Bij ons in de omgeving snapt ook 90% het niet goed, en de 'vreemde' opmerkingen hoor ik vaak genoeg. Het troost me ook enorm dat ik hier meiden vind die het meteen begrijpen. En wat mij helpt hier in ons dagelijks leven is om dan maar te denken bij zo'n opmerking: Gelukkig voor hun dat ze niet weten hoe zwaar het is. Pure onwetendheid. En dit helpt me goed om ermee om te gaan
En toch vind ik het raar om te lezen dat er zo weinig begrip voor is. Mensen denken maar dat het vanzelfsprekend is om kinderen te krijgen. Ik zou er eerlijk gezegd niet van gediend zijn als ik geen begripvolle reactie zou krijgen. Maar gelukkig vind ik die helemaal niet in mijn omgeving. Iedereen leeft zo lief mee
Nou ik lieg als ik blij ben als iemand verteld dat ze zwanger is. Dan ga ik heel nep blij doen. En ik denk dat Winnietje inderdaad niet zoveel empathisch vermogen heeft. En ik vind best dat je een mening of visie mag hebben. Maar ik vind deze echt niks toevoegen. Ik vind dat iedereen rekening moet houden met elkaar. En niet dat zwangere in eens semi blij gaan doen maar ook rekening houden voor diegene die het moeilijk kunnen worden, zo kunnen diegene die in de medische molen ook weer oprecht reageren en worden ze niet ineens overvallen. Zo houd je het in balans
Ja daar ga ik ook voor! Met de insteek: Ik hou rekening met jou en jij met met mij! En dan komen we er samen heel sterk uit
Jullie zijn echt stuk voor stuk geweldige kanjers. Ik heb echt diep respect voor jullie. Maar bestaat er een manier om het nieuws verzachtend te brengen? (Een oprechte vraag)
dankje Matonneke! Denk niet dat er een manier bestaat. Maar ik kan je vertellen wat mij heeft geholpen (en dan heb ik het wel over vriendinnen die me heel dichtbij staan en familie). Ze hebben met het altijd een soort van aangekondigd, zo van, he panda, wij willen graag weer een tweede. op die manier, kwam het niet helemaal onverwachts . Dat scheelde wel. Mijn vriendinnetje en een familielid, staan me zo dichtbij, dat we wel meer deelde dan dat. Ze leven enorm mee met ons traject, en werden daarom ook open over hun traject. Ze raakte beidde in de 2de ronde zwanger, maar ik weet ook dat ze beidde teleurgesteld waren toen het de eerste ronde niet gelukt was en ze vertelde het me eigenlijk zo goed als direct. Wist bij beidde heel vroeg al dat het gelukt was (de dag van, en de dag na de positieve test). Dat gaf mij de kans, om er even aan te wennen.. maar ook om ze te steunen.. vriendinntje kreeg na 6 weken bloedverlies, en dat was een hele spannende tijd. Doordat ik het al wist.. kon ze er ook veel met me over praten. Deed en haar en mij goed . Ja en verder.. ruimte geven voor tranen.. maar ook voor jou blijdschap. Belangrijk voor mij is, van beidde een beetje! Ik heb weleens, compleet in tranen, al snikkend geroepen " oh ik ben zo blij dat je zwanger bent " haha, daarvan moesten we zo hard lachen, dat de tranen ook snel weer opgedroogd waren . MIsschien vooraf met je schoonzusje over praten? Mij hebben ze gevraagd ook, kunnen we je het makkelijker maken, en op deze manier werkte het . Zij blij, ik blij
Daar kan ik mij helemaal in vinden. Dan werkt het voor beide kanten. Het is bij ons nu zo dat wij er niet bewust mee bezig zijn geweest dus ook geen vooraankondiging kunnen doen. Voor ons was de positieve test echt een schok. En ik denk voor veel mensen straks ook. Dit is kindje nummer vijf. En veel verklaarden ons bij nr vier al voor gek. Nu zit ik er zelf niet op te wachten om het te delen en hou ik het liever ons geheim. Maar inmiddels meer stellen om ons heen waarvan ik denk lukt het wel bij hun? Of dat de oudste al vier is en ze altijd hebben geroepen we willen snel een tweede. Ik wil mensen niet voor het hoofd stoten. Maar iemand ontwijken of pas als allerlaatste vertellen daarom doe ik ook niet. Het is van twee kanten moeilijk, maar ik ben me er erg van bewust dat ik niet degene ben die het moeilijk heeft.
Matonneke, ik denk dat het juist voor jou ook moeilijk is. En je moet het zeker niet vertellen wanneer je er nog niet aan toe bent. Ook rekening houden met jezelf. Zolang je andere niet negeert is het prima. Op jou tempo, en open zijn. (zo durfde het een kennis van ons Niet aan ons te vertellen en had ze iedereen de opdracht te geven er niet over te praten wanneer wij in de buurt waren, we kwamen er toen met 18 weken pas achter toen iemand zich versprak.. Dat was wel even een pijnlijk moment ) En het is in zo een situatie voor beidde kanten moeilijk, maar als jij het niet weet van andere, ook gewoon geen rekening mee houden. Open zijn moet van 2 kanten komen! Vind ik
Dan wil iemand je ontzien maar hebben ze niet door dat het op die manier even extra pijnlijk kan zijn. Hopelijk kunnen wij het nog een maand uitstellen en hebben jullie dan allemaal jullie familie al verteld dat het raak is. Ik blijf er voor duimen. Het enige effectiefs wat ik kan doen is plassen voor mvm. Mijn derde volledige keer (bij de eerste twee kon dat nog niet)