Onze liefde was van het begin af aan gedoemd. Die was even vergankelijk als de zonsondergang. Jij hebt ooit gezegd dat de ondergaande zon een tragedie was die je melancholiek stemde terwijl je vergeefs probeerde hem vast te houden. Misschien dat de schoonheid juist wel in het vergankelijke schuilt. Als je de zonsondergang tot staan kon brengen en voorgoed in de schemering zou kunnen leven, zou dat dan wel net zo betoverend zijn? Zou onze liefde nog net zo teder zijn als er geen verlies in het verschiet zou liggen? We zullen het nooit weten, omdat verlies het enige is wat we hebben, samen met de herinnering aan vuurrood en goud." Een hele lange hihi maar zo mooi!
De volgende morgen vroeg vertrokken we in de richting Chavanon. Ik was dolgelukkig en ik was Mattia oneindig dankbaar dat hij me zo had geholpen om een koe te kunnen kopen voor moeder Barberin.
Even een vraagje mbt het genre; Ik lees met name thrillers (van dezelffe schrijvers ook nog) dus ken vrij weinig van wat hier nu wordt geciteerd Daarnaast lees ik nu al heel lang niet meer door het gebrek aan tijd (dat komt wel weer, toch?) Maar lezen jullie met name romans? Of een anders genre?
"Yes," Jace said, unable to help himself, "I was trained to be an evil mastermind from a young age. Pulling the wings off flies, poisoning the Earth's water supply - I was covering that stuff in kindergarten. I guess we're all lucky my father faked his death before he got to the killing and pillaging part of my education, or no-one would be safe."