Altijd mn gedachten aan het afwegen

Ik ken het. Ik heb dat heel lang gedaan omdat de kerk mij vertelde dat mijn gedachtes verkeerd waren. (te kritisch)
Lang verhaal, teveel gebeurd, maar uiteindelijk heb ik daardoor behoorlijke faalangst ontwikkeld en een hoop andere shit.

Nu kan ik mijzelf soms de vrijheid geven om direct te zeggen wat ik denk. Sommige mensen waarderen dat juist, van andere krijg ik een afkeurende blik. C'est la vie

 

Mijn partner
Hij heeft mij minstens 100,000 keer gezegd dat mijn denken niet verkeerd is, dat het oké is. Het is normaal om te twijfelen, het is normaal om vragen te stellen. Je hoeft niet op elke vraag een antwoord. Dat is het leven, antwoorden vinden. Geniet van de zoektocht.

Dat heeft hij zo'n 4 jaar lang wekelijks herhaald, en nu begint het een béééétje binnen te komen.
Ik begin nu mijn emoties te accepteren, en mijn gedachtes te accepteren.
Vaak (/meestal) nog gecensureerd. Maar we komen er wel, haha.

Ook heb ik gemerkt dat als ik eerlijk ben naar mezelf toe, dat mij zoveel rust geeft. ... daarna komt de stress van 'omg, is dit wel zo, en kan dit wel, wat ben ik toch stom" .. maar in the moment begint het goed te voelen

 

Hmm heel lastig idd..
Ik herken het wel hoor. Ik twijfel en analyseer alles. Heel vermoeiend. Ben altijd aan het vergelijken en twijfelen.
De laatste tijd stel ik mezelf weer heel erg de vraag is wie ik nu eigenlijk ben en waar ik voor sta..
Blegh lastig

 

Hoezo kloppen je gedachtes soms niet ? Voorbeeld ?

 

Ja, ik heb daar ook last van. En dan vooral naar andere mensen toe, invullen wat zij denken over jou, wat je doet en zegt etc..
Lastig! Ik heb ook echt geen idee wat ik wil met m'n leven, heb een fantastische man en prachtige zoon, dat is wat ik wilde maar verder..
Dat helpt ook niet mee!

 

Ik herken dat. Om er minder last van te hebben (als het je dagelijks leven zo sterk beïnvloed) kun je het toetsen aan vrienden/vriendinnen, partner of gewoon je sociale omgeving. Als je het kan spiegelen en feedback krijgt over je gedachtegang (en of het echt zo raar is, dat je zo denkt) wordt je waarschijnlijk ontkracht in dat patroon. Dan kun je het een plek geven en dan blijf je niet malen.

Hoe eenzamer je bent, hoe meer je gaat malen. Althans, dat is mijn theorie die ik eens bedacht had toen ik eenzaam was en maar bleef malen Oh, en de nivea-regel toepassen op alles en iedereen in je omgeving. Niet Invullen Voor Een Ander. Don't. Liever 100x iets vragen dan maar een aanname doen.

Pietje zei niks tegen mij in de pauze. Nou ja, ik heb ook gisteren koffie gepakt toen hij aan de telefoon was. Zou hij boos zijn omdat ik niet voor hem heb meegenomen? Ja, dat zal het zijn. Oh, wat stom. Ik had ook beter moeten nadenken op dat moment. Nu is de sfeer lekker verziekt. etc. etc. En ondertussen is de goudvis van Pietje dood en is hij daar stilletjes/verdrietig over. Of is er gewoon niks aan de hand en staart Pietje gewoon voor zich uit omdat hij terug denkt aan die leuke film die hij gezien heeft in de bios.

 

Is het misschien een idee om naar een psycholoog te gaan? Neem aan dat je na je 2e bevalling gesprekken hebt gehad en misschien goed om dat nu weer te hebben, anders word je alleen maar angstiger.

 

Oke!

 

ik heb dat ook heel vaak hoor....

Dat ik mij rare dingen afvraag. Of bijv. mijn kinderen zijn weer eens ziek. Als ze ziek zijn dan zijn ze vaak ook goed ziek met toen ze kleiner waren ook opnames.
Maar dan bedenk ik in mijn eigen hoofd dat ze vast toch niet ziek zijn. Dat ik dat vast verzin.
Maar ging ik weer eens naar de dokter en zaten we een uur later weer in het ziekenhuis.

Of ik rijd op een weg. En ga mij af zitten vragen wat er zou gebeuren als ik mijn stuur om zou gooien. En dan ga ik mij afvragen of ik dat ook zou doen. En dan blijft het zo doorgaan.

Oh en ik ga er niet voor naar een psycholoog ofzo hoor... Ik dacht eigenlijk dat iedereen dit wel zou hebben

 

Hier ook een piekeraar.
Ik ben ermee gestopt door wat meer schijt te hebben aan de rest van de wereld , in de zin van wat zouden ze wel niet denken.
Ze denken toch wat ze willen, maken er toch van wat ze willen en hoe druk ik mij ook maak het veranderd niks aan de sitiuatie.
Ik heb besloten te genieten van mijn leven en gelukkig te zijn.

Bevalt niet iedereen maar god ook niet iedereen bevalt mij

 

Ik heb zulke "enge" gedachten ook gehad in het verleden. Heb ook bij een psycholoog gelopen. Hun noemden het toch dwanggedachten.
Ik ben er nu helemaal van af gelukkig, maar ik vond het ook erg ellendig.

Ik ben ook huismoeder. Voel me soms ook eenzaam en nutteloos. De gedachten: is dit het nou?

 

Ik heb cognitieve gedragstherapie gehad. Hierbij leer je jezelf negatieve gedachte om te zetten in positieve gedachte.

En wat volgens mijn psycholoog ook heel erg belangrijk is: "accepteren dat je die gedachtes hebt!!". Niet het wegduwen, maar denken: "Oke, ik heb weer van die vervelende gedachtes, tis niet leuk, maar ik accepteer dat ik ze heb.
Als je het niet accepteert...dan kom je niet verder. Acceptatie is de eerste stap in de goede richting. Daarna moet je aan het werk om je gedachtes positief te maken.
Zeg vooral ook dingen hardop tegen jezelf.

Ik zou je psycholoog maar eens vragen naar de mogelijkheden.

Naarmate ik ouder werd, is het bij mij nog meer verbeterd.

 

Dat is ook iets wat je moet leren. Ik heb veel meegemaakt in mijn leven en worstel met bepaalde dingen heel erg. Ik was in mijn gedachte heel veel bezig met: Ik denk er maar niet aan, of " nu moet je het maar eens loslaten".Maar mijn psycholoog zegt: NEE!! Er is veel gebeurd, je hebt angsten en je wilt er niet meer aan denken, maar stop daarmee. Zeg hardop tegen jezelf: Ik vind het erg moeilijk, die nare gedachte, ik wil het niet. Maar ze zijn er! Ik accepteer dat ik ze heb, maar het is niet gek dat ik ze heb want ik heb veel meegemaakt".

Het werkt bij mij. Niet de eerste dag....niet de tweede dag....maar na weken kwam er verbetering. Weinig...maar het was er. Neem de tijd om ervan af te komen.....probeer geduld te hebben.

En schrijf dingen op. Maak een dagboekje.