Op de grens of erover is voor iedereen anders... maar woensdag werken.. NEE, niet doen! Ik herken zoveel in je verhaal! Ik heb makkelijk praten, maar je moet proberen het los te laten... ik heb 10-12 jaar geleden een burnout gehad, combinatie van "verkeerde baan", pleasend karakter en verhuizing op "lastige" leeftijd. Dus combi van veel stress en verleden. Ik liep al bij een psycholoog, op advies van manager/PZ/Arbo, dat heeft mij wel het laatste zetje gegeven... de laatste druppel in de al overvolle emmer zogezegd. Wel vielen bij mij veel puzzelstukjes op hun plek door de gesprekken met de psycholoog. Ik moest van Breda naar een afspraak in Emmeloord.... ik ben niet verder gekomen dan de afslag Oosterhoud (NB)... toen reed mijn auto ineens naar huis toe. Ben bij de HA geweest, heb medicatie meegekregen ivm migraine. en heb me voor de rest van de week ziekgemeld. Op zondagavond zou mn leidinggevende bellen om te horen of ik weer ging werken.... ik was niet in staat de telefoon aan te nemen, kon alleen maar brullen in bad Dus nog een week thuis... en het enige wat ik kon denken.... Ik zadel mijn collega's op met mijn werk, terwijl het hoogseizoen is, dan moeten ze nog extra werk oppakken terwijl ze het zelf al zo druk hebben..... Na twee weken kon ik dat pas loslaten. Mijn omslagpunt was toen ik besloot niet meer verder te willen in de toenmalige functie. Waar ik veel aan had: veel buiten zijn, wandelen met onze honden, kroelen met paard van mn vriendin, veel gepraat met vriendinnen/collega's met burnout/overspannenheidservaringen. Tip die me het meest is bijgebleven: aangezien ik een "lijstjes-mens" ben, mocht ik maar één ding van mn lijstje doen en daarna moest ik een kop thee pakken en op de bank gaan zitten.... genieten van het feit dat ik dat ding van mn lijstje kon afstrepen! Heel veel sterkte meid!
Hier geen ervaring met burn- out, wel met het vo. Je zit met je 23 uur op zo goed als een fulltime baan! Eigenlijk heb je gewoon 5 dagen in 4 ... Als je een collega van jezelf was, wat zou je zeggen? Zeg dat tegen jezelf. Als je nog een beetje op tijd er bij bent, probeer dan eens aan het idee t/m de voorjaarsvakantie niet werken, te wennen. Daar zal je het misschien heel moeilijk mee hebben, maar hoe moeilijk zegt ook iets, he. Ik hoop dat je het met zoiets redt. Als jij met een paar dagen gaat werken en dan echt instort, heeft ook de school er niks aan. Maar jij het allerminst!
Ik herken veel van je en ik heb het grootste deel van een burnout 'al' achter de rug. Ik zou zeker ziekmelden en op zoek gaan naar een goede psycholoog. Kijk anders ook eens op Online therapie met je eigen online psycholoog - Interapy Zeker op jezelf letten meid. Ik hoop dat je er goed achterkomt wat er anders moet en wat je daarvoor moet doen en laten. Het is een lange en zware weg. Sterkte!
Lieffie toch, Ga met de huisarts praten en woendag niet gaan werken. Ik weet dat je je onmisbaar voelt, maar geloof me de school gaat ook door als jij ziek bent. Probeer je werk los te laten, en laat jezelf ff los, ga even de velden in met doggy. Jij bent nu belangrijk, het belangrijkste is dat je hieruit krabbelt. Je weet dat ik er voor je ben en als je ff me-time wil dan mogen de dames ook hier spelen/eten etc Ben er voor je! Dikke knuffel xxx
Lieve moon, Luister naar je lichaam laat desnoods de berichten aan je huisarts lezen. Puur omdat je je gevoel hier uit legd. En meisjes hebben niets aan een mama die aan de grond zit. Heb je alles rond om je vader wel kunnen verwerken?
Jep.. dat klinkt als een regelrechte burn-out!! Heb het zelf meegemaakt helaas... Mijn advies: hou eens een week lang bij wat je allemaal precies doet. Je hebt het nu al globaal gedaan, maar ga nu specificeren wat je elke 10 minuten of elk kwartier doet... Ga daarmee naar je baas, en dring aan dat het zo niet langer kan en dat je al flink wat stress ervaart en dat dat niet prettig aanvoelt! Beter (te) laat actie ondernemen, dan nooit!!
Moon, je mag me wel pben als je wilt...! Soms is het wel even fijn om met iemand te kunnen praten die zich binnen een zucht herkent in je verhaal...
Dit klinkt echt niet goed nee In het onderwijs heb je al snel last van dat alles altijd meteen moet, voor alles geprioriteerd moet. Maar het lijkt ook of je teveel van jezelf verwacht - waarom moet je steeds appen met je leerlingen? Het is juist in onderwijs heel belangrijk om de 'contactgrens' heel goed te bewaken, zeker nu je op het punt staan om aan je eigen leven onderdoor te gaan. Het is het echt niet waard, al die onrust en drukte, en het gaat óók ten koste van je kinderen, uiteindelijk. Ik heb op de rand van een burnout gezeten toen ik van verlof van mijn tweede terug ging werken (4 dagen per week, deels onderwijstaak, WO). Ik herken wel wat van wat je schrijft, ik heb zelfs nog een keer tijdens de zwangerschap van de tweede een email spreekuur gehouden voor het tentamen, terwijl ik met koorts en een zware AB kuur in bed lag vanwege holteontstekingen. Tja. Als jouw werksfeer lijkt op die van mij, ben jij de enige die de grens kan aangeven, niemand gaat op jou letten, want iedereen is druk, geld is schaars, bezetting is schaars en al het werk is nummer 1 op je prioriteitenlijst. Ik kijk wel eens rond naar collega's die minder gevoelig lijken voor de werkdruk, en mijn conclusie is dat ik vooral te hoge latten voor mezelf heb - het moet niet allemaal alleen nu, het moet ook nog perfect, EN ik moet een perfecte moeder zijn EN ook nog gelukkig! Dat ging niet. Ik heb een jaar nodig gehad om zoveel mogelijk taken die echt niet in mijn uren pasten, af te stoten. Leren 'nee' zeggen, dus. Wat een opluchting, uiteindelijk. Ook heb ik ervaren dat ik best kan improviseren als ik iets minder perfect voorbereid voor een collegezaal verschijn. Ik weet niet of je hier wat aan hebt. Ik wens je veel sterkte, en ga aub NU op de rem staan, wacht niet tot het nog meer te laat is dan nu. Dat is juist 1 van de valkuilen - het maar doorgaan en doorgaan. Alleen jij kan stop zeggen!
ik schrik er eigenlijk van hoe herkenbaar je verhaal is... Hier 5 dagen in de week werkzaam in het middelbaar onderwijs... Plus een studie ernaast en ik voel me precies als jij maar weet niet op welk gebied ik een stapje terug zou kunnen doen, en of ik dat wel moet doen...
Klinkt als een burn-out. Ik snap je gevoel, je wilt ervoor zorgen dat voor de leerlingen alles op orde is, dat zij er niet de dupe van worden. Dat is precies het grote probleem van onderwijs mensen! Daardoor is de werkdruk alleen maar toegenomen de afgelopen jaren. Nu is het tijd dat je je eigen grens aangeeft, dat je voor jezelf opkomt. Blijf vanaf woensdag lekker thuis en probeer je hoofd weer helder te krijgen. Veel bewegen en dingen doen waar je blij van wordt. Het is tijd voor me-time. Schaam je niet. Uiteindelijk kom je er sterker uit.
Je klachten zijn heel herkenbaar. Blijf de komende twee weken thuis, kijk hoe het dan gaat. Gaat het ietsje beter dan zitje waarschijnlijk op het randje, gaat het nog steeds niet goed dan heb je een burn-out. Ik heb er eentje gehad en een paar jaar later zat ik, naar ik dacht, op het randje. Lekker naar buiten met de hond en je kindjes. Neem de tijd. Je moet je prioriteiten weer stellen. Kijk wat je wilt. Ik heb veel gehad aan het boek kies voor jezelf. En wat Devilschase schrijft, zeg ik ook altijd in die tijd had ik liever gehad dat ik een gebroken been had. Dan zagen ze dat er iets met mij was en hadden mensen mij geholpen.
Je bent een eind op weg in ieder geval. Woensdag werken zou ik uit mijn hoofd zetten, volgende week woensdag ook. Ga gewoon dinsdag naar je eigen huisarts waar je je op je gemak voelt. 1 dag meer of minder gaat het verschil niet maken. En ga morgen niets doen, behalve wandelen of andere weinig inspannende dingen die je leuk vindt. Ook prettig; ademhalingsoefeningen of meditaties; ik heb de VGZ Mindfulness app die erg prettig is. Maar heb op dit moment niet de illusie dat dat op dit moment lukt, je gedachten zullen wel alle kanten op vliegen . Kijk ook niet vreemd op als je de komende dagen alleen maar meer klachten krijgt. Het zal er allemaal uit moeten, dus probeer het over je heen te laten komen. Ik had het gevoel dat ik pas nadat ik thuis zat de meeste klachten kreeg en na 2 maanden pas op het dieptepunt zat. Het gaat echt goed komen, maar niet volgende week. Laat het los. Heel veel succes!
Ik heb veel baat gehad bij BSR body stress release. moet je ff Google of er iemand bij jou in de buurt zit die dit doet. Ik ben verre van zweverig type maar dit heeft mij echt geholpen toen ik even stuk zat na alle icsi ellende..... denk echt aan jezelf meid. je kunt pas goed voor ander zorgen als je goed voor jezelf kunt zorgen. jij bent ook belangrijk geef jezelf die rust en ruimte.
En als aanvulling: ook van veel mensen in de zorg!!! Want ja: "de bewoners kunnen niet zonder mij", "wie moet ze dan verzorgen..", "ik ken m'n pappenheimers door en door"... en op het einde van het riedeltje is er altijd wel wat... Laat je niet kisten meid! JIJ moet aan de bel trekken en zeggen dat het zo niet langer gaat!!! De beste tip om daarna te doen: ga eerst wandelen, wandelen, wandelen... totdat je hoofd eindelijk leeg is... En pak daarna een groot vel papier, schrijf per blok van 10 minuten op wat je allemaal doet op een dag (werk en prive gerelateerd) en ga dan met gekleurde markers 'schiften'. Roze wat belangrijk is Geel wat kan wachten Groen waar je nog over twijfelt hoeveel tijd je daaraan zou moeten besteden, wil je het nog 'goed' kunnen doen (dus geen half werk leveren...) En oranje voor ?? geen idee.. Zo wordt het al een stuk overzichtelijker voor jezelf en kun je beter prioriteiten gaan stellen!! Misschien kom je wel tot de conclusie dat de baan niet meer bij je past? Of dat je baan niet meer te combineren valt met je priveleven? Of dat je andere dingen eigenlijk veel belangrijker bent gaan vinden door de jaren heen en je focus daar op wilt gaan leggen tegenwoordig? Je komt er vast wel uit.. geheid!! Succes ermee TO!
Nog nooit van gehoord! Ik ga het even opslaan onder m'n favorieten en van de week uitgebreid bekijken wat het is!! Dank alvast, de titel klinkt namelijk veelbelovend!!!
100% herkenbaar. In mijn ogen is dit al een burnout. Want ik ben nog een tijdje langer doorgegaan en toen geknapt. Ik dacht dat dat knappen de burnout was, maar de therapeut zei dat die er dus al veel langer zat. Mijn advies: Ga naar de arboarts. Geef dit aan. Laat hem je doorverwijzen naar een goede therapeut. Dit kan een psycholoog of een maatschappelijk werker zijn. In therapie heb ik bepaalde signalen van mijn lichaam leren herkennen en handvaten geleerd om mijzelf niet voorbij te gaan, dus om te acteren op de signalen. Samen met de arts of therapeut kun je besluiten of je de therapie náást je werk doet, of dat je een aantal zaken op je werk niet meer doet, of misschien eventjes helemaal je werk moet neerleggen. Is heel lullig, maar uiteindelijk draait het om jouw gezondheid en die moet voor gaan!
Dag lieve dames, morgen om half 11 afspraak bij de huisarts. Weet nu ook dat er hier in de buurt een goede arbeidscoach zit, gespecialiseerd in het onderwijs, ga ik ook nog even achteraan. Lig nu op bed met boek.. Vind lezen (lees; ontspannen) wel tegenvallen, maar heb ik ook al maanden niet meer gedaan Schuldgevoel overheerst nu vooral. Wat een gedoe dit..
Goed dat je gebeld hebt! Een boek lezen vond ik toen ook erg moeilijk. Na vaker een burn out te hebben gehad, ben ik een paar jaar geleden in een hele diepe gevallen. Eerdere burnouts nooit goed kunnen verwerken en toen kwam ik na een lange periode van stress (rechtzaak tegen gewelddadige ex) in rustig vaarwater. Dat was mijn klap. Ik ben er zelf ruim 2 jaar mee bezig geweest. Maar genoeg over mij. Meis, enige wat ik je kan meegeven (want iedereen is anders) is luister naar jezelf. Jezelf niet schuldig voelen, ja ik weet dat dat makkelijker gezegd is dan gedaan (was ook een klacht van mij). Maar nu is t jou tijd. Praat met de huisarts, maak een afspraak bij de arbo. En je werk? Jammer voor hun, maar als je door blijft gaan ben je straks verder van huis en heeft t werk (en je gezin), nog minder aan je. Makkelijk is t niet, geloof me, ik vond t vreselijk on tegen mensen "nee" te moeten zeggen als ze wat vroegen. Voelde me schuldig, mislukkeling en kreeg er zelfs paniekaanvallen van. Heel erg veel succes, de eerste moeilijke stappen heb je al genomen.
Klinkt goed, die coach! Succes! En ik herken het ook om moeite te hebben met ontspannen en er schuldgevoel over te hebben.