Raglottie, wat een vreselijke situatie zaten jullie ook in Volgens mij is jouw sm inderdaad wel een exemplaar uit duizenden, maar dan in negatieve zin. Ik vind t knap dat je uiteindelijk zelf die onderkenning hebt gemaakt en er ook naar gehandeld hebt. Reckless: ik vind ook dat Elegance een heel groot deel heel goed verwoord heeft, bedankt ook daarvoor (had ik volgens mij nog niet gedaan). Wat ontzettend moeilijk he. Ja, inderdaad, ik handel nog het meest zoals jij op dit moment. Alleen is hier, zoals Elegance goed verwoordde (met de achtergrond ben ik het niet helemaal eens maar dat terzijde) hier is de emmer overgelopen door, laat ik heel duidelijk zeggen volgens MIJN gevoel, ons te kwetsen middels het overslaan van ons zoontje. Echt heel vervelend. Maar blijkbaar vonden zij dat nodig, om EEN reden. Ik probeer er boven te staan, maar het lukt niet erg...... en dat komt omdat het om mijn kind gaat, mijn alles.
Dat geintje met die brieven en die kapotte spiegel zou voor mij (na alle moeilijke strubbelingen tussen jullie) de druppel zijn en genoeg zijn om de deur dicht te smijten voor mezelf. Voor je man kun je het niet bepalen, dat snap ik. Het zijn zijn ouders en hij moet hier zelf een beslissing in maken. Wil niet zeggen dat hij dit moet tolereren. Ik zou aan jezelf denken en voor jezelf een keus maken. Laat je man zijn eigen beslissing nemen. Ik snap dat je hem wilt ondersteunen, maar dat mag andersom net zo. Hij kan en mag niet van jou verwachten dat je alles maar pikt, zeker niet na dat incident met de "dreig"brief. Zijn ouders moeten ook respect gaan opbrengen voor de moeder van hun kleinkinderen en kunnen ze dat niet, blijven ze maar weg. Ik heb een aantal jaar geleden een fikse ruzie met schoonmoeder gehad waarin ik voor van alles en nog wat werd uitgemaakt. Onze dochter was toen net geboren. Dat was voor mijn man genoeg aanleiding om zijn moeder te bellen en te vertellen dat ze niet meer welkom was bij ons. Na een aantal weken belde ze zelf op dat ze veel spijt had en het wilde goedmaken. En dat heeft ze ook gedaan. Nu gaat het heel goed tussen ons. Het kan dus goedkomen, maar dat vergt inzet van beide kanten.
Ik heb een tijd nagedacht en nagedacht over wat IK wil. En ik heb dat net aan mijn man verteld: ik wil dit jaar bij sfamilie de kerst overslaan, ik kan t niet opbrengen. Ze zijn echt mijn grens overgegaan. Na mijn besluit hielp het lezen van jouw berichtje wel Kolibrie, dank daarvoor. Mijn man vertelde dat hij vanochtend ook had nagedacht en neigde naar niet te gaan. Nu ik mijn besluit heb gemaakt, vertellen we volgende week ( er is nog een verjaardag tussendoor) dat we deze kerst overslaan. Wel heb ik mijn man toch alsnog verteld dat hij altijd mag gaan, als hij nog verandert van gedachten. En dat meen ik ook. Hij vindt t wel moeilijk, want het is tenslotte zijn familie.
Ik ben het helemaal met je eens hoor. Ik ken het ook. Hebben wij dezelfde schoonmoeder?? Het kost enorm veel energie. Iedere willekeurig mens in je leven had je allang dag gezegd. Maar een schoonmoeder, daar moet je wel iets meer je best voor doen he.... Al zit zelf daar een grens aan!
Jatobe, wat ontzettend knap dat je naar je eigen gevoel luistert..! Begrepe je man je? Geeft het al enige rust? Sterkte!
Knap van je Jatobe. Je hebt ook helemaal gelijk. Het zijn weliswaar zijn ouders, maar dat betekent niet dat ze daarom het recht hebben om jou als schoondochter te kwetsen. Net zo min als dat jouw man maar alles moet pikken "omdat het zijn ouders zijn". Uiteraard kun en mag je niet voor hem bepalen of hij wel/niet zijn ouders wil zien. Ik vind dat je het goed aangepakt heb door je eigen grens te stellen en jouw man vrij te laten in zijn keuze. Kerst moet een gezellige aangelegenheid zijn en geen verkrampt, verplicht gedoe. Veel sterkte meis!
Dank jullie wel. Mijn man begrijpt het absoluut, maar vind het aan de andere kant jammer, omdat het begrip van gezellig samenzijn dus niet meer bestaat (voorlopig) met zijn familie. En dat begrijp ik ook.
Ja dat begrijp ik helemaal jatobe. Dat is ook verdrietig. Net zoals het besef dat je ouders zo zijn en niet meer zoals het beeld wat je w.s. ooit had. Mijn man geeft ook altijd aan dat hij mijn kant begrijpt. Maar dat hij er we heel verdrietig van wordt. We hebben er ook echt wel eens ruzie door hoor. Dan hebben zijn ouders hem/ons weer in een lastig pakket gebracht, dan blijf ik bij mijn keuze en weet mijn man niet meer goed of hij nu voor zijn ouders moet kiezen of voor zijn eigen gevoel. Soms voel ik aan alles dat hij van mij wat verwacht. Als we het uitspreken komt dat ook naar voren, ruzieen en praten we wat en dan komt hij er voor zichzelf wel weer uit. Het is gewoon een heel lastig traject..
Nou dat is het zeker, merk ik nu al. Ik vroeg mijn man ook 'neem je het me kwalijk'? (want ik snap dondersgoed dat dit ook een klap voor hem is): hij zegt nee hoor en schud zijn hoofd. Maar zo'n manier dat ik denk: is dat nou een echte nee of........ Maar ik denk dat ik hem ook even de tijd moet gunnen, hij is niet zo van meteen vindt hij dit of dat, moet alles even laten bezinken. Dus die tijd probeer ik hem ook te geven nu. Ik had mijn moeder aan de telefoon eind van de middag en ik heb het haar verteld dat ik afzie van kerst met mijn s.ouders. Haar antwoord verraste mij, omdat ze eigenlijk nooit een mening heeft gegeven, alleen dat ze het erg moeilijk en lastig vond. Ze heeft trouwens wel aangegeven dat ze het kinderachtig vond van s.ouders dat ze mijn zoontje hebben overgeslagen. Maar ze vertelde me dat ze vond dat ik het nog lang had 'volgehouden' en dat zij waarschijnlijk de deur al veel eerder dicht had geslagen. En niet dat het me 'goed doet', maar ik vind het in zo'n onwezelijke, onzekere en moeilijke situatie merk ik toch echt wel fijn om bevestiging te krijgen dat mijn gevoel oke is, dat ik dit mag voelen en dat ik geen 'heks' ben dat ik dit zo voor mijzelf heb besloten.
Dank je. En ik vergeet niet dat jullie hier me ook met ALLE meningen en reacties hebben bijgestaan, dank daarvoor! En jij in het bijzonder Misa! Dank je wel, ik waardeer het zeker.
Graag gedaan. Ik weet hoe zwaar het kan zijn! Succes..! Hou je ons op de hoogte hoe het verder verloopt?
Inmiddels heeft mijn man 2,5 week voor de kerst een mail gestuurd naar zijn zus en naar zijn ouders. Ook naar zijn zus ivm dat daar de kerst gevierd zou worden, wel is het duidelijk dat de mail gericht is verder aan zijn ouders. Hij heeft uitgelegd wat zijn gevoel is en dat mijn s.ouders eigenlijk geen woord wisselen met ons zoontje en het gevoel dat ons zoontje dit ook gaat merken inmiddels, dat er spanningen hangen. Dit gunnen we hem niet. Daarbij heeft hij uitgelegd wat hoe de situatie voor ons voelt en dat het, met de sinterklaasontwikkelingen er ook nog bij, dat het voor hem even pas op de plaats is en even de spanningen niet meer wil en daarom ons voor kerst wilde 'afmelden'. De kerst hebben we gewoon thuis gevierd. We hebben hierop geen enkele reactie gekregen. Maar goed, daar had hij ook niet om gevraagd, dat is natuurlijk zo. Het was een net mailtje en gericht op zijn gevoel. Ondertekend met onze beide namen. We hebben ook geen nieuwjaarswensen ontvangen, hij heeft ze zelf ook niet verstuurd. Het is dus helemaal stil gebleven. Nu hebben wij een groepsapp met mijn s.zus erin, mijn man, ikzelf en haar nieuwe vriend (ze heeft een nieuwe vriend sinds tien maanden). Mijn man kreeg vanmorgen uit het niets een app met: je heb duidelijk gemaakt dat je niets meer te maken wil hebben met mij, maar ik wil je laten weten dat ** deze zomer een broertje of zusje krijgt. Het is dus niet geschreven op de groepsapp, ik word er totaal buiten gelaten, het is puur aan mijn man gericht. Aangezien de ex van mijn s.zus 'het ook gedaan heeft' (zijn uit elkaar, nu is dus zwanger van de nieuwe vriend, met ex heeft ze een zoontje van 2), ze kijken totaal niet naar hun eigen aandeel, ben ik er bang voor dat IK nu degene ben die vanuit hun kant alle 'schuld' naar zich toegeschoven krijgt. Terwijl mijn man zelf die mail geschreven heeft notabene en vanuit zijn eigen gevoel. Ik vond t heel gemeen en hoe langer ik er over nadenk, hoe bozer ik ervan word dat ze zegt hij had aangegeven geen contact meer met haar te willen. Ik vind t echt een steek onder water. Hij heeft dat zeker weten niet geschreven, is ook geen twijfel over. Een soort dolksteek en dat 'ik ben zwanger'. Ik schrijf t hier allemaal maar neer, want ik voel dat ik echt even ergens mijn frustratie kwijt moet....
Ten eerste super knap van je man dat hij die mail heeft opgesteld! Dit is nu een moeilijke situatie. Hoe ver wil je man hier in gaan? Niet reageren en riskeren dat het contact dus volledig wordt verbroken of toch weer proberen een band op te bouwen? Het is misschien een idee dat hij contact met haar opneemt en duidelijk uitlegt dat hij die mail vanuit zijn gevoel had getypt, dat hij hier niet mee bedoelde dat hij geen contact meer wilde maar alleen even een pas op de plaats wilde maken en dat de kinderen hier al helemaal buiten staan.
Alleen gefeliciteerd terug en leuk meer niet er van maken echt niet. Anders begint het weer van voor af aan.
Ik snap jouw gevoel, maar je kunt simpelweg niet verwachten dat opa en oma dezelfde relatie hebben met een kleinkind die ze vrijwel nooit zien (mede omdat zij en de ouders van het daarvoor kiezen) en het kleinkind dat ze wekelijks zien en er nauw contact mee hebben. En ze zullen heus vaker kadootjes kopen voor hun andere kleinzoon, dat doe je wel spontaan als je een kind zo vaak ziet.
Ja maar weet je wat het is? Hij wil dat wel doen hoor, maar zij weet echt wel dat die mail niet aan haar gericht was, maar aan haar ouders, dat is duidelijk te lezen. Ik vond t echt een gemene opmerking. Een actie om een reactie. Daar ben ik heel eerlijk in. Mijn man vond hetzelfde, want hij sloeg ongeveer steil achterover toen hij het las. We vinden het ook moeilijk om te reageren om de zwangerschap. Ik ben verder niet benaderd, ik zal mij denk ik om ieders bestwil er maar buiten houden. Hij zal zeker een felicitatie sturen. Maar s.zus leunt ontzettend op zijn ouders, die zorgen eigenlijk heel vaak voor haar zoontje. Ook gaat hij ieder weekend naar zijn vader toe. Zoonlief schijnt volgens haarzelf niet de makkelijkste te zijn. We waren wel 'bang' dat dit eraan zat te komen. Bij haar ex is een kind-idee eigenlijk een beetje 'opgedrongen en nu is het dus over en is het een schema op schema om alles rond te krijgen (er is ook nog een bezoekregeling ivm een huisdier met een andere ex). En nu dus nog een kind met een man die ze nog geen jaar kent. Maar het zijn mijn zaken niet, ik weet t. Maak me daar gewoon zorgen over, maar ik ga proberen dat los te laten. Ik ben er echt van overtuigd dat het mailtje duidelijk was. Voor mijn gevoel is het een actie om een reactie en ik vind t erg flauw. Haar broer heeft haar nooit wat misdaan en het was echt een supernet mailtje, er is volgens mij echt geen twijfel dat de inhoud ervan is gericht aan zijn ouders. Die zijn ook bij naam genoemd, zij niet.