Och en als je geen samenslaper bent (of je kind 24/7 in een draagdoek draagt, 5 jaar borstvoeding geeft etc.) krijgen je kinderen natuurlijk geen liefde Daar krijg ik nou jeuk van, die moeders die het allemaal zo perfect doen, een tunnelvisie hebben en alleen maar hun manier de enige ware manier vinden. Die vinden dat je als moeder nooit meer zelf wat te willen mag hebben blijkbaar maar altijd maar aan elke 'natuurlijke' behoefte van je kind moet toegeven, of je er nou het type voor bent of niet. Daar krijg ik nou jeuk van, en het lijken altijd wel dezelfde type moeders. Een van de redenen waarom ik sinds een jaar hard wegren van de attachment-parenting-beweging. Ik vind het af en toe net een sekte (uitzonderingen daargelaten), brrrr.
Hoeft niet, er is namelijk altijd een manier. Een manier zonder dat je je kind alleen laat. Het gaat om een groter plaatje, niet alleen om het moment van in bed leggen. Veel dingen hebben invloed om de gemoedsrust van een kind: de stemming van de ouders, de manier waarop de ouders het ritme kiezen, te moe/te wakker, medische zaken etc. Alles bij elkaar zorgt ervoor hoe een kind zich voelt. Er is altijd een andere weg dan wat er in die brief staat. Het is op dat moment een manier die meer tijd en energie kost en ouders kiezen vaker voor een manier die op korte termijn werkt. Helaas betekent het niet je kind lekker slaapt als hij op die manier in slaap is gevallen. Een kind huilt namelijk nooit voor niets, is niet zomaar boos of onredelijk. Hij doet het niet om je te testen. Als kinderen stress ervaren, fysiek of emotioneel, hebben ze nog niet altijd de mogelijkheid om 'met hun gevoelens om te gaan.' Daar zijn hun hersenen nog niet toe uitgerust. Baby's kunnen nu eenmaal niet even tot tien tellen. Zo raak je gemakkelijk gevangen in een cirkel. Een kind met stress, dat zich uit door te huilen of boos te worden, veroorzaakt weer stress bij zijn ouders. Als de ouders daardoor in vluchtmodus schieten, levert dat weer stress op bij het kind. Laat je je kind daarin stikken, onder het mom van 'even afkoelen', of 'je moet het doorbreken'? Dan levert dat ook weer stress op voor het kind. Zo laten we de goedbedoelde adviezen die je krijgt je kind de til betalen voor het doorbreken van de stresscirkel. We leggen zo de verantwoordelijkheid op een wel heel vreemde plek neer, namelijk op de kleine schouders van een heel jong kind. Terwijl een kind die stress nog helemaal niet kan plaatsen. Hij kan niet van een afstand naar zichzelf kijken en een alternatief bedenken om te ontspannen. Een volwassene kan dat meestal wel. Als jij rust en vertrouwen uitstraalt, voelt je kind zich door jou gesteund. Ouders zouden als tip moeten krijgen om meer te reflecteren op zichzelf en alle zeilen bij te zetten om meer rust te creëeren in de babytijd. De vermoeidheid en stress zorgen vaak voor het idee dat trainen de enige optie is, terwijl de oplossing vaak heel anders is. Veel ouders zouden steun moeten krijgen, als je niet beter weet, zal ik je nooit een slechte moeder noemen. Als je wel beter weet maar desondanks toch je eigen zin doordramt, vind ik je (niet op jou gericht) wel een slechte moeder. Je laat je eigen stress en vermoeidheid de overhand nemen en je kind is de dupe. Edit: dit geldt ook gewoon voor in een eigen bed slapen.
Heel herkenbaar, ik ben echt wel eens een blokje om gaan lopen buiten om zelf weer even rustig te worden na de zoveelste avond dat ze om 1 uur 's nachts nog niet sliep....Dat ze maar bleef gillen en krijsen......(was mijn man uiteraard wel gewoon thuis) Het legt gewoon een druk op jezelf, op je gezin, op je huwelijk. Want ik was om half zes/zes uur al weer op met haar, dus sliep soms nog geen 3 uur per nacht, en zorgde vervolgens de hele dag voor haar, of gewoon naar mijn werk, dat gaat je serieus opbreken! Vooral als dat, zoals in ons geval ruim anderhalf jaar het geval is.
Pffff alweer? Deze is hier al tig keren gepost. En nu weer zon jank discussie waar we nooit uitkomen. En nee ik laat m'n baby niet huilen en ja ik heb een draagdoek waar zoonlief als kleintje de hele dag in zat. Maar samen slapen vind ik echt niks en 3 uur naast een bed zitten gaat ook niet qua tijd. Laat iedereen lekker de gulden middenweg bewandelen. Vooral doen wat voor jullie werkt. Elke ouder doet wel iets wat ter discussie staat. (Aangezien er veel ter discussie staat) zon tekst vind ik niks in elk geval. Ik word er kriebelig van
Ons ukje slaapt vanaf d'r geboorte al tussenin. (Ze is nu anderhalf..) In d'r wiegje sliep ze soms wat uurtjes..maar in d'r ledikantje.. Haha... Dat was zo erg brullen dat ze er zelfs van overgeven. En nee.. Ik stond zelfs nog aan d'r bedje.. Was nog niet weggeweest.. Ik vind het prima.. Er komt vanzelf een dag dat ze in d'r peuterbedje wilt gaan slapen.. Ml daartegen..want ja.. Een hummeltje tussenin is funest voor s..ksleven.. Ik denk maar zo.. Als volwassenen slaap je samen en als kind.. Moet je alleen slapen.. En juist als je klein bent heb je behoefte aan geborgenheid.. Dus voorlopig slaapt ze tussenin, totdat ze er zelf voor klaar is.
Hier meld een 'slechte' moeder zich. Wat een misselijk iets om iemand anders een slechte moeder te noemen zeg. Ben blij dat ik niet zo in elkaar zit. Ik laat beide dames hier huilen als ze in bed liggen. En niet omdat ik een vreselijke heks ben die ze geen liefde gun. Soms is er (vind ik!!!) gewoon niets aan de hand en dan mogen ze best even huilen/jengelen. Ik kan aan het huilen horen wanneer ze serieus huilen en wanneer niet. En als er niets aan de hand is ga ik er ook niet heen. Oja en ze slapen allebei een week na thuiskomst uit het ziekenhuis als in eigen bedjes op hun eigen kamer. Ik draag ze ook nooit in een draagdoek en zeul ook niet 24/7 rond met mn kind op mn arm. Ik moet er persoonlijk niet aan denken om met een kind tussen ons in te slapen, maar ieder zn ding toch? En ondanks alle bovenstaande weet ik zeker dat ze hartstikke veel van mij houden. Net zoals elk kindje van zijn moeder doet. Ongeacht de opvoedwijze. Laat elkaar gewoon eens in zijn waarde en doe niet zulke botte uitspraken. Is voor niemand leuk om te lezen.
Ieder kind is anders, dus ieder kind benader je ook op een andere manier. En ik kan het weten, niet dankzij de wetenschap, maar omdat ik een tweeling heb die heel verschillend is maar wel dezelfde leeftijd en fases tegelijkertijd doormaakt. Ik ben het met je eens dat veel dingen invloed hebben op de gemoedstoestand van kinderen, zeer zeker de stemming van ouders. Maar aangezien geen enkele ouder perfect is, kun je dit nooit helemaal 100 procent in de hand houden, dat hoeft ook niet. Opvoeding bestaat uit het maken van fouten, en ervan leren. Jij zult ook vast dingen doen waar ik als ouder zijnde totaal niet achtersta. Daarom kun en mag je niet oordelen. Je kunt alleen vanuit jezelf spreken, en vanuit datgene wat voor jou en je kinderen het beste werkt. Ik ga niet in discussie over slaaptraining en laten huilen, want daar gaan we het toch nooit over eens worden. Ik respecteer jouw aanpak en zal daar niet over oordelen. Ik hoop alleen wel dat jij voortaan niet meer onvoorwaardelijke liefde in verband brengt met zo'n belachelijke brief en wetenschappelijke onderzoeken. Want ik heb alle liefde van de hele wereld voor mijn kinderen en niemand maar dan ook niemand kent ze beter dan dat ik ze ken.
Als ik soms om me heen kijk heb ik het idee dat we ontzettend veel moeilijke baby's en vervelende peuters te creeeren omdat we ze gewoon geen rust geven. Teveel willen pamperen, dragen, wiegen, van forte naar omneo, tig soorten spenen, flessen, trilstoeltjes, swingstoeltjes, babytv en babyapps, projectors in de slaapkamers met natuur en baarmoeder geluiden, babyfoon met camera's.. Nee ik ben niet voor krijsen, maar wat kan even huilen een hoop gedoe vookomen. Gun zo'n kind toch even de dag te verwerken
Ik zeg netjes, uitzonderingen daargelaten. Ik generaliseer dus niet. Ken namelijk ook wat mensen die aan Attachment Parenting doen maar wél respect hebben voor mensen die het anders doen en niet 100% die weg volgen. Maar ja, het valt me wel op. Ik heb 2 jaar op een Attachment Parenting forum gezeten en daar is ook '1 van de 10 geboden' dat alleen laten huilen een grote Nee is en samenslapen en 24/7 je kind aan je lichaam houden de enige ware oplossing voor alles lijkt. Hebben jullie wel eens op de FB-pagina's van Wij jonge Ouders/Ouders van Nu gekeken, als er weer een artikel gepost wordt over slapen/slaapproblemen/nachtvoedingen ? Je kan er de klok op gelijk zetten dat de mensen die daar aankomen met anti-slaaptraining en pro-samenslapen, een profielfoto met kind in draagdoek en connecties met de AP-groep hebben.
Het komt op mij over dat jij er van uit gaat dat alle moeders die hun kind laten huilen dit doen omdat dat voor hen zelf makkelijk is. Uit een soort gemakzucht. Ik denk dat je heel snel van die gedachtengang moet afstappen. Als je alles al geprobeerd hebt. Ook al die dingen die jij opnoemt. Dan is er in mijn ogen weinig keus meer over.
Misschien is het handiger om de oorzaak aan te pakken. Weg met al die meuk, die prikkels en terug naar een rustige omgeving die voorspelbaar is. Waar ouders een groter sociaal netwerk hebben/creëeren zodat er ook aan hun rust gewerkt wordt. Dat voorkomt het huilen om de dag te verwerken, de onrust die een kind voelt.
Mee eens! Er was een periode dat mijn zoon eventjes moest huilen voor hij sliep. Ik zat er naast en hij hield standaard mijn hand vast, maar hij moest even 5 minuten brullen en daarna was het klaar en kon hij heerlijk slapen. Stukje verwerking en daar hoef je niks aan te doen. Behalve er zijn, dat was genoeg voor hem. Nu nog, als hij drammerig is moet hij zijn frustraties kwijt en dan schreeuwt of brult hij. Lekker zijn gang laten gaan en daarna is het uit zijn systeem en kunnen we verder. Alsof volwassenen altijd maar gepamperd willen worden als ze boos of verdrietig zijn. Soms willen wij toch ook even brullen en huilen? Dan hoef je ook niet aan te komen met muziekjes, knuffels en rammelaars
Je had mijn dochter best een paar dagen mogen lenen hoor Denk dat je snel van bovenstaand idee was afgestapt! Sommige kinderen kunnen geen afscheid van de dag nemen, willen/kunnen niet slapen. Heeft niks met mijn eigen zin doordrammen te maken, maar het is gewoon niet goed voor een klein kind om tot 1, 2 of 3 uur wakker te zijn, het heeft slaap nodig. Mijn dochtertje huilde puur omdat ze niets wilde missen van wat er beneden te doen was, wat papa en mama aan het doen waren, 24/7. En sorry, maar dat was simpelweg onmogelijk. en als ik daar dus niet aan toe gaf zette zij het op een krijsen. Oh en aan liefde ook heus geen gebrek, avondritueel is altijd hetzelfde geweest (en nu nog steeds). Vind het best erg om vanachter je pc zo'n vooroordeel te spuien en een ander een schuldgevoel aan te praten.
Sorry, maar wil toch even reageren op je. Wij hebben een klein mannetje, nu 15 maanden, die de eerste weken ontzettend veel heeft gehuild, ik heb ontzettend veel met hem gelopen, op de bank gezeten met hem in mijn armen zodat hij iets tot slapen kwam, gek genoeg ging het op den duur van kwaad tot erger, hij was gewoon ontzettend overprikkeld. En nee, we hadden geen tv aan, geen andere kinderen en hebben ook helemaal niet veel gedaan die eerste weken. De kinderarts gaf ons de tip hem in bed te leggen, steeds te kijken, troosten, maar wel daar laten liggen, lukte het echt niet, dan even naar beneden, drinken, knuffelen, en opnieuw proberen, het koste ontzettend veel moeite, ik heb beneden de eerste keren zitten huilen omdat hij dat hij zo huilde, maar... Hij heeft geslapen en in is in een mooi ritme terecht gekomen! Het huilen werd, na een lastige eerste periode snel minder en hij zat duidelijk veel beter in zijn velletje. Werd een goede slaper, en was veel beter uitgerust. Dus, ik durf wel te zeggen dat dit is wat ons mannetje nodig had. rust, geen prikkels, even helemaal niets alleen hij in zijn bedje. Met troost van ons als dat nodig was. En daarmee heb ik hem, achteraf gezien, volgens mij vooral een plezier gedaan. Hij is nu een heel mooi, spontaan, vriendelijk en open mannetje. En ik durf mijzelf ook recht ik de ogen te kijken hiermee, het enige wat ik jammer vind, is dat ik het niet zelf kon bedenken, maar het via een kinderarts moest horen. Dat maakt mij niet een mindere moeder, ik wil mijn kind alles geven, hou ontzettend veel van hem, zijn geluk is belangrijker dan dat van mij. Ik heb dat alleen op een andere manier gedaan als jij.
pfff wat erger ik me aan jouw reacties. Elk kind is weer anders, wat weet jij nou van al die andere ouders. Zoals ik al liet weten, werkte het bij mijn zoon juist averechts om te pamperen. Toen mijn zoontje 3 jaar oud was, en onze tweeling thuiskwam uit het ziekenhuis hadden we nachten waarin we 40!! keer werden geroepen door de kinderen, waarvan 20 keer door de oudste. De kinderarts zei letterlijk: zet je oudste in een bed beneden en ga er niet meer naartoe. deze kinderarts kende mijn zoon op dat moment al 3 jaar.
Zelf heb ik het idee hoe meer moeders meerdere kinderen hebben hoe beter ze met de kids omgaan... met namen de drie rrr. Heb zelf het idee moeders die get wel kunnen een soort slaap training in zetten betere te hanteren kinderen hebben. Heb zelf ook altijd gesust en opgepakt. Als ik misschien striktere training had toe ge past niet altijd meteen oppakken ik geen kinderen in mijn bed had gehad.. lijkt soms leuk je kids in je bed. Alleen. Pff je hebt zelf geen privé bijna... altijd opletten een arm poot ect.
Wat ging er in je oudste kinderen om dat ze de behoefte hadden om je 40 keer te roepen? Wat heeft je oudste van deze aanpak geleerd?
Weet je wat het is? Een kleine anderhalf jaar geleden was ik ook van de 'ach gussie, hij huilt, dan heeft hij iets of iemand nodig' en dan rende ik de benen onder mijn billen vandaan. Bij de eerste kick stond ik al naast zijn bed. Nadat hij een jaar was, ging hij steeds slechter slapen. Op een gegeven moment kwam hij 4-5x per nacht om te 'wheee'en', en bij elke kick stond ik naast hem. Alles medisch uitgesloten, baby verschoond, eten/drinken, niet te warm, niet te koud... Maar nog steeds wakker. En wanneer hij bij opa & oma sliep, sliep hij dan de hele nacht door en kreeg ik een zelfvoldane glimlach van: ja hier wel. En ik was het (meer dan) zat. Waarom alleen bij mij? Wanneer het papa's nacht was, sliep hij namelijk ook door. Maar papa reageerde ook bijna nooit. Wanneer hij hier huilt, kom ik slechts 1x mijn bed uit. Ik troost en knuffel hem, geef hem een slok drinken en leg hem vervolgens weer terug in bed (of in het campingbedje in de woonkamer - aangezien we nog steeds op 1 slaapkamer slapen en iedereen elkaar hier in huis wakker snurkt) en zeg ik: mama komt nu niet meer terug, slaap lekker lieve jongen *SMAK* met een kus op zijn lieve bolletje. Sindsdien is het 's nachts lekker rustig. We hoeven er nog maar 1x uit. Op een gegeven moment - en bij mij was dat punt bij ongeveer 14 maanden - ben je het gewoon zat en ben je er klaar mee. Dan is het niet meer 'je baby aan het lot overlaten', maar dan is het een dreumes die huilt gewoon omdat het kan. En daar kom ik niet langer mijn bed meer voor uit. Hij wordt nu - volgens mij dan - ook niet eens meer wakker, dus het is een win-winsituatie voor ons allemaal. Ik merk dat hij overdag vrolijker en meer uitgerust is.