Ergeren? Niet doen hoor. Ik betrek het op mijn eigen ervaring en ik heb echt alles geprobeerd met mijn zoon. Van uren erbij blijven en liedjes zingen en vasthouden en in slaap wiegen, tot weglopen en op de gang net zo hard brullen als mijn zoontje in zijn bed, tot wel een half uur. Ik heb gemerkt dat het inderdaad bij alle kinderen anders is, maar daarvoor moest ik wel eerst uitproberen wat voor mijn eigen kind werkte. En er was een fase dat laten huilen beter was en er was een fase dat erbij blijven tot in den treuren beter was. Er is geen goed en er is geen fout, maar het stukje zoals in de OP geeft aan dat dat er WEL is en daar ben ik het niet mee eens. Jij geeft aan dat het bij jouw zoon averechts werkte om hem te pamperen, en ik geef aan dat er een periode was dat dat voor mijn zoon ook gold. Dus ik snap je ergenis niet.
Eens. Hier laat ik hem ook rustig huilen en ik herken echt heel goed of het aandacht is(99% van de tijd zo) of dat er echt iets en dan pak ik hem direct. Verder heeft hij nog nooit tussen ons in geslapen en moest hij heel erg huilen zodra we hem in een doek deden. Sinds we gestopt zijn met constant maar pakken en troosten in bed slaapt hij eigenlijk altijd goed. Ik vind dit stukje ook niet zo leuk.. Het speelt op je emoties in en probeert je schuldig te laten voelen. Terwijl iedereen, slaaptraining of niet, waarschijnlijk het beste voor heeft met zijn kind.
Heb jij een bord voor je hoofd? Niet elk kind is hetzelfde. Niet elke ouder denkt het zelfde, thank god. Accepteer gewoon dat iedereen het anders aanpakt en dat dat iemand niet een slechte moeder maakt.
Jij bent zeker geen mindere moeder. Jij hebt het belang van je zoon vooropgesteld en toen je eigen manieren niet lukten, heb je hulp gevraagd. Dat is juist goed. Je hebt het advies van een kinderarts opgevolgd. Mijn vraag is: als er nog een andere manier was geweest op dat moment, die ervoor gezorgd zou hebben dat je zoon in sliep viel, zonder te huilen, had je die manier dan verkozen boven die van de arts? Mijn mening was dat ik moeders, die hier uiten dat ze zelf ook moe zijn, weinig zin hebben in de optie samen slapen en je kind helpen, geen zin hebben in veel gedoe want ze hebben zelf ook een leven, minder goede moeders vind. Dat klinkt misschien hard maar ik vind iemand die weigert zich echt te verplaatsen in een baby, niet liefdevol genoeg. Het is echt niet makkelijk, ik heb echt hard gezocht en enorm veel energie moeten steken in mijn eigen kinderen. Door medische zaken en karakter zijn het geen makkelijke slapers geweest. Toch was er juist bij hun ook iets anders mogelijk, ook al zeiden de artsen van niet.
Ik heb 3 kids en de jongste heeft het minste van de rrr meegekregen, want toen had ik inmiddels geleerd dat mijn kindjes het veel beter doen in mijn buurt dan in hun eigen bedje, en ik vind het niet alleen leuk, maar ook gezellig en ontzettend waardevol om samen te slapen. Prive zat, alleen niet in bed en de armpjes en beentjes (poot?!), fantastisch!
Je weet zelf vast ook wel dat je niet jan en alleman kan inschakelen om de baby te pleasen. Ik probeer tussen de middag wel thuis te zijn zodat de jongste kan slapen in haar bed, maar iedere dag heb ik weer andere psz en schooltijden dus voorspelbaar is het niet echt. Soms moet ik haar dus wel 'forceren' om haar lange slaap op een tijd te doen die het gezin uitkomt. Gelukkig is het een rustig meisje en trekt ze het goed. Dit heeft wel voor wat onrustigheid en wat huilen gezorgd toen ze wat jonger was maar uiteindelijk probeer ik toch al mn kinderen naar hun zin te maken tot een bepaalde hoogte. Ik denk ook dat een beetje onrust nou eenmaal het lot is van een baby in een wat groter gezin.
Been hihi... Sorry. Nou is toch waar relaxte dan! Je handelt makkelijker. Soms wil ik wel eens mijn bed voor mijn zelf na 14 jaar haha. Eerst 9 zoon toen zijn zusje hi snap je,.
Maar dan zeg je dat een baby (niet jouw baby) maar mee moet gaan in het leven en ritme dat de ouders en bijstanders bepalen, die tegen het eigen ritme ingaan. Ik ben met je eens dat dat soms niet anders kan maar om dat ook die baby verantwoordelijk houden voor het huilgedrag? Dat ze dan de drukte er uit moeten huilen, alleen? Dat is toch een rare rekensom. Dat er getraind moet worden om te zorgen dat die baby niet meer huilt bij het in bed leggen en zijn onrust maar weg moet slikken omdat hij leert dat de ouders niet luisteren? Een druk leven, prima. Maar dat is wel een keuze die ouders nemen. Ik vind dat je dan ook de keuze moet maken om er alles aan te doen om je kind liefdevol en zonder stress in bed te leggen. Dat mis ik echt in veel reacties. Niet allemaal uiteraard.
Tja, maar zo werkt het nu eenmaal in de grote boze wereld Natuurlijk probeer je zoveel mogelijk rust te creëren, maar als je naar je werk moet, en het kindje slaapt en moet naar de oppas, moet je het ook wakker maken. Als het slaapt en een ouder kind moet van school gehaald worden, moet het ook wakker worden, want je laat het niet alleen thuis..... Er is gewoon niet altijd een keuze..... En wat als je het 's avonds met een iedere dag, week, maand ritme komt, iedere avond de tijd neemt om voor je kind een fijne afsluiting van de dag te maken, zodat het liefdevol en zonder stress naar bed gaat, maar het kindje er zelf nog niet aan toe is om te slapen? Hou je het dan maar tot 's avonds heeeeeel laat op? Omdat wanneer jij niet iedere tel dat je kind huilt naast het bedje staat het liefdeloos is? Terwijl je echt zeker weet dat er niets aan de hand is, behalve dat het gewoon niet wil slapen, maar wil spelen? Ik heb het dus niet over een pasgeboren baby he? Echt over een dreumes/peuter.
Mijn oudste huilde zichzelf letterlijk in slaap. ( niet krijsen maar jammeren) geen tranen niks. Hoe ik dat weet? Ik heb er weken naast gezeten hij bleef ook gewoon liggen op zn zij op zn buik. Raakte je hem tijdens dat jammeren aan was het brullen geblazen want ik stoorde hem in zijn "in slaap komen" en daar werd hij uitgeput van. Ik liet hem dus zijn gang gaan en na 10 min sliep hij als een blok! Mijn jongste daar in tegen heb ik vanaf dag 1 op bed gelegd en is gaan slapen zonder poeha. Als die nu huilt ga ik er bij liggen op de grond en wacht tot hij slaapt. Na 5 min is hij stil en ga ik weg. En ja ik droeg/draag mijn kinderen. Mijn oudste niet meer hij wordt te zwaar. Maar mijn jongste draag ik nog steeds! Maar mijn oudste sliep ook in de draagdoek niet hoor. Maar die mogelijkheid moet ik wel hebben aangezien ik een alleenstaande moeder ben van 2 jonge kindjes ik kan namelijk niet mijn oudste alleen in de woonkamer laten.
Respect dat je dit durft te plaatsen, want je had vast al wel vegrepen dat je dan helemaal afgebrand zou worden. Anyway, een +1 voor jouw reactie, moet er niet aan denken mijn kind te laten huilen.
Maar jouw kindje is 3 maanden....Ik denk dat als je kindje een jaar ouder is en het huilen als een machtsmiddel gaat gebruiken je daar echt wel anders over denkt.
Ik heb mijn kinderen gedragen, totdat ze van streek raakten van het dragen. ' mama, waarom gun je mij geen rust in mijn eigen bed. Denk ook eens aan mij en niet alleen aan je eigen schuldgevoel. Ik blijf van je houden, ook als ik even mijn indrukken verwerk door te huilen. En ja mama, soms huil ik hard, maar dat is mijn pit. ' Toen mijn babes mij dit zeiden in een whatsapp, heb ik ze lekker in hun bed gelegd. En soms hebben ze daarbij gehuild. So be iT. Ik vind hierbij dat ik de perfecte moeder ben
Ja, was me er zeker van bewust. Maar alle extreme reacties tot nu slaan kant noch wal dus ik maak me daar niet druk om. waarom vraagt niemand elkaar hoe ze het wel voor elkaar krijgen zonder dat een baby huilt? Waarom zoekt niemand goede tips en blijven ze zich zo weren tegen andere manieren? Ik heb zelf heel veel geleerd door verder te kijken, door te vragen, door mezelf even opzij te zetten. Ik leer nog steeds. Er blijft een groot verschil tussen bewust kiezen voor een 'slechte' manier en iets doen omdat je niet anders weet. Daarom vind ik de meeste moeders wel goede moeders omdat alle adviezen nou eenmaal zo luiden, helaas. Het wordt ze geleerd. Er is een groot verschil tussen wat zeuren en huilen. Zoals ook volwassenen wel eens mopperen, moet kunnen. Groot verdriet of huilen omdat je simpelweg je moeder nabij wilt, dat mag niet genegeerd worden, dat doe je ook niet bij andere volwassenen.
De "perfecte" moeder kent haar kindje en doet wat bij haar kindje werkt. Soms is dat een proces. Als je direct ontdekt wat bij jouw kindje werkt, dan heb je heel veel geluk. Soms duurt het maanden voordat je samen in een ritme zit en weet welk huiltje wat betekent. Dat betekent niet dat de eerste moeder een betere moeder is dan de tweede. Ik denk ook niet dat er één manier is die voor alle kinderen werkt. Dat doet in mijn ogen afbreuk aan de uniekheid van elk kindje. Ik maak me er zelf ook wel eens schuldig aan, hoor, dat ik denk: waarom doe je dat nou niet op mijn manier?! Maarja, niet elk kindje is hetzelfde als Tobias, dus de oplossingen die hier werken, werken niet hetzelfde als bij een ander kindje.
Maar gezien jij duidelijk 2 baby's hebt gehad met medische problemen, projecteer je die situatie dan niet teve3l op anderen? Vanmorgen had ik trouwens wat afspraken nadat ik de kinderen had afgezet op school en dochter kon de slaap niet echt pakken. Ze heeft 20 min in de kinderwagen geslapen. Vandaag waren de kinderen om 12.45 uit dus ben ze gaan halen met de kinderwagen .Op de terugweg viel ze in slaap maar uit ervaring weet ik dat ze weer wakker wordt zodra we thuis komen en dan is het helemaal niet meer slapen. Ik heb haar dus direct slapend uit de wagen gehaald, in dr bed gelegd waar ze dus 5 min heeft gehuild (niet gekrijst) en is toen weer in slaap gevallen gelukkig. Ze is 3,5 uur later wakker geworden. Nou sorry maar hoe moet je anders?