat een gezeik...