Ik heb jullie hulp nodig en een mening van een buitenstaander. ik zal proberen om het kort te houden. Mijn ouders en ik hebben haast geen contact, als er iets voorvalt of ze zijn ergens niet blij mee dan laten ze het afweten en ik kan na maanden of weken weer contact zoeken (doe ik het niet dan blijft het contact ook uit) Toen ik net zwanger was was er even weer contact, maar doordat mijn schoonzus trammelant zocht met mij heb ik mij terug getrokken en heb besloten om de gehele zwangerschap geen contact te willen hebben. (heb er totaal geen spijt van gehad) Toen mijn zoon 2 weken oud was zijn mijn ouders hier geweest, en kwamen ze om de haverklap opeens met telkens een cadeautje opeens hingen ze de opa en oma uit. Ze vroegen verder ook niets aan mij oke dat ben ik gewend. Ja oke hoeveel dat ik was aangekomen. en hoeveel ik al kwijt was (dat is mijn moeder die wil graag weten hoeveel ik weeg, ze zou oh zo graag minder willen wegen dan mij) Ik begon paniekaanvallen te krijgen, mede doordat het mij teveel werd dat mijn ouders opeens kwamen en omdat ze het over ziektes hadden en die heeft dit gedaan en die heeft dat en mijn vader is hartpatient en kreeg ik te horen dat het erfelijk was en ik het ook zou krijgen. (dus i.p.v. genieten ben ik angstig geworden voor de dood.) Op een gegeven moment heb ik gezecht dat ik liever niet had dat hun langs kwamen omdat mij dat teveel werd dat er opeens weer contact was, en ik liever had dat ze even niet meer langskwamen. ik heb gevraagd of ze wel foto's wouden van mijn zoon en dat vonden ze leuk. Ik heb later nog een keer een mail gestuurt en daarna heb ik niets meer van hun gehoord, ook niet even een belletje of smsje of via de mail hoe het met mijn zoon ging totaal niets. Met de kerst heb ik hun een kaartje gestuurt met een foto erop van mijn zoon, kreeg ik 8 dagen na oud en nieuw een berichtje via facebook.dus als ik geen kaart had gestuurt dan had ik alsnog niet gehoord!! dat ze op mijn naam had getikt en een foto zag van mij en mijn zoon, en dat hij precies op mij leek, en ze hoopte van harte dat het goed met mij ging en ze hadden de kaart op de kast staan en ze noemde hem "onze" kerstjongen. en verder niets. Wel zeggen dat ze hoopt dat het goed met mij gaat, maar totaal geen enkele vraag over mijn zoon hoe het met hem is o.i.d. helemaal niets...... Omdat ze totaal niets vragen over hem en er komt geen greintje interesse van hun kant uit, dit raakt mij natuurlijk wel enorm. Oke ik wou niet hebben dat ze langs mochten komen, maar ik heb hun ook duidelijk gezecht waarom niet, en dit gaat immers niet over mij maar over mijn zoon. Ze noemen hem wel "onze"maar de interesse is er niet.. Wat vinden jullie? Zou ik ze toch weer langs moeten laten komen, praten heeft geen zin, wand dat heb ik al vaker geprobeert geloof me!! ze willen niets horen of aannemen. Zodat ze hun kleinkind weer kunnen zien. (ze komen toch niet voor mij) Of zal ik het gewoon zo laten en proberen vooruit te kijken, naar een toekomst zonder hun. Ben vergeten om te zeggen. Aangezien wij al 12 jaar geen contact hebben met de ouders van mijn man. Voel ik me wel schuldig als ik het contact totaal verbreek met mijn ouders. dit omdat mijn zoon dan helemaal geen opa en oma meer heeft. ik weet dit zijn niet de beste opa en oma's, maar anders heeft hij helemaal niets meer. En ik heb voor 3 jaar terug toen er wel contact was een mail gehad van mijn broer waarin hij mijn moeder vroeg of ik getrouwd was (stond toen in min facebook wand kreeg telkens berichtjes binnen van mannen dus heb ik het op getrouwd gezet.) In die mail had mijn moeder gezecht: weet ik niet en dat intereseert me ook niet. dus dit soort dingen gebeurden er toen ook om mijn broer en mij tegen elkaar op te zetten.
Als ik jouw was zou ik het zo laten en naar de toekomst kijken. Maar niemand kan vertellen wat je moet doen. Alleen jij kan die beslissing nemen. Doe wat goed voelt voor jou en waar je gelukkig van word en waarvan jij denk dat het beste is voor je kind.
Hier een vergelijkbaar verhaal, ik ben gestopt met contact zoeken met mijn ouders. Het geeft me veel meer rust. Je mag me altijd pb-en als je daar behoefte aan hebt. Liefs
Lekker zo laten en je leven leiden. En om het echt heel cru te verwoorden... Opa's en Oma's gaan dood, sommige kinderen groeien door die reden al op zonder en die komen ook goed groot. Zulke mensen buiten de deur houden, dat bespaard je een hoop ellende.
Inderdaad, ik zou het zo laten. Dit kost jou alleen maar energie, en denk je dat je zoon het niet gaat merken als hij groter wordt? Misschien raakt het hem dan meer, dat de opa en oma die hij heeft gekend het opeens van zich laten afweten, of gewoon lelijk doen tegen zijn moeder. Geloof, me dat kan heel hard aankomen bij kinderen. Ik zou gaan voor zelfbescherming en ze buiten de deur houden. Familie stopt niet bij opa en oma, je kan ook je eigen familie maken, met heel goede vrienden, je broer, etc. Iedereen die jou en je kind graag ziet, of het dan een bloedverwant is of niets maakt echt niet uit.
Ik kan natuurlijk niet zeggen wat je moet doen maar ik zou proberen het oppervlakkig te houden en misschien 1keer per maand er naar toe te gaan. Zolang jij geen verwachtingen hebt kunnen ze je ook niet raken. want wat ik lees in je openings bericht komt die wel van twee kanten. Je laat ze komen en ze moeten weer gaan als jij het zegt, kan me voor stellen dat dat voor je ouders ook niet leuk is.
Ik zou je eigen keuzes maken en niet kiezen voor contact omdat je man ook al geen contact heeft met zn ouders. Dit zal niet veranderen dus ik denk dat je soms gelukkiger bent zonder dan met contact. (Spreek uit ervaring).
Ik heb al bijna 2 jaar geen contact meer met mijn ouders en het geeft veel rust ook al blijft het af en toe zeker wel pijnlijk! Ze weten bijvoorbeeld nu dat wij zwanger zijn van ons eerste kindje en dat we onlangs getrouwd zijn maar ze laten niks van zich horen! (zij hebben toen het contact trouwens verbroken omdat ik niet naar hun maatstaven leefde) Ja dat doet pijn maar aan de andere kant.... als ze mij altijd maar kleineren en me belachelijk maken wat leert mijn kindje daar strakjes van? Dat het maar normaal is om iemand te kwetsen en voor de gek te houden? Nee dank je! Ik denk dat je het het beste kan laten rusten en ja, het is erg vervelend dat je kindje dan strakjes geen opa en oma heeft maar hij kent ze nu toch ook nog nauwelijks? Lekker laten gaan zulke mensen.
Hier ook geen contact met mijn ouders, en ja ik mis het wel nu ik zwanger ben (en bij de eerste zwangerschap) maar dat weegt niet op tegen de stress die ze me opleveren als ze wel in mijn leven zouden zijn. Ook helaas geen schoonouders, soms vind ik het jammer voor onze meisjes maar ja ik voel me er niet schuldig om. Nu is het ook niet in eerste instantie mijn keuze geweest, maar na een aantal keer proberen heb ik het opgegeven. Niemand kan die keuze maken alleen jijzelf, ik heb de keus gemaakt omdat ik alle moeite erin stak maar er niks voor terugkreeg. Uiteindelijk vreet dat energie en dat is het me niet waard. Je moet geen contact blijven houden omdat je het zielig vind voor je kind, als ze groter worden merken ze heus op dat mama (en papa) er gestrest/onrustig van worden en dat is ook niet goed denk ik.
Ik vind dat je niks van je ouders mag verwachten, jij hebt ze weg gestuurd.... Zou persoonlijk dan ook een afwachtende houding aan nemen om mezelf tegen weer een teleurstelling te beschermen. Wat dus niet snap, ene mogen ze niks en aan de andere neem je ze het kwalijk dat ze geen interesse tonen? Het is lastig oordelen maar heb het ook te doen met je ouders.
Ik vind dat je je ouders erg hard behandelt en beoordeelt. Het lijkt wel of ze, wat ze ook doen, het wat jou betreft nooit goed zullen doen. Belangstelling hebben is niet goed (ook naar je gewicht vragen is belangstelling, jijzelf geeft aan die vraag een negatieve invulling, terwijl het even goed puur belangstelling kan zijn, of een vraag omdat je moeder zich niet zo goed raad weet met jouw houding en daarom maar iets redelijk neutraals vraagt i.p.v. te vragen hoe het voor je voelt om moeder te zijn of zo). Geen belangstelling hebben vind je ook niet goed. Als ik je ouders was zou ik het ook niet meer zo weten hoor, wil je nou wel of geen contact? Kun je nou wel of niet je ouders accepteren zoals ze zijn?
Je kan 2 dingen doen. Accepteren hoe je ouders zijn en geen verwachtingen meer scheppen of er voor kiezen geen contact meer te onderhouden. Maar wat Lunap zegt sluit ik me ook wel bij aan. Je geeft aan dat je ze niet wilt zien en het contact wil afhouden maar tegelijkertijd neem je ze kwalijk dat ze niks laten horen. Ik denk dat dat voor een ander ook heel verwarrend is.
Als ik tussen de regels doorlees, voel jij je afgewezen door je ouders. En daar zul je een goede reden voor hebben, anders onderbreek je het contact niet op een cruciaal moment in je leven. Kennelijk is het alleen oké als je doet wat zij willen, en anders besta je gewoon niet. Heel pijnlijk lijkt me dat. Als het jou rust geeft om ze nu niet te zien, dan zou ik het hier even bij laten. Je kunt wel foto's en kaartjes sturen, natuurlijk. Maar probeer er niets van te verwachten. (Moeilijk!) Wie weet voel je je in de toekomst weerbaarder en is er toch contact mogelijk.
ik snap hoe je je voelt. Je hebt je ouders niet voor niets weggestuurd. Je voelde dat het nodig was. Helaas kunnen jouw ouders je niet bieden wat JIJ nodig hebt. Je kunt blijven hopen dat ze aan je verwachtingen zullen voldoen of besluiten dat dat nooit het geval zal zijn en je verwachtingen bijstellen. Wat wil jij en waar in dit proces vind je dat je zit? Dat zou je kunnen onderzoeken? Ik deel mijn eigen ervaring. Ik heb mijn ouders ook weggestuurd. Ik ben na een lang traject zwanger geworden. Toen ik 22 weken zwanger was lag ik met een ernstige ontsteking in het Academisch ziekenhuis. Mijn ouders en zussen lieten het afweten. Vervolgens gingen ze 9 weken op vakantie terwijl ik elk moment kon bevallen en kwamen ze pas 10 dagen na de bevalling naar NL en bij mij langs. Ook dat accepteerden wij. helaas werd totaal niet gevraagd hoe het met me ging en hoe het was gegaan. Ik hoopte dat ze wel oma en opa zouden kunnen spelen. Toen ze vervolgens 6 wkn later kwamen herrie schoppen terwijl ik koorts had, heb ik ze weggestuurd en daarna nooit meer iets van mijn ouders (en zussen) gehoord. Ik vond het erg zwaar om in een ernstig zieke toestand voor de baby te zorgen. Ze hebben me steeds aan mijn lot overgelaten. Ik verwacht ook niets meer van mijn naaste familie en ik ben opgelucht dat ik nu ook niet steeds hoef te geven. Het is pijnlijk en zwaar, om defintief comtact te verbreken, elke dag opnieuw, maar de pijn wordt wel steeds minder. Ik wens je veel sterkte! Je mag me ook pb-en.
Precies zoals je beschrijft, en ik besta zodra ze mij of iets nodig zijn. En door jaloezie van mijn moeder zijn mijn ouders die mij juist afhouden van hun (mijn vader gaat met mijn moeder mee omdat hij geen gezeur wil. zelfs mijn oma viel dit op ook in andere dingen) Nadat er iets was gebeurt met mijn moeder kwam ik er eindelijk achter dat ik altijd dacht het aan mij lag dat er altijd gezeur was, (mijn moeder liet me altijd op haar woord zeggen dat ik dingen niet goed deed en dat het altijd aan mij lag en nooit aan een ander) gelukkig begon de familie toen te praten en de verhalen kwamen toen los. en toen werd het voor mij ook duidelijk en ben ik pas echt gaan zien hoe mijn moeder eigenlijk was en is. Het is juist net het omgekeerde, dat ik het nooit goed doe in hun ogen, hun hebben mij keer op keer links laten liggen, (mede door de jaloezie van mijn moeder door haar leugens) en ik ben degene die er keer op keer weer op de knieen naar toe kon en maar aan mijn moeders leugens toegeven. Het is niet zo dat ik nu geen contact wou, ik heb hun gezecht dat het mij te veel was doordat ze hier nu opeens weer kwamen en dat mij dat te zwaar was, wij hebben afgesproken dat we contact via een andere manier zouden hebben en ik zou foto's van mijn zoon sturen, mijn moeder zegt dat ze dat begrijpt en vonden dat wel goed. Maar dat ze hier niet even kunnen komen omdat "ik" mij daar even niet zo goed bij voel, dat is iets tussen ons, en mijn zoon staat daar los van. Als ik foto's stuur en ik op een gegeven moment geen enkele reactie meer van hun kant krijg dan ben ik niet degene die het contact afhoud, als hun stoppen met contact dan doen hun dat niet ik. Als ik een dochter zou hebben en er speelt het een en ander, en als het voor haar even te veel is dat ik langs zou komen dan zou ik dat accepteren,en als zij foto's zou sturen dan zou ik dat leuk vinden en dan zou ik ook meer van mijn kleinzoon willen weten natuurlijk. Oja laat ik ook voorop stellen, mijn ouders hebben nog 3 andere kleinkinderen en daar doen ze ook hun best niet voor, 1 zien ze helemaal niet meer, en die andere 2 maar sporadisch. En het kringetje van mijn ouders die wordt ook steeds kleiner en kleiner wand er haken steeds meer mensen en vrienden en familie af.. niemand wil bijna geen contact meer hebben, dit puur door mijn moeder (voor 3 jaar terug ben ik zelfs bij haar huisarts geweest omdat ik me zorgen over haar maakte na een gebeurtenis wat er was gebeurt.) Zo zie je maar ik ben niet de enige die er liever niet meer wil komen. En nee zoals mijn ouders nu zijn kan ik ze niet accepteren, omdat ik ook niet door hun geaccepteerd wordt en dit is al langer zo, heb keer op keer geprobeert te accepteren dat mijn ouders zijn zoals ze zijn, maar als je keer op keer gekwetst word dan hou je vanzelf wel een keer op.
Ik denk dat je met dit laatste stukje je eigen vraag beantwoord hebt. Voor de rest is er niemand die zoiets voor je kan beslissen, behalve jij zelf.
Hier geen contact meer met mijn ouders en de ouders van mijn vriend zijn overleden, dus ik heb ook geen opa's en oma's meer voor onze dochter. Tuurlijk is dat verdrietig en soms moeilijk, maar wij hebben liever mensen om ons heen die wel om ons geven dan mensen die denken dat ze de koning en koningin van dit land zijn. Heb in 2012 zelfs aangifte tegen ze moeten doen wegens bedreigende telefoontjes. In 2013 stonden ze opeens voor onze deur om allerlei spullen op te eisen die ze mij ooit hebben gegeven. Toen hebben ze onze dochter ook voor het eerst gezien en mijn moeder deed een stap achteruit toen ze haar zag! Toen heb ik besloten dat mijn ouders nooit de opa en omarol mogen vervullen. Sinds dit gebeuren in 2013 heb ik nooit meer iets van ze gehoord. Je mag me altijd pb-en als je je ei kwijt wil, want het is natuurlijk wel een moeilijke en verdrietige situatie. Dikke knuffel!