Naja, ik verantwoord me alleen maar als ze me echt aanspreken hoor Hier in de supermarkt kennen ze mij en Owen onderhand wel. Dus die staan niet meer zo raar te kijken als hij naast ze komt staan bij de kassa. En het bonnetje geven ze voortaan gelijk al aan hem Vaak als ik aangesproken wordt leg ik wel het een en ander uit. Omdat ik zelf ook wel weet dat het raar is dat je 5 jarige met een speen rond loopt of als ie mensen en karretjes aan het aflikken is. Een korte uitleg scheel al een hoop geroddel en vooroordelen. Al hou je altijd mensen die zelfs na je uitleg nog oordelen maar goed, dat is dan hun beperking denk ik dan maar
Oke, dat kan. En ja, mensen blijven oordelen, ook na enige uitleg. zoals gezegd legde ik maar zelden iets uit. Ook omdat ik het niet nodig vond om mijn kind in een "slecht" daglicht te zetten. vooral niet omdat sommigen idd toch geen enkel begrip kunnen opbrengen.
Manlief heeft een keer op parkeerplaats van de supermarkt op vakantie man aangesproken die uit zijn plaat ging tegen zijn kind... Hij heeft gevraagd of die meneer hulp nodig had Ik vind t zelf altijd moeilijk om bij "vreemden" te doen, weet dan niet wat ik moet zeggen bij vriendinnen wel vaak, maar dat zijn meer tips/ adviezen Onze eerste kregen we vroeger ook veel opmerkingen over ( heel klein )... Ik zei dan altijd of JA of OHW... Zonder verdere uitleg. Dus; u heeft wel een heel klein kindje; " ja " . Je kunt toch niet met zo'n kleintje naar buiten? "Ohw?". Ik werd er ook zo moe van, vooral van dat gevoel dat je je moet verantwoorden... Totdat m'n man zei; maar dat hoef je toch niet te doen!? Best slimme vent die van mij, daarna zelf geen "last" daarvan meer gehad
oooooh de herkenning! Ik was alleenstaand en zwanger. halverwege mijn zwangerschap ben ik een aantal keer meegeweest naar het kroegje waar ik boven woonde. Zat er ook weleens gewoon voor de gezelligheid, kende de barvrouw heel goed en kon uren met haar kletsen. inmiddels ben ik verhuisd en hebben we nog steeds contact, is gewoon een vriendin van me geworden. Als ik met vrienden mee naar buiten liep omdat ze een sigaretje gingen roken... echt, hóevaak mij wel werd verteld dat er van mij als moeder niets terecht zou komen omdat ik nu nóg rookte... in realiteit stond ik er bij met mijn appelsapje (of chocomel.. zwangerschaps tic ) omdat het lekker weer was en het gesprek niet te onderbreken. Omdat het gezellig was! niet om zelf te roken... Ik werd laatst zelf aangesproken omdat ik in de supermarkt heel erg bleef hangen in het 'niet doen, niet doen, niet doen'. had het zelf niet eens door, vond het eigenlijk wel fijn om even te horen 'joh, even anders aanpakken. verandering van spijs doet eten'. Het werkte nog ook Moet ik wel zeggen dat het de fijne toon was die me niet deed steigeren hoor, dit was echt een hele lieve mevrouw die het oprecht zei om me te helpen Zelf nooit iemand echt aangepsproken. Ja okee, ooit mijn moeder. mijn broertje heeft een leerachterstand en zei zelf ooit tegen mij (als kinderen zijnde he?) dat hij niet naar haar luisterde "omdat ze toch niet deed waar ze mee dreigde" Ma keek me wat verbaasd aan maar zette diezelfde dag nog door. als blikken konden doden had mijn broertje me daar toch mooi veranderd in een hoopje as
Mijn nichtje heb ik wel eens ergens op gewezen. Haar zoontje (1) had flink koorts en ze vertelde dat ze niet zo van de paracetamol was, maar dat ze hem de koorts liever een nachtje liet uitzweten dmv dik aankleden en een dikke deken. Ik heb haar er toen wel voorzichtig op geattendeerd dat koorts uitzweten iets van vroeger was en al lang achterhaald is, dat het zelfs gevaarlijk kan zijn omdat je de temperatuur zo alleen maar opdrijft. Dat ze het maar eens moest opzoeken wat de adviezen van tegenwoordig zijn (om niet te betweterig over te komen) Ze reageerde oprecht verbaasd, zei dat ze dit niet wist en dat ze dat uitzweten van haar moeder had, die deed dat altijd vroeger bij haar. Dus dat was wel positief. Ik zou nooit zomaar iemand ongevraagd vertellen hoe het "beter" zou moeten. Behalve wanneer iets gebaseerd zou zijn op onwetendheid en natuurlijk wanneer het gevaarlijk voor het kindje zou zijn. Wanneer iemand in een gesprek zou aangeven ergens mee te zitten, zou ik wel mijn mening/adviezen geven. Maar altijd voorzichtig zonder de wijsneus uit te gaan hangen! Ikzelf zou dat ook op prijs stellen, ik zit zelf ook wel eens verlegen om advies of een frisse kijk. Het gaat wel om de manier waarop iemand dat doet. Wel ben ik een keer een stevige discussie aangegaan met een bekende die zei dat ze haar kind geen vitamine D gaf, omdat "ze daar niet in geloofde". Haar stiefkind kreeg altijd vitamines en was altijd ziek en zijzelf nam nooit vitamines en was nooit ziek en dat was het bewijs dat het allemaal onzin advies zou zijn . De discussie ging uiteraard met name over haar manier van "bewijsmateriaal" vergaren .
Ik geef mijn kind ook geen vit D omdat ik daar niet in geloof. Is wel een stuk genuanceerder maar dat ben ik niet verplicht uit te leggen
Was ergens deze zomer met zl in de buggy in de stad. Had wat shirts voor hem gescoord en moest even wachten bij de kassa. Voor me stond een vrouw met 2 kids die alles van de schappen trokken. Daar zei ze flink sjaggie iets van maar daar werd door de kids weinig op uit gedaan. Ineens had haar dochter mijn boef in de buggy ontdekt. "Kindje stom, kindje stom" riep ze steeds. Niet leuk natuurlijk, maar ik negeerde het maar. Tot dat ik haar zag uithalen naar ons zoontje. Ik kon haar net bij haar arm grijpen. Moeders had uiteraard niks gezien en toen ik er iets van zei kreeg ik me daar toch een scheldpartij om m'n oren, niet normaal!
Dames, on topic graag! Ben op zoek naar succesverhalen, waarbij de 'aangesprokene' ook daadwerkelijk iets met het advies kón en dééd. En dan misschien ook op welke manier het gebracht werd. Misschien dat de 'aangesprokene' initieel defensief reageerde, maar er later op terugkwam en toch het advies ter harte nam? Die variant heb ik nog niet terug horen komen. Ja, we moeten het met z'n allen doen met wat we van anderen geleerd hebben (inclusief gelezen hebben op internet, want dat is er óók maar door iemand opgezet). En soms kan dat advies achterhaald zijn. Ik sta er zelf altijd wel voor open, want ik weet dat wat mijn eigen moeder allemaal geleerd is grotendeels niet meer klopt. Wat mijn moeder allemaal dacht te weten heb ik dus voornamelijk met een korrel zout genomen. Heb hier op het forum betere adviezen gelezen! Ik heb niet alle wijsheid in pacht en wil best geloven dat er mensen zijn die iets beter weten dan ik. Dus wie ben ik om van tevoren te zeggen dat niemand met advies moet komen, want ik weet het allemaal zelf al zo goed? Ik kan er ook naast zitten.
Fijn he?! ik heb sz vanmiddag weer een uur aan telefoon gehad en ze is heel open nu. natuurlijk kun je niet meteen wonderen verwachten, maar er wordt aan gewerkt
Ik zag laatst een oma met haar kleinkind van ik denk 1 a 1,5 jaar in de wandelwagen in de stad lopen. Kindje zat in een voetenzak, maar zat blijkbaar niet in de riempjes vast, want hij hing zo ongeveer onder in die voetenzak. Het was dezelfde kinderagen als die ik heb en ik zag duidelijk dat het kind niet bepaald relaxed in die wagen zat Toen hoorde ik de beste mevrouw iets zeggen tegen het kindje in de trant van, ga toch eens recht zitten. Toen ik langs liep heb ik gevraagd of ik kon helpen, omdat ik dacht dat het mannetje er niet in zat hoe het hoorde. De mevrouw werd helemaal rood, maar zei ja volgens mij zit ie niet hoe het hoort he? Ik heb hem opgehesen en de riempjes vast gedaan die een beetje verstopt zaten en de dame in kwestie was ondanks schaamte gevoel toch best blij met de hulp. Ik voelde me wel een beetje opgelaten toen ik het zei, maar ik kon het niet laten om te vragen of ik kon helpen.
Gewoon vragen of iemand er behoefte aan heeft. "Joh, het valt mij op dat [...objectieve beschrijving van feit]. Mag je een tip geven?" Als het antwoord 'nee' is hou je je mond. Als het antwoord ja is kun je los
Dit vind ik een hele goede! Die ga ik onthouden. tenzij het gevaarlijk is of geen ouders in de buurt, dan grijp ik zelf in.
Een vriendin van mij heeft een buurvrouw die nogal opmerkelijk omgaat met de kinderen, om het zo maar even te zeggen. Zij heeft wel eens gepolst of ze open stond voor tips, omdat wel duidelijk was dat ze zichzelf niet zo goed raad weet met de kinderen, maar dat wilde ze dan weer niet. Zij heeft toen besloten om gewoon veel te vertellen over henzelf, gewoon in de trant van: Joh, moet je horen wat ze hier gisteren toch weer uithaalden... Dat heeft wel geholpen: ze hoort nu terug, als de buurvrouw bijvoorbeeld met de kids in de tuin is (zomers natuurlijk ), dat de buurvrouw toch probeert het te doen op de manier die zij dan vertelt. Ik heb zelf enkel beroepsmatig eigenlijk met opvoedadviezen te maken gehad en dan mag je dus juist expliciet adviezen geven, en dan is het al lastig genoeg om de juiste toon te treffen, want mensen willen niet het gevoel hebben dat jij vindt dat ze het verkeerd doen. Dus 't is wel een lastige Gewoon zo op straat zou ik niet zo snel doen: je kent de verdere situatie niet en het kan gewoon zijn dat iemand een keer z'n dag niet heeft. Andere vriendin van mij is orthopedagoog en had zo eens zo'n dag toen ze op het CB moest zijn. Kids die totaal niet meewerkten, zijzelf moe en toen schoot ze even wat uit haar slof daar op het CB. Werd ze de volgende dag gebeld of ze misschien niet mee moest doen met een opvoedcursus. Tja....