Ook ik vind het verschrikkelijk om zwanger te zijn, blij als ik ervan af ben .. Maar waag het eens om iets in die trant te zeggen. En idd flesvoeding, ik kies hier bewust voor en hoevaak ik dit al niet heb moeten verdedigen..
Kan dat niet in overleg met je werkgever? Dat je bv afspreekt dat je vakantiedagen opbouwt? Overigens mag je een deel van je verlof flexibel opnemen sinds 2015. Zwangerschapsverlof en bevallingsverlof | Verlof en vakantie | Rijksoverheid.nl
Hoe herkenbaar... mijn man heeft me een keer huilend op de grond van de babykamer gevonden, ik zag het echt even niet meer zitten. Niemand die zegt hoe intens die eerste periode is, hoeveel er op je af komt en dat je je onzeker en MOE voelt. Heb serieus meerdere keren gedacht dat ik maar van het dak moest springen want alles was beter dan zo moe zijn. De eerste weken vond ik ook echt niet leuk. Het enige roze waren de slingers. Ik ben er wél over begonnen dat ik het zo zwaar vond en de meeste vrouwen zeggen ook dat ze hetzelfde hebben ervaren. Je hoort er echter niemand over want je moet genieten. Nog meer taboes: Mijn kind is inmiddels 3 maanden maar ik vraag me nog vaak genoeg af wie dat mensje is. Voelt soms echt nog alsof ik een vreemde leer kennen terwijl het m'n bloedeigen kind is. Een van mijn gedachten direct na de bevalling: shit, this is it. Help, we kunnen niet meer terug. Ik verlang elke dag nog terug naar ons 'oude' leventje. Zou mijn dochter niet meer kwijt willen maar even een paar dagen pauze zou erg fijn zijn (uitslapen mis ik echt).
Herkenbaar hoor, had ik ook. Ik hou nu oneindig veel van mijn kleine schat en ik had nooit van tevoren gedacht dat ik zo'n intense liefde kon voelen maar ik was ook niet op slag verliefd. Ik moest even wennen en ervaren wie ze was. En natuurlijk voorkeur voor een geslacht als taboe. Want op meer dan gezondheid mag niet gehoopt worden. Mensen gaan er vanuit dat er minder van een kind gehouden wordt als het niet het geslacht is waar op werd gehoopt. Onzin natuurlijk. Pijnstilling tijdens de bevalling is ook zoiets...en waarom zou pijnlijden beter zijn...ik heb het nooit gesnapt(zelf heb ik geen pijnstilling gehad want het was te laat, van tevoren wilde ik het wel) Thuisbevallen wordt hier als enige land gestimuleerd en zou net zo veilig zijn als in het ziekenhuis maar het is wel de oorzaak van het relatief hoge babysterftecijfer hier in vergelijking tot andere welvarende landen...
Ik vind baby's ook niet leuk. Dat vind ik trouwens niet echt taboe. Ik zeg dat ook gerust hardop tegen mensen in mijn omgeving. Nooit echt geschokte reacties gehad hoor. Wel herkenning soms. Van mannen wordt vaak heel normaal gevonden als ze baby's niet leuk vinden. Van vrouwen wordt het minder snel verwacht, maar ook niet afgekeurd voor mijn gevoel. Misschien een kleine troost: ondanks dat ik niet van baby's houd, heb ik enorm genoten van de eerste maanden met de oudste. Je ziet ze toch oer dag wel ontwikkelen en dat is (bij je eigen kind ) dan toch wel leuk. Misschien valt het jou ook wel mee. Bij de jongste (sorry knul ) kon ik de weken wel vooruit kijken. Toen had ik het allemaal al een keer gezien en vond ik de babytijd weer gewoon saai, haha. Gelukkig wordt het nu weer steeds interessanter! Ontopic; wat voor mij echt taboe is, is alles waarvan je onderhand mag aannamen dat algemeen bekend is dat het slecht is tijdens de zwangerschap. Dus roken, alcohol, drugs e.d. toch doen. Verder niet echt veel taboes.
Ik was wel op slag verliefd op mijn dochtertje. Maar ik vond het zo overweldigend. Echt zo intens. En die kraamtranen, mijn god. Ik heb 2 weken zoveel gehuild, een soort rouw leek het wel. Ik was zo bang dat het niet meer over zou gaan en ik soort van depressief was ofzo. Gelukkig werd het wel minder daarna. Ook de verantwoordelijkheid. Ik vond de nachten zo eng. Was zo bang dat er iets met haar zou gebeuren. Ik vond dat allemaal zo intens. Ik genoot echt veel van haar, en was zo blij dat ze er was. Maar vond het ook heel heftig.
lees dat er een aantal erg tegen de kraamzorg opzien. je bent kraamzorg niet verplicht he dames. bij de eerste zag ik het al niet echt zitten maar toen dacht ik tsja het is de eerste dus doe het maar. nu bij tweede zoon geen kraamzorg. controles geregeld met de ha. echt wat een verademing! mn moeder kwam bijna elke dag. ben twee keer met een ks bevallen. na het wel eerst vaginaal geprobeerd te hebben. ik heb het niet gezien als falen en eigenlijk wilde ik bij de tweede direct wel een ks maar toch geprobeerd... hoewel ik niet kan zeggen dat het pijnloos is vind ik dat sommige (lees een van mn vriendinnen) zich wel aan kunnen stellen... bij de eerste ging ik lopend het zh uit. nu bij de tweede paste ik volgens de arts net in het protocol omdat ik me al zo goed voelde hihi.
Dat is best sneu, zeg! Nog wat taboes: - je kind 'niet uit handen durven geven' - je kind niet aan jan en alleman willen showen (en vooral elke poep en elke scheet delen met heel de wereld via facebook ofzo...) - als niet zwangere tegen een zwangere zeggen: goh meid, weet je zeker dat je in verwachting bent van 1 kindje?? Zo aan je buik te zien lijken het er wel twee!! - de angst die sommige vrouwen kunnen hebben, van bang zijn voor een miskraam of andere ernstige complicatie, tot bang zijn voor de pijn bij de bevalling of bang zijn dat je kindje wat overkomt nadat het eenmaal geboren is (misschien niet echt een taboe, maar openlijk over gesproken wordt er ook niet in ieder geval...) - hardop zeggen dat het nu wel eens tijd wordt dat je zelf een kindje krijgt, want daarmee impliceer je min of meer dat je het anderen niet gunt (terwijl dat helemaal niet waar is 9 van de 10 keer!) - dat je de gynaecoloog wel leuk vind! hahaha - dat je bang bent dat je man/vriend geen goede vader zult worden - dat je bang bent dat je zelf geen goede moeder (en vooral ook de combinatie met: echtgenote, huisvrouw, werkende vrouw, vriendin) zult zijn Pfff.. ik kom straks vast en zeker met alweer een nieuw lijstje!!!
Maar de ene keizersnede is de andere toch niet? Ik zou het echt heel erg vinden als ik erachter zou komen dat een vriendin van mij mij een aansteller zou vinden omdat ik mijn keizersnede pijnlijker heb ervaren dan zij.. Altijd maar dat afmeten. Dat jij je goed voelde en het ziekenhuis zo uit liep hoeft toch niet te betekenen dat een ander dat ook kan of moet kunnen?
klopt dat de een de ander niet is hoor. enne vriendin weet hoe ik er over dacht in haar geval. ik heb het ook niet eens zozeer over de pijn.. maar meer over het "er om heen" ze miept bijvoorbeeld nu, 7 jaar na dato nog over de plek van het litteken... zit niet volledig in haar huidplooi maar iets er boven. ik denk dan wees verdorie blij dat je dochter er nog is. die had navelstreng als een galg om dr nekje zitten. ik zeg ook sommige en niet iedereen .
Het feit dat ik me een 'kijkdoos' voelde. Letterlijk. 'Mag ik even naar je hechtingen kijken? ' Tuurlijk.. Temperaturen heb ik ook geweigerd idd. Luchten. 'Ga elke dag maar lekker even in je blote kont op bed' uhm huh? Maar ik bloed Nog! 'Geeft niets'. Ik haat het gevoel van gesabbel aan mijn tepels. Bv het mooiste wat er is? Echt niet! En na 3 borstontstekingen zou ik heel graag willen dat mijn productie stopt! De eerste keer poepen na je bevalling! Doodeng!!
Ik ben hierin precies het tegenovergestelde. Nog voor er überhaubt sprake was van een zwangerschap, zeiden mijn vriend en ik tegen elkaar dat ik geen werkende moeder zou gaan worden/zijn. Nou had ik toch geen baan meer, maar als ik die nog wel had gehad, dan was het beeld duidelijk: ik zou een thuismoeder zijn. En daar ben ik het nog steeds mee eens. En om in taboe sfeer te blijven betreft werk (en wil daarmee niemand beledigen/voor de neus stoten of noem maar op, het is puur mijn mening): ergens snap ik ook niet dat vrouwen weer fulltime aan het werk willen als ze een baby hebben gekregen.. Ik had eens een vrouwelijke baas met echtgenoot met 2 kinderen, die haar kinderen meer niet dan wel zag. Dat vond ik zielig voor de kinderen. Mijn broer en zijn vriendin hebben nu een zoon van 1½ jaar. En op een gegeven moment zag de zoon zijn oma (mijn moeder dus, die oppasser was), overdag door de week meer dan zijn moeder. Had medelijden met het mannetje.
He jakkes.. begint dat zelfs al voor de geboorte??? Ken dan wel die verhalen van die moeders (of schoonmoeders/oma's, kan ook!!) die hun kroost dan gaat vergelijken...: - oh, de jouwe kruipt nog niet? De mijne al lang!! - mijn kind kan al met 3 woorden praten!! - pffff/tssss.. dat doet mijn kind nooit, hoor!!! Etcetera etcetera!
Nou, respect hoor dat je daarvoor uit durft te komen!! Al is het eigenlijk niet eens nodig dat ik daarvoor 'respect' hoef te zeggen.. want iedereen moet toch lekker zelf weten of hij/zij thuisblijfvader/-moeder wilt worden?? Maar je snapt wat ik bedoel (hoop ik)... Ik vind het ook wel sip ja, dat je een kind krijgt.. en het vervolgens in de creche/bij de oppas 'dumpt'. En dat dumpen bedoel ik heus niet bot, hoor Maar ik wil er alleen maar mee zeggen dat sommige ouders hun kroost wel 5 of 6 dagen soms bij een ander onderbrengen, terwijl ik dan bij mezelf denk: maar je zet toch geen kind op de wereld, om het vervolgens door iemand anders op te laden voeden??? Die logica snap ik gewoon niet... maar goed, das mijn 'issue'.. Brengt me wel bij het volgende taboe: - Als thuisblijfmoeder je kind naar de creche/oppas brengen, omdat jij een dagje rust wilt...
Haha ik ook niet. Baren en de zorgen erna welkom maar die 9 maanden. Begin me nu ook mateloos aan mn partner te irriteren.
Oo mensen zeggen ook zo vaak "geniet ervan". My God waarvan. Heb rotte zwangerschappen niks te genieten ben niet te genieten etc.
Dit dus!!! Mijn god, wat was ik boos (en ben ik nog steeds soms) dat NIEMAND maar dan ook niemand iets gezegd heeft hierover. Het is namelijk helemaal niet leuk!! Niks roze wolk. Ik heb vaak genoeg gedacht (zou het nooit doen) of ik mijn zoon niet beter op kon geven voor adoptie. Je bent gewoon kapot in het begin. Hoe vaak ik hem wel niet huilend de fles heb gegeven, of hem in mijn vriend z'n armen heb gedrukt met de boodschap dat ik er niet meer tegen kon. En als je het dan aan iemand vertelt, is de herkenning groot. Waarom zegt niemand je dat dan?! Ik spreek dit soort gevoelens ook gewoon uit naar mijn omgeving, omdat ik het oneerlijk vind dat er zoveel over gelogen wordt. Verder idd flesvoeding, hoe vaak ik me wel niet heb moeten verdedigen... heb 2 dagen bv gegeven omdat ik de druk van de buitenwereld te groot vond, maar heb het gelukkig gauw laten vallen en sindsdien ben ik volkomen happy met m'n besluit. Maar moet nog steeds aanhoren dat ik niet het beste met m'n eigen kind voor heb. Thuiszitten: ik haat het. Ik ben volkomen doelloos geworden, ik kom tot niets, kan niet (ver) weg omdat er moeilijk om mijn zoontjes drinkgewoonten heen gepland kan worden. Ik ga ook 3 weken eerder beginnen met werken dan ik aangegeven had, want ik trek dit niet. Ik zou never nooit huismoeder kunnen zijn of worden. Respect voor alle mama's die dat wel doen, maar ik word zo langzamerhand gek door ALLEEN maar met m'n zoontje bezig te zijn. Maar je moet vooral genieten... Van wat dan? Pfff. Dit topic doet me goed
Dat je raar wordt aangekeken dat je niet a la publiek bv wilt geven vind ik ook zo'n mooie. Alsof je na je zwangerschap ineens je borsten moet showen aan de visite.. En dan ook nog daar opmerkingen over krijgen
Goed topic! Taboes liggen er ook op het delen van tegenvallende verhalen (of het nou bevallingsverhalen zijn of zwangerschapsverhalen). Er ligt een taboe op het laten doen van onderzoek en de beslissing zwangerschappen af te laten breken. Er ligt een taboe op het houden van zwangerschapskilo's. Echt de volgende die zegt: dat raak je vanzelf kwijt tijdens de borstvoeding draai ik z'n nek om. En er ligt een taboe op te weinig borstvoeding hebben. En mensen vinden dat je niet zomaar mag zeggen dat je een huilbaby hebt