Ik herken het van mijn schoonmoeder....die is nu 75 en heeft ook van die wijze spreuken die altijd goed uitpakken...ben haar daar ook erg dankbaar voor....
Dat is inderdaad per kind en per leeftijd verschillend. Hier juist altijd samengeslapen, nog steeds. Beide kinderen hebben een periode ook in eigen bed doorgeslapen, toen waren ze allebei al ruim 2. Nooit laten huilen, als baby altijd bij me gehad (rooming in, co-sleeper, draagdoek of gewoon in mijn armen op de bank 's avonds). Onze kinderen slapen nog steeds niet door zelf. De oudste wordt bijna 5 en heeft nu een wekkertje waarop ze kan zien dat het nog nacht is. Het gaat steeds beter maar het kost tijd en het is duidelijk dat ze graag bij ons in bed ligt en ik vind dat geen probleem - zolang er dan maar wel geslapen wordt Daar hebben we dus wel regels voor Slaaptraining voor baby's heb ik uberhaupt nooit overwogen, dat gaat ook niet goed samen met borstvoeding op verzoek, waar toch een deel van de voedingen 's nachts zijn. Met de baby recht naast me doezelde ik eigenlijk altijd meteen verder (leve de oxytocine). Wij vonden vanzelf een dag/nachtritme na een paar weken, heb het eigenlijk nooit als een echt probleem gezien, maar meer als iets wat er gewoon bij hoort.
hier nooit aan slaaptraining gedaan. ok ik geef toe 1 dag, maar vond het gehuil zo hartverscheurend dat ik meteen toegaf haha. ach ieder zijn tactiek. en ik vind het niet erg als ze bij ons in bed liggen. al moet ik zeggen dat mijn peuter vaker bij ons in bed ligt dan onze dreumes. maar zo een zielig uitgelegd verhaal tja dat vind ik dan weer niks. wat wil je ermee bereiken....
Gelukkig denken baby's niet echt zo. Erg overdreven allemaal. Puur gericht op het creëren van schuldgevoel bij de moeders.
Ja inderdaad, lekker moeders een schuldgevoel aanpraten, die van mij lagen alle 3 maaaaaaaaaaaanden in het ziekenhuis, en daar huilden ze ook, helemaal alleen. Eenmaal thuis, huilden ze ook. De oudste pakten we uit bed, liepen er uren mee, vervolgens hem in bed te leggen, en begon weer met huilen, en daarmee hielden wij juist een negatieve cirkel in stand.
Word zo moe van zulke dingen. Waarom zou je een slecht moeder zijn als je de kleine laat huilen? Natuurlijk laat je zo een kleine niet uren achtereen huilen , dat zou ik zelf niet doen. Maar ook hier laten we onze kleine man wel is huilen hoor. Voor hij in slaap valt heeft hij dat blijkbaar even nodig om de dag te verwerken En ook in de nacht , soms begint hij zachtjes te jammeren en dan kijken we op de camera wat hij doet , vervolgende reageren we er niet op en stopt hij zijn speen weer in zijn mond en gast verder slapen. En wat te denken als je aan het poepen ben , zie mezelf niet heen en weer rennen mijn mijn broek op mijn enkels
Hier het tegenovergestelde, en ook geen problemen gehad. Das niet waar trouwens, tuurlijk.zijn er wel eens periodes dat kinderen wat moeilijker slapen. Of wat vaker wakker worden. Maar dat hoort nu eenmaal bij de ontwikkeling.
Ik vind het stukje nogal zemelig geschreven, hoog jeukgehalte. Met de inhoud ben ik het deels eens, ik sta er niet zo zwartwit in. Mijn kinderen zou ik geen half uur in hun bedje laten janken ofzo, ze hebben ook het eerste half jaar op mijn kamer geslapen, wel in hun eigen bedje. Toen ze een aantal maanden waren gingen ze altijd even huilen voor ze in slaap vielen. Ging ik erbij zitten en ze troosten, dan gilden ze het een half uur lang uit en ging ik weg, maar bleef gewoon in de buurt even rommelen (was vouwen, stoffen) en zagen ze me, dan was het vaak in 3 minuten voorbij en sliepen ze. Tja, dan is die keuze makkelijk gemaakt voor mij.
Ik sta volledig achter dit stukje en iedereen die zich enigszins verdiept heeft in de wetenschappelijke onderzoeken en theorieën hierachter, zal ook aan die kant staan. Als je je verdiept, echt verdiept dan kun je niet tot andere conclusies komen dan dat slaaptraining niet effectief is voor een kind. Helaas roept iedereen maar wat om zijn eigen gevoel te sussen zonder met wetenschappelijke argumenten te komen om hun stellingen kracht bij te zetten. Ik ben geen perfecte moeder maar kies wel altijd verantwoordelijk en bovenal met alle liefde die ik heb. Ik heb twee kinderen gehad met ernstige reflux en eentje met kma. Ik heb gedragen tot ik een ons woog, heb alle zeilen bijgezet zodat zij zich ten alle tijden zo goed mogelijk voelden. Dat zal ik ook altijd blijven doen. Ik word boos van de reacties hier en durf wel gewoon het andere standpunt in te nemen: ik vind slaaptrainingen slecht, ik vind het een makkelijke weg en snap niet dat je jezelf voor een jonge baby plaatst omdat je nou eenmaal geen samen slaper bent. Kinderen verdienen liefde, vertrouwen, veiligheid en respect. Ik kan mezelf recht in de ogen kijken en zeggen dat ik ze dat bied. Ook al ben ik moe, heb ik het druk, ik laat nooit mijn kind in de steek. Dus dan maar een tegengeluid: ik pas in het hokje van wat jullie de perfecte moeder noemen en ik ben er met recht trots op.
Allemaal mooi en aardig, maar de wetenschap kent mijn kind niet. Ik toevallig wel en ja mijn jongste dochter laat ik vaak 5 minuutjes huilen voor het slapen gaan. Duurt het langer dan ga ik naar haar toe om haar te sussen en leg ik haar weer terug. Mijn dochtertje lijkt zo haar dag te verwerken en slaapt vervolgens heerlijk. Natuurlijk hoor ik het wel als er echt iets is en natuurlijk ga iker dan naar toe. Bij mijnzoontje werkte het ook zo. In de eerste 2 maanden van zijnleven heb ik met hem lopen sjouwen en in slaap lopen wiegen. Ik had een heel onrustig kindje. Ik ben hem toen in zn eigen bed gaan liggen en dezelfde aanpak gaan doen als nu bij mijn dochter. Waarom? Omdat mijn moederhart mij dat vertelde te doen. En voila ik kreeg er een rustig en tevreden kindje voor terug. Ben ik dan een slechte moeder die haar kinderen niets bied? Omdat de wetenschap iets anders zegt? Nee, dat ben ik niet. Net als dat jij dat niet bent op de manier hoe jij het doet. Iedereen doet wat haar moederhart ingeeft en wat zij het beste vind voor haar kindje.
Zo stoer dat je dit deelt! Ik heb het nooit begrepen tot ik zelf een baby had en heel erg slaaptekort. Nog niet zo erg dat ik met hem boven aan de trap stond, maar ik begreep het opeens wel hoe het kan dat je daartoe komt! En ik ben ervoor om een huilend kind te troosten, ook in de nacht. Hij heeft nog nooit langer dan 10 minuten hoeven huilen, want dan stond ik huilend bij zijn bedje om hem eruit te plukken. Maar ben het er wel mee eens dat je ouders geen schuldgevoel aan mag praten. Nu ik zelf ervaring heb zeg ik tegen andere moeders: Je kan je kind best even laten huilen, maar het hoeft niet. Je kind heeft er niets aan: tenzij je zelf op het punt komt dat je zo moedeloos wordt of gefrustreerd raakt dat je je kind wel iets aan zou kunnen doen. Dan kan je hem beter laten huilen en even ergens gaan zitten/liggen waar je je kindje niet hoort. Hartstikke zielig voor je kind, maar beter dan dat je door slaapgebrek een gevaar gaat vormen. En ja, natuurlijk kun je om hulp vragen. Maar even eerlijk: hoeveel van de ouders heeft om twee urr 's nachts gebeld naar familie of vrienden: kun je even mn kind opvangen? Dan liever even een half uur kalmeren en zelf weer klaar staan voor je kind toch?
Carino, waarom doe je allemaal van die onnodige aannames? Jezelf voor een jonge baby plaatsen en voor de makkelijke weg kiezen, wie zegt dat?
Ik ben ervan overtuigd dat elke moeder zelf het beste weet wat het beste is voor haar eigen kind. Bij de een werkt dit beter, bij de ander het andere. So what. Als het maar werkt. Toch?
De wetenschap kan me gestolen worden. Die hebben mijn kinderen nooit kunnen beoordelen. Ik kan dat wel en heb bij meerdere van mijn 5 kinderen gezien dat zij alleen maar overstuur werden als ik met ze ging lopen oid als ze niet konden slapen. Moet ik ze dan in mn armen houden omdat dat volgens de wetenschap beter is? Lijkt me niet.. Ik hou daardoor niet minder van ze, en heb ook miet voor de makkelijkste weg gekozen Ik heb meerdere keren met kromme tenen voor de deur van de slaapkamer gestaan hoor. Ik vind het zo'n onzin om het woord liefde in deze situatie te gebruiken. Eigenlijk respectloos naar andere moeders toe...
Dus dan maar een tegengeluid: ik pas in het hokje van wat jullie de perfecte moeder noemen en ik ben er met recht trots op. Je bent terecht trots op jezelf Carino. Hartstikke goed zoals jij het hebt gedaan. Maar ik vind dat iedere moeder trots op zichzelf mag zijn, want ik geloof dat iedere moeder vanuit haar hart het beste over heeft voor haar kind. Soms is dat ook voor jezelf zorgen. Niet alle mensen hebben hetzelfde vermogen of kunnen evengoed tegen slaapgebrek. Of slapen even diep op de momenten dat ze even hun ogen dicht kunnen doen. En zijn dus niet even uitgerust bij het wakker worden. Ik zou daar dus niet over oordelen als ik jou was. En vooral dankbaar zijn voor de vermogens die jou gegeven zijn ipv jezelf ervoor op de borst te kloppen. Je hebt het ook maar gekregen, toch?
Vraag ik me ook af.. Beide kinderen huilen hier weleens even voor ze in slaap vallen. Echt niet zo erg dat ze volledig overstuur zijn, maar ze jengelen echt wel even af en toe. Ik ga regelmatig kijken om een kus en een speen te geven. Ik vind niet dat ik voor de makkelijkste weg kies. Mijn oudste heb ik maaaaaaaanden bij me gehouden omdat hij zoveel huilde, zeulde me een breuk met hem. Ging uiteindelijk pas goed slapen toen hij in zijn eigen bed lag, dat ging echt wel gepaard met wat tranen.. maar in dat proces heb ik hem echt wel getroost als hij echt verdriet had. Vind het jammer dat het zo zwart-wit geschetst wordt.. dus omdat ik mijn kinderen wel even laat huilen in bed krijgen ze geen geborgenheid en liefde? Kom nou zeg..