Heel veel sterkte, wat moet dit zwaar voor je zijn. Ik hoop dat jullie goede hulp vinden /krijgen. Niet alleen voor je zoon, voor je depressieve gevoelens maar ook voor jou en je man samen zodat jullie hier samen doorheen komen. Wil & kun je na de kerstvakantie wel weer aan het werk? Denk daar goed over na, want als die mallemolen weer eenmaal draait na de vakantie lijkt het altijd nog lastiger om aan te geven dat het niet gaat of dat je (tijdelijk) minder lessen wil draaien.
Ach meis toch. Wat een verhaal. De meiden hebben al goede tips gegeven. Praat met je man en ga naar de huisarts. Doe dat samen en ga ook een keertje alleen. Licht ook je familie in. Ga bij je zoontje zitten wanneer hij bezig is met een activiteit. Probeer zo contact te maken, leer hem beter kennen. En vooral jezelf niet schuldig voelen. Probeer jezelf bij elkaar te vegen en vind een weg voor jezelf, je zoon, je man en je gezin. En dit bedoel ik niet cru, maar met thuis zitten en de hele dag huilen, los je niets op. Ga er op uit. Ga lekker wandelen met je mooie manneke. Bedenk wat nodig is om je weer wat beter te voelen. Ik wil absoluut niet je verdriet opzij schuiven, maar jij bent zelf de enige die hier iets aan kan doen. Je moet in beweging komen, zowel mentaal als fysiek. Kleine stapjes en meestal doe je weer stapjes terug, maar probeer vooruit te komen. Wees niet bang om hulp te vragen. Dat je je verhaal hier durft neer te zetten is al een hele mooie stap in de goede richting. Heel veel sterkte!
Wat een wanhoop lees ik in je berichtje! En terecht, je zit er helemaal doorheen. Ga, zoals genoemd, hulp zoeken. Heel veel sterkte en een hele dikke knuffel. liefs
Wat een verdriet. Verdriet om je zoon waar je zo veel van houdt maar die je dreigt te 'verliezen'. Ik denk dat je om hem rouwt. En dat is heel begrijpelijk maar dat doet pijn, heel veel pijn. Rouw omdat je zo graag zou willen dat je kindje op je reageert zoals alle andere kinderen ook op hun mama reageren, die ultieme momentjes die je 'mama' maken, maar dat dat er voor jou misschien niet inzit. Als ik me probeer te verplaatsen in jouw situatie zou ik ook stikken van verdriet. Het enige lichtpuntje dat ik voor je kan aandragen is dat je nog steeds een kind hebt. Jullie vlees en bloed. Je bent hem misschien nu even 'kwijt' maar fysiek is hij er nog steeds. Ooit zal je het een plekje kunnen geven en zal je misschien hetzelfde of op een andere manier heel veel van je kindje houden en je daarin gelukkig gaan voelen. Desalniettemin een zware weg. Sterkte
Veel sterkte! En weet het is nu niet ineens een ander kind hé, het is gewoon je zoontje van wie je veel houd! Nu je door hebt dat er iets is kun je kijken hoe je hem moet benaderen en met hem moet omgaan. En voor de rest is alles wel gezegd. Misschien heb je wat aan deze site Autisme test voor kinderen
Je hebt al een heleboel tips gekregen, ook ik ga niet in herhaling vallen. Wilde je wel een dikke digitale knuffel geven. Ik heb zelf een zoon van nu 18 met klassiek autisme/ADHD en weet hoe zwaar het is, hoe verdrietig je je voelt als dat kwartje echt valt. Je mag me altijd pb-en voor vragen of om je hart te luchten.
Nee, dit is niet waar, mijn zoon was een paar weken toen ik merkte dat er iets niet goed zat, ook ik werkte destijds met autisten en herkende daarom vrij snel zelf dat hij autistische trekken had: geen oogcontact kunnen maken, geen fysiek contact willen hebben, overstrekken. Ik merkte dat toen hij een week of 5/6 was. Dus wat jouw schoonzus zegt klopt echt niet.
ik heb de overige reacties nog niet gelezen dus mijn excusse als ik dubbel post maar het belangrijkste denk ik is het begin, en dat laat je nu zien je weet dat er iets is, en je wilt er wat mee doen, neem contact op met huisarts om te beginnen en leg de situatie daar uit die weten vaak wel hoe verder heel veel sterkte en blijf vooral praten met je man jullie moeten dit samen en als gezin gaan doen
maar als TS hiermee om leert te gaan dan zou ze toch gewoon contact kunnen krijgen met haar kindje, dit kan ze toch leren hoe hiermee om te gaan of zie ik dat verkeerd, ik vind je berichtje erg dramatisch of ligt dat aan mij (niet verkeerd bedoelt ik vraag het oprecht)
Dat ligt niet aan jou. Ik vind haar bericht ook veel te dramatisch. Ts verliest haar kind niet en het is ook helemaal niet zeker dat ze nooit contact met haar kind zal kunnen krijgen noch dat hij nooit zal kunnen praten. Allereerst moet ts haar zoon laten testen zodat ze zekerheid heeft, en ze hulp kan krijgen die bij haar zoon past. De verkeerde hulp kan namelijk veel kapot maken. Tevens denk ik dat er ergere dingen zijn dan het hebben van autisme
Dikke knuffel voor jou... Bijna alles is hierboven al gezegd maar staar je niet blind op autisme he, ik ken een soort gelijk verhaal in mijn omgeving en het kindje bleek gedeeltelijk doof te zijn icm licht verstandelijke handicap. Nadat hij een gehoorapparaat kreeg en speciaal onderwijs gaat het nu echt zoveel beter met hem.
Neem contact op met vroeghulp van stichting MEE! Hier 2x nodig gehad voor beide kindjes toen ik voelde dat er iets niet goed zat en beide keren perfect geholpen en de juiste wegen bewandeld door hen. En mijn gevoel zat beide keren goed dat onze kindjes "speciaal" zijn. Beide kindjes door toedoen van MEE onderzocht en indicaties aangevraagd ( zoon begonnen op KDC in 2011 en dochter in 2015 ook). Beide laag IQ, zoon autisme en dochter waarschijnlijk ook ( net als ikzelf). Heel veel sterkte TS, maar knap dat je inziet dat je kindje anders is. Door dit in te zien help je je zoon enorm mee!
O zo was t niet bedoeld. Ik zit al een tijdje te dubben op deze post om proberen uit te leggen hoe ik t bedoeld, maar das erg lastig. Als je heel de tijd hoopt dat je kind je bijv. mama gaat noemen en je komt er achter dat dit misschien nooit zal gaan gebeuren, dan 'verlies' je je kindje of t beeld van je kind, omdat hij of zijn niet gaat zijn, zoals je dacht of hoopte. En dan moet je je kind weer opnieuw gaan accepteren en opnieuw leren 'kennen'. Snapje? . Nou, mij lijkt dat ts t erg moeilijk mee heeft. Ik las een boel verdriet tussen de regels door. En idd een kind met een stoornis is zeker het einde van de wereld niet. Aan de andere kant wil ik t ook niet onderschatten. Geen of nauwelijks contact met je kindje (dit denk ik iig te lezen in de openingspost) lijkt me echt heel erg. Zeker als je ruim 1,5 haar denkt dat t nog wel komt.
Mijn oudste is onlangs gediagnosticeerd met autisme. Ik ervaar het heel anders dan jij, want hoewel ik wel degelijk een beetje rouw ben ik zo verschrikkelijk blij dat ik hem nu eindelijk begrijp! Hij is heerlijk en mijn vreugde, ik voel geen verdriet om zijn stoornis. Ik zie aan je banner dat je zoon bijna 2 is, mijn jongste zoon (die geen autisme heeft) praatte pas met 27 mnd! Zelfs papa en mama zei hij daarvoor niet. Toen hij begon met praten sprak hij binnen een week volzinnen en hij is nooit meer gestopt. Ik denk dat je te snel conclusies trekt. Eerst onderzoek, dan evt diagnose en dan rouwen. Je ziet nu misschien dingen die er niet zijn. Heel veel sterkte en zoek hulp!
Ts hoe oud is je zoontje? Onderschat trouwens niet de impact die jouw depressie op het gezin heeft. Als jouw zoontje daadwerkelijk autisme heeft dan heeft hij wellicht ook hele gevoelige zintuigen. Sommige zijn gevoelig voor de sfeer en stemmingen van anderen, een kind met autisme kan daar heel heftig op reageren. Welcome to Temple Grandin's Official Autism Website NVA | Nederlandse Vereniging voor Autisme - Home
Mee eens! Zo voelt het voor velen die een kindje hebben met een beperking. Je beeld wat je hebt word hoe je het ook wend of keert verandert.. Normaal ga je niet nadenken of je kind wel ooit zelfstandig kan wonen want dat is voor de meeste normaal.. Hier wel die zorgen (voor beide) zal waarschijnlijk nooit oma worden ( tenminste, vanwege hun lage IQ is dat niet verstandig en kunnen ze niet voor een kindje zorgen). Beide opgehaald met het busje naar school, als mama zijnde is je beeld van gezellig aan school staan ook in 1 klap weg.. Je moet toch je toekomstbeeld wat je voor je kind had aanpassen naar de realiteit, best moeilijk soms. Zo verandert er toch een hoop
Ach lieve schat toch, ik kan mij indenken dat dit heel zwaar voor jou moet zijn. Onthou alleen, je zoontje heeft waarschijnlijk een handicap, maar hij is die handicap niet. Het klinkt erg als klassiek autisme (maar vergeet niet er zijn miljoenen handicaps. We hebben nu eenmaal een raar brein. Dus pin je er niet op vast dat dit het al is) en al lijkt dit nu een eind punt. Kinderen met een handicap, zelfs kinderen met zwaar autisme kunnen nog heel wat worden in hun leven. Alleen hebben die net wat andere hulp nodig. Ga naar je huisarts. Hoe meer duidelijkheid je krijgt des te beter jij het kan gaan verweken. Als het niet lukt, probeer je omgeving in te schakelen. Misschien je eigen moeder die je kan ondersteunen als je partner moet werken? stichting MEE is al genoemd en kan je goed helpen.