Poeh, ik moet echt eventjes mijn verhaal kwijt want het zit me momenteel toch wel hoog. Zoals de meesten wel meegekregen hebben op dit forum ben ik sinds mijn 26ste lichamelijk beperkt (ben nu 32 jaar), ik heb 3 hernia's, 4 versleten onderrug-wervels, 3 versleten nekwervels en fibromyalgie. Ik slik sinds mijn 26ste 3 keren per dag een tabletje morfine om de dag door te komen en redelijk normaal te kunnen functioneren. Ik heb mijn huidige man leren kennen toen ik 29 jaar was en we zijn afgelopen Mei getrouwd, hij wist vanaf het begin dat ik deze beperkingen heb en heeft er nooit een punt van gemaakt. Nu nog steeds niet. We hebben het vaker over onze kinderwens gehad maar ik was altijd wel bang voor mijn lichamelijke klachten, die gaan dan natuurlijk gigantisch verergeren. Ik heb met de doktoren rond de tafel gezeten en gekeken naar de mogelijkheden. De doktoren gaven groen licht om te proberen zwanger te worden en hadden van tevoren gezegd dat ik de morfine mag blijven slikken tot circa 4 weken voor de bevalling, dat gaf voor mij de doorslag want zonder morfine 8 maanden? Dat trek ik gewoon niet! Nou het zwanger worden ging niet heel gemakkelijk maar ja hoor, na ronde 15 toch zwanger! Helemaal gelukkig waren/ zijn we, ik ben toen direct gestopt met roken van 40 sigaretten per dag naar 0, ik kan je zeggen dat als je niet helemaal gezond bent dat het stoppen met roken nog lastiger is want het is ook een soort ontspanning. Maar goed, alles voor ons wondertje dus direct gestopt volledig. De eerste maanden ging het lichamelijk prima, behoudens de normale zwangerschapskwaaltjes als overgeven, misselijk, pijnlijke borsten enz. Wel was het zo dat ik al snel een buik kreeg maar goed, daar was ik ook erg trots op. Mijn buik groeide met tussenpozen maar je kan wel zeggen 1 cm per week in omtrek. Dat ging allemaal wel prima, ik nam goed mijn rust, het 'scheelt' dat ik afgekeurd ben 100% en gewoon rust thuis kan nemen als ik dat nodig heb. Nu ben ik wel een typetje die best precies is en mijn huishouden altijd netjes wil hebben en niet snel iets uit handen geeft aan mijn man. Ben nog tamelijk ouderwets want ik vind dat aangezien mijn man werkt, ik moet zorgen dat het huis aan kant is. Alles ging wonderbaarlijk goed en ik vond het nog wel meevallen allemaal eigenlijk. Maar toen..... vanaf dat ik week 25 ben gepasseerd en mijn buik dus 25 cm in omtrek toegenomen was begon het. Ik draag gigantisch naar voren en best laag dus mijn buik hangt heel erg aan mijn rug en niet zozeer mijn onderrug maar meer halverwege. Ik verrek dus dagelijks echt van de pijn, kan niet lang in dezelfde houding zitten, niet lang lopen, laat staan veel in het huishouden doen. Ondanks de morfine is dit bijna niet uit te houden, ik mag verder geen pijnmedicatie innemen behalve paracetamol maar ja, dat werkt bij mij totaal niet. Het enige wat helpt is liggen maar dat kan ik niet te lang ivm mijn onderrug (hernia's en versleten wervels), ik heb op bed een speciaal matras voor mijn rug en daar kan ik nog niet langer dan 6 uur achter elkaar op liggen. Ben in de ochtend altijd kreupel en heb opstartproblemen, ik bedoel dan, dat ik dat zelfs voor de zwangerschap al had dus nu is het helemaal een drama. Ik kan echt wel janken van de pijn de halve dag. Ik doe nu tegenwoordig vroeg opstaan met mijn man, het huishouden en met de hond wandelen, daarna rustig op de bank zitten, eventueel eventjes naar de winkel maar ook niet te lang en dan de halve middag plat liggen zodat ik tegen de avond tenminste voor het avondeten kan zorgen en dan weer vroeg plat op de bank. Nu is het zo dat ik waarschijnlijk met 38 weken ingeleid ga worden omdat ze me niet tot 40 weken willen laten rondlopen, de kleine doet het goed en ligt steeds 1 weekje voor op de groei dus dat is prima. Het is echter zo dat ik dan met 34 weken moet stoppen met de morfine , dat is dus maandag 9 Februari. Die datum staat in mijn geheugen gegrift want naar mijn gevoel begint dan echt de hel! Zonder morfine kan ik werkelijk helemaal niks en zal de pijn compleet ondraaglijk gaan worden. Dan kan ik bijna met 100% zekerheid zeggen dat ik gewoon bedlegerig ga worden. Natuurlijk wist ik dat dit een zware zwangerschap zou gaan worden met mijn lichaam maar toch.... Nu het echt zover is ben ik toch wel bang en word ik er gewoon erg emotioneel van. Ik ben niet het type om maar wat de hele dag in bed te liggen en afhankelijk van mijn man te worden, dat weet mijn man ook. Ik doe eerder nog iets kruipende dan dat ik het aan hem vraag. Bah, ik weet dat jullie hier niks mee kunnen maar moest het gewoon eventjes van me afschrijven. Bedankt voor het lezen van mijn klaagzang.
He bah, wat een nare situatie. Ik kan je alleen maar heel veel sterkte wensen. Als je ontzettend veel pijn hebt duren 4 weken heel erg lang. Heel veel sterkte.
Och meid, dat is gewoon echt *piep* Ik snap je zorgen in het vooruit. Het is niet niks om met zoveel pijn te moeten handelen en dan ook nog eens zwanger zijn. Ik heb helaas geen tips voor je en ik kan het niet leuker maken dan het is. Toch wil ik je een dikke virtuele knuffel geven. Nog maar een paar maandjes en dan mag jij met kleintje knuffelen. De weg is enorm pijnlijk, maar het resultaat is fantastisch. Probeer zo positief mogelijk te blijven en als het je dwars zit kom je gewoon lekker hier je klaagzang van je aftypen, deal?
Jeetje wat een heftig verhaal, knap van je dat je het ondanks je klachten toch hebt gedurft om zwanger te worden. Je angst kan ik niet wegnemen, maar wil je wel alvast heel veel sterkte wensen, en ookal zeg je je bent geen type om alles uit handen te geven als je niet anders kan zul je moeten. Je moet ook aan jezelf denken, en strax als de baby er is is het ook fijn als je er weer sneller bovenop bent, kun je geen thuishulp krijgen voor die bepaalde periode?
Dat is ontzettend heftig. Vriendin van mij heeft ook meerdere hernia's, zowel in rug als nek, en ook versleten wervels. Kan je niet nog een keer met de artsen om de tafel? Lijkt me verstandig je angst wel kenbaar te maken. Het duurt nog bijna 5 weken maar zo lang in de stress zitten is niet bevordelijk voor jou en de kleine. Zou ook zeker vragen om huishoudelijke hulp voor de aankomende weken. Sterkte!
Owja en klaagzang?? Waar staat die?? Heb veel zwangere horen klagen over veel minder dan dit! Dus maak je daar maar niet druk om
Nee je krijgt geen thuishulp als je getrouwd bent en een gezonde man hebt, dat mijn man 70 uur per week weg is voor zijn werk daar wordt niet naar gekeken helaas. Dus ik zal het toch echt alleen moeten doen met mijn man, hij wil me alles uit handen nemen, het is een lieverd maar het is voor mezelf niet prettig.
Allereerst, gefeliciteerd met je zwangerschap!! Wat ik begrijp uit je verhaal is dat je al geruime tijd een bepaalde vaste dosering gebruikt van de morfine?? Het is namelijk met morfine zo dat je met de tijd dit op dient te bouwen wil je een zelfde werking behouden. Je lichaam went aan de dosis en dat is ook de reden waarom morfine met de tijd opgehoogd dient worden. Bij jou is de dosering hetzelfde gebleven als ik je verhaal goed heb begrepen? Wat ik nu schrijf bedoel ik absoluut niet onvriendelijk maar wellicht gaat het je goed lukken zonder de morfine, in feite slik je dit nu maar heb je het placebo effect! Probeer je niet te druk te maken over het moment dat je stopt met de morfine. Ik duim voor je dat het je goed gaat lukken en dat je niet veel meer pijn hoeft door te maken na het stoppen!! Heel veel succes.
Er zijn verschillende soorten morfine en ik merk duidelijk het verschil als ik een tabletje door omstandigheden te laat kan innemen, dus nee, zeker geen placebo-effect. Ook is het zo dat ik laatst in de ochtend een echo kreeg en de gynaecoloog vroeg me om dan in de ochtend even geen morfine te nemen om te kijken hoeveel effect het had op de baby, dus die ochtend heb ik ook beduidend meer pijn gehad dan normaal met de morfine. Ik ben verpleegkundige geweest dus weet ook precies hoe het zit met de medicatie. Daarbij komt dat ik om de zoveel maanden een pijnblokkade krijg wat nu natuurlijk tijdens de zwangerschap ook niet meer gebeurd is. Ik hoef met de morfine die ik slik de dosis dus niet op te bouwen om de zoveel tijd, dat zou wat zijn, dan zou ik op een gegeven moment onnoemelijk veel moeten slikken. Na de zwangerschap hoop ik dat de morfine gewoon weer afdoende helpt en anders moet ik dan verder kijken met de specialist.
Dan kan ik je alleen maar heel veel succes wensen! Ik hoop dat het allemaal wil voor je qua pijn en dat je nadien voldoende hebt aan je huidige medicatie.
idd thuishulp kun je wel vergeten helaas Geen familie of lieve buuf die te hulp kan schieten? Goede vrienden? Anders dan iemand zwart inhuren. Is wel even duur maar goed, je moet wat he. En je kan extra uren kraamzorg krijgen he omdat je chronisch ziek bent. Tenminste....dat was wel zo toen ik zwanger was. Uiteindelijk is alles maar tijdelijk. Wat je echt MOET leren is om hulp te vragen!! Ik heb het ook moeten leren hoor en het is echt vreselijk moeilijk! Als ik het kan dan doe ik het. Ookal jank ik erbij van de pijn. Maar vooral als je straks de kleine hebt........dan wordt het nog zwaarder. Kindje optillen om te verschonen, aankleden, in bad doen, in de box leggen, uit de box halen. Ga in gesprek met een ergotherapeut of goede fysio die je tips kunnen geven hoe het beste je kindje te tillen en hoe je het minste wordt belast. Zo had ik ook boven EN beneden verschoonmateriaal en kleertjes liggen zodat ik tenminste niet elke keer naar boven hoefde om de kleine te verschonen. Want dan werden het wel veel tripjes naar boven en dat zou me echt niet gelukt hebben. Paracetamol kun je er wel bij gebruiken hoor. De morfine versterkt de werking van de paracetamol. Tenminste...zo is het bij Tramadol. Nu al beginnen met 3x daags 2 paracetamol erbij nemen. Zo bouw je ook een spiegel op voor als je straks geen morfine meer hebt. Sterkte!
Dank je, lief van je. Zo lang ik geen ruggenprik krijg zal het wel goed komen, mocht ik toch een ruggenprik krijgen dan is me al verteld door de anesthesist dat ik er levenslang meer chronische rugklachten aan over ga houden en dan moet de morfine wel verhoogd gaan worden. Dus maar duimen dat een natuurlijke bevalling me gaat lukken of dat er nog een ander optie is.
Ja ik heb wel lieve familie die al gezegd hebben dat als ik hulp nodig heb, zeker die laatste weken dat ik gewoon moet bellen maar goed, ze wonen 60 km verder en ik wil ze niet lastig vallen. Kraamzorg is maximaal 24 uur en kan het verdelen over 10 dagen, meer niet. Mijn man kan gelukkig schuiven met zijn vrije dagen zodat als ik bevallen ben, hij een weekje vrij heeft. Ik ga ook kijken hoe ik het het allemaal het gemakkelijkste kan gaan doen, we hebben een grote woonkamer dus er kan best nog een verschoontafel met spulletjes hier komen om het mezelf gemakkelijker te maken. Dat om hulp vragen ben ik niet gewend en vind ik erg lastig. Mijn man die weet dat en doet vaak dingen uit zichzelf wat wel fijn is. Ik denk inderdaad dat ik nu eens begin met paracetamol naast de morfine en hopelijk helpt me dat wel wat meer, zodat ik weer een beetje fatsoenlijk kan functioneren. Gelukkig was ik wel zo slim om na de 20 weken echo direct te beginnen met de spullen voor de baby, we hebben alles dus compleet klaar van de kamer tot de box beneden. Alle kleertjes heb ik al uitgewassen dus hoef wat dat betreft niks meer te doen.
Wat slecht dat je geen recht hebt op huishoudelijke hulp! Iemand hier uit de buurt kreeg het wel terwijl haar man ook gewoon werkt. En zij is nog niet eens ziek. Zou er toch nog is achteraan gaan. En als dat echt niet lukt toch kijken om iemand zwart in te huren. Als jullie dat kunnen opbrengen natuurlijk.
och meissie toch, wat een drama zeg! Ik kreeg met 21 weken last van spit en kon lastig opstaan en zitten en dat vond ik al erg pijnlijk, ken je nagaan wat jij mee maakt, daar is dat van mij helemaal niets bij. Zorg ervoor dat je tot rust komt en als je in bed ligt dat je iets te doen hebt waardoor de tijd misschien wat sneller gaat. Kunnen ze je niet eerder gaan inleiden? Als je echt ondraaglijke pijnen hebt?
Ze willen me niet eerder dan met 38 weken inleiden helaas, vroeger doen ze hier in het ziekenhuis gewoon niet. Ik begrijp het ook wel, voor de kleine is het het beste als hij zo lang mogelijk veilig in mijn buik zit maar voor mij is het wel erg zwaar.
ja dat is ook wel logisch natuurlijk, maar een moeder die gek wordt van de pijn lijkt me ook niet gezond. Ik hoop dat het allemaal minder heftig wordt dan je verwacht en dat je pijn niet ondraaglijk zal zijn. Op 9 februari zullen we wel even wat leuke topics gaan openen zodat je wat te doen hebt om te af te leiden Nee hoor meid. Sowieso vind ik het enorm stoer dat je , ondanks je lichamelijke pijnen, toch een mooi kindje op de wereld gaat en kan zetten. Sterkte met alles en ik hoop echt dat de pijn draaglijk zal blijven voor je!
Wat lijkt me het vreselijk als je zoveel pijn hebt en daardoor zo beperkt wordt in je doen en laten! Heb je al gedacht aan een bekkenband ter extra ondersteuning? Denk dat je dat al wel hebt eigenlijk, maar wilde het toch benoemen.. Bij langer gebruik is het niet goed omdat je de spieren minder gebruikt, maar het kan misschien op sommige ik-moet/wil-staan-momenten net iets meer steun bieden? Kunnen ze je in het ziekenhuis geen alternatief aanbieden tegen de pijn? Of hebben ze verder geen tips over hoe dit vol te houden? Heel veel sterkte met die voor jou verschrikkelijk zware laatste weken!