Misschien een idee om te proberen om je niet zo aan die 'ogenschijnlijk perfecte' moeders te spiegelen? Geloof me , het geeft ontzettend veel rust zodra je accepteert dat het er bij jou iets anders aan toe gaat en het niet allemaal vanzelfsprekend lijkt te gaan.
Mijn partner heeft ADD en ik ben letterlijk zijn wandelende agenda. Ik moet heel eerlijk bekennen dat ik het soms niet meer zie zitten omdat het me opbreekt dat hij niet gemotiveerd lijkt , alles op het laatste moment doet .Dat ik alle afspraken , financiën enz moet bij houden omdat hij het simpelweg vergeet. Oja, en ik alles moet blijven herhalen. Zelfs een simpel verzoek om vlees voor de honden uit te leggen is hij binnen 5 minuten weer vergeten. Van dat soort dingen dus! Hij heeft ook een hyperfocus , namelijk elke vrije minuut van de dag games spelen . Maargoed , daar zeg ik niks van en vindt ik ook niet erg omdat ik zelf ook regelmatig in een hyperfocus zit. Verder is het een schat hoor.
Hier nog een partner met een studieschuld omdat hij aan verschillende studies was begonnen maar er geen èèn heeft afgemaakt. Zo zonde , want hij is harstikke slim. Zelfs de laatste van 2 jaar geleden voor helpende zorg & welzijn heeft hij niet afgemaakt. Hij had de opleiding misschien hier kunnen doen maar is toen nergens achteraan gegaan, geen contact opgenomen met het ROC , niet met de mevrouw die de stagebegeleiding doet enz. ADD is echt een naar beestje......
Hahaha herkenbaar van die "perfecte moeders op het schoolplein".. Die al 4 wasjes hebben gedraaid..kom ik aan 1 minuut voor half 9.. in joggingbroek met knot.. maar de kids zijn altijd netjes verzorgd. Bij mij is op mijn 23e vastgesteld dat ik ADD heb.. lichte vorm.. Uiteindelijk heb ik wel mijn studie afgemaakt, ik heb 2 dochters, een bonusdochter, plus een zoontje op komst.. En ik houd mijn huishouden de ene week wat meer in balans draaiende dan de andere week.. Maar ik heb geaccepteerd dat ik niet zo'n "perfecte" moeder ben.. Dat neemt enorm veel druk weg, en ik vind mijzelf ok..nu na jaren.. Ik ben trots op mijzelf en mijn gezin plus dat we het redden met elkaar. En houd niet zoveel van stempeltjes.. dus ik zie mezelf niet zo.. Dat is niet ontkennen, maar het niet zwaarder maken dan het is.. Iedereen heeft wat in mijn optiek. Alleen niet iedereen laat zich onderzoeken.. Plus..ze leggen zo snel stempeltjes op tegenwoordig..dat ik er bijna niet meer in geloven kan.. herkent iemand dit?
Ik denk gewoon dat de ene handiger is qua bv het huishouden dan een ander..meer gefocust is dan een ander..of meer inzicht.. en dat iedereen zijn eigen kwaliteiten heeft.. - socialer - creatiever - goed in wiskunde - technisch inzicht - stipter ik noem maar wat.. alhoewel je natuurlijk ernstigere vormen hebt.. waardoor mensen echt niet kunnen meedraaien in de wereld.. En dat mensen die lichte vorm hebben, soms te zwaar hun stempel (moeten) dragen..(doordat de wereld er zo naar kijkt) dat is denk ik wat ik bedoelde... Ik vind het zonde als mensen medicijnen krijgen om "zichzelf" te onderdrukken.. Dan ben je idd jezelf niet meer.. maar goed dat is mijn persoonlijke mening.. Als iemand zich daar echt beter bij voelt uiteindelijk, wie ben ik dan..om er iets van te zeggen..
Ik zeg het nooit tegen anderen, mijn ervaring is dus dat mensen je INEENS anders gaan bekijken en behandelen.. Daar heb ik niet echt de behoefte aan.. ik ben nog steeds dezelfde als daarvoor denk ik dan..
Je krijgt ook niet een ' stempeltje ' enkel aan de hand van de problemen die je ervaart in het doen van de huishouding, maar omdat je tegen verschillende dingen aanloopt bijvoorbeeld op het werk, sociale contacten , planning en ordenen etc Als ik bijvoorbeeld kijk naar mijn vriend zou hij volgens de GAF-score maar weinig ' last ' ondervinden van zijn beperking. Nou, terwijl er dingen zijn die als een rode draad door zijn leven lopen en waar hij heel veel last van heeft. Bij kinderen vindt ik wel dat er te snel een stempeltje op wordt gedrukt.
Ik snap je.. tegen zulke dingen loop ik ook aan.. terwijl over het algemeen ik "fluitend" door het leven ga.. Op werkplekken, studies etc.. komt het bij mij heel erg in de knel te zitten..
Op zijn huidige werkplek krijgt hij steevast te horen dat hij niet aan hun verwachtingen voldoet. Hij doet zo zijn stinkende best maar zegt zelf ook dat hij niet nog sneller kan werken omdat dan alles in de soep loopt. En hij is een echte einzelganger. Heeft hier eigenlijk geen sociale contacten.
Ik heb er zelf op het moment het meeste last van. Omdat ik mezelf heel erg in de weg zit. En dan wordt het nog erger. Ik ben heel blij met de medicatie.
Wauw wat ontzettend veel reacties Ik heb helaas niet te tijd om op iedereen te reageren, maar ik heb wel alles gelezen. Ik merk dat iedereen in meer of mindere mate moeite heeft met het accepteren van ADD. - Iets waar ik ook mee worstel. Verder wil ik even zeggen dat ik super trots ben op jullie. Dat jullie zo open en eerlijk reageren. Ik weet dat het soms moeilijk is om tegen jezelf te zeggen hoe je je voelt, dat je soms van jezelf baalt. Een dikke knuffel voor iedereen
@ Robynn , Ik begrijp wat je bedoelt. Ik heb er ook moeite mee gehad om mijn 'label' te accepteren. Aan de ene kant is het een verklaring, waardoor ik me soms opgelucht voel: "Het is niet helemaal mijn schuld". Gelukkig heb ik de negatieve kant van de stempel nooit echt gevoeld omdat men in mijn omgeving mij accepteren. Maar ook zeker omdat ik niet tegen iedereen vertel dat ik ADD heb. Ik wil het namelijk niet gebruiken als excuus om bijv. maar half werk te leveren. "ze leggen zo snel stempeltjes op tegenwoordig..dat ik er bijna niet meer in geloven kan.. herkent iemand dit?" - je vraag. Ja, ik vind dat men veel stempels krijgt tegenwoordig. Zeker kinderen. Ik vind het lastig om te zien dat kinderen al labels dragen. Een kind is volop in ontwikkeling, ik vind daarom dat je niet zomaar kunt zeggen; Oh! die is ADHD, oh die is hoogbegaafd, oh die is asperger, etc. Aan de andere kant, ze geven een stempel niet zomaar. Ik ben geen psycholoog noch psychiater. Ik weet dus niet hoe, wat en wanneer je een stempel kunt krijgen als kind. Ik hoop alleen ten zeerste dat ze ook kijken naar opvoeding, karakter, leefomgeving etc., van een kind dan alleen naar de lastige kanten van het kind en daardoor snel kunnen zeggen; Ja! ADD! Ik weet namelijk van de testen waar ik doorheen moest voor mijn diagnose dat ze vragen naar je kindertijd, maar ook naar hoe ben je als volwassene. Met kinderen kun je alleen maar kijken naar nu. Dat maakt het voor mij dus lastig omdat kinderen nog volop in ontwikkeling zijn. Daarnaast hoop ik dat kinderen alleen 'een stempel' en hulp krijgen als ZIJZELF last ervaren en niet omdat papa en mama hen 'te druk', 'te stil' , 'niet goed vinden presteren op school'. Ik ben daar bang voor. Een diagnose kan veel doen met een mens. Goede dingen als de diagnose correct is. Maar ook heel veel schade als de diagnose niet correct it. En met kinderen ... hoe accuraat kun je zeggen dat hun gedrag 'de schuld' is van een mentale stoornis? Qua volwassenen ben ik ook van mening dat het snel gegeven wordt. Zeker in deze tijd waar je alle symptomen kunt vinden op het internet en deze jezelf kan aanpraten. Dan krijgt iemand bijv. de stempel ADD, terwijl diegene alleen maar een warhoofd is die alleen maar begeleiding nodig heeft in planning. Dat is verschrikkelijk voor die persoon lijkt mij. (even ter verduidelijking; dit is mijn mening , geen feiten. )
Heeft iemand van jullie ook last van het niet uit bed kunnen komen? Ik heb voor zover ik weet echt alles al geprobeerd, maar helemaal niets helpt en ik vind het ontzettend irritant. Wat helpt jullie/proberen jullie uit?
Mamayo wat knap dat je precies hebt opgeschreven wat er in mijn hoofd zit. Scheelt mij een hoop typwerk. Ik had nog nooit van ADD gehoord tot dit topic. Ik heb gegoogeled en herken alles voor 1000%. De hyperfocus, de eeuwige chaos en rommel, het late slapen, het liefst 's nachts heel veel gaan doen, het altijd te laat komen, niet op kunnen staan, uren op de bank kunnen niksen, pas poetsen als een wervelwind als er visite komt, een hoog iq maar door een totaal gebrek aan discipline universitaire opleiding niet afgemaakt, en nu al twee jaar zonder baan thuis, solliciteren is een ramp voor me. Nu is er dus herkenning, iets met heel veel puzzelstukjes, angst voor de toekomst, dat stempel, hoe nu verder? Heb ik een officiele diagnose nodig, en van wie dan, en wat daarna? Genezen kan natuurlijk niet, ik wil ook niet ineens anders worden, maar wat dan wel? Eerst maar eens beginnen om dit tegen mijn man te vertellen... Dank lieve dames en ShampooL!
Ik had er laatst een topic over geopend dat ik ook niet wakker wordt 's ochtends. Men zegt een lichtwekker kan werken. Maar ik vind het zelf te duur om 'gewoon even te proberen'. .. hier nog geen oplossing gevonden dus, helaas.
Genezen kan niet helaas. Wel een stuk herkenning. Ook kun je het je naasten uitleggen van: dit en dit komt daardoor. Dat kan bij hun (je man bijvoorbeeld) veel verklaren. Eindelijk antwoord. Verder krijg je vaak ook (groeps)gesprekken met een psycholoog. Daar praat je in detail waar je tegenaan loopt en kunnen ze je handvaten geven. Ik ben echter maar 3x geweest aangezien ik moeite heb met komen opdagen .. in ben er dus uitgekickt na de 3e no-show (begrijpelijk)
Voor mij betekent het (los van een evt. diagnose), dat ik mezelf hopelijk weer een stukje beter ga begrijpen en accepteren. En nadenken/praten over hoe ik mijn leven nou het beste in kan richten om zo goed mogelijk te functioneren. Werk is daarin een belangrijke factor. Dat wordt nog wel een uitdaging, want enerzijds zoek ik werk met veel uitdaging, spanning, druk, verantwoordelijkheid etc. en dat gaat me ook goed af zolang het goed met me gaat. Maar wanneer de wip doorslaat en de stress te lang te hoog oploopt, dan ga ik keihard onderuit.....
Ik heb een hele tijd geleden een soortgelijk topic als dit gelezen en daar was toen een reactie van iemand die net als ik door de jaren heen bepaalde kenmerken is ontgroeid. Je hebt dan al een diagnose gehad, maar eigenlijk klopt het niet meer en dan blijf je evengoed dat labeltje houden. Ik houd er ook niet zo van. Er zijn van bepaalde psychische stoornissen zoveel verschillende kenmerken dat elk "gezond" mens er wel 1 heeft. Ik zou bij wijze van spreken bij mijn man ook wel iets kunnen vinden terwijl hij gewoon "normaal in zijn hoofd" is
Haha, ik mag hopen dat dat mij niet overkomt. Ik krijgt kortdurende coaching, maar ze moet ook kijken of ik wel 'coachable' ben. Moet wel zeggen dat deze coach niet zo'n goede indruk maakte... Ik begon gelijk over dat ik zo graag op tijd mijn bed uit wou. Toen ik dus bekende dat ik ontzettend laat uit mijn bed kom soms en dat het dus wel eens voorkomt dat mijn dochter zonder ontbijt naar school gaat, noemde ze me basically een slechte ouder. Daar heb ik wel het en een ander van gezegd. Dat als iemand een slechte ouder is, dat er dan wel meer dingen niet goed zijn en dat ik daarom toch ook bij d'r was, of niet dan. Dat ik er toch wat aan probeer te doen. Nou ja, ik ga het toch nog even goed duidelijk maken aankomende week.