Op de mama's bij wie de bv wel gelukt is, ik heb er zo hard m'n best voor gedaan maar het ging gewoon niet.. En op de volle bossen haar die ik soms zie, leuk met vlechtjes en staartjes in de weer.
Bv is hier wel gelukt. Maar jaloers hoef je niet te zijn hoor! Heel veel tranen heeft het gekost. Ik was er met 6 maanden helemaal klaar mee (toch nog tot 11 maanden stug doorgegeven). Het is niet altijd een prachtig rooskleurig verhaal als het wel lukt. Sterker nog ik ken alleen maar moeders die er keihard voor hebben moeten vechten of zijn gestopt. Dus voel je niet naar.. Flesvoeding is prima. En gelukkig wonen we in het Westen waar we het onze kinderen kunnen bieden en een keuze hebben. Begrijp me niet verkeerd ik ben er echt wel trots op hoor. Maar ik was niet rouwig toen het klaar was. Ik ben overigens niet jaloers op andere moeders. Verspilde moeite. Ik heb een leuk kind en probeer een leuke moeder te zijn. En als iemand het "beter" doet vraag ik liever om advies aan diegene ipv jaloerse gevoelens te hebben. En je weet nooit waar die moeder tegenaan loopt.. Het gras is bij de buren echt niet groener.
Ik had een andere begin periode gewild zonder zoveel stress. Bij ! gehoortest bleek dat hij op dat moment zo goed als doof was, met alle gevolgen dien. Komt zoveel meet bij kijken (continu bij je willen zijn, op iedere trilling reageren door middel van huilen) en de onzekerheid wat we konden verwachten mbt de toekomst. Je gaat er toch vanuit dat die bv naar een gewone basisschool zou gaan. Cursussen gebarentaal ect en achteraf had ik meer moeten genieten van hem! Hij is zo perfect dat die extra oren hem alleen nog maar perfecter maken! Ben zo trots op hem! Nu zwanger van de tweede en het zal weer spannend worden, alleen nu weten wij de weg En dat geeft rust!
Ja weleens jaloers op moeders met een kindje die heerlijk slaapt. Dl slaapt overdag max 2 uur bij elkaar (13 wkn oud) wandelen is leuk maar ze doet geen oog dicht, als we gaan winkelen niet etc. Ook had ik nooit zon heftige eerste drie maanden verwacht...ze huilde me de oren van mn kop af! Ik kon op een gegeven moment niet meer...liep alleen maar huilend door het huis...vond het VRESELIJK!! Wilde stoppen met de bv etc... Gelukkig weten we nu de oorzaak. ..kiss syndroom en opgekropte stress die ze echt even moest ontladen... En nu... een heel vrolijk meisje die lachend in bed gaat en er 45 min later weer lachend uitkomt... Ikvind het heel jammer dat ik de eerste 3 maanden niet volop genoten heb en heb daar best spijt van... ik schaan me er ook best wel voor te zeggen dat ik week 3-10 vreselijk vond door al dat gekrijs... Maar nee....mijn meisje pakt niemand me meer af...hoe moeilijk het soms ook is
Jaloers als in: wensen dat je dat ook had gehad? Ja, absoluut. Onze dochters hebben beiden heel veel gehuild, (zo'n 12 uur per dag) en heel lang heel slecht geslapen, en als ik dan moeders hoorde over hun baby die gewoon van voeding tot voeding sliep en tevreden was, dan stak dat wel eens. Lag er overigens ook aan hoe het gebracht werd: moeders die beseften hoeveel mazzel ze hadden, daarbij was dat gevoel minder, maar moeders die deden alsof dat kwam door hun geweldige aanpak, die kon ik wel eens wat doen. Maar ieder huisje heeft z'n kruisje en onze oudste doet het nu super, gaat als een speer op school en dat zal voor de jongste, zoals die nu gaat, ws ook gaan gelden. Als ik dan om me heen kinderen met leerproblemen zie, of kinderen die worstelen met ADHD, dan voel ik me enorm gezegend. Dan de eerste 2 jaar maar heftig liever...
Jaloers mm nee dat niet. Verdrietig, ja.. dat zeker toch wel soms. Zoontje heeft maaaanden alleen maar gehuild vanaf dat hij 2 dagen oud was, dag en nacht.. was niks mee te beginnen, alles geprobeerd, niks hielp. Een familielid heeft een paar maanden na mij ook een zoontje gekregen - kindje doet het super goed, huilt nauwelijks en brabbelt er vrolijk op los - en nu krijg ik wel eens vragen als deed jouw zoontje ook dit of dat? Ehm nee.. hij krijste alleen maar. Als ik haar kindje dan zie denk ik tja.. zo had het dus ook gekund :/
Ik heb het vooral met zwanger zijn: dat vond ik afschuwelijk. Als ik een zwangere vrouw zie heb ik vaak eerst medelijden en daarna bedenk ik me dat dat voor veel vrouwen juist een prachtige tijd is... Ik ben wel jaloers op vrouwen die heel makkelijk en happy een zwangerschap door huppelen. Naast best heftige fysieke klachten heb ik ook behoorlijk in de stress gezeten over de bevalling. Uiteindelijk een keizersnede gehad en dat viel me erg mee, van het idee van een natuurlijke bevalling krijg ik nog steeds rillingen. Ik zou best een tweede willen, alleen ja, dat zwanger zijn + een bevalling daar kijk ik niet naar uit.
Hier een makkelijke zwangerschap en bevalling gehad en nu een prachtige dochter die altijd vrolijk is en amper huilt. Borstvoeding ging hier ook vanzelf. Maar de eerste weken was ze een echte huilbaby, huilde dag en nacht ontroostbaar. Vreselijk! Heb van die eerste weken totaal niet kunnen genieten en ben dus best jaloers op dames die wel op die roze wolk hebben gezeten! Mijn dochter is nog steeds een slechte slaapster, ze valt makkelijk in slaap maar slaapt erg weinig. Overdag niet langer dan 45 min per slaapje en s'avonds slaapt ze pas tegen 23.00 uur, rond 05.00 komt ze nog voor een voeding en ik moet ook zeker 2-3 keer het speentje terug stoppen s'nachts, en rond 08.00 is mevrouw klaarwakker. Ze heeft er zelf weinig last van maar voor mij is dit doodvermoeind! Dus ik ben ook jaloers op moeders met kindjes die doorslapen!
Absoluut niet jaloers maar natuurlijk had ik gewild dat ik op een roze wolk zat de eerste weken, dat BV makkelijk ging en lukte en dat mijn dochter altijd goed slaapt. Anderzijds, voel ik mezelf enorm gezegend. Ze is pittig maar enorm lief, als ze geen last heeft van sprongen/tandjes/verkoudheid slaapt ze prima (weinig dus ) en ze eet als een bouwvakker! Verder is ze helemaal gezond, en dat overtreft alle dingen die ik graag anders zou zien
Yep, heb dat best vaak zelfs Roze wolk hier ook niet voorbij gekomen (misschien komt ie nog en stond ie in de file haha) Als ik moeders met hele kleine baby'tjes zie, krijg ik de rillingen. Denk ik altijd OMG! gelukkig is die van mij niet meer zo klein. Ik heb altijd graag meer kids gewild, maar na het hele eerste drama-jaar, ben ik daar mentaal eigenlijk niet aan toe. Ook nu nog is mijn zoon een handenbindertje en ik kan me niet voorstellen hoe ik dit met twee kinderen zou moeten doen. Ik ben dus ook vaak jaloers op moeders die meerdere kindjes krijgen en daarnaast ook nog lekker hun ding blijven doen. Kindjes die lekker rustig zijn, weinig huilen, spelen, op de bank zitten of op je schoot blijven, is er bij ons ook niet bij
Ik ben wel een beetje jaloers op de kindjes van man's zus. Is een jaar jonger dan S maar doet ALLES eerder. Daar past oma wel wekelijks op (wat ze bij ons niet wilde vanwege afstand), kan oma wel eens naar een opa en oma dagje op het KDV/school. Werd (1 x na lang proberen maar 1 x meteen raak) spontaan zwanger, Heeft bevallingen waarna ze meteen naar huis mag en alles goed gaat, daar liep het vol met kraambezoek. Tijdens kraamtijd hulp van niet alleen kraamzorg maar ook opa's en oma's.... dat soort dingen. Ja, op hen ben ik wel eens jaloers. Verder op niemand eigenlijk want ik ben heel gelukkig met mijn gezin. Maar wij hadden medische hulp nodig. Zullen nooit spontaan zwanger worden. Het verloop van de zwangerschappen waren 2 van de drie keren ook dramatisch. We wonen verder weg waardoor hulp niet of nauwelijks beschikbaar. We waren wel erg blij en dankbaar dat onze oudste dochter in de weekends mocht blijven logeren bij opa en oma in de NICU periode van onze jongste maar dat was wel een beetje alles wat haalbaar was, qua hulp. Het kan altijd minder. Ik wil dan ook niet ondankbaar zijn, maar vanwege dat zij zo dichtbij elkaar wonen was er bij hen zoveel meer mogelijk. En dan steekt het wel een beetje om dat te zien. Als hun oudste straks naar school toe gaat kan oma veel makkelijker een keertje komen om voor te lezen op school....dat soort dingen. S maakt er soms een potje van op school. Is vrij wild en nog heel speels waardoor het een pittig kind is in de klas, daarnaast plast ze nog regelmatig in haar broekje. Ons nichtje is heel leergierig en is nu al helemaal toe aan school. Dus ja, in dit specifieke geval ben ik wel eens een beetje jaloers. Maar ik zou never nooit willen ruilen!! Maar af en toe fine-tunen, ja dat is wel mooi gezegd.
En dit herken ik ook heel erg, maar dan met onze jongste. We hadden graag drie kindjes gewild (om op te voeden) maar ik ben daar ook nog niet aan toe en denk dat ik het ook niet meer ga zijn.
Ik ben jaloers op moeders die het eerste jaar en de zwangerschap leuk vinden. Ik zie nu meestal wel licht, maar vond beide keren het eerste jaar slopend. En achteraf was de eerste heel makkelijk. Dus voel ik me ook nog schuldig dat ik er zelfs toen niet van kon genieten. Ik denk dat ik het meest jaloers ben op moeders die wat aardiger zijn tegen zichzelf. Rationeel zie ik heus wel dat ik geen slechte moeder ben. Sterker nog, soms vind ik mezelf een prima moeder, maar als er ook maar iets "fout" gaat, ben ik zo onaardig tegen mezelf. En het feit dat mijn oudste dit gedrag kopieert zorgt ervoor dat ik me er nog slechter over voel, wat juist een averechts effect heeft.
Trouwens, zoveel dames hier geven aan de zwangerschap, kraamtijd en eerste jaar ontzettend zwaar te vinden. Tegelijkertijd is alleen mijn beste vriendin hier tegen mij open over. Volgens mij zouden we een stuk minder jaloers hoeven zijn als we allemaal wat opener zouden zijn. Ik ben oprecht verbaasd over hoeveel van jullie die gevoelens ook hebben, ik heb me juist ontzettend alleen gevoeld in die tijd.
Jaloers.. Meer afgunst, dat ik het evengoed de ander wel gun. Dat onze oudste nog steeds niet lekker in zijn vel zit, geen vriendjes heeft. Vrijwel geen speelafspraakjes. Ik zou willen dat ik niet zo vaak gesprekken op school moet voeren. En dat hij niet zo perfectionistisch is faalangstig is. Ik zou willen dat ie gewoon onbezorgd door het leven zou gaan.
Owww zoiets doet pijn aan een moederhart. Ik hoop heel erg voor jullie dat je zoontje vriendjes krijgt en minder zorgen in dat lieve koppetje gaat hebben
Na mijn eerste ben ik open tegen bekenden over mijn kraamtijd en het eerste jaar. Ik heb een pnd gehad en huilbaby. Natuurlijk vertel ik niet alles, sommige dingen die ik dacht door die combinatie. Maar ik vertel wel dat ik de eerste 3 maanden echt verschrikkelijk vind(vond) en het eerste jaar best heftig. Maar sommige mensen willen het niet horen! "Gaat het goed?" Is al een gesloten vraag, men wil horen dat het goed gaat. Als ik aangaf dat het een huilbaby was "ja, maar hij is zo lief/schattig/knap of huilt nu toch niet?" Ook onthouden we liever niet alles Ik sprak een kennis over een wederzijdse kennis. Zij was jaloers, want het ging zo goed met haar en bij haar was wel alles 'perfect'. Tot ik vroeg of ze weleens heeft gevraagd hoe het ging en of wel zo perfect ging. Toen pas bedacht ze zich dat die vrouw al wel had verteld hoe zwaar zij het vond en waar ze tegen aan liep.
Ik vond die 1e maanden bijna traumatisch, eindelijk zwanger en dan valt het zo tegen, echt ik zweefde tijdens m'n zwangerschap op een roze wolk en ben daar keihard vanaf gelazerd. En iedereen die maar riep dat ik ervan moest genieten, afschuwelijk zeg, dit zul je dus nooit uit mijn mond horen tegen een nieuwbakken ouder. Maar dit is wel een van de redenen dat ik geen tweede meer wil; niet dat ik helemaal niet meer wil, maar ik durf niet meer. En weer door die molen heen, zwanger raken gaat hier niet vanzelf en moet er zelfs voor de grens over. Ik word al moe bij de gedachte.
Ik ben wel eens 'jaloers' op mensen met kindjes die gewoon de nacht doorslapen en niet 6x wakker worden En op mensen met kindjes die goed eten.. Die v mij is zo kieskeurig, en nu mag ze ook nog eens een hoop niet vanwege Coeliakie (gluten-intolerantie), en wat ze wel mag vind ze 80% niet lekker van.. Is echt een strijd om te zoeken naar iets wat er goed in gaat..