Mijn jongste heeft ook breath holding spells, tot nu toe alleen met huilen (driftbuien heb ik nog niet meegemaakt met haar), maar de huisarts heeft helemaal niet zo'n advies gegeven. Zou dat ook absoluut niet kunnen!
Dat van de kraan heb ik vaker gehoord. Gelukkig is dat hier niet nodig geweest. Je zou de moeder kunnen aanspreken als je haar ziet en zeggen dat het wel erg koud is om zonder jas buiten te staan. En desnoods geef je de tip om haar dochtertje haar gezicht met koud water even te wassen. Zodat t buiten staan niet nodig is. Maar ik zou er geen melding van doen, eerst maar op de moeder afstappen en praten.
Als er verder niks loos is in het gezin zou ik geen melding doen. Zelf zou ik mijn kind absoluut niet in de kou buiten zetten en al helemaal niet zonder jas. Daar zou je misschien even over kunnen praten met de buurvrouw, maar verder zou ik er niks mee doen. En over dat water, als mijn kind blauw aanloopt omdat 'ie geen adem haalt dan liever een straaltje water dan erger.
Mijn peuter heeft ook zulke extreme driftbuien. Wij moeten haar dan ook echt apart zetten en alleen laten. En tien minuten is niks hier, minimaal drie kwartier duurt t op volle kracht, soms twee uur. Ik zou haar niet zonder jas in dr vrieskou buiten zetten. En we controleren regelmatig of ze veilig.is. Maar ik laat haar dus wel schreeuwen. Sterker nog, ik kan niet anders ( kon ik maar..) (Geloof me we hebben alles al geprobeerd en overal advies gehaald en opgevolgd) want ze is compleet onbereikbaar tijdens zo n bui. Alle reactie of aanraking maakt t alleen maar erger. Niks werkt, negeren werkt t snelste en is voor haar daarom ook t beste. Ik hoop toch dat de buren niet meteen melding willen gaan maken of er van alles van gaan denken.. Sommigen willen wel erg snel gaan melden zeg!
Herkenbaar hoor. Mijn dochtertje van bijna 5 heeft er ook een handje van. "gelukkig" niet alleen thuis (want dan ligt het misschien aan mij ) nee, ook op school heeft ze er een handje van gehad. En dan géén 3 kwartier, maar VIER uur liggen krijsen en huilen op de grond. Bij de 3e keer was de juf het zat (vind ik niet zo gek ) en zijn ze met stickers gaan werken, sindsdien ging het op school goed.
Bij eenmalig iets had ik er niets over willen zeggen. Vorig jaar zomer hoorde ik dat ze haar kindje moeilijk aan kan. tuinen grenzen aan elkaar. en al zittend in de tuin hoor je we eens wat. Haar oudste is heel makkelijk en relaxed. Dat ze dit vaker doet , daar maak ik mij zorgen over, en dat ze allebei zo hysterisch zijn. Zowel mama als kind, het lijkt wel onmacht. dAt ze niet weet wat ze nog moet doen Ik ga wel voorzichtig iets zeggen. Idd meer van geen jas aan.
Als moeder ook hysterisch is vind ik het wel zorgelijk. Al zou ik er nog niet gelijk allerlei instantie bij slepen. Het buiten zetten vind ik geen topactie, op zijn zachts gezegd Maar ik vind het ook niet gelijk heel wereldschokkend, om heel eerlijk te zijn. Wij hebben onze zoon ook wel eens even ergens geparkeerd omdat er werkelijk geen land mee te bezeilen was in zo'n driftbui. Hij kon ook helemaal onbereikbaar worden. Ik zou hem niet buiten zetten. Sterker nog: als hij in de tuin zo'n 'aanval' kreeg, zette ik hem binnen. Het is voor ons al vervelend genoeg. De rest van de buurt hoeft daar niet van mee te genieten vind ik. Maar als ik kijk hoe ontzettend warm onze zoon raakt als hij zo'n bui heeft, ben ik geen seconde bang dat het meisje er onderkoeld van raakt ofzo. Ik vind het meer voor haar gevoel van veiligheid / thuishoren niet verstandig om haar buiten neer te zetten. Maar misschien heeft moeder er wel andere redenen voor. Bijvoorbeeld omdat er binnen geen veilige plek is om haar te laten. Of omdat het voor het andere kindje in het gezin een te grote belasting is om dat steeds te moeten zien en horen. Je weet pas waarom moeder dit zo doet, als je het met haar bespreekt. Als moeder zelf ook hysterisch wordt, is het waarschijnlijk onmacht en dan hoop ik dat het helpt als ze haar hart kan luchten en misschien ergens advies kan krijgen. Als je zelf geen ervaring hebt met kinderen met zulke driftbuien, zou ik wel oppassen met advies geven. De meest voor de hand liggende dingen heb je als ouder vaak al zelf geprobeerd. Maar de aanpak van een kind dat 'gewoon boos' is of een hysterische driftbui heeft en onbereikbaar is, is gewoon totaal anders. Dingen als "even knuffelen, gevoel bevestigen en uitleggen" werken dan totaal niet. En om eerlijk te zijn werd ik ook erg kriebelig van mensen die met dat soort adviezen kwamen.
Het is zeker niet mijn manier van opvoeden, en zal mijn kinderen nooit buiten in de kou kunnen laten " afkoelen " Maar ik zou zeker eerst met de buren praten, het lijkt de laatste tijd wel een trend om meteen te gaan melden bij bjz/amk. Wij hebben een dochter met gedragsproblemen/hersenbeschadiging door ziekte en langdurige beademing/hartstilstand. En een enorm driftige peuter, die midden in een peuterpubertijd zit. Hier zijn soms driftbuien aan de gang door 2 kinderen tegelijk, die makkelijk ook nog uren kunnen duren. Wij hebben dan wel hulp voor onze oudste dochter, maar je komt er gewoon niet doorheen. Op de gang/kamer zetten heeft dan weinig zin, dus laten we haar maar een beetje " uitrazen " Bij haar komt het voornamelijk voort uit trauma/frustratie. Maar ik kan me wel indenken dat de buren er soms echt letterlijk gek van worden. Vooral als ons 3-jarig bengeltje dan ook nog even mee gaat doen. Ik zal het echt vreselijk vinden als mijn buren dan zonder mij even aan te spreken, een melding gaan maken ! Tuurlijk, ik zet mijn kinderen niet buiten..ik mishandel ze niet, maar onze buren weten niet wat zich hier binnenshuis op dat moment afspeelt, en horen dan alleen maar 2 krijsende kinderen Dus nee, een kind hoort niet buiten te staan in de kou. Maar vind niet dat je er een melding van moet maken voordat je met moeder in gesprek bent gegaan. Misschien was de driftbui al zolang bezig dat moeder zich geen raad meer wist, want een peuter kan soms echt tot het uiterste gaan. En dan denk ik, hoe hard het misschien ook klinkt...dat buiten zetten nog altijd beter is dan dat moeder de controle verloor en ze het kind had geslaan.
Zonder jas vind ik wel kwalijk ja. Zou eens proberen een gesprek aan te knopen, maar lees nu dat je dat al van plan bent..
Mijn buren doen dit ook wel eens. Ze hebben behoorlijk pittige kinderen. Ik heb het alleen nog nooit meegemaakt dat het gebeurt als het heel koud is of dat het heel lang duurt. Ik heb er dus nooit wat van gezegd. In het begin hield ik het wel in de gaten maar nu vind ik het eerder irritant omdat het ook wel eens om 7:00 in de ochtend gebeurt. In het weekend. En bedankt! 😏
Foto's maken, eventueel filmpje en melding doen. Arm meiske. Overigens alleen nadat je met de ouders hebt gesproken en dit niet helpt.
Ik denk dat je er vanuit moet gaan dat dit een laatste redmiddel is, omdat het zo extreem is. Mijn moeder deed dat vroeger bij mijn broertje ook, maar had dan echt alles al geprobeerd zonder effect. Buiten zetten was dan het enige dat hielp. Jij ziet alleen dat laatste stuk en weet niet wat er misschien al aan vooraf is gegaan.
Ik had na 5 minuten al aan de deur gestaan bij ze. Met deze kou wil je zelf nog geen minuut buiten staan laat staan 10 minuten. Jammer dat er niet meteen in gegrepen is door anderen. Ik kan trouwens best begrijpen dat je kind even een time out jodig heeft. Maar niet op deze manier.
Ik vind melding maken wel erg ver gaan. Ja moeder zal met tijd en wijlen de onma ht voelen en dat zal waarschijnlijk de reden zijn van het buiten zetten icm hysterisch zijn. Ik heb het zelf ook wel een keer meegemaakt. Even stukje uitleg. Ik zit voor mijn gevoel bijna tegen een burnout aan, enorm hoge werkdruk en op al mijn vrije dagen is mijn man aan het werk en ben ik dus alleen met de kids. Ik probeer me relaxter te gaan voelen en ben zoekend naar een oplossing. Heb bloed laten prikken om te kijken of daar nog een verdere oorzaak kan liggen. Blijk B11 te kort maar goed, alles bij elkaar maakt me moe en futloos. Als dochter dan een vervelende dag heeft en steeds aan het huilen, piepen en zeuren is en ik moet dan een keer nee zeggen dan wordt ze hysterisch. Op zo'n moment weet ik niet goed wat ik moet, van lief zijn en troosten tot apart zetten etc niks helpt. Ik heb ook wel eens hysterisch 20x achter elkaar geroepen: hou op hou op hou op. Je voelt je als moeder waardeloos, want he hoe kon ik me zo gek laten maken door mijn allerliefste en allerleukste meisje, we zijn dol op elkaar. Als dan het amk zou komen nou dan weet ik het helemaal niet meer. In de tuin zetten zorgt misschien juist even voor rust. Het liefst zou moeders misschien even RUST willen, een helpende hand helpt veel beter dan een amk melding! Zo'n kind is echt niet beter af als het uit huis geplaatst wordt. dont ever touch my children! Want ondanks dat ik af en toe heel boos en verdrietig kan worden, NIEMAND kan beter voor mijn kinderen zorgen dan mijn man en ik!
Ach wat sneu. Het is ook niet mijn manier. En 10 min zonder jas buiten vind ik ook niet oke. Maar je zegt dat het lijkt alsof ze de jongste niet aan kan. Ik heb ook wel eens tegen mijn kinderen geschreeuwd het afgelopen jaar. Nee ik kon het niet meer aan en had/heb een burn out. Ik mag toch hopen dat de buren geen melding maken. Misschien kun je eens beginnen met een keertje zeggen: goh, jullie jongste is wel een pittige meid of niet? En dan zo langzaam die kant op praten. En misschien op aan sturen dat ze er missch mee moet uitkijken, dat andere mensen niet het hele verhaal kennen en misschien wel eens een melding zouden kunnen maken. Dat je dat niet moet willen. Gewoon eens rustig proberen te kijken wat daaruit komt en of ze te toelaat in dat gesprek. Al lijkt me dat heel moeilijk hoor...!! Wij waren laatste getuige van zoiets soortgelijks. We waren op bezoek en deze mensen hebben ook een jongste die nogal door kan drammen. Al vind ik het nog wel meevallen en denk dat iets meer echt praten en luisteren naar de kinderen al veel zou helpen. Ze straffen wel vaker hard (half uur gillen, savonds in bed als baby van rond een jaar een uur huilen want ja ze probeert uit.......) Dit keer gebeurde er ook vrij weinig naar mijn beleving. En vader had zijn geduld al op en bracht haar zo op sokken naar buiten. En ja het was flink koud. Moeder is normaal de meest harde maar zei ook dat dat misschien niet nodig was op de sokken.... Zijn antwoord was dat in de gang nu niet kon, want boven lag er eentje te slapen (van ons). Gelukkig duurde dit nog geen twee minuten en wisselenden man en ik onze blikken met elkaar. Ik wist niet wat ik ermee moest doen en was echt overrompeld. Maar dit leek echt een uitzondering en ja, opvoeden is niet makkelijk. Iedereen mag 'fouten' maken.
@tweedeopkomst: heel herkenbaar.. Om je vervolgens heel schuldig en een verschrikkelijke moeder te voelen he..