Hallo dames, Ik hoop dat jullie mij kunnen adviseren of tips geven. Word denk ik een lang verhaal. Mijn zoon is 5 weken te vroeg geboren en moest 2 weken in het ziekenhuis blijven, ik mocht 10 dagen blijven en dat deed ik ook. Elk moment dat ik kon was ik bij hem, hij lag in een couveuse. Hij is ons eerste kindje en dat bracht ook veel gevoel met zich mee. Ik had zelf een heftige snelle bevalling met vacuümpomp en inknippen. Ook hoorde ik het hartslagje van mijn baby heel langzaam gaan tot bijna niet en moest daarom super hard en snel perzen binnen 20 minuten was hij daar. Werd meteen meegenomen door artsen, mijn vriend ging mee. Paar uur later mocht ik hem zien en vasthouden. Toen ik ontslagen werd mocht L niet mee en dit deed mij heel veel verdriet, het voelde alsof ik hem achterliet, ik was ontroostbaar. Gelukkig mocht hij 3 dagen later naar huis. Hij was een heerlijke baby, huilde nooit, nachten zoet, voelde mij verwend met hem. Was een heerlijke tijd. Toen moest ik weer aan het werk. Mijn vriend en ik hadden beide 1 dag ouderschapsverlof, de 2 dagen dat wij er niet waren was hij bij oma. Dit ging perfect. Moest wel wennen zonder hem te zijn en was ook wel bezorgd. Ook in de avond 'hoopte' ik dat hij nog niet sliep zodat ik nog met hem kon zijn. Toen L begon te kruipen stootte hij zijn hoofd vaak in zn bedje en al gauw namen we hem bij ons in bed terwijl hij altijd goed in zijn eigen bedje sliep, dit was vanaf 8 maanden. (excuus om dicht bij me te houden) Zijn algehele ontwikkeling gaat goed, hij groeit volgens het gemiddelde en zijn motoriek is ook goed. Zo dat was een stukje voorgeschiedenis. Maar nu de dag vandaag. Ik zit thuis met een burn out wat 'opgelopen' is door de afgelopen 5 jaar. L is nu 2 jaar en een maand, in de peuterpuberteit en super aanhankelijk naar mama toe, en slaapt wel in zn eigen bedje (lees de eerste uurtjes dan bij ons) maar wel in onze slaapkamer. Ik weet en denk dat dit door mij komt omdat ik heel erg bang ben om hem te verliezen. Zo heb ik de afgelopen jaren slecht geslapen omdat ik L snachts 'in de gaten hou'. Ik wil het allerbeste voor mijn kind en weet ook dat ik hem mentaal moet gaan loslaten en hij mij. Ik zou graag willen dat hij niet zo aanhankelijk is naar mij toe ook al heb ik dit zelf gedaan. Daarom had ik ook besloten hem met 2 jaar al naar de peuterspeelzaal te doen. Zodat hij leert zonder mama toch nog plezier te hebben, met andere kindjes te spelen etc. Hij is de jongste en kleinste. Hij is nu 3 keer geweest. De eerste keer ging goed, hij was er niet van bewust. De 2de keer moest hij huilen toen ik wegging maar was goed te troosten en ging toen ook lekker zijn ding doen. Echter toen ik hem ging halen kreeg hij een driftbui een heftige omdat hij een knuffel van de zaal niet mee mocht naar huis. Vandaag was ronduit slecht, ik moet er wel bij zeggen dat hij niet lekker is. Dus hij was heeeel verdrietig toen ik wegging en moest hem zelfs eerder ophalen, hij rende naar me toe. Ik zou graag willen weten of iemand ooit in deze situatie heeft gezeten. Hoe kan ik hem 'loslaten'????? Hoe kan ik gewoon een nacht doorslapen zonder bang te zijn. Hoe kan ik hier mee omgaan? Hoe krijg ik hem in zijn slaapkamer, is dat misschien de eerste stap? Of hoeft dit niet, moet ik doen wat goed voelt? Ik weet het niet meer....
Hoi, Heftig verhaal. Misschien een idee om naar het inloopspreekuur van het consultatiebureau te gaan en daar je verhaal te doen? Zij zijn daarvoor en weten wie de kennis in huis heeft om je zo goed mogelijk te helpen. Succes en sterkte ermee
Je projecteert je eigen angst op je kind en die laat gedrag zien als gevolg. Ik zou je adviseren om eerst met je eigen angst aan de slag te gaan voordat je zijn ritme verandert. Het is erg onduidelijk voor hem zo. Je kunt naar de huisarts en voorleggen dat je zo'n angst hebt om hem te verliezen. Dat lijkt me echt een rotgevoel. Heb je al hulp bij je burn out? Zorg dat je eerst zelf op de rit bent en werk en bepaal daarna samen met je man en eventueel een pedagoog hoe je het verder aanpakt. Een plan is voor zowel jou als je kind een houvast en dat geeft de meeste kans van slagen. Sterkte.
Eens met bovenstaande reactie van Carino. Zal je ook mijn verhaal vertellen; Ons kleintje ook te vroeg geboren en daarna nog lang problemen gehad. Ik heb veel gehad aan maatschappelijk werk ondersteuning. Ik ben geloof ik maar 10 x geweest, maar het was een wereld van verschil. Ik had weer ruimte in mijn hoofd, puzzelstukjes op zijn plaats, verweet mijzelf niets meer en werd daardoor ook zelf minder krampachtig... Daarnaast had ik toen ze een half jaar was opeens een moment en gedachte; jij komt er wel meisje, jij bent zo sterk, ik kan jou "loslaten", want ik heb vertrouwen in jou dat jij alles aankan! Probeer je kindje (en jouzelf), dus ook vertrouwen te geven! (Maar dit kun je alleen door de kracht te zien en niet de kwetsbaarheid, waar je nu als ik t zo lees, de focus op legt.) Verder hielp het ook dat mijn man haar echt behandelde naar haar leeftijd, dus bijv. met een half jaar op haar eigen kamer etc. Dat had wat mij betreft nog niet gehoeven, maar heeft me uiteindelijk wel veel rust gegeven. Dus misschien idd wel op zijn eigen kamer laten slapen, ook al voelt dit in eerste instantie niet goed ( en dan lekker tegen je man aankruipen, zoek ook steun bij hem, dat kun je wel gebruiken! ) Het klinkt ook alsof het al lang gaande is, dus verwacht niet binnenkort een oplossing, maar als je niets doet, blijf je er ws last van houden... Sterkte en dikke knuf!
Hij is de jongste en kleinste. Hij is nu 3 keer geweest. De eerste keer ging goed, hij was er niet van bewust. De 2de keer moest hij huilen toen ik wegging maar was goed te troosten en ging toen ook lekker zijn ding doen. Echter toen ik hem ging halen kreeg hij een driftbui een heftige omdat hij een knuffel van de zaal niet mee mocht naar huis. Vandaag was ronduit slecht, ik moet er wel bij zeggen dat hij niet lekker is. Dus hij was heeeel verdrietig toen ik wegging en moest hem zelfs eerder ophalen, hij rende naar me toe. Dit is heel herkenbaar hoor en klinkt mij niet heel vreemd of zorgelijk in de oren. Onze meiden gaan sinds baby naar kinderdagverblijf (oudste is ook altijd de kleinste en lichtste) en komen nog steeds naar ons toe rennen/ kruipen als we ze ophalen. Als ze niet lekker zijn halen we ze ook eerder op... En ze moeten ook wel eens huilen als we weggaan of ophalen... Niet leuk, maar het is ook zo over. En driftbuien omdat ze iets niet mee mogen nemen (dat is hier knuffels van huis naar daar) gebeurd hier ook, dat is grenzen verkennen en daarvoor is hij nu 2 Wat ik hiermee wil zeggen, gewoon laten gaan, tenzij hij echt ziek is en hem lekker in een ritme laten komen daar. Hij moet "gewoon" wennen en jij waarschijnlijk ook! Je zult zien dat t steeds makkelijker wordt .
Bedankt voor jullie reactie dames! Ik reageer even in het algemeen. Deze gevoelens werden duidelijker sinds ik thuis zit, en sinds de kleine man groter wordt, merk ik nu vooral de 'nadelen'. Ik heb die pijn en verdriet nooit zo bekeken, bijvoorbeeld dat het door het 'achterlaten' komt. Ik wist niet dat het zo een impact op ons zou hebben. Wij hebben talloze keren geprobeerd (dat is misschien niet voldoende) hem in zijn kamer te laten slapen. Dat begon altijd goed en vol vertrouwen maar ik gaf snel op. Mijn vriend is er wel wat stelliger in maar ik heb toch de overhand. Ook probeerde wij een 'juiste' tijd te vinden, van wanneer kunnen wij hem het beste op zijn kamer laten slapen. Altijd wel een excuus waarom het niet kon. De peuterspeelzaal was voor mij op zich al een stap want ik zit thuis op het moment ik kan hem bij me houden maar dat zou ook egoistisch zijn net zoals zijn slaapje want in zijn eigen kamer heeft hij natuurlijk veel meer rust! En wij ook! Wel blij te lezen dat zijn gedrag 'normaal' is. Ik probeer hem ook echt te vertrouwen. Vertrouwen is ook echt het woord waar het om gaat, ik moet echt vertrouwen in ons krijgen. Ik heb ook geen gegronde reden om dit niet te hebben. Dit zijn mijn angsten. Dus ik heb wel de stap genomen met een psycholoog te praten en wij gaan mijn angsten (want heb meerder) aanpakken en mijn burn out (leren nee zeggen, grenzen aangeven etc.) en dan hoop ik veel meer te kunnen genieten van alles. De nadruk op het genieten en niet op het 'verliezen'. Daarna zal ik misschien hulp nodig hebben om hem in een ander ritme te krijgen op zn eigen kamertje. Ik zal in ieder geval hulp nodig hebben.
Je kunt het zo zien: hoe meer jij hem laat merken dat hij niet sterk genoeg is om alleen te zijn (terwijl dit eigenlijk ongegrond is en jouw angst is), hoe meer hij later zal denken dat hij inderdaad zwak is. Hij zal weinig zelfvertrouwen ontwikkelen en dat is iets wat je denk ik niet wilt. Heel goed en dapper dat je hulp krijgt. Onthoud dat elke ouder in meer of mindere mate moeite heeft met loslaten! Ik zou je zoon voor nu nog even bij je houden en de druk van de ketel houden. Gewoon even geen zorgen en nieuwe ritmes. Probeer overdag in kleine stapjes alvast te oefenen. Laat hem zelfstandig iets doen in de speeltuin terwijl jij op afstand bent. Misschien kun je wat boeken lenen die over loslaten gaan, prentenboeken voor kinderen. In de bieb kunnen ze je adviseren. Daarna beslis je welke stappen je neemt om het loslaten makkelijker te maken, samen met iemand die er voor geleerd heeft. Komt goed, het erkennen is de aller belangrijkste stap.
Ik sluit me aan bij mijn voorganger. En ik ken je angsten heel goed. Wij hebben 3 kinderen die geboren zijn met 30 weken, 4 dagen na de bevalling moest ik naar huis terwijl onze kinderen nog 5 weken achter moesten blijven. Op gegeven moment werd ik voor een keuze gezet: blijven bij 1 doodzieke baby en kijken hoe andere 2 baby's weggereden worden naar een ziekenhuis 40km verderop, of meegaan met 2 kleintje en 3de achterlaten? Deze periode heeft een onherstelbare schade achtergelaten in mijn hart, zoiets gun je niemand toe. Ik heb eerste 2 jaar enorm veel last gehad,, van angsten om kinderen te verliezen, van enorme schuldgevoel, van angst voor de toekomst. Hier heeft vooral praten heel veel geholpen. En anders leren kijken naar onze kinderen, ze zijn geen weerloze wezentjes, ze zijn sterk! Het zijn vechters en ze verdienen een gelukkige jeugd, ze verdienen het om te blaken van zelfvertrouwen en om niet bang te zijn voor de grote boze wereld. Dat heeft hier enorm geholpen. Ik heb ook jaren lang nachten doorgebracht naast hun bedjes of met de babyfoon aan mijn oor. Het was doodeng toen hun ademhaling niet meer gecontroleerd werd door een machine, en we ineens erop moesten vertrouwen dat ze echt zelf konden ademen.. Loslaten is een proces, en daar moet je als ouder doorheen. Probeer om je zoon niet als een weerloze slachtoffer van het leven te zien, laat hem genieten van het leven. Op eigen kracht, laat hem een vrije sterke jongen worden. Die uit een boom durft te springen, die van een fiets durft te vallen, die plezier maakt met zijn leeftijdsgenoten en elke dag weer wat nieuws leert over de wereld om hem heen., Dikke knuffel en succes!
Hoi TO, allereerst m'n complimenten dat je toe durft te geven dat je niet goed bezig bent op deze manier! Dat is al 1 stap in de goede richting, en daar begint het altijd mee!! Chapeau dus nogmaals Je vraagt om advies, ik hoop dat ik je daarbij kan helpen.. Wat betreft dat slapen, dat laat ik aan anderen over die daar meer verstand van hebben dan ik Wat je overdag misschien een keertje zou kunnen proberen: - Plan zelf iets leuks, waarbij je intensief bezig bent (dus geen sauna, maar bijvoorbeeld wel bowlen of poolen) - Zorg dat je kind in goede handen is zodat jij kunt ontspannen - Regel dat de oppas (kan natuurlijk prima je vriend/man zijn!) zijn/haar telefoon bij de hand houdt, zodat jij ten alle tijden kan bellen als het je teveel wordt - Spreek een minimum en maximum tijd af met jezelf EN de oppas, en hou je hier dan ook aan!! (2 uur bijvoorbeeld is lang zat zo'n eerste keer zonder je kind..) Wat betreft de PSZ: dit is vaak een kwestie van 'gewoon wennen'. Je zoontje zit daar net 3 keer, dus het is echt zo gek niet dat dit nog even tijd nodig heeft. Wat betreft die knuffel: misschien kun je een vergelijkbare (of juist compleet andere) kopen voor je zoontje, die hij dan mee mag nemen naar de PSZ?? Succes met alles! En ik hoop dat je hier wat aan hebt!
Ik wil mijn zoon en ons als gezin een eerlijke kans geven op een mooi toekomst daarom moest ik het ook wel erkennen. Het is wel pijnlijk dat het aan mij ligt. Terwijl ik al die tijd dacht dat ik het goed deed. Oh nee hij krijgt niks tekort, maar misschien wel teveel. Ik liet deze gevoelens ook niet toe want ik MOEST sterk zijn voor hem. Ik wist niet dat het moederschap zoveel bij je los kon maken. In zijn eerste jaar kon ik het wel allemaal even 'wegzetten' mede omdat ik 32 uur als leidinggevende werkte, dus genoeg afleiding om er niet aan te denken. Maar dan bij thuiskomst alles wilde inhalen en hem onbewust wakker hield om nog te knuffelen en tijd samen door te brengen. Echter het werk slokte mij zodanig op dat ik op mijn vrije dagen ook met werk bezig was en zo oververmoeid en gespannen was om niets te ondernemen met zoon. Maar nu ik thuiszit komt er zoveel los! Waarvan ik dacht al een plek te hebben gegeven. Wauw! Maar ik voel me zo verantwoordelijk dat ik wel hulp moest zoeken. Ook voor mijn zoon, want wil inderdaad niet dat als hij later groot is afhankelijk is van zijn mama en lekker zelf de wijde wereld in kan vol met zelfvertrouwen.
Wauw! Door dit soort ervaringen kan ik wat beter relativeren, want het kan dus altijd erger. Respect dat je je zo erdoorheen geslagen hebt. Want ik weet niet of ik dat zou kunnen. Lijkt mij dat het een hele vermoeiende slepende periode was. Dat L te vroeg geboren werd kwam als een complete verrassing. Vroegtijdig gebroken vliezen. Ik had veel vocht verloren op 34.5 en de verloskundige adviseerde mij toch langs het ziekenhuis te gaan met mijn termijn. En inderdaad het was vruchtwater en ik zou niet naar huis gaan totdat mijn kindje geboren werd. SHOCK! Ik werd in een rolstoel gezet en meteen door de couveuse afdeling gereden. Ik zag al die kleine baby´s ik wist echt niet wat mij overkwam omdat ik er nooit vanuit ben gegaan dat ik vroegtijdig zou bevallen. Het ging allemaal zo snel. Als ik zo terugdenk zijn er een aantal gebeurtenissen geweest waardoor mijn angst ook wat aangewakkerd wordt, maar zonder baby naar huis gaan was toch echt wel het allerergst! Dat gun je niemand. Maar ja wat moet dat moet. Zoals nu dit gaan verwerken. Dank voor je reactie.
Dank je wel! En ook voor je advies, altijd welkom. Het is niet zo dat ik helemaal niets zonder hem onderneem. Want ik werkte, hij was bij papa (papa dag) of bij oma. Hij gaat vooral om mijn gevoel daarbij. Ik zit in de zenuwen ben heel gespannen. Er zijn dan wel momenten, als ik ze gesproken heb inderdaad dat ik dat gevoel dan even los kan laten en dan echt kan denken van zie je wel, niks aan de hand. Een voorbeeldje: Op vakantie gaat papa met L ff een rondje maken zodat ik even kon slapen. Ook ivm burn out heb ik veel rust nodig lichamelijk en geestelijk. Maar ik ga dan niet slapen, nee ik maak me gewoon zorgen en ben bang dat er wat met papa en L gebeurd. Het kan gebeuren natuurlijk, maar dat kan altijd. Alleen op dat moment kan ik dat gewoon niet uit mijn hoofd zetten. Ik probeer te ontspannen maar die gevoelens nemen de overhand. Daar moet ik nu mee aan de slag. L mag een knuffel meenemen dat doen we ook. Dat scheelt wel hoor. Ik wil gewoon graag dat hij lekker geniet en gaat spelen in plaats van verdrietig te zijn omdat mama er niet is. Dat is sneu voor hem! Dus ik ga echt aan de slag! Met alle tips en adviezen. Het lucht mij al enorm op dat ik erover praat. Liefs
Allereerst is het loslaten voor alle ouders moeilijk, dus die gevoelens zijn helemaal niet raar. Ik herken veel in de extreme beschermdrang die je beschrijft en ook de zorgen als hij bij anderen is. De oorzaak is dan hier weer heel anders, onze zoon heeft een beperking en toen hij jonger was, was hij niet echt aan anderen over te laten. Nog steeds voel ik overigens die zorgen, maar het slijt wel in de loop van de tijd. Toen ons zoontje naar het mkd ging, had ik altijd zowel de vaste als de mobiele telefoon binnen handbereik. Inmiddels zit hij al weer langere tijd op (speciaal) onderwijs, en probeer ik uiteraard nog steeds wel bereikbaar te zijn, maar ben er niet meer continu en krampachtig mee bezig. En als ik door omstandigheden even niet bereikbaar ben, bellen ze mijn man maar... Mijn advies zou zijn: leg jezelf niet teveel druk op. Je bent al begonnen aan het loslaat proces door hem op de psz te doen. Hartstikke goed toch. Dat het nog niet soepel gaat, hoort erbij voor veel kinderen. Gewoon nog even volhouden. Met het slapen zou ik nog even wachten tot de psz goed gaat, anders worden het wel heel veel veranderingen voor zo'n jong ventje (en voor jou ook).
Jeetje, wat een vreselijke keuze voor jullie. Ik krijg een knoop in mijn buik als ik het me voorstel. Ik lees je reacties natuurlijk vaker en ik vind jou een voorbeeld voor velen. Zo daadkrachtig, liefdevol en duidelijk in je opvoeding. Je lijkt me echt een fijne ouder.
Dank voor je bericht. Ik kan begrijpen waarom jij die angsten had, je had er ook een gegronde reden voor vind ik. En het lijkt mij moeilijk om met de situatie om te gaan ook daar respect voor. Wat ik gewoon vervelend vind is dat ik geen gegronde reden heb om deze angsten te voelen behalve dan dat ik denk dat de vroeggeboorte wel traumatisch is geweest. L is een gezonde jongen en het is gewoon niet eerlijk mijn angsten op hem te projecteren. Ik vorm hem niet op de juiste manier. Laat ik wel voorop stellen dat hij over het algemeen een lief vrolijk ventje is die heerlijk kan spelen met van alles en nog wat en waar hij het dolst op is, is dansen en zingen. Deze man 'zing' al heel veel kinderliedjes en daar kan ik dan ook van genieten. Maar dan kan dat gevoel van angst me weer te pakken krijgen en dan weerhoudt ik hem om van me los te komen en een eigen individutje te worden. Maar daar wordt aan gewerkt en door jullie berichten kan ik weer wat beter relativeren en naar oplossingen zoeken, mijn dank daarvoor.
Ik ben meer een meelezer echt al vanaf het begin. Had destijds ook een topic geopend dat ik was opgenomen met vroegtijdig gebroken vliezen. Toen ook veel medeleven en steun gehad. Heb destijds ook jouw gevolgd Adi. En nogmaals Carino (ook veel van gelezen in berichten) verwoord het heel mooi. Echt respect voor jou!
Een geboorte is erg ingrijpend. Ik kan me voorstellen dat een vroeggeboorte nog ingrijpender is door de angst die je meemaakt. Je hoeft niet aan anderen af te meten hoe traumatisch iets is, het gaat alleen om jou. Jij hebt er angst aan over gehouden en dat lijkt me vreselijk. Je doet het enige wat nodig is, hulp zoeken zodat je weer objectief kan zijn. Super goed! Het moeder worden is ontzettend bijzonder maar ook gewoon eng, voor de een meer dan voor een ander. Ga aan de slag en maak je niet druk over het slapen. Kinderen slapen heerlijk bij de ouders en dat op zich is geen probleem. Geniet er nu van en kijk ook naar alles wat wel lekker loopt. Dat is er zeker ook hoor!
Ik herken het gevoel wel. Ons manneke is op zijn 3e dag opgenomen op de ic met een hersenbloeding en het eerste wat de arts zei was : het is niet goed, we moeten nog uitzoeken wat hij heeft maar het is echt niet goed, hij is in levensgevaar" echt bam! Dat is ook het moment geweest dat onze zoon niet alleen meer onze zoon was, onze zoon werd letterlijk een God voor ons! Nog 100 keer meer zelfs. Maar het was een vechter! Hij was zo sterk dat hij 10 dagen later mee naar huis mocht gaan. Zodra hij naar huis mocht wist ik het! Het is goed! Ik voelde dat en het is ook zo. Hij heeft zo hard gevochten om te bereiken wat hij nu heeft bereikt dat hij alle ellende in de wereld met gemak aankan. De liefde voor mijn ventje was groot, groter kon die liefde niet meer worden maar zoals ik al zei, die 3e dag werd het toch nog groter en niet 1 verdieping omhoog, of 2 of 3. Neen het vloog 9999 verdiepingen de lucht en dat in enkele uren tijd, en is nu nog steeds stijgende Mijn gevoel zei wel dat het goed zat maar door dat voorval ben je gewoon geobserdeerd in je kind, tot het ongezonde aan toe, niks anders bestaat meer, alleen je kind. Na een halfjaar heeft mijn vriend me verplicht om hem eens bij mijn ouders te laten en dat ging goed, daarna bleef hij eens bij mijn ouders slapen en dat ging ook super. Nu blijft hij bijna elke vrijdag op zaterdag bij mijn ouders slapen vanwege mijn werk en het gaat gewoon echt super goed! Ik bel nog steeds de huisarts als hij 1 keer hoest bij wijze van spreken, als er iets minder is open ik 15 topics maar ik kan hem wel met een gerust hart bij mijn ouders laten en eens genieten van het alleen op het toilet zitten, lekker in bad liggen zonder een babyfoon in de gaten te houden, met mijn vriend eens de ardennen in gaan zonder ons zoontje,... Over 3 weken gaat hij naar de psz en tot nu toe heb ik er nog geen moeite mee, tot nu toe he Als je het echt te moeilijk hebt moet je echt naar de ha gaan en stapje voor stapje loslaten, af en toe een stapje verder gaan dan dat je denkt dat je kan gaan, dan zie je ook dat het allemaal goed is gegaan. En verberg je angst voor je kindje, probeer het. Je kindje hoeft niet angstig te worden, ze kunnen deze gevoelens overnemen en je weet hoe moeilijk het is om van die gevoelens af te geraken.