2 kinderen valt tegen?!

Kun je niet samen met de jongste en de oudste bezig gaan? Je jongste op schoot, met een speelboekje en jij een echt boekje met je oudste lezen. Of kleuren met je oudste aan de tafel en je jongste in de kinderstoel erbij met een boekje of wat speelgoed? Zulk soort dingen, dan heb je ze dicht bij elkaar en kan je om en om aandacht geven. Ik weet ook niet hoe oud je oudste is, maar ze moet ook leren dat ze nou eenmaal niet altijd alle aandacht krijgt.

 

Lastig is het he, je aandacht verdelen

Ik heb er ook veel moeite mee. En vaak willen ze juist op het zelfde moment de aandacht krijgen.
Met ze samen spelen doe ik ook wel veel. Bijv. De kleine in het schommelstoeltje en mn dochter en ik ervoor gek doen en dansen.
Of net zn drieën een boekje lezen

 

Tweede viel inderdaad tegen. Derde viel mee. Hahaha. Op het moment dat ik perfectie leerde loslaten ging het beter.
Als je jongste tevreden is in de wipper met de boog prima toch. Het wordt vanzelf weer wat makkelijker en alles gaat met fases.

 

Heeeel herkenbaar..
Onze oudste is 2,5 en überpeuter.... De jongste is 10 weken.
Soms heb ik het gevoel ze beide tekort te doen. Maar feitelijk komen ze niks tekort hoor.
Oudste moet aandacht leren delen en leren wachten. Dat is verrekte lastig als je 2,5 bent en ervan overtuigd dat de wereld om jou draait, gaat weer over schijnt.
De jongste weet niet beter maar is zo'n tevreden manneke, dat hij moet het toch wel naar z'n zin hebben bij ons..

Maar of het tegen valt, in zekere zin wel ja, het is zwaarder en moeilijker dan ik gedacht had..
Maar sinds de komst van de tweede ben ik me veel meer bewust van hoe mooi het ook is en wat voor prachtige kindjes wij hebben mogen krijgen..

 

Het is ook zwaar, je moet je aandacht verdelen en je levert altijd tijd voor jezelf in.

Zorg goed voor jezelf en bedenk jezelf: een perfecte moeder bestaat niet. Leg jezelf geen onmogelijke standaard op. Geniet van de kleine momenten.

 

Er is toch niks mis mee als kinderen niet continu je onverdeelde aandacht krijgen . Zwaar lijkt het me zeker, maar voor kinderen is het alleen maar goed als ze leren af en toe even te moeten wachten of even hun eigen vermaak moeten realiseren.

 

Lastig als je het zo ervaart...
Ik vind het juist onwijs meevallen. Maar moet zeggen dat beide kinderen, maar vooral de oudste zichzelf best goed kunnen vermaken

 

Kun je de jongste niet lekker in de draagdoek op je rug doen en lekker gaan knutselen met de oudste? Of een spelletje of wat dan ook?

Met z'n allen naar buiten geeft vaak ook wel afleiding.

 

Ja idd naar buiten deed ik in het begin heel erg veel. Kindjes schelen maar 10 maanden dus uitleggen ging meestal nog niet als het om geduld en elkaars speelgoed ging haha. Lekker wandelen en liedjes zingen. Deed ik het liefst de hele dag. Krijgen ze allebei je aandacht

 

Je oudste moet dan met spoed leren dat ze kleine baby's niet mag slaan, en denk ik ook om even geen aandacht te krijgen en zich te vermaken.

Daarnaast druk je de liefde niet uit in het aantal minuten dat je exclusief aan een kind besteedt, kinderen voelen zich geliefd en veilig in een liefdevol gezin.
Je kinderen zullen leren om ook liefde en aandacht aan elkaar te besteden, broer/zus is vaak een leuker speelvriendje dan mama )

 

+1
Ik betrek de oudste vanaf dag 1 ook bij het 'verzorgen' van de jongste. Helpen met de fles (zij brengt het naar de bank, dan pak ik de jongste) bijv.
Ze vond alles maar wat interessant. Nu is dat minder, dus alleen wanneer ze zelf wil komen kijken mag dat ook. Vaak is ze nu hetzelfde aan het doen met haar pop en kopieert ze alles.
Soms als ik de fles geef komt de oudste naast me zitten met een boekje om te lezen samen. Beetje mulittasken af en toe dus.

 

Je kunt nu eenmaal niet dezelfde tijd aan de jongste geven. Dat moet je loslaten.. Je doet je best en er loopt er nog 1 rond die aandacht nodig heeft, en dus ook moet leren te delen.
Dus voel je niet schuldig, ik heb dat ook gehad en je hebt er niks aan. Dacht ook vaak fat we alles bij de oudste bewuster meemaakten. Bij de jongste gaat alles zo snel.
Dus ipv je schuldig te voelen, geniet van alle momenten.

 

Het leven van een tweede! En de tweede weet niet beter, bedenk dat goed. Daarbij hoef je de aandacht niet exact te verdelen. En dat samen spelen komt vanzelf. Probeer je oudste alvast wat te sturen, maar neem het je oudste niet kwalijk als het nog niet lukt. Ze zijn nog zo jong.

En, geef jezelf een break. Het hoeft niet perfect en het kan niet perfect.
1 kind is als een handtas, twee kinderen zijn als twee koffers. Ga er zo ook mee om. Met andere woorden: zoek hulpmiddelen. Dit kan van alles zijn: de oudste speelgoed laten uitzoeken voor de kleine. Kleine naar oppas, met grote iets doen en andersom. En op de tijden dat ze samen zijn: laat het los om de perfecte moeder te zijn. Jouw kinderen willen niet perfect, die willen gewoon jou!

 

Hoihoi

Hier ook 2 ukjes (zie banner) en de jongste krijgt bv en heeft erg last van mama-honger..
Ik voel me soms ook schuldig als dl1 komt en ik haar zeg dat ik even met dl2 bezig ben..

Nu probeer ik zoveel mogelijk samen te doen met dl1.
Ze helpt mee met verschonen en als ik dl2 aan de borst leg komt dl1 erbij zitten en geeft haar pop de borst hihi..
we kletsen wat en ik geef haar kleine dingen te doen zoals pak je even een doekje voor dl2 en dan uiteraard superblij en trots zijn..

In de avond doe ik thee-momentje met dl1.
Na het eten leg ik dl2 op bed.
Dan ga ik met dl1 thee zetten met n koekje erbij en even lekker samen kroelen..
Als dl2 dan niet stil is of wakker wordt dan sturen we papa naar boven want mama is even met dl1 thee aan het drinken..

verder ren ik de benen onder mn kont vandaan en krijg ik qua huishouden ook niet gedaan wat ik graag zou willen maar ach..
ze worden vanzelf groter, ouder, wijzer..
En dan zal het huis ook nog wel overeind staan..

 

ik zie jou berichtje en denk, hey dat is fijn om te horen... ik vond de tweede ook nogal tegenvallen, ondanks dat ik twee vrij makkelijke kinderen heb... wat hier ook word aangegeven, dat schuldgevoel omdat je het altijd maar druk hebt met alles en nog wat en je hebt het gevoel dat er zoveel van je verwacht word, daarbij werk ik ook nog 3 dagen.... ben toen de kleinste net 2 was ook overspannen thuis geweest nu toch heel erg de kriebels voor een derde, maar aan de andere kant denk ik weleens, misschien is het niet verstandig want dan word het allemaal nog drukker... toch ook leuk om te lezen dat van 2 naar 3 wat makkelijker is... en idd de perfectie loslaten is het sleutelwoord, dat heb ik ook moeten leren, maar het is belangrijker dat je met zijn allen gezellig kan zijn als dat die strijk gedaan is dan maar wat minder gestreken en het huis een keertje wat sneller schoongemaakt...

 

wow, da's precies zoals het is idd! 1 kind is als een handtas en 2 als 2 koffers!! gewoon heeeeeel goed omschreven!

 

Geweldige uitspraak! 1 kind is als een handtas, twee kinderen zijn als twee koffers! Precies hoe het is!

Ik merkte zelf dat ik moest loslaten (let it go ) en accepteren dat niet alles zo gaat zoals je dat in je hoofd had van tevoren. Ook vind ik het nu makkelijker worden, zeker nu de jongste ook wat begint te lopen en praten. Succes, het komt helemaal goed!

 

Het enige waar ik me echt rot om heb gevoeld was de periode dat de oudste nog naar de opvang ging want die liep door in mijn verlof. Dan voelde ik me schuldig alsof ik haar niet bij me wilde hebben.

Verder laat ik dr hier ook met vanalles helpen. Soms wil zij t flesje geven, voor een paar minuten

En ja soms doet ze hem wel eens (onbewust) pijn. Dan denkt ze het goed te doen door hem bijv terug te rollen.. Maar echt opzettelijk slaan oid, ze moet t niet eens proberen..