Hoe ging het Esje? Ik snap dat 1 methode op het moment van 'moeilijkheden' goed werkt. Maar dan ook iedere keer kijken of je gevoel erbij klopt. Hier gaat het slapen nog steeds hetzelfde. Vaak erbij zitten en binnen 10 min slaapt ze. 's Nachts nog altijd wakker en krijsen, waarna ze bij ons in bed komt. Ik vind deze methode niet erg, maar wel erg vermoeiend. Emotioneel ben ik niks waard nu... Heb mijn slaap hard nodig. Maar het laten huilen, kan ik niet aan. Ook al denk ik dat het misschien wel zou kunnen helpen. Ik hoop maar dat dit vanzelf weer over gaat en dat we dl hebben kunnen geven wat ze (echt) nodig heeft/had.
Nou ik wist niet wat ik mee maakte. Met 2 telken huilen was het stil. Net heel even een zacht huilte maar ook 2 tellen. Ze was dan ook wel kapot vd efteling. Maar goed ze had in de auto nog wel een half uurtje geslapen om half 6 dus was bang dat ze toch weer even bijgetankt was. Ze heeft nu wel al 2 dagen geen middagslaapje meer gehad. Zou dat uit kunne maken? Ik ben zelf ook doodmoe, ons zoontje van 3 maanden vergt ook de nodige tijd en aandacht en wil in de avind niet slapen dus ik heb het dubbelop. Ik hoop ook voor je dat het bij jullie snel wat gemakkelijker gaat.
Dat 'erbij blijven' vind ik ook een grijs gebied. Mijn broer en zijn vrouw hebben zo veroorzaakt dat hun zoon alleen maar kan slapen als een van hen erbij blijft. En hij is 9...
Hier ben ik dan ook altijd bang voor. Ik heb namelijk ook gelezen dat ieder mens in de nacht wakker wordt maar geleerd heeft om zelf weer terug jn slaap te vallen. En dat je wanneer je altijd bij je kindje blijft hij dan niet meer zelf terug in slaap kan vallen.
en ik ken veel verhalen waar ouders er bij bleven totdat hun kindje zelf aangaf alleen te kunnen slapen. En dit is eerder dan 9jr Ik denk dat als je er een strijd van maakt, (dus jij wilt niet, kind wel, je laat kind huilen, probeert kind om te kopen of noem maar op wat) dat er dan een winnaar en verliezer is. Maak je er geen strijd van, maar zie je samenslapen en/of niet alleen in slaap kunnen vallen als een natuurlijk iets (wat het ook is ) zal het ook vanzelf anders worden.
O, vandaar dat het kind van mijn vriendin nog iedere nacht bij haar in bed kruipt. En hij is 9. Zulke dingen worden niet altijd maar 'vanzelf' anders, niet ieder kind is hetzelfde. Ik vind gewoon dat je een risico neemt als je besluit altijd bij je kind aan het bed te blijven zitten of het in bed te nemen als het niet alleen wil/kan slapen. En niet iedere ouder zit erop te wachten om jarenlang zo te moeten leven, hoe lief het kind ook mag zijn. Ik ben stapel op mijn dochter, maar ben ook erg gehecht aan een beetje 'vrije tijd'. Uitzonderingen nagelaten natuurlijk, ben ook niet van steen. ( denk aan ziekte, angst etc)
Ik spreek nu over een paar dagen onrust ja, maar met een heleboel maanden lange onrust achter de rug. Ik heb het steeds op dezelfde manier aangepakt. Kijken wat werkt en niet een of andere methode volgen. Dat heb ik wel geprobeerd hoor en het ging daardoor alleen maar slechter. Het besef dat het steeds weer zoeken is wat werkt, een kind veranderd en meebuigen de meest natuurlijke manier is om er mee om te gaan bracht hier rust. Oh en ja, sommige fases lijken eeuwig te duren, maar ze gaan echt voorbij. Investeer in 'het volhouden' ipv 'het oplossen'. Het gouden ei bestaat niet. Zoeken? Ja. Lastig? Soms. Maar dat is een methode volgen zeer zeker ook. Oh en die verhalen van dat een kind van 9 nog niet alleen kan slapen. Misschien vinden die mensen dat wel prima en hebben ze nooit hun best gedaan om de situatie om te buigen. Wij hebben onze altijd-in-de-armen-slapende baby langzaam en zonder huilen laten wennen aan zijn bedje. Zonder huilen en met nabijheid. We merkten vanzelf dat hij zich veilig genoeg voelde om stappen richting zijn eigen bed te maken.
Ja, zo werkt het ook hoor. Een kind heeft ook gevoel, heeft ook een wisselende stemming. Net als een volwassene, voelt een kind zich ook steeds weer anders. De kunst (ik vind het een kunst) is om die stemming aan te voelen en daar je aanpak op af te stemmen. De voorspelbaarheid en duidelijkheid kun je ik toepassen zonder elke dag precies dezelfde stappen te ondernemen. Je kunt aangeven dat het in bed slapen een vast gegeven is bij inslapen, dat is dan het uitgangspunt.
Het een sluit het ander niet uit. Soms kan iets gedragspatronen zijn, soms het verwerken van onrust. Soms heeft mijn peuter geen zin om naar bed te gaan omdat ze het allemaal te gezellig vindt en huilt/schreeuwt ze uit woede. Daar geef ik niet aan toe. Dan leg ik haar (terug) in bed, geef een kus, knuffel en zeg dat het slaaptijd is en ga weer weg. Maar bijvoorbeeld de nacht na haar verjaardag, werd ze steeds huilend wakker, overprikkeld van de drukke dag. Toen heb ik haar mee naar ons bed genomen en samen met haar gelegen. Na een half uur merkte ik dat ze ging woelen en draaien/actiever werd. Gevraagd of ze weer terug wilde naar haar eigen bed, en ja, dat wilde ze graag. Niet elke situatie is hetzelfde. Ik ken mijn dochter en weet wanneer ze wat nodig heeft. De ene keer grenzen, de andere keer troost. En veiligheid ervaart ze thuis altijd, daar durf ik mijn hand voor in het vuur te steken.
Mooi gezegd Roos. Ik denk als je dit kunt zeggen je een hele sterke band met je kind hebt. Jij handelt vanuit je gevoel zo te lezen. Dàt is nu precies wat ik met al mijn teksten bedoel.