Wil ik wel een 2e???

Ik heb me ook heel lang afgevraagd hoe het ooit mogelijk zou zijn dat ik nog een kindje zou hebben wat nét zo leuk en lief zou zijn als mijn dochtertje.... Het eerste jaar was ik er ook echt niet aan toe om weer zwanger te worden, voor mijn gevoel was mijn dochter nog maar net geboren. Toen ik net zwanger was van de tweede had ik dat gevoel ook nog wel eens, 'is het niet te vroeg, wil ik dit nu al?' Maar in de loop van d zwangerschap verdween dat en werd ik zelfs blij dat we niet langer gewacht hebben met een broertje of zusje voor mijn dochtertje. En echt het kan hoor, ook twee kinderen kunnen de leuksten en de liefsten zijn
Vooral als ze straks wat ouder zijn ben ik toch blij dat mijn dochter niet 'alleen' opgroeit maar samen kan spelen en dingen delen met haar broertje. Oke, het is best pittig twee en soms heb je het gevoel dat je ze tekort doet, maar reeel bekeken is dat echt niet zo.
Het blijft een gevoel en als je niet achter nog een kindje staat moet je het misschien niet doen. Of nog niet, misschien ben je er nog niet aan toe en over een tijdje wel.

 

Wil nog steeds 2/3 kinderen mocht het mij gegund zijn maar herken je gevoel wel hoor, mijn zoontje is nu 16 maanden en voel precies hetzelfde. Wil mijn aandacht niet verdelen maar alles aan hem geven denk ik dan, hoe moet dat met twee het is zo heerlijk keutelen saampjes ben bang dat ik dat dan mis. Daarnaast ben ik heel ziek geweest en zot constant te denken hoe dat zou moeten met mijn kereltje, kan ik hem dan 8/9 maanden minder aandacht geven, wat als hij een slechte nacht heeft en ik ook kan ik hem niet eens troosten.
Misschien gewoon nog even wachten Denk dat het wel een normaal gevoel is misschien juist omdat je richting de leeftijd gaat dat men de tweede gaat verwachten.

 

Ik heb ook altijd gezegd meerdere kinderen te willen, het liefst 4 of 5. Nog steeds moet ik er niet aan denken dat er nog een kindje bij komt. Dit voelt goed, ik heb alle aandacht voor haar. Ben er voorlopig echt nog niet over uit of we voor een tweede gaan.

 

We hebben een pittige dochter slapeloze nachten etc vanaf geboorte maar zelfs dan wilden we gelijk 2e. Mocht naar ks jaar niet zwanger worden en per ongeluk precies jaar laten zwanger geworden. We waren erg blij maar het was elke dag gedachte hoe we dat gaan doen is echt pittig lastig etc met zulke dreumes bij.
Ook we wonen 2hoog speelt mee.
Hellas kreeg ik erg late miskraam maar we proberen steeds weer. En elke keer knaagt het ook hoe we dat redden als ik zwanger wordt maar toch het willen en gezelligheid en dat mijn dochter ook mee zal spelen samen en ze zal ook gelukkiger zijn erdoor en ook wij.
Dus nee ik twijfel niet ik wil het graag.

Maar is persoonsafhankelijk sommige kunnen 1 kind amper aan..

 

Wat is er mis met 'maar' 1 kind? als je dit zo voelt zou ik het lekker zo laten voorlopig hoor! Ik denk de ene dag neeeeee niet nog een, de volgende dag denk in jaaaa ik wil het nu! haha.
houd lekker je opties open en doe waar je je goed bij voelt!

 

Wij zijn na een tijdje twijfelen toch voor een tweede gegaan. En het is niet makkelijk. We hadden met onze eerste een fijn ritme met voldoende tijd voor werk, hobbies etc.

Nu is alles weer nieuw: het vinden van een nieuw ritme met z'n vieren. We vinden het intensief en vermoeiend.

En toch: als we 's ochtends met z'n viertjes in bed liggen en de jongste ligt te schaterlachen om de gekkigheid die de oudste uithaalt, zou ik niet anders meer willen. Ik geniet in de wetenschap dat ons gezin nu compleet is.

 

Tja, denk dat je gewoon niet kan voorstellen hoe t is met nog een kleintje net als dat je nieteist hoe het zou zijn toen de eerste er nog niet was. Een kindje is natuurlijk ook prima. En ik snap t op zich wel. Ik hoef nog niet een tweede, nog wat langer alle aandacht voor haar. Maar een tweede kindje is natuurkundige ook leuk. Plus dat t me erg leuk lijkt om te zien hoe ons meisje is als grote zus. Dat wil ik toch ook wel graag meemaken.

 

Ik heb echt precies hetzelfde! Al is mijn zoontje wel wat jonger (bijna1) ik kan me niet voorstellen dat ik net zoveel zou kunnen houden van een tweede kindje.. En dat ik hem dan minder aandacht zou kunnen geven. Maar ik heb ook het gevoel dat ik een beslissing móet nemen zo snel mogelijk want anders zit er voor mijn gevoel teveel leeftijdsverschil tussen en dan hebben ze niks aan elkaar.

Bekende van mij zeggen dat er opeens een moment komt dat je denkt: ik ben klaar voor een tweede.

Ik denk dat ik daar dan maar op wacht

 

Voor mij was wel heel duidelijk dat ik niet te snel een tweede wilde. Nu mijn ventje groter is wil ik wel graag een tweede en we zijn er dan ook in oktober weer voor gegaan. Nu staat echter niet alles in het teken van zwanger worden. Het is meer; we zoen wel wanneer en of het ons gegund is. Ik vond de babytijd ook echt verschrikkelijk. Nooit een babymens geweest. En nu vind ik het huist echt leuk worden. En daarmee is het gevoel voor een tweede wel gegroeid. Al zie ik wel weer op tegen de babytijd.
Misschien komt het gevoel voor jou nooit. Iedereen is anders natuurlijk. Zou daar ook eerlijk in zijn. Vind niet dat je daar sociaal wenselijk op hoeft te antwoorden. Vraag me ook altijd af waar men de brutaliteit vandaan haalt om er naar te vragen. Van mij kunnen ze dan ook een fel antwoord verwachten :-D

Ennuh dames, mijn ventje is al de leukste en liefste dus die van jullie kunnen t nooit zijn

 

Ik heb precies hetzelfde gevoel als jou, TS. Wij hebben nu ook het gevoel dat ons gezinnetje compleet is.

En ik vind het best lastig, want ergens ben ik toch aan het twijfelen, want wat nou als die kriebels later toch nog komen, en wij hebben alles al weggedaan / weggegeven ? Dat is iets waar ik nu heel erg mee rondloop... Alle kleertjes, het badje, enz. hebben we nog, maar hoe lang bewaar je zoiets? Wanneer ben je er 100% zeker van dat je gezin compleet is?!

 

Daar gaat het nu niet over, het is gevoelsmatig..

 

Mijn dochter was drie maandjes oud, toen ik weer zwanger was. (drie maanden na keizersnee). De keus werd dus voor ons gemaakt. Wij hadden er nog niet over nagedacht, toen het in eens zo bleek te zijn. De oudste is nu 2.1 jaar. De jongste 1.1 jaar. De babytijd was erg zwaar. Nu nog soms. Maar als ik zie wat ze nu al aan elkaar hebben. Nooit alleen spelen, nooit alleen wandelen, ze zijn altijd samen! Heerlijk is dat! Als de een er niet is, dan vraagt de ander waar hij/zij is?
Ze kunnen zo,n plezier hebben, natuurlijk ook "ruzie". De jongste kijkt ook alles af van de oudste. Hij loopt ook al bijna los.
De vraag voor ons is nu juist, wel of geen derde? Kijk ook naar de toekomst, wil je dat je kindje later altijd alleen is? Dat is voor mij erg belangrijk. Mocht ons iets overkomen, hebben ze elkaar nog.

 

Ik heb er 9 jaar (!!!!) over gedaan om zeker te weten dat ik een tweede wilde. En nu die tweede er is ben ik blij dat ik het gedaan heb. En ik heb ook geen spijt dat ik zolang gewacht heb. Het is precies goed zo!

 

Hihi hier andersom! Altijd maar een gewild...vond het ook heerlijk om lekker aan te keutelen met mijn zoontje. Maar toen was ik weer zwanger....ongepland. En ik moet zeggen dat ik het heeeerlijk vind! Zou wel echt geen derde willen. Vind dit wel genoeg

 

Een tweede zou hier medisch niet verantwoord zijn, maar als dat wel had gekund dan heb ik hetzelfde gevoel. Mijn dochtertje is mijn hele wereld, ik kan haar nu alles geven wat ze nodig heeft en van mij hoeft ze dit niet te delen met een broertje of zusje. Maar als ik ooit wel groen licht zou krijgen, weet ik niet of ik aan de twijfel ga

 

Ik wilde eigenlijk helemaal geen kinderen Na de 1ste wist ik zeker dat ik nog een tweede wilde en misschien ook wel een 3e. Maar na de 2e vond ik het in eerste instantie allemaal wel goed. We hadden een leuk leven, goed werk/psz/vrije tijd ritme. De jongens hebben gewoon super veel aan elkaar. Maar toch... Uiteindelijk maar besloten om de natuur haar gang te laten gaan. Ik had echt zoiets van, als het niet gebeurd vind ik het ook goed. Ik ben totaal geen babypersoon Maar al vrij snel was het raak en nu is ons kleine meisje alweer bijna 6 maanden Hoewel het soms pittig is ben ik echt de trotste mama die er is De jongens zijn helemaal happy met hun zusje.
Maar goed, ik denk dat je gewoon lekker moet genieten van je meisje en komt tijd, komt raad