Ik heb klassiek autisme . Hoe 'erg' ik het heb weet ik niet. Mijn omgeving heeft er meer ' last ' van dan ik. Ik weet namelijk niet beter .O ja, en ik heb ook nog een dochter van 8 die misschien ook autistisch is. Het is dus wel degelijk erfelijk. Diegene die jou verteld heeft dat je als je autistisch bent beter niet aan kinderen kunt beginnen, is gewoon dom.
Nou, dat gaat dan ook wel wat ver. Hier ook een autistische partner en ik hoop met hhe hart dat ons kind/onze kinderen het niet zullen erven van hem. Maar er zijn ook mensen met een autistische stoornis waarvan ik het er inderdaad mee eens ben dat die echt niet aan kinderen moeten beginnen. Betekent niet dat ik vind dat dit voor alle autisten zo is. Maar ze zijn er wel. Wij hebben er ook heel lang over na moeten denken, wilde ik het risico wel nemen om naar een partner met autisme ook een kind met autisme te hebben? Zijn geen beslissingen die je zomaar even neemt vind ik.
Ik moet eerlijk bekennen dat ik moeite heb met termen als ' mild/licht ' en ' zwaar ' . Het verschil tussen de verschillende vormen van autisme zit hem alleen in het aantal kenmerken waaraan je moet voldoen en of je een afwijkende taalontwikkeling of een achterstand had. Mensen met bijvoorbeeld asperger hebben die afwijkende taalontwikkeling/achterstand niet en kunnen ook geen verstandelijke beperking hebben. Pdd-nos is een 'restgroep' . Dit alles zegt niks over de mate waarin iemand last heeft van zijn autisme. Iemand met klassiek autisme, die dus ver op het spectrum zit , kan bijvoorbeeld minder klachten hebben en beter functioneren dan iemand met Pdd-nos.
Allereerst had ik het over iemand met ppdnos. Daarnaast is het niet 'zomaar' door iemand gezegt. Maar door iemand van het Erasmus, en zijn er een jaar aan onderzoeken vooraf aan gegaan. Dus als je hun (en dus de onderzoek resultaten) 'dom' wilt noemen prima.. Het bestempelen in weinig, mild, zwaar is om het uit te drukken. Voor mij is ze namelijk de liefste/beste en gewoon zoals ze is. De beperking is maar 0,1% van haar.
Iemand met pdd-nos is gewoon een autistisch iemand pdd-nos is een vorm van autisme, net als o.a. klassiek autisme en asperger. Dat ik de diagnose pdd-nos heb gekregen komt omdat ik niet met moeilijke woorden praat. Dat was de enige criteria die mij buiten het asperger deed vallen. Het is dus niet zo dat het een compleet ander iets is. Zoontje zit met veel dingen meer richting klassiek autisme maar heeft een hoog iq. Dus pdd-nos.
Als je beide PDDnos hebt kan dit zeker erfelijk zijn, maar zoals al eerder gezegd is die kans geen 100% en kun je ook een kindje krijgen zonder PDDnos. Wat fijn dat jullie (met wat hulp) gewoon goe kunnen functioneren en dat het met jouw zoontje ook heel goed gaat. Ik maak hier van dichtbij (zwagertje) een hele andere kant mee. Zwagertje heeft 24 uur begeleiding nodig, kan niet zelfstandig voor zichzelf zorgen (denk aan wassen, aankleden, eten, drinken, bepalen wanneer het bedtijd is). Daarnaast beseft hij zich maar al te goed dat hij anders is als anderen en daardoor is hij erg depressief en heeft hij meerdere pogingen gedaan zichzelf van het leven te beroven. Hij heeft een vriendin die erg obsessief is (kom even niet op de naam van haar handicap sorry) en zij zit nu op een gesloten psychriatische afdeling. Ook zij is niet goed in staat om voor zichzelf te zorgen, denkt continu dat zwagertje vreemd gaat en stalkt zowel hem als ons om hem te controleren. Een jaar geleden wilden ze samen voor een kindje gaan en er is toen duidelijk tegen ze gezegd dat als dat zou gebeuren, dat hun kindje dan direct afgenomen zou worden doo jeugdzorg. Er zijn dus verschillende gradaties in de handicap en de 1 kan het wel heel goed aan een kindje te krijgen, maar de ander zoals mijn zwagertje kan dit absoluut niet en ik ben dan ook erg blij dat dit heel eerlijk tegen hem is gezegd. Hij is nu regelmatig bij ons thuis en hij ziet gelukkig ook de minder leuke kanten van een kindje hebben in en hij is nu dan ook erg blij dat hij er niet aan begonnen is, in tegenstelling tot zijn vriendin.
(Oh my, excuses voor mijn post van vannacht! Twee dagen geen slaap en een overenthousiaste Autocorrect zorgen voor veel spelfouten en rare verwoordingen. Hoop dat het toch duidelijk was)
Dit klopt helemaal. Hoever je in het spectrum zit zegt helemaal niks over hoeveel last je ervan hebt. Iemand met ppdnos kan veel meer moeite hebben om in deze samenleving te passen dan iemand met klassiek autisme. Het is maar net wat voor klachten je hebt, hoe je omgeving ermee om gaat (in hoeverre het als probleem bestempeld wordt omdat anderen het moeilijk vinden of niet begrijpen) en hoe je je er zelf bij voelt. Hier kan ik bijvoorbeeld geen enkel ding van mijn partners autisme als probleem zien. Je kent hem toch? Weet hoe hij in elkaar zit en dat accepteer ik. ik krijg alleen een knuffel en een kus als ik erom vraag. Hij kan spontane aanrakingen niet goed verdragen. Hij doet alles uit praktisch oogpunt, gaan we uiteten dan is dat omdat hij zin heeft in lekker eten en niet om romantisch te doen. Gaan we een hotelovernachting doen dan is dat om extra uit te rusten en ook niet voor de romantiek. En toch is het de meest perfecte partner die ik mij kan voorstellen, want waar ik zijn dingen moeiteloos accepteer doet hij dat bij mij ook. Als je bijvoorbeeld spontaniteit gaat verwachten bij een autist die dit niet in zich heeft dan maak je het jezelf moeilijk. In deze samenleving is het nogal dat mensen vinden dat je beide moet veranderen als er dingen moeilijk gaan. Beide toegeven. Maar soms moet je kunnen accepteren dat anderen bepaalde dingen gewoon niet kunnen. Als ik romantiek ga verwachten bij mijn partner en hier steeds discussies over ga hebben dan maak ik het mijzelf alleen maar onnodig moeilijk. Het leven met een autist is niet zo moeilijk als het lijkt, jmoet gewoon dingen accepteren. Dat doet de ander ook, ookal lijkt dat misschien niet zo.
Klopt, je hebt zoveel verschillen. Echter de meeste autisten kunnen dus wel gewoon een normaal leven leiden. Maar er zijn er ook zat die dat niet kunnen. Dan is dat inderdaad goed dat dat gezegd wordt. Is die vriendin iemand met borderline? De dingen komen mij erg bekend voor, mijn moeder en zusje hebben borderline.
Oh ja en ik als mede autist kan makkelijk praten over accepteren van de moeilijkheden van andere autisten, maar ik vermoed dat ik het ook wat beter kan begrijpen omdat ik het zelf ook heb... denk ik.
Ja borderline idd, thnx kwam er echt even niet op! De relatie die ze samen hebben is ook echt niet gezond helaas. Aan de ene kant hebben ze veel aan elkaar, maar aan de andere kant verslechteren ze elkaars negatieve kanten en daarbij zijn ze samen in een symbiose beland. Dit is ook nog eens gestimuleerd door de groep waar ze eerst samen op zaten. Maargoed, lang verhaal! Ik hoop dat mijn zwagertje snel eens een keer de juiste begeleiding gaat krijgen en voor hem op een zo goed mogelijke manier kan functioneren zodat hij zich gelukkig gaat voelen en dat hoop ik voor haar ook natuurlijk.
Goede post sparky! Ik begrijp bijv ook niet waarom vrouwen weleens posten dat ze gaan scheiden en hun partner heeft autisme/adhd/noem maar wat. Dat had ie al toen je een relatie kreeg, hoe kan dat ineens dé oorzaak van de breuk zijn? Het is maar net hoe je ermee omgaat.
Het is natuurlijk niet altijd zo zwart wit. Tuurlijk accepteer je je partner met autisme, anders was je niet samen. En ik ondervind er geen last van zoals anderen dat misschien zouden ervaren, maar om nou te zeggen dat alles rozengeur en maneschijn is? Nee, dan zou ik liegen. En ik denk dat dat te maken heeft met waar je op het spectrum zit. Als ik Sparky even quote: "Het leven met een autist is niet zo moeilijk als het lijkt, je moet gewoon dingen accepteren. Dat doet de ander ook, ookal lijkt dat misschien niet zo.", natuurlijk accepteert mijn partner heel veel dingen die voor hem onnatuurlijk voelen. Maar het is makkelijk gezegd dat je gewoon zaken moet accepteren, omdat dat het leven makkelijker zou maken. Ik accepteer het dat ik zaken moet aangeven, erom moet vragen. En dat is niet altijd makkelijk, maar het is gewoon zo. Ik accepteer het dat hij vaak wat bot kan overkomen. Hij bedoelt het niet kwaad, ik accepteer het. Maar er zijn ook zaken die bij zijn autisme horen, die hij dus niet bewust doet, die ik niet accepteer. Het feit dat zijn informatieverwerking anders werkt en hij daadaardoor een overload kan krijgen, waardoor de enige emotie die hij voelt agressie is (ook al krijgt hij alleen maar leuke info en zou de "gepaste emotie" blijdschap zijn) en daardoor zijn telefoon kapot gooit oid, dat accepteer ik niet. En als ik het wel zou accepteren, zou dat mijn en ons leven samen niet makkelijker maken. En dan weet ik dat hij dat niet met opzet doet om iets kapot te maken, maar dat verandert niets aan het gevolg. Das natuurlijk maar een klein voorbeeld, maar het is wel even om aan te geven dat het voor omgeving niet zomaar een kwestie is van "Je moet het maar accepteren, dan is je leven een stuk eenvoudiger". Ik snap je punt overigens wel hoor. Jij bekijkt het van die kant. Vriend zou het ook zeggen "Gewoon accepteren" Maar voor de omgeving spelen er vaak emoties mee, of een denkwijze die niet begrepen wordt door de autist. En weer hoor ik dan vriend "Maar dat is toch niet mijn probleem?" Ik merk dat ik het de afgelopen maanden als extra zwaar heb ervaren. Door de zwangerschap heb ik de partner gemist die er voor me was, zoals je altijd in de verhalen hoort. Zo ging en gaat het bij ons niet. Wat dat betreft stond en sta ik er alleen voor. En dat kan behoorlijk pijnlijk zijn. Gesprekken erover hebben geen zin, aangeven wat ik wil ook niet. Dit is een emotioneel proces, dus ik kan het wel aangeven, maar het komt niet aan. Maar hij zoekt dan wel weer extra hulp en begeleiding voor na de geboorte, zodat hij die verandering wel aankan. En zo'n dingen zijn voor hem dan, wat een massage of een kopje thee of een extra lieve actie bij een "normaal koppel" tijdens een zwangerschap is. Makkelijk te accepteren? Nee, verre van! Maar dit is dan een van die dingen die je accepteert om jullie leven samen mmakkelijker te maken en omdat je toch als partners voor elkaar kiest, in voor- en tegenspoed.
Zo ervaren wij dat zeker ja! Ze is zo extreem obsessief dat het gewoon eng is. Sinds m'n zwagertje met haar een relatie heeft gaat het met hem dan ook zo gigantisch de verkeerde kant op hij gaat heel hard achteruit en wordt steeds depressiever. Helaas heb je geen invloed op een relatie die ze zelf aan willen gaan. Hij heeft wel vaker aangegeven dat hij klaar is met haar en dat ze hem echt uitput. Maar zodra ze maar merkt dat hij haar minder wil zien stopt ze met eten en voor zichzelf zorgen, verwond ze zichzelf met een mes en dreigt ze met zelfmoord.
@ toeteke: goed beschreven! Mijn zwagertje krijgt ook nog steeds onwijze boze buien als er iets niet gaat zoals hij verwacht en dit leidt de ene keer tot weglopen (en dan meer als een week vermist zijn) of hij wordt heel agressief en gooit alles wat lis en vast zit door de kamer. Ook heeft hij meerdere keren zijn moeder in elkaar geslagen en bedreigd. Dit zijn dingen die je gewoon echt niet kan accepteren, ook al weet je dat het bij zijn ziektebeeld past. Er zijn gewoon echt grenzen.
Lezen! Ik heb niet geschreven dat hun onderzoek ( naar de erfelijkheid van autisme ?) dom is maar de uitspraak dat iemand met autisme beter geen kinderen kan krijgen. Maar het blijkt maar weer dat zelfs de hooggeleerden van het Erasmus niet alwetende zijn als ze met zo'n domme adviezen kome. Er zijn namelijke ergere dingen dan het hebben van autisme . PsPdd-nos is ook een vorm van autisme net als klassiek autisme en asperger.
Toeteke, agressie moet je idd niet zomaar accepteren, ook niet bij een autist. Mijn partner heeft het een beetje, die boze emoties bij teveel informatie, maar wordt niet agressief, kan zich daarin beheersen. Mijn zoontje kan dit niet en slaat, schopt, bijt, knijpt en gooit met alles. Ik hoop dit zo te kunnen sturen dat hij wel boos mag zijn, maar niet agressief. Hiervoor gaan wij thuisbegeleiding krijgen. Zijn emoties accepteren we gewoon, maar de acties die daarvan volgen niet. Wat je verder schrijft over de zwangerschap herken ik ook. Mijn partner is wel zorgzaam, zo vraagt hij of ik wel gezond gegeten heb en neemt dingen over als ik teveel pijn heb. Maar dat extra 'pamperen' wat veel mannen doen bij hun zwangere vrouwen heeft hij echt niet. Uit zichzelf vragen hoe het gaat doet hij ook niet. Dat is soms wel jammer, want ik kan al die dingen wel en daardoor valt het extra op dat hij daarin gewoon echt anders is. Maar dat zijn idd zaken wat je gewoon accepteerd. Hij doet er niemand kwaad mee en ik kom niks te kort, zijn manier van aandacht is gewoon anders. Borderline is idd een heel ander verhaal, mijn zusje heeft een milde vorm en met de juiste begeleiding is zij zo stabiel geworden dat zij prima voor kinderen zou kunnen zorgen. Maar dan zou ze bijv geen instabiele partner moeten hebben want dan kan dat ineens omslaan. Gelukkig is dat niet het geval bij haar. Mijn moeder is wat heftiger en ik heb dus altijd een labiele moeder gehad. Eind van de puberteit was dit het ergste ivm scheiding van mijn ouders. Mijn band met haar is heel slecht (al denkt zij van niet) en zij is van mening een supergoede moeder geweest te zijn. Deze mening deel ik niet. Door haar labiliteit is zij altijd slachtoffer geweest en heeft ze enkel en alleen aan haarzelf gedacht, maar dit ziet zij zelf niet. Ik kan mij voorstellen dat als zij in een instabiele situatie kinderen gekregen zou hebben dat deze niet bij haar mochten blijven. Gelukkig voor haar had ze mijn vader destijds om haar heen die haar aardig stabiel gehouden heeft voor zover mogelijk in haar situatie. Het is toch altijd ook afhankelijk van de omgeving. Iemand met een positieve en stimulerende omgeving zal wellicht minder last hebben van zijn beperking als iemand met een labiele omgeving. Dat maakt het dus ook nog heel verschillend.
Hier zelf Asperger en ADHD en mijn man niet. Beide kids hebben autisme (icm een verstandelijke beperking) en ADHD. Ook mijn vader heeft autisme en zijn moeder ( mijn oma) ook, en zo meer mensen in de familie. Rete erfelijk dus.. Als je zelf autisme hebt of je kind en dan de hele familie nagaat dan kom je vrijwel altijd uit bij een ander familielid wat ook autisme heeft. Wat betreft het krijgen van kinderen; Ik ken mensen met autisme die nooit voor een kind zouden kunnen zorgen en bijv begeleid wonen (maar dat is vaak bij mensen met autisme icm een verstandelijke beperking), en ik ken mensen met autisme die prima voor een kindje zouden kunnen zorgen. Verschilt gewoon heel erg.. Je hebt mensen met autisme die de hele dag heen en weer wiegen en compleet in hun eigen wereld zitten, en autisten die bijv gewoon werken, en met een aangepaste "handleiding" prima functioneren, groot verschil dus.. Dus er zijn weldegelijk gradaties binnen het autisme, je kan ze niet over 1 kam scheren.. Hetzelfde als dat je gradaties hebt binnen een verstandelijke beperking ( IQ 50-60-70) of dat je gradaties hebt in brandwonden (1e graads/2e/3e) zo heb je dat ook met autisme Ook al heb je Asperger, binnen de groep met Asperger heb je ook weer milde en zwaardere gevallen. Zo ook met de andere vormen.