Ik wacht nu 2 jaar tot hij ook wil...

Ik zou de voor en nadelen opschrijven, ik heb zo mijn man ook overtuigt van een tweede, hij wist t ook niet en twijfelde. Later bleek vooral t financiële mee te tellen maar zoals alle mannen... Kon hij dat niet onder woorden brengen en moest ik t er echt uittrekken.

Dus toen hij echt concreet zag wat er ging veranderen durfde hij het aan. Uitslapen kan nog steeds bijv, iemand kan met t kindje opstaan en de ander pas om 10/11 uur eruit. Weg gaan kan ook, oppas regelen is zo gebeurt ( vaak) zulke dingen opschrijven. En als hij echt niet wil, kies dan echt voor jezelf want hoe ouder je word hoe minder kans je maakt en risico je loopt en je wilt natuurlijk eerst wat opbouwen met iemand en niet gelijk de vraag te moeten stellen: wil je kinderen ja of nee.

 

Ik denk dat mannen er iets minder snel aan toe zijn dan vrouwen.
Mijn vriend wilde eerst ook niet. Ik heb gewacht tot hij er aan toe was en er zelf mee kwam.
Ik ben inmiddels 37 en wij wachten nog op de eerste.
Onze instelling is wel, komt het dan zou het super zijn , komt het niet dan is het ook oke. We hebben het immers super gezellig met elkaar

 

Sorry, geen geniale ingeving van mijn kant. Ik zou toch proberen te praten met je partner, ook al is dat heel eng. Hij moet wel weten wat er in jou omgaat! Dan weet je waar je aan toe bent. Mocht zijn wens veranderd zijn van 'later kinderen' in 'geen kinderen' vind ik wel dat hij dat aan jou had moeten laten weten.

 

Ik heb ook geen andere oplossing dan het er toch over hebben met hem. Hij kan je ook niet oneindig laten 'bungelen'. Hij zal moeten kiezen: kinderen en jou of jou de kans geven om iemand anders te vinden.

 

Hier wel eens vaker gelezen. Een soort deadline stelen bijv einde van dit jaar en dan duidelijkheid?? En ondertussen positief praten over n kindje, dus omdraaien wat hij doet: met n kindje is dit echt veel leuker he!

 

Ik zou hem toch eens "aanspreken". Hij weet inmiddels al een aardig poosje van je wens. Misschien dat je hem een soort van ultimatum moet stellen. Niet direct in de trant van "DatumX wil ik de pil de deur uit", maar meer in de trant van... "Ik wil graag weten waar ik aan toe ben. Hier zijn de voors en tegens van het krijgen van kinderen. Denk er over na, DatumY wil ik graag een antwoord van je. Wil je kinderen Ja/Nee. Zo ja, op welke termijn. Zo niet, graag met redenen omkleedt".

 

Oh das lastig! En begrijpelijk niet leuk voor jou
Heb er zelf geen ervaring mee, maar een goede vriendin van mij had hetzelfde probleem. Haar vriend zei steeds "over een jaar" en toen het zover was "over een half jaar" en zo verder. Hij voelde zich er kennelijk steeds nog niet klaar voor, terwijl zij al heel lang de wens had. Ik weet nog dat ze (hoe kinderachtig ook, het zou niet direct in me opkomen) hem een soort van contract heeft laten tekenen met datum waarop ze er dan echt voor zouden gaan. Nouja uiteindelijk gingen ze er toen ook voor.. En nu hebben ze een dochtertje en is hij juist degene die al begint over een tweede.. Terwijl zij nu zoiets heeft van Het is toch wel pittig, nog maar even niet.. Dus best grappig hoe het uiteindelijk kan lopen.
Hoop dat jouw vriend ook zo'n omslag maakt! Volgensmij kun je verder niet veel meer doen dan de positieve, leuke en bijzondere kanten van het hebben van een kindje benadrukken en hopen dat hij het licht ziet.. En wellicht zijn angsten over het vader worden (mocht hij die hebben) wegnemen door er met hem over te praten. Misschien kun je samen een pro contre lijstje maken, en hem dan natuurlijk ervan overtuigen dat de pro's veel zwaarder tellen

Veel succes!

 

Je hebt inderdaad weinig keuze hierin.
Als jij het wilt moet je nogmaals met hem praten.

Voor je 30e is makkelijk gezegd natuurlijk maar stel dat hij echt niet wilt...Dan ga je bij hem weg en heb je nog 1 1/2 jaar om een nieuwe vriend te vinden en aan een kind te beginnen.
Wel erg kort dag niet?

Die van mij twijfelde ook heel erg.
Vroeg ook aan collega's hoe hun wisten dat ze klaar waren voor kinderen. Uit eindelijk heb ik gezegd dat ik ging stoppen met de pil en we, zolang hij wilde, condooms gingen gebruiken.

Het heeft 3 maanden geduurd, toen waren de condooms ook op haha voordat we voor de eerste poging gingen.
Maar tussendoor wel veel gepraat

 

Ik zou heel eerlijk tegen hem zijn.
Ik wil graag een kindje en wil jij dat ook nog, want anders kan ik niet met je verder?
Het is zonde als jij nog jaren zit te wachten en hij inmiddels van gedachten is veranderd en hij het niet tegen je durft te zeggen..
Succes meid...

 

Ik ben het met je eens. Je hoort zo vaak ik wil voor mijn 30ste een kind. Tja ik wilde op mijn 21ste al een baby en inmiddels ben ik 36 jaar en ik ben nog steeds kinderloos. Soms loopt het leven anders dan je had gehoopt.

Ik vind dat je dankbaar moet zijn met wat je hebt, maar goed dat terzijde van haar keuze. Ik zou ook bij hem weg gaan, als hij niet meer wil..

 

Hoi,
Lastige situatie, hier hetzelfde (gehad).
Manlief schoof het steeds vooruit. Eind 2013 hadden we voor juli 2014 plannen om een verre reis te maken. Toen afgesproken dat ik daarna met de pil zou stoppen.
Toen het eenmaal juli was probeerde hij het toch weer uit te stellen gewoon gestopt en met condooms gedaan. Poosje aan het idee wennen. En nu ziet hij het wel zitten..

De meeste mannen 'voelen' er niets bij. Dus is het een 'eng' idee dat alles anders gaat worden enzo.

Succes!

 

Tja, ik kan je geen advies geven, wel vertellen hoe het bij ons ging...

Ik weet m'n hele leven al dat ik graag kinderen wil (uiteraard onder het voorbehoud dat het allemaal lukt), hij was hier niet van overtuigd. Sterker nog, hij riep echt dat hij geen kinderen wilde. Toen we net een relatie kregen was ik nog heel jong dus maakte ik daar niet druk om. Later begon dat meer te kriebelen, ook al was ik er zelf nog niet aan toe.

Voordat we een huis kochten en gingen trouwen hebben we hier serieus met elkaar over gesproken. Lees: ik heb hem aan de keukentafel gezet en gevraagd of hij zijn toekomst nu wel of niet met een kind ziet. Ook heel duidelijk geweest: nooit een kinderwens is een einde van deze relatie (wilde ik natuurlijk helemaal niet!!). Toen kwam eruit dat hij er nog niet aan toe was, maar op termijn wel samen een kleintje wilde.

Nu zijn we een paar jaar verder en bij mij begon het steeds meer en meer te kriebelen. Dat heb ik hem duidelijk laten weten.

Begin 2014 heb ik hem gezegd dat ik zou stoppen met de pil. Als hij er nog niet aan toe was, dan was dat ook prima, maar mocht hij voor de anticonceptie gaan zorgen. Ik wilde sowieso van die hormonen af en dan eens zien wat dat met mij en mijn lichaam deed. Ik heb hem dus niet gedwongen, maar ben wel zeer duidelijk en eerlijk tegen hem geweest. Ik was er echt van overtuigd dat we nog een tijdlang condooms zouden gaan gebruiken, maar hij gaf toen eigenlijk meteen aan dat hij het ook wel zag zitten.

Nu zijn we bijna een jaar verder en verwachten we in april ons eerste kleintje. Misschien blijft het wel bij een, misschien ook niet. Ik weet alleen dat hij mij ontzettend positief verrast heeft met zijn inzet voor de kleine (kamertje maken en dingetjes uitzoeken enzo). Voor mij top natuurlijk, want ik was er altijd van overtuigd dat ik het grootste gedeelte van de zorg op me zou moeten nemen. Nu weet ik zeker dat hij hier ook een aandeel in zal nemen.

Ik kan je alleen maar aanraden om eens heel goed en duidelijk met hem om tafel te gaan zitten. Geen hints, geen suggesties, geen smoesjes. Wat willen we? Waar willen we over 5 jaar staan? Wees heel eerlijk en heel duidelijk, mannen snappen hints niet, soms moeten ze gewoon even ergens mee 'geconfronteerd' worden!

 

Oeps, toch een heel verhaal geworden

 

Ik kan je ook niet heel veel advies geven, bij iedereen werkt het weer anders. Ik zit een beetje in hetzelfde schuitje, maar dan wbt een 2e kindje.
Als tip wil ik je wel geven om, naast duidelijkheid te vragen, voor jezelf de leeftijd los te laten. Dit geeft al een hoop rust voor jezelf!

Ik had dat namelijk ook voor een 2e, ik wilde er graag ongeveer 2,5 jaar tussen hebben. Maar ja, toen was ik gestopt met mijn werk en werkzoekende. Geen goede tijd om een 2e kindje te maken. Dus uitgesteld en daarna met mijn man besproken dat ik dan en dan wel zou willen. Dit terwijl hij er altijd al een beetje over twijfelde... Maar uiteindelijk schoof hij het ook elke keer vooruit of waren er weer andere 'praktische' zaken die een probleem vormden. Uiteindelijk heb ik hem voor het blok gezet omdat ik vond dat er niet teveel jaar tussen mocht zitten... Maar daardoor heb ik hem gedwongen om 'NEE ik wil het niet' te zeggen... Daarmee zijn we samen in therapie gegaan en komt er nu iig bij hem uit dat het nog steeds niet duidelijk is voor hem, maar heb ik ook geleerd dat het niet uitmaakt voor me of het nu is of pas over een paar jaar. Dat moet je loslaten... dat is lastig.
Succes ermee, blijf er wel over praten en bedenk voor jezelf een deadline als die er moet zijn. En als die er is, maak dat hem duidelijk. Bij mij is het anders, ik heb al een mooi kindje van hem en zou daarom niet weggaan bij hem. Maar als je een heel duidelijke kinderwens hebt is dat wellicht wel een dealbreaker.

 

Hoe oud ben je?
Ben je nog jong dan heb je de tijd om te wachten.. leuk is anders maar ik bedoel het is er... ben je al wat ouder (30+) dan begint ook nog mee te tellen dat je vruchtbaarheid af gaat nemen...
Als dat laatste zo is leg hem dat dan heel duidelijk uit..
Als dat niet het geval is dan kan ik je mijn ervaring hiermee vertellen...

Ik was 18 toen ik met me vriend ging samenwonen. Ik heb altijd heeeel graag kinderen gewild en wou ook eerst bewust tienermoeder worden! Dat heb ik na goed nadenken dus niet gedaan.
Maar alsnog heb ik altijd gezegd ik wil jong moeder worden punt uit. Daar was geen sprake over mogelijk dat ik bewust zou wachten tot ik 26 ben ofzo. Toen ik 21 was (me vriend toen 23) ben ik serieus met hem om de tafel gaan zitten en hem verteld dat ik zwanger wilde worden. Hij kreeg de schrik van zn leven.. we zijn veel te jong en hij was er helemaaaal nog niet klaar voor en (toen kwam het...) hij wist niet eens of die wel kinderen wilde!! Nou ik heb gehuild en gegild en ben een paar dagen naar me moeder gegaan om daar rustig te worden.. hoe kon hij me dit aandoen?!
Toen de storm was gaan liggen hebben we gepraat met iemand erbij en ik heb hem mijn kant verteld en dat hij mij niet gelukkig zou kunnen maken als hij geen kinderen wil.. hij heeft zijn verhaal gedaan en na veel praten samen en met mensen om ons heen hebben we een tijd afgesproken samen.. We zouden in 2016 beginnen aan een kindje samen.. mijn hemel dat was nog 3 jaar!!
Als hij eerder dan 2016 er klaar voor zou zijn dan was dat zo en anders was 2016 gewoon mijn jaar..
Ik wist gewoon dat ik dat moest aannemen en heb dat ook gedaan.. ik heb het toen even laten rusten en in de loop van de tijd hebben we het er langzaam over gehad en uiteindelijk hadden we vorig jaar (begin 2014) besloten dat we als mijn contract omgezet werd naar een vast dienstverband per december we het spiraaltje eruit laten halen... wie had gedacht dat het zo snel zou gaan!
November kreeg ik te horen dat me contract niet omgezet werd naar vast..... fck fck fck!! Daar ging me droom... ik zou weer moeten wachten... maar gelukkig hebben we samen gepraat en als ik nieuw werk gevonden had zouden de situatie bekijken. Nu heb ik dus nieuwe werk en we hebben er over gepraat... hij is nog steeds van mening dat hij opzich nog wel kan wachten maar dat hij het ook prima vind als we eraan zouden beginnen.. maar dan moeten we het financieel wel kunnen redden!
Nou dat heb ik laten zien op papier en we kunnen het redden.. dus nu gaan we half februari (na ons weekendje weg) het spiraaltje laten verwijderen en vanaf april gaan we er echt voor

Ik hoop dat je wat aan mijn verhaal hebt.
Praat, luister en heb geduld en respect voor zijn mening en gevoelens.
Leg hem jou gevoelens uit en spreek des noods net als ik met mijn vriend een tijd af.
Belangrijk is ook dat je er niet teveel over praat met hem! Dat kan hij gaan zien als pushen en dat gaat je helemaal tegen werken..

 

Voor mij heel herkenbaar. Mijn wens was er ook al veel eerder als bij mijn vent. Frustrerend is dat zeg. Heb het eerst een jaar voor mij gehouden en toen bespreekbaar gemaakt. Mijn vent ziet snel beren op de weg; zijn we wel goede ouders, redden we het financieel wel etc etc. Ik heb hem uiteindelijk wat meer voor het blok gezet en dit werkte wel. Zou dat overigens nooit gedaan hebben als ik wist dat hij twijfelde. Maar dat hij kids wilde was gewoon zeker en duidelijk. Alleen alles er omheen. Misschien is dat iets wat voor jou man ook speelt???
Zodra ik zwanger was kon hij zijn geluk niet op. En na de geboorte al helemaal niet meer.

 

Tjee dat is lastig zeg! Dat zijn geen fijne gesprekken die daar uit voort komen. Ik herken het wel, gelukkig heeft mijn vriend er geen 2 jaar over gedaan. Toen we 6 jaar geleden samen kwamen hebben wij (ik was toen 27 jaar) hebben we het hier al over gehad. Niet van, ik wil nu kinderen, maar wel dat ik dit ooit wilde.Als hij dit niet wilde, hield het op. Ik wist heel duidelijk wat ik wilde en hij gelukkig ook. Bob=vendien met die naderende 30 (herken het zoooo) had ik allemaal geen tijd om te kijken hoe het zou lopen

Nu 4 maanden geleden kreeg ik het gevoel van die rammelende eierstokken. Ik vertelde het hem, hij schrok ervan. Had niet verwacht dat dit nu al! zou gaan spelen (ben nu 33) Hij zei toen; " geef me tot 31 december de tijd om te kijken of ik er ook klaar voor kan zijn, dan weet je waar we staan". Op 28 december zijn we feitelijk begonnen i.v.m. mijn eisprong. Dus zo een ultimatum kan en mag ook uit hem zelf komen....maar ik ben het met de meiden hier eens....de meeste mannen zijn er niet zo snel mee

 

Wal grappig om te lezen dat hier de meiden er mee willen beginnen!
Bij ons was het andersom en begon me vriend er over of ik niet eens moest stoppen met de pil.
Ik moest ook heel erg aan het idee wennen ook omdat we nog zo jong zijn (bijde 22 jaar)
Maar nadat we van de zomer op vakantie zijn geweest, op de camping.
En daar was een super leuk jong stel met echt super schattige kindertjes en toen waren we heel erg snel verkocht.
En dat we thuis kwamen zijn we meteen gestopt met de pil!
En nu zijn we alweer 8.4 weken heel gelukkig zwanger!
Zo zie je maar dat het op eens heel snel kan lopen