Ouders aanspreken doe ik eigenlijk niet. Ik heb gister bijvoorbeeld wel een kleuter die met mij mee huppelde door de draaideur de winkel uit bij de hand gepakt en teruggebracht naar haar moeder. Ik vind het niet nodig om dan te zeggen dat ze in het vervolg op dr kind moet letten. Neem aan dat ze dat zelf ook wel begrijpt. En als een kindje mijn zoontje of mij "lastig valt" door bijv constant aan hem te zitten of met een winkel wagentje tegen mij aan te rijden dan zeg ik daar ook wat van tegen het kind zelf.
Wat is bemoeien... Dat vindt ik als een vreemde mij ergens op aanspreekt. Maar als ik zie dat een vriendin of familielid vastloopt ga ik daar echt wel een gesprekje over aan. En dan ligt het natuurlijk wel aan de toon en manier waarop je t zegt. Ik wacht wel totdat ze zelf met het onderwerp komen trouwens. Bij mogen ze dat ook gerust doen. Twee weten meer dan 1 en je kan vaak nog wel wat leren van een ander.
Zo heb ik eens een achterbuurvrouwtje aangesproken.. Haar 2 zoons betrapte ik op een moment dat ze een ander buurmeisje aan het terroriseren waren met hun super sockers .. Echt keihard slaan en ze lag in de berm.. Ik kwam terug van boodschappen doen op mijn fiets dus kon niet echt iets doen..(volgeladen fiets) Behalve dan te stoppen en zeggen dat ze moesten ophouden..kreeg een partij grote bekken..met hou je bek b*tch etc.. Zat me niet lekker en ben naar hun moeder gelopen.. Aangebeld, en werd me daar toch agressief de tuin uitgewezen.. Moest maar even achter het hekje gaan staan.. Nou prima hoor, dus ik achter het hekje.. en uitgelegd wat haar zoons deden.. en dat ik dat niet correct vond.. Begon zij ook nog te schreeuwen: En ze wist ook wel dat ze niet consequent was en blablabla.. Begon haar buuf zich er ook nog mee te bemoeien.. Waarna ik aangaf niet met haar in gesprek was.. etc.. Echt een gênante vertoning die dames, en dat zijn dan moeders .. Heb haar netjes gemeld, dat het een keer een van mijn dochters moet zijn, dat ze dan met mij te maken heeft.. of dat ik haar kinderen wel even consequent zou corrigeren.. Heb ze daarna niet veel meer buiten gezien.. volgens mij zitten ze nu op speciaal onderwijs door de week.. ik zie weleens zo'n busje.. Maar eerlijk is eerlijk, ik vind de buurt veel fijner zonder die 2 rotjochies op straat..
Zolang er geen gevaar is spreek ik niemand aan over de opvoeding van een andermans kind. Als ze zelf om advies vragen geef ik wel gewoon antwoord. Mensen proberen mij wel eens ongevraagd advies te geven, zelden doe ik er wat mee,mijn kind en mijn opvoeding. Als ik er niet aan uit kom vraag ik wel eens advies maar wel aan wie ik wil en niet aan iemand die hun kinderen totaal anders opvoeden.
Ik zou in zo'n geval juist blij zijn als iemand dat aan mij zou vertellen! Je kan zelf niet altijd overal bij zijn, lijkt me, en als mijn kindje zich zo zou gedragen buiten mijn blikveld, dan wil ik hem daar toch wel op aanspreken!!
In zo'n geval zou ik het ook fijn vinden als iemand mij verteld wat zij/hij gezien heeft. maar deze persoon hoeft geen dingen te zeggen als: als ik jou was zou ik...of je moet die kinderen.... vul maar wat in Ik zou het dus alleen appreciëren als iemand iets ter kennisgeving komt melden.
Ik geloof heilig in een samenleving, en geen leven als individuen die toevallig samen een stuk aarde delen en verder niks met elkaar te maken hebben. En ik geloof ook dat kinderen niet alleen door hun ouders wordenbopgevoed, maar ook door de omgeving waarin ze leven. Anderen mogen mijn kinderen best netjes aanspreken als ze iets verkeerds doen buiten, dat aan mij komen melden (graag!!!), en al helemaal ingrijpen bij gevaar. Daarnaast geloof ik echt niet dat een moeder alle opvoedingswijsheden in petto heeft, en dat mensen best wat meer open mogen staan voor advies. Ja, opvoeding is vaak een keuze, maar niemand is perfect dus onze keuzes hoeven zeker niet altijd de beste te zijn. Mij mogen ze altijd advies geven, liefst onderbouwd, en ik ben zeker bereid om mijn keuzes te heroverwegen. Van meer kennis is niemand dommer geworden...
Wat heeft speciaal onderwijs ermee te maken? Terecht dat je die moeder hebt aangesproken...jammer ze zo reageerde.
Is niet in het algemeen bedoeld of in negatieve zin.. Ik had zelf een vermoeden dat deze twee broertjes wel wat extra's konden gebruiken, dus ben alleen maar blij dat ze daar heengaan...
Ik ben er echt niet van gediend als iemand me vertelt hoe ik m'n kind moet opvoeden of me ongevraagd advies geeft. Ik bemoei me ook nooit met een ander. Ik heb een beetje het idee dat anderen vinden dat ze het recht hebben om zich overal mee te bemoeien en als een opvoedwijze niet strookt met de zijn/hare gelijk amk of jeugdzorg wordt gebeld. Ik heb een keer commentaar gehad van een vreemde. M'n dochter moest ik de speen afleren. WTF?! Of een keer dat iemand me vertelde dat ik m'n dochter een zonnebril moest opdoen. Ze was 8 maanden en ik liep alleen van de auto naar de supermarkt. Wáár bemoeien ze zich mee!? Een keer bij Monekytown. M'n dochter pakte continu een speen af van een ander kindje, toen ik uiteindelijk tegen m'n dochter zei "niet doen" werd me door andere moeders aangekeken alsof ik m'n dochter in elkaar sloeg. Zelfs in m'n zwangerschap was m'n dochter kennelijk publiek bezit. Hoe vaak ik wel niet ben aangesproken over de keren dat ik haring at en over dat rauwe vis heeeeel slecht is voor m'n kindje. Of die keren dat ik sigaretten voor m'n vriend kocht en mensen achter me... Vermoeiend :x
ik wordt zelf vaak aangesproken. Jongste heeft autisme, verstandelijk beperkt en een genetische afwijking waardoor ie erge overgewicht heeft. Hij zit vaak in een grote buggy en heeft vaak een speen in zijn mond of een knauwketting/staaf. Mensen geven altijd opmerkingen dat ie echt te groot is voor een speen ( ik probeer dan heel rustig uit te leggen dat ie verstandelijk beperkt is en als ie niks in zijn mond heeft dat ie dan de grond aflikt of de winkelwagentjes en dingen in zijn mond stopt wat gevaarlijk is ) Of dat ie echt niet meer in de buggy mag want hij is te groot en zo wordt ie nog dikker. Ik dan weer uitleggen dat de buggy noodzakelijk is omdat hij heel vaak valt, epilepsie heeft, slecht zicht heeft en dat zijn overgewicht door een genetische afwijking komt. Of als we eens 'n ijsje gaan halen worden we aangesproken waarom we ons kind ijs geven als ie al zo'n erge overgewicht heeft. Dan maar weer uitleggen dat zijn overgewicht komt door een genetische afwijking en dat elk kind wel eens een ijsje mag. Of als hij door overprikkeling op de grond ligt te hoofdbonken worden we vaak aangesproken waarom we ons kind niet opvoeden. Dan maar weer uitleggen dat ie autisme heeft en verstandelijk beperkt en dat ie daarom zo doet en dat streng toespreken nu echt geen zin heeft. Of als de oudste in de buggy zit worden we ook vaak aangesproken. Dan ook maar uitleggen dat hij een spier/stofwisselingsziekte heeft en snel moe is en pijn heeft en dus echt even moet zitten in de buggy. En zo blijf je heel vaak uitleggen en uitleggen. Soms ben ik het beu hoor en heb ik ook wel eens een slechte dag en kan het dan echt niet opbrengen om weer lief te glimlachen en alles uit te leggen en snauw ik dat ze hun eigen er niet mee moeten bemoeien.........
Ik bemoei me eigenlijk ook niet met een ander, puur omdat ik er geen trek in heb een vreselijk asociaal mens te treffen (helaas kan zulk volk zich ook voortplanten) die mij gaat lopen afzeiken hoe aardig ik het ook bedoel. Ik zou dan nog ruzie krijgen ook. Mijn moeder heeft wel 1x iemand aangesproken. In de stad liep een heel klein jongetje (jaar of 3) alleen te huilen om zijn mama. We hebben dat ventje toen meegenomen naar de mc donald die er vlakbij was en daar is de beveiliging gebelt en zo is de (blijkbaar) vader gevonden. We zaten nog bij de mc donald zelf wat te eten toen de betreffende vader kwam aanlopen met een kinderwagen met nog een kindje erin. Papa liep flink door met dat kleine manneke van 3 een meter of 3 sjokkend achter hem aan. Stervensdruk midden in de stad en pa keek niet op of om waar zijn kleine nu was. Toen is mijn ma wel op hem afgelopen en heeft gezegd dat ze zijn zoon de eerste keer al had zien lopen en als hij niet beter op zou letten ze zijn kind misschien maar gewoon mee naar huis moest nemen, hij lette er toch niet op. Ik vond de kop van die man wel hilarisch en hij liet snel dat kleine ventje naast hem lopen Maarja, zulke idiote onoplettende ouders heb je nu eenmaal, en janken als hun kind weg is en er iets verschrikkelijk is gebeurd.
Mamzie: WAAROM zou je altijd alles moeten uitleggen? Mijn oudste is autistisch en heeft ADHD. De keren dat ie zich "anders" gedroeg op straat zijn ontelbaar. En de keren dat mensen raar keken ook. Ik ga echt niet aan wildvreemden mij lopen verontschuldigen voor mijn gehandicapte kind. Oke, de keer dat ie de schoenen kuste van de verkoopster van de schoenwinkel wel maar daar kwam ook geen begrip van af. En de keer dat hij gillend en krijsend in het winkelcentrum lag en ik hem met moeite rechtop kreeg en een moeder met volwassen dochter tegen elkaar zeiden "dat is vast een kind met ADHD"....Ik had na heel wat jaren onderzoek toevallig net die week de uitslagen van het SKZ gekregen en was daar best van overstuur....Ik heb de moeder ijskoud antwoord gegeven"dat ik het zeer knap van haar vond, dat zij in een oogopslag kon zien wat mijn kind mankeerde, aangezien de artsen al jaren bezig waren met onderzoek". Mevrouw werd knalrood en draaide zich maar heel gauw om. Je hoeft je niet constant te verantwoorden voor je kind!
Klinkt niet echt als een succesverhaal... En op die andere reacties, die niks met het onderwerp te maken hebben, daar ga ik niet eens op in. Ik spreek wel eens mensen ergens op aan, maar alleen als ik denk, dat ze wat met mijn informatie kunnen. Zoals eerder ook al eens gemeld, dat het onder de kap van een kinderwagen bloedheet kan worden. Had ik zelf nooit bij stilgestaan. Dus toen ik een keer een zwarte kinderwagenbak zag, midden in de zon, heb ik het heel vriendelijk verteld aan die moeder. Die wist het ook niet en bedankte mij voor de info. Heb ook een keer een moeder met baby op het terras zien zitten, in de volle zon. Kindje was nog maar een paar weken en had geen mutsje of zo op. Grote kans op een zonnesteek. Daar durfde ik niks van te zeggen, omdat ik 'bang' was voor een vervelende reactie. Dat ding in mijn ogen toch ook om het welzijn van het kindje... Ik kom echter snel lomp en betweterig uit de hoek en dat werkt averechts. Ben nog op zoek naar de beste manier om zoiets te brengen, zonder mensen tegen je in het harnas te jagen.
Ik ben 1x door iemand positief aangesproken. ik was bij de ah en onze middelste die had een driftbui. Die lag dus op de grond te krijsen. en niet een beetje. Na een poging tot haar door te dringen heb het verder genegeerd.wat echt heel.moeilijk was. elke keer als ik een andere gang inging,rende ze vlug mee en ging in de volgende gang liggen. t toneelstuk heeft 20 minuten geduurd. Toen zaten we weer in de auto. Bleek dat onze soortvanbuurvrouw er ook was en die kwam me even zeggen dat ik goed gehandeld had. verder ben ik met onze huilrefluxbaby alleen maar belachelijk gemaakt en zelfs uitgelachen. Het enige wat ik toen had gewild was een bemoedigende glimlach... dus dat doe ik nu als ik moeder met huilende babys zie: glimlachen. verder heb ik.al regelmatig een kind van straat geplukt, uit t zwembad of pleisters op zere knieen geplakt, zonder dat er een ouder in t zicht was.
Ik heb een keer een moeder aangesproken in een overdekt speelparadijs die zich helemaal liet gaan tegenover haar dochtertje die niet naar huis wilde. Ze stond daar te krijsen en haar kind tegen het hoofd te slaan! Ik heb haar gevraagd of het niet op een andere manier kon. Madame richtte haar woede toen tegen mij en begon tegen mij te schelden. Prima hoor, zo stopte ze iig met het slaan van haar kind. Vrij recent heb ik een behoorlijke crisis gehad in de familie omdat zwager zijn kinderen mishandelt. En dan voornamelijk geestelijk. Dit heeft me een heleboel narigheid opgeleverd. Ik heb contact gehad met het AMK en daar goede adviezen gekregen. Uiteindelijk, na veel omwegen, zijn ze toch professionele zorg gaan zoeken, omdat mijn schoonzus zo ook echt niet verder wilde. Ondanks de stress die het mij ook opleverde, ben ik blij dat ik het gedaan heb. Ik vind het een groot verschil of een kind gevaar loopt in de ontwikkeling. Zo ja, vind ik dat iedereen daar wat mee zou moeten doen. Zo nee, niet mee bemoeien!
Ik heb mezelf er een keer toegezet om met de opvoeding van m'n vriendin te bemoeien, maar ik heb wel 10 x 'het spijt me gezegd'. Haar zoontje is anderhalf jaar ouder dan mijn dochter en extreem veeleisend en zodra hij zijn zin niet krijgt, krijst ie alles bij elkaar. M'n vriendin is altijd heel lief voor hm en geeft hem gelijk aandacht als ie dat opeist. Een autoritje van halfuur was ook altijd een hel voor haar. Elke avond voor het slapengaan ging ook gepaard met hysterische huilbuien. Ik gaf aan dat ik mijn dochter dan gewoon negeer en dat ze best wat strenger mag zijn haar hem toe. Nu doet ze dat ook en is me echt dankbaar. Ze durfde niet streng te zijn omdat ze bang was een slechte moeder te zijn en ze voelde zich al schuldig omdat hij z'n vader minder zag. Ik heb er wel heel veel moeite mee gehad, maar ze ging er binna aan onderdoor en durfde geen advies te vragen bij het cb. Dus hier wel een succesverhaaltje