Ik hoor en lees vaak van mensen die bijvoorbeeld een depressie of burnout hebben gehad dat ze beter op zichzelf passen sinds die tijd. Dat ze signalen nu beter oppikken. Ook mensen die bijvoorbeeld kanker of een andere vreselijke ziekte hebben, of hebben gehad zeggen dingen te hebben geleerd of van bepaalde dingen meer te zijn gaan genieten bijvoorbeeld. Nou vraag ik me af wat jullie precies anders zijn gaan doen, en wat jullie anders zijn gaan zien. Lijkt me inspirerend en goed om te weten. Hebben jullie wijze levenslessen voor anderen?
Ik ben zelf niet ziek geweest, maar mn moeder wel (darmkanker). Ik heb er sowieso van geleerd omvan elke dag te genieten. Verder geleerd om naar je eigen lichaam en gevoel te luisteren. Mijn moeder liep al erg lang met klachten. Het werd bij de huisarts en ziekenhuis overal een beetje weggewuifd. Zelfs bij de endoscopie toenmijn moeder aangaf dat ze het gevoerl had dat ze ergens tegenaan zaten werd het genegeerd. Totdat ze een tijd later bloedend op de wc zat... Nu zit zij en ik er meteen bovenop als we het idee/gevoel hebben dat iets niet goed is. Ook hebben we als gezin geleerd wie onze echte vrienden zijn.
Hier een kankerpatient. Wij hadden veel idealen en plannen de komen de 5 jaar. (Sparen voor een ander huis, weer aan het werk gaan, we wilde graag een tweede kindje etc). Nu is de afgelopen maand zoveel onbelangrijk geworden maar des te meer dingen zijn belangrijk voor ons geworden. Het is te veel op te noemen eigenlijk. En kijk naar wat je hebt en niet naar wat je niet hebt. Ook ben ik blij met de keuzes die ik de afgelopen 13 jaar heb gemaakt en daar ben ik super trots op. We plukken de dag en genieten van mijn goede dagen. We hopen dat het snel augustus is en het ergste voorbij is. De toekomst blijft enorm onzeker.
Heel vel sterkte biancs. Lijkt mij heel heftig om mee te maken. Ik heb vorig jaar mijn enkel gecompliceerd gebroken en gek genoeg ben ik toen wel stil gaan staan bij dingen. Ik heb gedwongen drie maanden met mijn been omhoog gezetten en dan ga je ook dingen beseffen. Zoals dankbaarheid naar de mensen om je heen. Ik moest compleet de controle los laten en dat vond ik zo lastig. Om alles uit handen te geven want ik kon niets. Niet voor mijn eigen kind zorgen of in het begin zelfs niet mijn eigen eten pakken. Ik vond dat heel heftig en ben daardoor wel veranderd.
De PTSS die ik had overgehouden na mijn eerste bevalling zorgde ervoor dat ik op een gegeven moment in de auto zat en hoopte op een ongeluk te krijgen zodat alles maar voorbij zou zijn.... Dit heeft enorm mijn ogen geopend! Ik stond al op de wachtlijst voor hulp, maar heb gebeld dat ik per direct hulp nodig had. De therapie heeft mij het trauma laten verwerken, maar heeft er ook bij geholpen dat ik nu inzie dat het niet altijd perfect hoeft te gaan. Ik heb geleerd om negatieve dingen om te buigen naar positieve dingen. Er zit altijd wel een positieve kant aan iets negatiefs al is het soms even zoeken wat het is. Ik heb als allerbelangrijkste geleerd prioriteiten te stellen. Ik en mijn gezin komen op nummer 1 en de rest is misschien ook wel belangrijk, maar toch echt een bijzaak. We zijn ons leven hierop aan gaan passen en dat heeft ervoor gezorgd dat de ene dag in de week die we samen zijn ook echt quality tijd is voor elkaar! Huishouden en boodschappen doen komt op deze dag nog maar zelden voor....heerlijk!! Verder heb ik juist door door dat diepe dal heen te gaan geleerd om heel bewust van alles te genieten. Ik moet daarbij soms echt om mijzelf lachen.... Bijv als ik op de fiets zit met mijn binkie achterop, en de geur van het water ruik waar ik langs rijd en dit echt puur genieten vind. Dit soort dingen waardeer ik nu echt enorm!
Ik zat gisterochtend toevallig naar zappkids te kijken, en daar was een jongetje van 12 met progeria. Toen vroeg de presentator: jij bent nu nu 12, en een progeria-patiënt wordt gemiddeld 13 jaar oud. Vind je dat niet eng? Toen zei dat jongetje: nee, want ik heb in 12 jaar net zoveel mooie dingen beleefd als iemand anders in 70 jaar en ik heb het maximale er uit gehaald. Kortom, hij had er volledig vrede mee en genoot van elk moment en elke dag. Ik zat echt te grienen op de bank op dat moment om zoveel levenswijsheid in zo'n jong iemand. En ik dacht; daar moeten wij potverdorie wat van leren. Ook zonder doodvonnis dat boven je hoofd hangt moet je veel meer stilstaan bij dat je nu leeft. Dat je nu moet genieten. Ik ben altijd maar bezig met piekeren over vroeger en zorgen maken over later. Kortom: dat jongetje was voor mij echt een eye opener!
Dat ik moet genieten. En dat doe ik met volle teugen en dat ik me niets aan trek wat een ander daarvan vind.
Mijn vader is overleden aan kanker op zijn 49ste. En daardoor besef ik me nu goed dat je echt zoveel mogelijk moet genieten van alles. Ook moet je blij zijn met wat je heb , niet wat je allemaal nog wil. Volg je eigen pad en ga niet mee met de kudde. Mijn vader zei steeds ik heb 49 jaren geleefd alsof het mijn laatste dag was , heb alles gedaan wat ik wil doen. Heb 49 korte maar mooie jaren gehad. Hij liep al een half jaar te tobben maar ze hebben nooit goed op de scans gekeken bleek dus al uitzaaiingen op te zien zijn terwijl ze zeiden alles is goed meneer. Toen hij uiteindelijke de diagnose kanker kreeg was hij met 6 weken overleden. Hij is nooit boos geweest zoals wij wel waren op de artsen. Ik heb in iedergeval veel van die tijd geleerd.
Ik heb op mn 28/29e een burnout gehad. Ik heb oa geleerd meer Nee te zeggen, al hoe moeilijk ik dat vind... ik ben toch wel wat "pleasing" ingesteld, ik doe graag dingen voor anderen. Ik ben minder perfectionistisch geworden. Luisteren naar je zelf, ik trek wat eerder aan de rem, soms iets te snel Maar thuis zit ook iemand die in geval van nood aan de handrem trekt Verder genieten van wat je hebt, geniet van iedere dag! Het kan maar zo voorbij zijn (iets te veel sterfgevallen op jonge leeftijd meegemaakt )
Ik denk dat je leert hoofdzaken van bijzaken te onderschijden. Toen mijn moeder ziek werd was ik 19 en ben anders tegen het leven aan gaan kijken. Ik voelde me een hele meid tot ik hoorde dat mijn moeder kanker had, ik heb gehuild als een klein meisje van angst om haar te verliezen. Ik ben mijn ouders op een andere manier gaan bekijken, met meer respect en waardering voor alles wat ze voor ons gedaan hebben maar ook voor hoe sterk ze samen zijn en in het leven staan. Daar heb ik veel van geleerd. Toen 5 jaar later mijn vader kanker kreeg was ik de enige die nog thuis woonde, ik ben samen met mijn ouders alles aan gegaan, ik ging met mijn vader mee naar elke bestraling en kreeg met mijn moeder een cursus om thuis zelf zijn chemo aan te sluiten. Mijn moeder had hier veel moeite mee dus nam ik veel van haar over, we hebben dit echt samen gedaan en hoewel het niet makkelijk was was het heel bijzonder om dit zo samen door te maken. Mijn broer en zus hebben dit alles heel anders beleefd. Nu vorig jaar mijn man kanker kreeg waren we boos, bang, verdrietig en uit het veld geslagen, maar.... Ik wist zeker dat ik dit aan kon en was klaar voor welke strijd dan ook! Meer dan ooit in de 9 jaar daarvoor was het zo over duidelijk dat ik deze man nooit kwijt zou willen. Als ik nu mensen hoor zeuren over kleine dingen, bijvoorbeeld als iemand 40 wordt, dan denken wij..... " zeur niet, vier het leven en wees blij dat je in goede gezondheid de 40 gehaald hebt! " Er is genoeg te wensen en te willen, maar wij zijn tevreden met wat we wel hebben. We wilden heel graag een tweede kindje, dit kan niet meer vanwege mijn endometriose.... Dan kan ik blijven treuren dat het niet meer zal gebeuren maar ik kan ook kijken naar de prachtige meid die nu naast me zit met gloeiende wangetjes van het spelen in de sneeuw en me bedenken dat zij al het alles grootste wonder is dat er bestaat en me gelukkig prijzen met dit liefste meisje van de hele wereld.
-ik durf hulp te vragen (ik ga niet te lang alleen tobben, als het makkelijker kan met hulp, daar heb ik geen tijd en energie voor) -genieten, maar je mag ook bést eens boos en sjacherijnig zijn, om niets, gewoon omdat het zo voelt- maar die buien gaan vanzelf over -mezelf niet gek maken als een arts me kan geruststellen: Bij twijfel omdat ik 'iets' voel, bel ik de huisarts of regel eventueel een vervroegde afspraak bij de specialist. -mensen kijken, dat is menselijk: Ik voel me niet meer onzeker daardoor, want ik kijk zelf ook naar mensen om diverse redenen die ook heel positief kunnen zijn: Mooi tattoo, leuke kleding, mooie kleur haar, dezelfde schoenen als ik... En ja, ook als ik iets zie wat ik niet mooi vind. Niet iedereen heeft dezelfde smaak. En bij mensen die kaal zijn denk ik 'he, zou ze ook kanker hebben, net als ik had?' (en niet: jee wat een raar hoofd ofzo) Verder is niet alles zwart wit. Iedereen kan fouten maken, ook fouten met een dodelijke afloop. Dat wil je niet, maar dat kan iedereen overkomen. Verder doen mensen soms dingen simpelweg om dat ze ziek zijn. Niet gék. En iedereen kan op dat punt belanden. (de depressie heeft me een hoop geleerd) - mensen die zeuren en zaniken en compleet overstuur raken om in mijn ogen futiliteiten, met die mensen heb ik geen medelijden, maar eigenlijk ben ik daar jaloers op: Als datgene het ergste is wat ze nu meemaken, hebben ze simpelweg geluk! En dat is fijn voor hen. Hoe rot ze zich nu ook voelen. -pijn is zo erg als iemand dat voelt. Ik kan niet zeggen dat iets geen pijn doet als een ander dat wel zo ervaart.
Ik heb in 2007 de ziekte van Pfeifer gehad. Nou is die nog niet levensbedreigend, maar ben toch wel een maand echt goed ziek geweest. Hierdoor geleerd beter/sneller naar mijn lichaam te luisteren, voldoende pas op de plaats te nemen en dat een pijntje nooit voor niks is, maar altijd een signaal dat iets niet goed zit, al blijkt het achteraf nog zo onschuldig. Ik ga nu ook sneller naar een huisarts (helemaal als het om mijn jongens gaat) Door de ziekte en overlijden van mijn moeder geleerd dat je zoveel mogelijk elkaar moet koesteren (in de tijd dat het nog kan) en die momenten moet vastleggen. Ik heb heel veel spijt dat er nooit een foto van ons tweeen is gemaakt.
Ja dit inderdaad! Mijn moeder mocht maar 55 jaar worden. Of dat je leest van mensen die flinke ruzie hebben met (1 van) hun dierbaren om een kleinigheidje. Dan denk ik: "Wees verdorie blij dat je ze nog hebt en zet je ego opzij!"
Aan de andere kant: Glimlach erom... en wees blij voor hen, dat ze hier om kunnen ruziën Probeer het positief te bekijken...
Ik denk dat door dingen die je meemaakt je het leven een ander soort waarde geeft. Ik ben nu 31 en ben blij met elk jaar dat ik bij mag schrijven in goede gezondheid samen met mijn gezin. Ik heb zelf zware epilepsie gehad,heb meermalen gedacht dat mijn laatste uur geslagen had, zie in mijn eigen fam hoe chronische ziektes als copd,diabetes je leven zwaar en moelijk maken,en dan nog het gevecht tegen kanker dat mensen moeten voeren. Hun leven niet maar overleven.. en ik? Ik hoef alleen maar te leven.. laat ik dat dan ook voor 200% doen!
Dat ik mijzelf en mijn gezin voorop moet stellen, ongeacht wat een ander ervan vindt. Oordelen doen ze toch. En van iedere dag genieten. Ik probeer elke avond te bedenken wat de fijne dingen waren die dag. En hoe zwaar het soms is, iedere dag heeft wat moois. Geluk zit in zulke kleine dingen.
- Dat je leert wie je echte vrienden zijn - Never take life for granted - Pick your battles (sommige discussies / problemen in het leven doen er echt niet toe) - Als je van mensen houdt, zeg dat dan af en toe eens - De tijd is nu (vooruit plannen is leuk maar je moet er niet in doorslaan want je weet niet hoe je leven er over een vijf jaar uitziet) - Stel je dromen niet uit - en deze geldt echt voor heel veel Nederlanders: stop met zeuren.
Nadat onze dochter is overleden zijn wij wel veranderd als ouders denk ik. we hebben nu meer de instelling "leef de dag alsof het de laatste kan zijn.."