Ja dat heb je precies goed begrepen. Ik had nog nooit van weerbaarheidstraining gehoord...ga eens googlen. Ik moet zeggen dat ze er op school wel heel bewust mee bezig zijn..maar dat proces van leren levert natuurlijk ook de nodige frustratie op. En verder idd precies wat jij bschrijft.
Ik vind wat Adi zegt heel treffend. Vader en dochter lijken een manier te moeten vinden om hier samen mee om te gaan. Je geeft aan dat je dit niet in de weg staat en dat doe je je ook niet op die manier, maar doordat je er gewoon bent sta je er dus wel tussen. Je kunt jezelf niet wegtoveren, zeg maar. Jij lost het dus steeds op tussen hen, ze worden te weinig gedwongen om dat samen te doen. Ik bedoel niet dat je er steeds tussen springt ofzo, maar ze hebben allebei altijd jou weer om op terug te vallen. En een weekend is daarvoor dan inderdaad te kort om er samen uit te komen. Lastig hoor! Je zou ze meer tijd samen gunnen. Misschien moet je dat ook gewoon zo bekijken, het heeft tijd nodig. Dus geduldig deze lastige fase afwachten. En ondertussen dus zoveel mogelijk gelegenheden creeëren dat man en dochter samen dingen doen. Ik herken wel het e.e.a. in wat je schrijft. Mijn man is ook een stuk ongeduldiger en soms moet ik echt "op mijn handen gaan zitten" om niet in te grijpen in hoe hij met dochter omgaat. Heel regelmatig is zijn manier echt niet mijn manier en denk ik ook dat mijn manier beter is. Maar in wil zijn gezag niet ondermijnen. Ik bespreek situaties dan wel later met hem. Maar het is echt een zoektocht hoor...
Ik denk wel dat je hierin gelijk hebt, maar het is niet dat ik na 3 maanden al wanhopig ben ofzo. Dit loopt al 1,5 jaar zo ongeveer of misschien wel langer. Ik heb het dus echt lang op zn beloop gelaten en hen samen het laten uitvogelen. Maar het probleem is dat er dus helemaal heen stijgende lijn in zit en dat het alleen naar erger lijkt te worden. Ik zie het hen zelf laten uitzoeken niet echt een oplossing worden eigenlijk.
Hier een zoon die door omstandigheden ook regelmatig "anders" reageert. Mijn man kan er over het algemeen goed mee omgaan, maar er zijn momenten dat hij het niet aan kan. In plaats van boven de boosheid van onze zoon te staan, gaat hij er in mee, waardoor de situatie eindeloos en steeds vervelender wordt. Gelukkig ziet mijn man (meestal achteraf) ook dat dat niet de manier is. Wij hebben toen afgesproken dat we elkaar een teken geven als de ander het moet overnemen. We hanteren dan wel dezelfde regels en afspraken, het is niet zo dat de ander dan de "ruzie" gaat sussen.
Tja ik heb toch echt een beetje de middenweg hoor, gevoelig zijn prima, even afreageren ook prima maar dan kan je je nog wel gedragen. Mijn oudste dochter heeft ook een periode gehad toen ze net naar school ging dat ze lastiger was thuis en dat werd eigenlijk steeds meer. Het was alleen bij mij, als mijn vriend thuis was was er niets aan de hand en ik ben toen een keer met haar gaan zitten en hebben we een gesprekje gehad en toen ik wilde weten wat er aan de hand was waarom ze bij papa zo anders deed dan bij mama keek ze me aan en zei ,,ja maar mama.....JIJ vindt alles toch goed??" Euuhm ja dat schudde mij wel even wakker