Volgens mij ben jij veelste makkelijk voor hem. Als ik jou was zou ik toch wat duidelijker gaan communiceren met je partner, en uitleggen dat jij ook behoeftens hebt net als zijn kind, en dat het niet alleen om hem en zijn hobby's draait. Vaak ligt het probleem bij de vrouwen die te weinig communiceren en grenzen stellen. Op deze manier vinden veel mannen het wel best.
Ik ben ook thuisblijfmoeder en mijn vriend werkt voor zichzelf. Als hij thuis is speelt hij regelmatig met onze dochter. Hij brengt haar ook wel eens naar bed, gaat er in de nacht soms uit en helpt in het huishouden wanneer dat kan. In de ochtend haalt hij onze oudste altijd uit bed terwijl ik bezig ben met de jongste. Als hij boodschappen gaat doen neemt hij ook vaak de oudste mee, in bad wil ze helaas niet meer met iemand anders maar alleen dus dat is afgevallen maar voorheen ging hij met haar in bad en was ik er om weer aan te kleden etc. Praten doen we ook best veel, niet alleen over de kinderen hoewel dat wel regelmatig gebeurd en veel gesprekken uiteindelijk op de kinderen uitkomen. Maar over het algemeen praten we over vanalles, wat hij meemaakt, wat ik meemaak (is vrij weinig maar toch) en allerlei andere dingen. Ik zou het ook niet leuk vinden als hij geen interesse zou tonen in mij, in ons gezin en alleen maar met zijn hobby bezig is. Ik had hem daar dan ook zeker op aangesproken, een kindje heb je samen en ik zou het niet accepteren als hij niet omkijkt naar zijn kind. Afstuderen lijkt me zwaar maar even een half uurtje met je kind spelen moet heus wel kunnen, of in bad doen/naar bed brengen. En dat hij veel gezeik aan moet horen op zijn stage daar kun jij niks aan doen, er is ook nog een leven thuis en als daar problemen zijn dan moet je daarover kunnen praten. Niemand vind problemen leuk, maar er niet over praten maakt het niet beter. Een goed gesprek lijkt me een goed plan!
Mijn man is kok, werkt vaak 10 tot 12 uur per dag, 5 dagen in de week. Dus ben sowieso 5 avonden alleen met Norah, maar hij hoeft wel meestal pas om 12 te beginnen dus hebben we sochtends samen. Savonds als hij thuis komt kletsen we even en dan gaat hij gamen. Ik vind het helemaal niet erg, hij gaat daar echt in op en kan dan afschakelen. Hij heeft ook al een aantal keer gezegd dat als ik vind dat hij te veel games of zo dat ik dat moet zeggen. Dan stopt hij ook gelijk als ik bv iets samen wil kijken. Maar ik game savonds ook vaker of lees of kijk op zp. Ik doe het huishouden en zorg voor Norah, als hij vrij heeft doen we samen boodschappen enzo, en gaat hij meestal smiddags gamen. Maar op z'n vrije dagen, als ik ga wandelen met Norah en de hond doet hij meestal ondertussen stofzuigen en dweilen, dat vind ik heel lief. Noem me ouderwets, maar ik vind het fijn, voor ons werkt het zo. Als ik naar de ha of zo moet let hij op norah, en sochtends speelt hij ook met r, ook als ik het vraag. Dan kan ik ondertussen het huishouden doen. Ik ben juist heel blij dat hij die hobby heeft, m'n man uit zich moeilijk en heeft het ook nog erg moeilijk met het verlies van onze Siem, en hij kan zich even lekker afreageren in het spel. Ik vind het fijn, noem me mutserig maar ik ben het type dat z'n trainingsbroek en sloffen klaar legt, en ik vind het heerlijk om te doen.
Verschil zit hem in dat jouw man wel helpt en dingen doet waar hij kan. TO's man doet (zoals ik het lees) helemaal niks behalve dingen voor zichzelf. Er is niks mis met je eigen hobby hebben, wel als dit ten koste gaat van je gezin, vind ik.
Ik ben voorlopig ook (nog) thuis en mijn man werkt 40 uur per week. Hij heeft een lichamelijk en emotioneel zware job dus is vaak gesloopt als hij 's avonds thuis komt. Toch kruipt hij dan nog met de oudste samen in bad, vervolgens eten we, de kindjes nog ff spelen, wij overlopen onze dag, om 18.45 brengt hij de oudste naar bed, inclusief verhaaltje en zij mag dan vaak ook nog een verhaaltje lezen voor hem. Daarna kijken we samen het nieuws, doet hij meestal de jongste in bad en vervolgens geef ik nog een voeding en brengen we haar samen ook naar haar bedje. Daarna helpt hij nog de keuken opruimen en maakt hij de schooltas van de oudste en z'n eigen werkbak klaar. Soms maak ik ook de boterhammen klaar, maar het meest doet hij dit. Mijn man beseft gelukkig dat thuis zijn met de kinderen ook een fulltimejob is. Ik ben heel de dag in de weer met eten maken, kinderen verzorgen, wasjes draaien, schoonmaken, heen en weer rijden van school naar huis en omgekeerd. Hij zegt vaak genoeg dat hij het veel zwaarder vind om thuis te zijn dan te gaan werken. Voor ons is het dus ook maar normaal dat we elk ons deel doen hier en ook elk onze ontspanning hebben. Voor hem is dat in bed nog ff een serie kijken, en ik kijk ondertussen beneden nog een programma. Ik denk dat het voor jou belangrijk zal zijn dat er meer evenwicht komt. Jij werkt namelijk ook, maar van thuis uit en jouw job stopt nooit. Hij mag best wel meer moeite doen voor jou en z'n kindje. Hoe je dat voor elkaar krijgt? Denk dat duidelijk praten de enige oplossing is. Ik snap best dat hij zegt geen gezeur te willen hebben thuis, maar in een relatie moet je kunnen praten en elkaars 'gezeur' dus ook aanhoren. Ik vrees dat je het niet volhoudt als je je zo aan de kant geschoven voelt. Sterkte!
Ongeacht of je thuisblijfmoeder bent of niet, ik vind "niet bijdragen in de zorg, zodat je je volledig kan richten op afstuderen" niet bepaald hetzelfde als uren aan je hobby zitten. Daar heeft hij ook tijd voor, dus kennelijk vergt die studie nou ook weer niet zoveel van hem. Ik zou mij geloof ik erg eenzaam voelen in jouw positie.
Mijn man is vaak rond 18.30 thuis. Dochter en ik hebben dan al gegeten. Hij eet als hij thuis komt. Hij besteedt direct aandacht aan ons. Douched onze dochter en brengt haar naar bed (leest haar voor, zingt liedjes ed.). Als hij beneden komt werkt hij nog wat of komt bij mij zitten. Hij is doordeweeks ook wel regelmatig weg. Als het voor zijn werk is eet hij niet thuis. Gaat hij voor z'n plezier weg of hobby dan komt hij vaak eerst thuis eten. Verder hebben we een duidelijk rolverdeling. Hij het geld ik het huis. Samen het gezin dus de kind(eren). Ik vind het heel erg belangrijk dat hij er is voor zijn kind(eren) en hij gelukkig ook. Met zijn tweeën doen we soms te weinig. Maar dat halen we dan weer dubbel en dwars in. Zijn van die periodes dat het erin sluipt en dat we dan weet wat meer aandacht aan elkaar moeten besteden.
Ik ben onvrijwillige thuisblijfmoeder en mijn man werkt in de horeca, ik ben 5 dagen per week zo goed als de hele dag alleen met mijn dochter maar de momenten die hij thuisblijft doet hij ook veel in het huishouden en besteed tijd met onze dochter, ook gaat hij s'nachts er gewoon uit en proberen we iedere maand ook met z'n tweeën weg te gaan. Soms gaat hij wat drinken met z'n vrienden of blijft hij wat langer hangen op z'n werk maar dat vind ik helemaal niet erg. Heel af en toe gamed mijn man nog maar dat vindt hij vaak zonde van z'n tijd. Ik vind het dan ook van de zotte dat er zo ontzettend veel tijd je jouw vriend z'n hobby gaat zitten dat z'n gezinsleven en z'n studie er onder lijden en ik denk ook echt dat je daar wat van moet zeggen.
Hier bijna hetzelfde, maar dan met een dochter. Mijn man speelt na het eten met onze dochter, doet haar in bad, leest haar voor en blijft bij haar zitten tot ze slaapt. Ondertussen plof ik op de bank met fb en zp, doe de was en ruim een beetje op. In het weekend doet mijn man ook veel meer met onze dochter dan ik. Hij is voor zijn werk regelmatig in het buitenland maar als hij thuis is, is hij er 100% voor ons. Ik vind jouw man wel erg egoïstisch over komen. Waarom wilde hij een gezin?
Ik ben officieel geen thuisblijfmoeder, maar op het moment zit ik in de ziektewet. Als mijn man uit zijn werk komt, kookt hij vrijwel altijd. Hij vindt dat leuk om te doen. Na het eten en opruimen brengen we meestal om de beurt de kinderen naar bed. En dan hebben we allebei de avond vrij. Ik ga 1x in de week een vaste avond weg, mijn man niet. Die bedenkt ter plekke of hij weg gaat of gaat computeren oid. Uiteraard wel in overleg. Mijn man besteed meer tijd aan onze dochter als aan onze zoon. Dit gaat onbewust, omdat dochter zijn aandacht wel opeist en zoon nog niet.
Mijn man werkt 4 x 9 uur, staat smorgens om 5.15 op en gaat om 6.15 met de bus naar zijn werk. Hij stapt savonds tussen 1800 en 1900 in huis. Ik werk twee nachten in de week, 20 uur in de zorg. Alle zorg van de kinderen neem ik op me. Uit bed halen, wassen aankleden, school peuters, baby thuis, heen en weer vliegen naar school, huishouden , boodschappen koken, kinderen alle drie douchen voor het slapen gaan en er snachts uit als er iets is. Hij speelt veel met en neemt ze mee naar speeltuinen ed als ik moet slapen overdag. Met de jongste kan hij nog niet zo uit de voeten en vind hij spelen nog lastig. Maar uit ervaring weet ik dat dat steeds beter gaat. Hij ruimt wel altijd de tafel af na het eten en zorgt dat het aanrecht schoon en opgeruimt is na het avondeten. Verschoont elke dag de vuilnisemmers in het huis en zorgt dat de vuilnis op de juiste dagen voor het huis staat. Drie keer in de week gaat hij hardlopen. Voordat de derde er was deed hij meer in het huishouden moet ik zeggen. Dan deed hij eens per week als ik sliep de hele beneden boel zuigen, stoffen en dweilen. Nu heeft hij de zorg voor de baby en gaat dat wat lastiger in zijn ogen. We hebben een zeer druk huishouden, hij een zeer drukke baan met hoge werkdruk. Ik baal er wel eens van, maar het zij zo. Ik heb niets voor mezelf eigenlijk. Haha, en dat mis ik niet ook De kinderen zijn mijn grootste hobby.
Wat zou er gebeuren als je op een dag er gewoon niet zou zijn met je zoontje? En een briefje op tafel leggen met "aangezien je nauwelijks geïnteresseerd bent in ons, zitten we elders" (waarbij dat "elders" evengoed een paar uurtjes stad of op bezoek bij familie kan zijn - maar dat zet je dus niet bij op dat briefje). Zou hij uberhaupt wel reageren? Of kruipt hij dan gewoon achter zijn computer? Kennelijk heeft meneer een afkeer van praten, dan moet hij het maar "voelen".
Ik vraag me bij jullie situaties oprecht af of jullie als partners de kinderen zien als JULLIE kinderen, of zijn dat kinderen van de moeder en de vader speelt de rol van spermadonor en financierder? Sorry, maar hoezo 'hij helpt mij met de kinderen'? Het zijn toch zijn kinderen? Als je als moeder de volledige zorg op je kind neemt, neem je eigenlijk zijn taken als vader over? Los van het feit dat ik dit nooit zou accepteren (als het goed is wilde je man ook ben kind, hoe laat ie dat zien aan zijn kind?) Is dit ook hartstikke sneu voor het kind zelf. Waar is de hechting met de vader? Wat is papa's rol in het leven van het kind? En gun je je kind die vaderrol? Ik kreeg al opvliegers bij het lezen van de openingspost. . Nee, ts, je man komt helemaal niet over Als een lieve vader. Ik mis eerlijk gezegd de invulling van 'vader zijn' in je verhaal. Ontopic: mijn man heeft zeker een hobby, 2uur per week overdag, en 4uur per week als kinderen Slapen. Vaak genoeg voor een drukke vader.
kids gaan voor hobby hier daar kan je weer mee bezighouden als ze op bed liggen (na 19 uur) Mijn man werkt heel wat meer (zeg maar gerust het dubbele) dus tijd samen is echt heilig voor ons, ook in het weekend spreken we eigenlijk apart niet af, alleen op doordeweekse avonden wanneer de kids al op bed liggen.
ja ik zou ook een week investeren in het duidelijk maken van een punt ik ging gewoon even een week lang weg zonder te zeggen waar en waarom en als ie dan vraagt waar ik ben of waarom, gewoon vragen of hij nog achter zn computer zit, als er iets van hersens in zit zou kwartje toch wel moeten vallen..
Hier is het ook een beetje zo, mijn man heeft een drukke baan. Ik doe de verzorging van de kinderen en het huishouden en alles er omheen. Wanneer hij thuis is is hij er wel gewoon voor de kinderen. Doet spelletjes met ze enz. En tegenwoordig plannen we het altijd zo dat ik rustig boodschappen kan doen met de jongste en dat hij thuis is met de rest. Savonds heeft hij dan genoeg tijd voor hobbies en ook voor elkaar.
hier sla je de spijker op zijn kop, ik denk dat het mij daarom ook pijn doet. de afspraak was dat ik de verzorging op me zou nemen zodat hij zijn studie zou kunnen afronden en we niet met een grote studieschuld zouden blijven zitten. Hij heeft namelijk een studiecontract tot eind van dit schooljaar. Alleen besteed hij veel van die tijd niet aan zijn studie, maar aan zijn hobby. de 3 daagse stage doet hij supergoed, ook de voorbereidingen daarop, daar besteed hij wel genoeg tijd aan. Hij heeft echter ook nog een paar andere vakken openstaan waar hij opdrachten voor moet maken. Nou dat doet ie dus niet of nauwelijks. En in die tijd is hij dus niet bezig met zijn gezin, maar met zijn hobby, met bellen of op de computer. Op mijn initiatief gaan we wel 1 a 2 x per maand naar een indoor speeltuin op zondags. dat vind de kleine geweldig. Daar speelt mijn man dan opeens heel veel en actief met de kleine. Zowiezo heeft hij een handje van om naar de buitenwereld te doen alsof hij heel actief en leuk is met zijn gezin, maar in de praktijk valt dit dus enorm tegen. We hebben gister 'een gesprek' gehad: hij heeft het met pijn en moeite aangehoord. Hij schiet alleen al heel snel in de verdediging, terwijl ik graag een open gesprek wil. Hij heeft 2 a 3 jaar geleden een heftige burn-out gehad (ook voor mij heel zwaar) en daar refereert hij steeds aan terug. Als ik iets aangeef dan zegt hij steeds: zie nou wel, ik ben dikke faal, ik kan net zo goed weg zijn. zie nou wel, het ligt weer allemaal aan mij. Dan is het echt heel moeilijk om een gesprek te hebben met iemand...pfff Conclusie is dan dat hij het wel weer allemaal verkeerd doet en dat hij gaat veranderen, als ik maar ophoud met 'zeuren'. als ikd an vraag hoe hij alles voor zich ziet, hoe hij dingen graag zou willen dan weet hij dat nooit. Maar goed, hij zou meer tijd gaan besteden aan zijn gezin en minder aan de hobby. Ik heb gezegd dat hij meer een balans moet zoeken daarin. Hij is nu werken en komt tussen 11 en 13.00 weer thuis. Ik ben benieuwd hoe het gaat als hij thuis komt. of hij eerst een uur gaat douchen en daarna achter de computer gaat of dat hij nu ook interesse heeft in ons en gaat spelen met de kleine. Ik merk wel dat het me goed doet om het hier even van me af te schrijven. ohja, wat het trouwens heel lastig maakt om een gesprek met hem te hebben: hij verwijt mij vaak dat ik psychologische spelletjes speel net als mijn moeder (ik heb een moeilijk verleden, mijn moeder zette ons psychologisch enorm onder druk). Dat is zo gemeen want ik weet van mezelf dat ik dat absoluut niet doe. Oprecht niet, hij weet ook dat ik daar een hekel aan heb. Wat ik niet doe is met 'modder' teruggooien en hem vergelijken met zijn vader. Dat is een rasechte narcist (een echte!) en die was letterlijk alleen maar met zijn eigen hobby en wereldje bezig. Die keek uberhaubt niet om naar vrouw en kinderen. Dat is ook een hele akelige man. Mijn man is qua karakter echt niet te vergelijken met zijn vader (dat meen ik echt) en ik wil die vergelijking er ook niet ingooien omdat je daar niks mee bereikt. dan wordt het alleen maar verwijten naar elkaar gooien.
Hier de afspraak dat tijd voor jezelf er pas is als de kinderen op bed liggen. Tot die tijd helpt hij mee, en zodra de kinderen op bed liggen, kijken we wat we willen. Soms moet ik 's avonds weg, soms hij, soms zijn er dingen die echt geregeld moeten worden en soms is er tijd om lekker even te zitten. Zonder die afspraak werkte het hier ook niet trouwens, kon ik 'm er altijd bij lopen slepen. Heel vervelend, want hij vond dat zeuren en ik werd er megachagrijnig van. Dat jij de tijd die hij nodig heeft voor zijn studie voor je rekening neemt in de zorg voor jullie kind, is logisch. Maar hij onttrekt zich ook buiten die momenten aan de zorg. Nooit een luier verschonen etc is echt niet meer van deze tijd. Hij kan -als hij niet hoeft te werken of te studeren- gewoon een evenredige bijdrage aan de zorg leveren, want nu heeft hij vaak vrij en jij dus nooit. Lijkt me niet eerlijk en kan me je gevoel dus helemaal voorstellen.