Ik heb pas sinds oktober mijn diagnose en ben er nog steeds niet volledig aan gewend dat ik nu een andere diagnose heb ( voorheen borderline/ADHD ) . Of de score nu hoger zou uitvallen weet ik niet , want ik zal altijd problemen blijven ondervinden in de interactie en communicatie met andere mensen, sensorische overgevoeligheid en mijn trage verwerkingssnelheid. Ik volg nu psycho-educatie om meer inzicht te krijgen in wat het betekend om autisme te hebben. Om die reden wil ik volgend jaar ook de HAVO gaan doen en daarna een vervolgopleiding, hopelijk vind ik daarna een baan die wel bij mij past want dat was ook altijd een ramp ivm de bovengenoemde problemen.
grappig dat je dat zegt want het is precies tijdens de diagnose! Heb wel veel therapie gehad al maar niet gericht op autisme. Ze gaan nu testen "hoe erg het is" en dan krijg ik er gerichte therapie op. Iemand van het volgende een idee. Wat heel vreemd is...heb veel meegemaakt de laatste drie jaar en het lijkt wel alsof mijn autisme wel 10 keer erger is geworden! Kan zoiets? Nou ja,blijkbaar dus wel maar ik vind het heel raar. Linda,ik heb ook diagnose borderline gehad! En ik heb altijd geweten dat het dat niet was maar werd niet geloofd Ik heb trouwens toen ik de diagnose autisme kreeg meteen gevoeld dat het dit was. Toen ik opgenomen was,was er nl een jongen en die was/ is precies zoals mij en toen wist ik het.
Het is waarschijnlijk niet zo dat je autisme 10 keer erger is geworden, maar dat je er 10 keer meer last van hebt. Ik herken dat wel bij onze zoon, die is dus heel zwaar autistisch. Als er een grote verandering is geweest ( recent voorbeeld een nieuwe keuken en badkamer), duurt het bij hem zo'n 2 maanden voordat we ons oude ventje terug hebben. Zulke dingen geven hem zoveel stress dat hij daar paniekerig, onzeker, driftig, etc van wordt. Hij laat dan ook meer stereotiep gedrag zien, zoals bijv op zijn hand bijten, niet in de auto willen als niet helemaal duidelijk is wat er gaat gebeuren, etc. Als je dus behoorlijk veel veranderingen meemaakt in een relatief korte tijd, is het ook bij minder zware gevallen (ik heb zelf ook wel kenmerken, dus herken het hier ook) niet zo gek dat je autisme je blokkeert (zo ervaar ik het bij mijzelf, ik mis dus de autismekenmerken in de sociale interactie, maar heb wel problemen met de prikkelverwerking en onverwachte veranderingen enzo). Ik verwacht hier dus ook een moeilijke kraamtijd, aangezien een baby natuurlijk een megaverandering is voor onze zoon....
Precies Klaproos, je autisme blijft hetzelfde, maar je hebt er meer last van. Is nu hier ook het geval bij vriend. Aantal sterfgevallen, een miskraam, deze zwangerschap, ernstig zieken in de familie enz en hij is eruit geklapt. Heeft puur te maken van de manier van informatieverwerking. Zie het als een pijpleiding die verstopt raakt en waar nauwelijks nog iets doorheen kan. Hij krijgt nu intensieve therapie tot de pijpleiding ontstopt is en hij nieuwe informatie (gebeurtenissen) wel weer "normaal" kan verwerken, zonder dat er problemen van komen.
Dank jullie wel voor de geruststelling moet zeggen dat ik eerst ook antidepressiva had die goed werkte maar na al die ellende werkt het ook niet goed meer dus kan zijn dat het daardoor lijkt alsof mijn klachten erger zijn geworden. Veel paniek,boosheid,met mn handen draaien en bewegen etc jullie weten wel wat een autist zoal doet.
Als je bepaalde angsten hebt (typisch kenmerk van autisme) dan lijkt me dat dit in periodes van stress wel erger kan worden. Dat heb ik tenminste wel. Maar dat wil nog niet zeggen dat mijn ASS erger wordt. Ik weet natuurlijk niet of je angsten hebt en of je het daar dus over had.
Hier herken ik dat ook hoor. Vriend heeft ineens veel last ervan sinds zijn burn-out. Nu valt het ook gewoon extra op denk ik. Ik heb zelf meer last sinds mijn diagnose. Het is alleen zo dat alle dingen mij nu veel meer opvallen. Wel accepteer ik nu meer, ik ga niet meer proberen om super sociaal te doen op onbekende of drukke plekken. Eerder deed ik dat wel want dat hoorde immers zo. Nu heb ik zoiets van ze accepteren mij maar zo of anders niet. Maar doordat ik dat accepteer is het ook definitief, ik KAN dat dus gewoon niet ipv ach ooit leer ik het vast. Dat die dingen op zijn plek vallen is enerzijds rustgevend want het is nu gewoon duidelijk en anderzijds ineens veel meer een beperking voor mijn gevoel omdat dat nu duidelijk is dat het bij mij hoort en dus ook niet veel beter gaat worden. Lastig uitleggen...
Je hoort inderdaad vaak dat vrouwen eerst de diagnose borderline hadden en daarna ASS. Het gedrag is veelal hetzelfde alleen is de oorzaak anders. Autisme versus borderline
Heel herkenbaar. Heb het gevoel dat ik sinds de diagnose autistischer ben. Moet er bij vermelden dat ik momenteel veel stress heb . Als ik mijn moeder moet geloven gedraag ik me niet anders dan anders. ha ha ha
Ja, daar werd ik ook van 'beschuldigd' door mijn omgeving na de diagnose, al heb ik zelf dat gevoel nooit gehad. Ik werd echt niet ineens autistischer hoor, ik ging er gewoon minder krampachtig mee om: eindelijk eens mezelf kunnen zijn, niet altijd dat nep-sociale masker op.
Wauw.. Dank je! Mijn zusje heeft een lichte vorm van borderline volgens de GGZ instelling, diagnose gekregen toen ze 18 was en er nog geen autisme bekend was in de familie. En het is net alsof het helemaal duidelijk wordt als ik dit lees. Ja ze heeft veel van mijn moeder met borderline, maar de oorzaak tot de acties verlopen bij haar gewoon anders en ze is haar hele leven al zo. Ik heb haar de link doorgestuurd.
Ik vond het ook erg bevrijdend en fijn om eindelijk mezelf te kunnen zijn zonder steeds een masker te hoeven dragen. Heb met meiden samengewerkt die borderline hebben en ik werd echt bloednerveus van hun grillig en sfeerbepalend gedrag. Ik ga niet beweren dat alle borderliners zo zijn , voordat daar misschien een misverstand over ontstaat maar de meiden die ik ken waren wel zo. Ik kon me niet met ze identificeren en toen ik bevriend werd met een paar mannelijke collega`s die autisme hebben en ik gaandeweg erachter kwam dat ik tegen dezelfde problemen aanloop en in gedrag en denkwijze veel op hen lijk , ben ik mij gaan afvragen of mijn diagnose wel klopt. En blijkbaar is het bij mij erg duidelijk. Zelfs mijn moeder zei laatst nog dat toen zij mijn map doorlas die ik voor de Psycho-educatie heb gekregen , ze heeeeel veeel herkende en ze zo blij is dat ze eindelijk weten wat er met mij aan de hand is. Ze hebben zich nml jaren afgevraagd wat er nu met mij aan de hand is en geen enkele vorm van hulpverlening bij mij aansloeg.
O ja? Was je er bij? Om het even duidelijk voor je te maken en om verdere zinloze speculaties te ver komen. Persoon en ik hadden het over kinderen aangezien zij altijd al kinderen wilde en ik eigenlijk niet. Ik was zwanger en zij 'mocht' het niet. arts vertelde haar,door jouw beperking kun je beter geen kinderen krijgen. (Dus puur op HAAR situatie). Zo letterlijk zegt ze dat tegen mij. In mijn achterhoofd vond ik die uitspraak raar maar goed verder niet over na gedacht. Door TS haar vraag was ik benieuwd of dat dus situatie geboden was, of dat ze dat tegen iedereen zeggen. Duidelijk?
Of ik erbij was is niet relevant aangezien ik alleen herhaalde wat er in een eerder bericht stond. Namelijk dat jou is verteld dat iemand met de beperking die TS heeft beter niet aan kinderen kan beginnen , en dat een bekende van jou naast PDD-nos ook nog andere ' dingen ' heeft waardoor ze de opvoeding van een kind niet zou aankunnen. Het stond niet duidelijk in dat bericht (daarin stonden twee verschillende situaties ) dat het PUUR alleen betrekking had op jouw bekende, in dat geval zou deze hele discussie niet zijn onstaan daar ik niet oordeel over de situatie van iemand die ik niet ken . Nu blijkt dat de vork iets anders in de steel zit. Okè, prima! Dank voor de heldere uitleg!
Misschien een idee om haar het boek " niet ongevoelig ' van Henny Struik te laten lezen? Ik herkende me echt in heel veel dingen . Niet Ongevoelig - En hier een vragenlijst die specifiek is bedoeld voor vrouwen : Vragenlijst autisme bij vrouwen
Hahaha ik moet hier even smakelijk om lachen... Sinds ruim een jaar kreeg ik een vermoeden dat ik weleens autistisch kon zijn. M.n. op mijn werk kreeg ik steeds meer 'sociale klachten', toen er vervolgens in kort tijdsbestek heel veel dingen anders dan anders liepen, flipte ik enigszins.. en vervolgens kon ik dus niet 'transferen', d.w.z. informatie overbrengen van de ene persoon naar de andere. Ik heb mij uiteindelijk laten onderzoeken. Het was moeilijk vast te stellen bij mij, maar uiteindelijk heb ik dus ook de diagnose ASS. Binnenkort start ik op een psycho-educatiegroep, nadat ik EMDR krijg. Bij ons is het dus net even anders. Ik had uiteraard al autisme voordat ik m'n partner leerde kennen, maar dit uitte zich nog niet in die tijd. Ik had me best voor kunnen stellen dat partnerlief bij me was weggegaan om deze reden hoor!
Ondanks dat ik het soms best confronterend vind om te lezen als een vrouw van haar ASS partner gaat scheiden omdat ze er niet meer tegen kan, kan ik het me soms best wel voorstellen. Samenleven met iemand met autisme kan namelijk erg gecompliceerd en moeilijk zijn. Ik kan het me voorstellen dat niet iedereen dat volhoud. Mijn partner heeft trouwens ADD en ik moet toegeven dat ik daar soms best wel moeite mee heb.
Vind ik wel een tikkeltje apart! Want als ik de uitslagen van de GAF zo lees, kan dat bij mij dus per maand verschillen zo'n beetje!!!