Succesverhalen uterus bicornis?

Beste Kangerootje, wat verdrietig. Succesverhalen zijn er zeker, maar het ligt aan het tussenschot. Volgens mij loopt er een onderzoek waar oa dr. E van het Spaarne Ziekenhuis aan meedoet waarbij tussenschotten verwijderd worden.

 

Wat vreselijk voor je. Ik kan me goed voorstellen dat je je zorgen maakt over de toekomst. Krijg je er nog meer duidelijkheid over binnenkort? Edit: ik lees dat ze dat gaan uitzoeken.

Op m'n vorige echo twee weken geleden ontdekten ze bij mij ook zoiets. Ze noemden het een schotje en zeiden dat mijn baarmoeder een hartvorm heeft. Ze zeiden ook dat ik me er niet te druk om moest maken.
Maandag heb ik weer een echo. Ben benieuwd wat de gynaecoloog dan zegt over het schotje. Geen idee of het iets ernstigs is, die indruk kreeg ik niet en daar probeer ik dan op te vertrouwen.

 

Kijk maar naar mijn banner. Hier lopen 2 succesverhaaltjes rond Het waren hele spannende zwangerschappen met al heel vroeg regelmatige weeën maar gelukkig het weten te redden tot minimaal 37 weken. Hier "het geluk" dat het tussenschot de baarmoeder in twee gelijke delen verdeelt. Als je de zoekfunctie gebruikt kom je een oud topic tegen met meerdere succesverhalen en als je vragen hebt mag je altijd een pb sturen

 

Mijn gynaecoloog wilde alleen verwijderen als er daarna geen kinderen meer zouden komen, want ze durfden een zwangerschap met een dergelijk litteken niet aan?

 

Er zijn ook andere opinies. In het buitenland zijn ze hier wat verder in dan in Nederland.

 

Klopt, dat is ook wat mij zo frustreert/frustreerde.

 

Hoi meid, ik heb net als jouw ook een baarmoederafwijkimg.
Genaamd de uterus didelphys oftewel 2 hele gescheiden baarmoeders met een tussenschot in de vagina met ieder een eigen eierstok.
Iets anders als jouw baarmoederafwijkimg dus.
Wat betreft succes verhalen kan ik je nog niet echt geruststellen.
In oktober zwanger geraakt in de 5e maand en met 5 weken een vmk gehad. Nu 1x ongesteld geweest en opnieuw zwanger en nog heel pril zoals je ziet aan mijn banner.
Ik hoop dat alles deze x goed zal blijven gaan maar daar is weinig over te zeggen puur afwachten. Morgen heb ik de eerste echo.
Over mijn mk hebben de gynaecologen gezegd dat het niks te maken had met mijn afwijking maar gewoon een afwijking in het vruchtje.
Ik kan me je onzekerheid heel goed voorstellen maar als je verder op internet gaat kijken lees je ook veel succesverhalen zowel met jouw als mijn bm afwijking.
Ik wens je heel veel sterkte met het verlies en de verwerking van je miskraam. Dikke knuffel!

 

Ik heb 2x een keizersnede gehad. Door de afwijking lagen de kinderen in stuit en een draaipoging kon niet, daarnaast was het de vraag of mijn baarmoeder wel krachtig genoeg kon samentrekken voor een stuitbevalling. Bij mij loopt het schot overigens bijna helemaal tot beneden door. Ik hoop dat je snel meer duidelijkheid krijgt en je over een jaartje ook hier een succesverhaal kan posten

 

Hier slechts een kleine afwijking dus niet echt een schot maar meer een deuk. Toch zeiden ze al dat t eventueel voor miskraam en vroeggeboorte kan zorgen. Gelukkig geen van beiden gebeurd. Maar nogmaals ik had geen schot. Ken wel een vrouw waarbij ze het schot operatief hebben verwijderd ik denk wel dat er mogelijkheden zijn om er het beste van te maken maar ik denk dat ze dat nog niet na 1 miskraam doen.

Sterkte en veel succes!

 

Mijn moeder heeft het. Heeft 2 kinderen, bij beide rond de uitgerekende datum bevallen. Bij eerste kind hele zwangerschap weeën remmers moeten gebruiken bij mij (2e) niet. Ik was een ruime 8 pobder. Ze was wel een bezienswaardigheid bij de gyn in die tijd

 

Lieve Kangeroo,

Allereerst gefeliciteerd: na maanden van anoniem meelezen op dit forum was het nu jouw berichtje dat mij over de streep trok om ook eens mee te praten. Oorspronkelijk was ik namelijk ook op zoek naar succesverhalen met een baarmoederafwijking de eerste keer dat ik op dit forum uitkwam — maar ik had om de een of andere reden niet de guts om een profiel aan te maken. Ik heb zo ’n flauw vermoeden dat dit een lang eerste bericht wordt.. Bear with me.

Voor zover dit voor eventuele geruststelling zou kunnen zorgen: ik ben op dit moment (bijna) 30 weken zwanger dankzij mijn baarmoederafwijking. Ahum - zo kan het dus ook. Ik heb ofwel een septate uturus of een uturus bicornis (verschil kom ik op terug); en als dit niet het geval was geweest was ik nu ook helemaal niet zwanger geweest.
Afgelopen zomer had ik, ondanks mijn vertrouwde koperspiraal, plotseling een positieve zwangerschapstest in handen. Ik schrok me rot.
Met spoed naar de eerste hulp (ik was in het buitenland) omdat ik ontzettend bang was voor een bbz - maar toen de plaatselijke gynaecoloog de echo erbij pakte bleek iets waar ik totaal niet op gerekend had: mijn baarmoeder had een duidelijk afwijkende vorm (twee ‘kamers’) en ’t spiraal had nooit echt dienst gedaan. Of althans, alleen maar aan één kant van mijn baarmoeder. De eerste weken waren een hel van onzekerheid en bangmakerij: vanalles kwam voorbij. Spookverhalen over alles wat mis kon gaan en héél erge bloedingen (aborted twin óf een baarmoeder die probeerde zwanger en ongesteld te zijn op hetzelfde moment) waarvan ik echt dacht dat het m’n eigen einde in luidde. Bang aangelegd ben ik eigelijk niet maar gedurende het afgelopen half jaar heb ik echt alle donkerste hoekjes en angsten van m’n eigen mind gezien.
Maar ondertussen loop ik rond met ’n goed ronde buik en een baby die glansrijk elke ctg en groei echo doorstaat (en zich het apelazerus gymnastiekt daarbinnen) - en het aller belangrijkst voor mij: eentje die nu levensvatbaar is, mocht hij/zij besluiten voortijdig de baarmoeder verlaten.

Om logistieke redenen heb ik nu in totaal 7 verschillende gyn’s n ik-weet-niet-hoeveel verloskundigen aan m’n intieme delen gehad en echt waar: iedereen zegt wat anders. Om over de verhalen op het weidse internet nog maar te zwijgen. (Mijn tip: Google NIET! - peace of mind gaat het je toch niet geven)

Truth is: ‘ze’ weten nog niet zo heel erg veel over deze afwijkingen, en zeker in NL lijkt de medische wetenschap een beetje achter te lopen. Omdat ik deze zwangerschap meer van m’n bed gezien heb dan alle voorgaande jaren in m’n leven heb ik ook de tijd gehad m’n eigen onderzoeken te doen:
In jouw bericht noem je eigelijk twee verschillende anatomische afwijkingen die ook verschillende risico’s met zich mee brengen en verschillen in eventuele behandeling.

Een normale baarmoeder heeft de vorm van een peer op de kop, met een wat plattere bovenkant.
De septate uturus heeft dit platte dakje ook, maar dan met een soort tussenschot vanaf midden boven. Dit ‘schotje’ kan slechts kort zijn, of helemaal naar benden doorlopen. In het uiterste geval heb je zelfs twee cervixen - maar dan heet het weer anders. Dit schotje is doorgaans minder goed doorbloed dan de normale baarmoederwand: het weefsel is stugger, minder flexibel. Dit betekend dat er een verhoogde kans is op een vroege miskraam: als het jonge vruchtje besluit te nestelen aan het schot kan na verloop van tijd de placenta het niet goed overnemen van het vruchtzakje. Daarnaast is er later in de zwangerschap een verhoogde kans op dwarsligging: afhankelijk van de grootte van het schotje moet de baby het zich toch comfortabel maken. Dit verhoogd natuurlijk kans op keizersnede.
De septaat kan operatief verwijdert/verkleind worden. Er bestaat natuurlijk een kans dat er belastend littekenweefsel gecreëerd wordt, maar deze ingreep kan ook goed resulteren in een volledig ‘normale’ baarmoeder na afloop.

De uturus bicornis is een andere afwijking. Als je een dwarsdoorsnede zou maken heeft deze baarmoeder niet het platte dakje, maar een ‘dip’ in de bovenkant. Andere benamingen zijn: hartvormige of twee-hoornige baarmoeder. Hoe deze baarmoeders zich gedragen tijdens de zwangerschap is in alle gevallen anders en valt niet echt te voorspellen. Soms groeit alleen de ene kamer mee, en hangt de andere kamer er als een soort lullig leeglopen ballonetje naast. Aan deze afwijking valt niets te doen met operaties: ze kunnen hier niet zomaar het ‘muurtje doorbreken’. Deze afwijking vergroot niet zozeer de kans op vroege miskramen maar wel dat er later tijdens de zwangerschap een spontane abortus plaatsvindt door ruimte gebrek. Er is verhoogde kans op dysmaturiteit en vroeggeboorte, ook afhankelijk van hoe de baarmoeder ‘meegroet’. Wederom ook grotere kans op ks, vooral omdat babies vaak in stuit blijven liggen en de contracties niet altijd sterk genoeg zijn. De nageboorte wil niet altijd vlotten.

Ik hoop dat dit niet te veel overkomt als een lesje biologie, ik schrijf dit vooral omdat het mij hielp (misschien jou ook?) om voor mijzelf een duidelijk beeld te schetsen tussen alle verschillende verhalen die ik te horen kreeg in. Ze kunnen met een gewone echo niet het onderscheid maken tussen bovenstaande afwijkingen en mijn ervaring leert dat de meeste ‘specialisten’ ook beide termen door elkaar gebruiken, ook al zijn er (vooral in behandeling!) zulke wezenlijke verschillen.
Alleen een specialist die weet wat hij/zij doet kan een juiste diagnose stellen met behulp van contrastvloeistof in de baarmoeder - en dit kan weer alleen als je (nog) niet zwanger bent. Vandaar dat ik niet weet in welke categorie ik zelf val.

In de eerste maanden werd ik alleen maar bang gemaakt met enge verhalen en nu dat we kunnen zeggen: ‘so far, so good’, hoor ik ook opeens andere geluiden van de artsen. Dat dit relatief veel voorkomende afwijkingen zijn bijvoorbeeld, maar dat het merendeel van de vrouwen niet eens weet dat ze een afwijking hebben (net zoals ik, toen mijn spiraal gezet werd). Dat het dus echt niet per se van invloed hoeft te zijn.

Toen ik met 8 weken voor 48 uur overtuigd was dat ik een miskraam had gehad (de bloedingen die ik omschreef) was ik ontzettend boos op mijn lijf. Ik kon niet denken: er zal wel iets mis zijn geweest met het vruchtje, het is beter zo. Het enige wat ik dacht was: mijn rare baarmoeder is ongastvrij en heeft dit leventje weggewerkt. Ik hoop dat, als in jouw huidige onzekere situatie jij ook met deze gedachtes kampt, je ze aan de kant kan zetten. Echt, het leven is zo ontzettend on-stuurbaar en onbegrijpelijk.

Ondertussen is ’t voor mij vooral een object van vermaak geworden, die rare baarmoeder. Als ik een harde buik heb trekt m’n buik zo ontzettend scheef dat je echt duidelijk kan zien waar de kleine gehuisvest is en als het druk is van binnen dan grappen we over dat de baby weer ‘es het twee-kamer appartement aan het verbouwen is.
Ik hoop dat je snel duidelijkheid krijgt over jou situatie - maar meer nog dat je binnenkort gewoon geluk hebt en kan genieten van een mooie zwangerschap!

 

Hier succes na toch ook veel verdriet en teleurstelling.

Samenvattend relaas (ik kan er boeken over schrijven, dus als je iets specifieks wil weten, vraag gerust):
- geschiedenis van ondergewicht, veel sport en onregelmatige/uitblijvende menstruatie
- 1ste onverwachte zwangerschap, pijnloze vroeggeboorte 20w
- 2de zwangerschap, miskraam 6/7w
- 3de zwangerschap, miskraam 8w, incompleet, curretage
- onderzoeken oorzaak, diagnose: hartvormige baarmoeder en vermoeden cervixinsufficiëntie
- 4de zwangerschap, intensief opgevolgd, rust voorgeschreven, bevalling start toch nog na bijna 24w, ziekenhuisopname, noodcerclage, 9 weken intraveneuze weeënremming, vaginale stortbevalling gezonde dochter 33w
- bevestiging cervixinsufficiëntie, voortaan preventieve cerclage
- 5de zwangerschap, bloeding 5w, vastgestelde groeivertraging vruchtje, vaginale progesteron, preventieve cerclage 12w, orale weeënremming, bloeding 30w, vaginale stortbevalling gezonde dochter 37w
- 6de zwangerschap, bloeding 5w, bloeding 9w, ontdekking zwangerschap 10w, vaginale progesteron, preventieve cerclage 13w, geen weeënremming, vaginale stortbevalling gezonde zoon 37/38w

 

Hier nog een behoorlijk succesverhaal met een hartvormige baarmoeder.

In december 2008 zwanger van een tweeling. Dit gaat helaas mis, eentje kwam vanzelf en van de andere ben ik gecuretteerd. Tussenschot(je) is toen ontdekt. Na de diagnose Asherman toch ineens in aug 2009 spontaan zwanger. Esmee lag in een stuit en een draaipoging lukte niet. Geplande ks met 38+3 en Esmee had een gewicht van 3555gr, prima dus.

Juli 2009 wederom zwanger. Wederom een stuitligging. Deze keer wel een vroeggeboorte (35+6 en 2385gr), maar Levi heeft er niets mee geleden. De vroeggeboorte en lage geboortegewicht zijn waarschijnlijk te wijten aan het feit dat mijn placenta gedeeltelijk op het tussenschot gegroeid was en dus minder goed doorbloed was.

Nu wederom zwanger, tot aan 30 weken heeft ook dit mannetje in een stuit gelegen, maar hij is gedraaid (wat niemand verwachtte). Ook groeit hij prima (inmiddels 3500gr geschat) en nu is het afwachten of hij de geplande datum van de ks gaat halen (wat ik nooit gedacht had, maar toch steeds realistischer wordt).

Kortom, hier wel een mk, maar daarna toch drie succesverhalen!