Mijn gevecht tegen ADD.

Ja, dat heb ik dus ook. Als ik me goed voel, dan lukken dingen beter. Maar als dingen fout gaan, dan gaat het ook gelijk goed fout. En daar niet helemaal in mee gaan, vind ik heel erg moeilijk en ik heb het recept ook nog niet gevonden. Bovendien draaf ik heel erg door als dingen wel goed gaan, dan wil ik en doe ik te veel. Ik leef nu eigenlijk al 3 jaar sowieso met grote stress. En eigenlijk was de 4 jaar daarvoor ook wel vergelijkbaar in stresslevel.
Ik ben vrij onzeker en daarom kan ik stress en druk niet zo goed handelen. Ik doe dingen liever zelf alleen.

 

Het is bij mij nog niet zozeer het wakker worden an sich, want dat gaat redelijk, maar ik kan ook zo weer gaan slapen. Maar nog veel meer is het de beweging om uit bed te gaan. Dat vind ik zo moeilijk. Ik heb de wekker al in een andere kamer gelegd. Ik heb allerlei apps gedownload waarbij je zoveel stappen moest zetten of moeilijke sommen moest gaan oplossen of reeksen moest gaan invullen. Werkt voor geen meter. Ik snooze ook nooit, ik druk het kreng gewoon uit, maar dan blijf ik me wel bewust van hoe de tijd verstrijkt.

 

Mijn broertje werd vroeger gediagnosticeerd met ADHD. En nu heeft hij het opeens niet meer. Nu ja, dat kan dus niet. Ik denk dat hij het gewoon verdomd goed weet te verbergen. Vroeger was hij druk, maar vervelend druk. Nu is hij ook druk, zit geen moment stil, maar hij doet dan wel nuttige dingen. Ontzettend efficient in het huishouden, altijd dingen verkopen. Hij zit echt geen moment stil. Vroeger was het dus vooral heel vervelend, maar nu gebruikt hij die eigenschappen op een manier waar de maatschappij wel blij van wordt. Hij is een beetje geconformeerd.

 

Ik heb het hele add bij mezelf en het adhd bij mijn zoon nooit als een vervelend 'labeltje' beschouwt. Ik vind het juist heel fijn om eindelijk te begrijpen waar het gedrag vandaan komt en dat je dus inderdaad niet 'gewoon lui en ongedisciplineerd' bent. Maar dat je hersenen dus niet meewerken. Mensen met add/adhd hebben andere hersenen, dat kun je op hersenscans zien. Ik word altijd een beetje moe van de club mensen dus die beweerd dat het eigenkijk niet bestaat, uitvinding van deze tijd, komt voort uit hokjesdenken etc.

Mijn zoon bijv heeft milde adhd. In de zin dat de hyperactiviteit niet zo is dat hij heel de woonkamer door stuitert. We zijn echt jaren bezig geweest voor we eindelijk een keer bij een kinderarts kwamen die voorstelde om gewoon eens het diagnose verhaal los te laten en medicatie uit te proberen. Sindsdien is hij echt met sprongen vooruit gegaan en zit veel beter in zijn vel. Hij ging van een cito score vmbo- kader naar havo-vwo. In anderhalf jaar tijd! Kun je nagaan als wij van die ouders waren geweest die anti medicatie en labeltjes zijn. Dan hadden we nu een doodongelukkig kind op het vmbo waar die zich waarschijnlijk dood verveelt had. Wie weet waar je dan terecht komt.

Dus. Accepteer gewoon dat je anders bent. En probeer tactieken uit om ermee om te leren gaan. Overigens kun je ook zonder therapie manieren leren om ermee te leven, waardoor je inderdaad op een punt kunt komen dat je niet meer aan de criteria voldoet. En veel kinderen kunnen na de pubertijd ook stoppen met medicatie. Maar dat betekend niet dat je nooit wat mankeert hebt.

 

Eensch!!!

 

Ik weet natuurlijk niet hoe oud je bent maar het is nooit te laat om alsnog er wat van te maken toch?? Ik heb zelf pas op mn 25e een hbo studie afgerond. Ook door mn ADD. Maar goed. Ik ben nog steeds blij dat ik die toch uiteindelijk heb afgemaakt!! Ja ok, ik had waarschijnlijk ook wel een universitaire master kunnen halen, zeggen de IQ testen dan tenminste. Maar vooralsnog kan ik hier een goede boterham mee verdienen en de rest zien we later wel.

Dus ik zou zeggen, ga ervoor! Stel een doel, maak een plan en wees positief. Misschien kun je met een toelatingstest wel meteen aan een leuke hbo opleiding beginnen. Er is tegenwoordig heel veel mogelijk hoor.

 

Boekenwormpje, ik ben 26 en heb niet eens het examen gehaald van de middelbare (ik zat ooit op het gymnasium, dus met de intelligentie zit het wel goed.) Ik dacht altijd dat ik lui was en ik had een rottige thuissituatie en woonde uiteindelijk zelfs op mezelf tijdens de middelbare. Accepteren dat je niet alles alleen kan en dat je niet in alles bent zoals anderen, is een goede eerste stap. Ik denk dat je handvaten nodig hebt om het wel te kunnen. Hulp aannemen is géén schande. Ik identificeer me niet als ADD'er, maar ik heb wel goede hoop dat ik met dat 'labeltje' nu wel de hulp krijg die ik nodig heb. Want die heb ik nodig. Ik heb bijvoorbeeld nu al een jaar een formulier liggen, ter aanvraging van kwijtschelding, die ik niet ingevuld heb. Dat liep uiteindelijk uit op zelfs een bevel van de koning en een hoge boete. Dat heb ik betaald, terwijl het eigenlijk niet kon, maar het formulier ligt er nog steeds. En die van het nieuwe jaar ook alweer. Ik heb een gezinscoach die altijd afspraken met mij maakte, volgende week heb je alles compleet. Ik schaamde me de volgende week wel, maar compleet had ik het niet, want de vraagstelling was niet precies genoeg, waardoor ik ging twijfelen, want hoe moest ik dat nou interpreteren. Altijd dat eeuwige twijfelen, want ik wil het zo graag goed doen. Door dat labeltje wordt de aanpak hopelijk wel anders, krijg ik coaching waar ik anders geen 'recht' op had en heb ik handvaten.
Ik ben nog altijd vast van plan om te gaan studeren. Ik was zelfs toegelaten tot een bachelor Engelse Taal en Cultuur en dat heb ik een half jaar volgehouden. Ik sprokkelde 5 punten van de 60 bij elkaar... Maar ik wil nog steeds. Maar ik vind ook alles leuk, echt alles. Dus die keuze is al enorm moeilijk. Ik zou eigenlijk gelijk bij een hogeschool, MBO of universiteit aangeven dat ik ADD heb en dat ik graag zou willen weten of ze ook bijvoorbeeld een ondersteuningsgroepje hebben, of iets anders waar je terecht kan, om je te ondersteunen wanneer en waar nodig en wat mij betreft zelfs nog ter voorkoming van. Want het zou, voor mij, fantastisch zijn om eens een opleiding af te maken en dan eindelijk de grotemensenwereld te betreden.
Mijn school- en werkloopbaan is trouwens als volgt: VWO, Gymnasium, VWO (vanaf de tweede had ik elk jaar moeten blijven zitten, maar ik werd behoorlijk gematst.) In de 6e examen, gezakt. Weer een jaar, examen, weer gezakt. Ondertussen gewerkt, 1 baan ontslagen, jaar thuiszorg, ontslag genomen. Daarna VAVO VWO, opgegeven, want ik was zwanger (makkelijk escuus voor mij, maar niet geldig.) 3 maanden gewerkt bij de post,ontslag genomen. Een maand bij de AH, ontslag genomen. 3 maanden leerlingkraamverzorgster, ontslagen. Daarna bijna een jaar thuiszorg. Verhuisd. Vrijwiliggerswerk, gestopt. Studie Engels, gestopt. VAVO, gestopt door geldproblemen, maar eerlijk gezegd deed ik niks. Weer bij de post en daar zit ik nu goed. Contractverlenging van een half jaar gekregen. Maar slechts voor 6 uur per week, dus verre van ideaal. Maar ik vind het wel lekker om te doen, dat dan wel.

 

Als ik jou verhaal zo lees Fruitmoes denk ik dat het de combinatie is van je thuissituatie met je ADD wat je genekt heeft. Is mijn indruk hoor, corrigeer me vooral als het niet klopt.

Kijk je thuissituatie dat is de basis. Dat is zo ontzettend belangrijk. Ik zelf kom uit een nogal keurig gezin met een vader die altijd vast werk had en goed opgeleid was. Mijn moeder werkte een paar uurtjes als invaller toen we nog klein waren en toen mijn jongste zusje naar de middelbare ging, ging ze drie dagen werken. Mijn ouders waren streng maar rechtvaardig, zaten overal bovenop en geen diploma was gewoon geen optie. Ik was al getrouwd, op mezelf en had al een kind toen ik opnieuw aan een opleiding begonnen ben. En die betaalden mijn ouders omdat ze vonden dat dat zo hoorde. Zonder die stok achter de deur had ik ook nooit wat bereikt. Als ik het vergelijk met mijn keurige broer en zus heb ik voor ons gezin een behoorlijk chaotische levensloop. Maar ik denk dat het door mijn thuissituatie nog binnen de perken is gebleven.

Dus als je dat niet hebt. Ja dan kan ik me er alles bij voorstellen dat het gewoon een zootje word. Maar, je blijft proberen! Nu nog iets vinden wat je echt gewoon vol kunt houden. Ik zou dan toch inderdaad een hbo kiezen omdat je dat wat makkelijk af kan maken en er meestal meer werk in is. Wat betreft wat je leuk vind. Heel herkenbaar. Ik weet nog steeds niet wat ik wil wat dat betreft. Het werk wat ik doe vind ik wel leuk, maar is niet mn droombaan. Maar goed, daar heb ik me voor nu even bij neergelegd omdat mn gezin nu even op 1 staat.

 

Ik denk dat je daar wel gelijk in hebt hoor. Nu ook al bijna 6 jaar ellende, maar daar heeft mijn thuissituatie niet zoveel mee te maken. Dat ik antidepressiva slik nu is geen verrassing.
Ik weet ook echt niet wat ik zelf wil, ik vind alles wel leuk! Ik was eerst wel zo arrogant om te denken dat ik absoluut niet naar het HBO ging, want ik had VWO gedaan, dus ik ging naar de uni. Daar ben ik inmiddels ook wel overheen, gelukkig. Ik zit sowieso te kijken naar het HBO nu. Twijfel nu aan: SJD, PABO. Maar als je nu zegt, wat vind je van geschiedenis of economie of biologie of zoiets, dan zeg ik ook 'ja leuk!' De tijd begint wel te dringen overigens. Nog een paar jaar en dan ben ik 30 en dan wordt het onbetaalbaar voor mij.

 

Overigens misschien nog een handig hulpmiddel voor het opstaanprobleem:
Ik heb verschillende apps geprobeerd. Maar heb nu een hele gemene gedownload. Deze gaat af en wordt steeds luider. Ik moet eerst naar beneden en moet daar mijn tandpasta scannen (je kunt daar zelf voor kiezen wat en waar je scant.) Daarna opent hij mijn weerapp. Vervolgens wacht hij 5 minuten (tijd kun je ook zelf kiezen) en dan kan ik mooi mijn tanden poetsen. Dan gaat hij weer af en loop ik helemaal naar boven naar mijn ijskoude badkamer om daar ook weer iets te scannen. En dan toont hij mijn buienalarm-app. Nou dan kan ik mooi aankleden etc. Ik hoop dat dat gaat helpen.
Er is ook een app die Wake N Shake heet, daar moet je blijkbaar schudden met je telefoon en volgens mij best wel hard ook. Ik kan die alleen niet op mijn Android vinden, dus misschien een Iphone-app?

 

Pb staat open. Doe liever mijn verhaal niet hier.

 

Dit had ik dus ook! En vervolgens rechten gaan doen, wat me opzich wel redelijk af ging, maar alleen bij die vakken die me ook daadwerkelijk interesseerden (strafrecht, aansprakelijkheidsrecht, erfrecht). Maar met sommige vakken (Europese rechtsgeschiedenis) was ik dan weer niet vooruit te branden.

Ik denk dat het vooral van belang is om je te bedenken wat je jezelf 'later' ziet doen.

Voor mij werd het op een gegeven moment duidelijk dat ik eigenlijk liever niet hele dagen op kantoor wilde zitten (zeker niet als ik niet tot nauwelijks mag bewegen) en liever een soort afwisseling heb. Dus toen heb ik mijn prestigieuze rechtenstudie (wat toch al veel bestaat uit lezen) omgeruild voor eventmanagement. En ook al vond ik die studie persoonlijk niet veel voorstellen, het past veel beter bij wie ik ben en wat ik het liefste doe.

 

Dat niet kunnen kiezen is heel herkenbaar. Ik vind ook wel alles leuk. Van theoretische natuurkunde tot aan psychologie. Ik heb dus mijn beroepskeuze wat praktischer aangepakt. Wij stonden er financieel niet goed voor toen ik begon, ik wilde gewoon iets waar ik werk in zou kunnen vinden. Dus heb ik voor hbo verpleegkunde gekozen. Na mijn afstuderen had ik in no time een vast contract en heb sindsdien ook niet meer zonder werk gezeten. Ik werk nu in de thuiszorg als wijkverpleegkundige. Dat blijkt prima te passen bij me, geen dag is hetzelfde, de werkdrug ligt hoog en ik heb een enorm uitgebreid en gevarieerd takenpakket. Heerlijk. Een ziekenhuis vond ik te saai, daar draai je iedere dag dezelfde routine en daar werd ik gillend gek van. Stage op de PAAZ, ik dacht dat ik doodging, werd er zelf depri van, er was echt niks te doen op een dag. Op een Spoedeisende hulp zou ik nog wel kunnen gedijen denk ik, ook lekker afwisselend en spannend. Over werk hoef ik me trouwens ook nu geen zorgen te maken. Lager geschoolde collega's worden ontslagen, maar hbo verpleegkundigen daar is een blijvende vraag naar.

Pabo daar ben ik ook ooit aan begonnen. Leuke opleiding, maar ik vond de praktijk toen wel pittig. Heel veel tijd kwijt aan het voorbereiden van lessen en het nakijken/opruimen. Daar moet je best gestructureerd voor zijn. Ik was er toen nogal snel op uitgekeken, maar misschien dat ik het nu wel zou kunnen. Ik vond het wel een leuke en afwisselende opleiding. En het voordeel is dat je je werk vaak alleen of met 1 collega doet. Ik ben zelf niet zo goed in samenwerken in een team, omdat ik altijd vergeet mn collega's op de hoogte te houden waar ik mee bezig ben of wat ik gedaan heb. Dat heb ik wel geleerd onderhand, maar ik moet daar echt bewust aan denken. Aan de andere kant, geen controle is ook weer gevaarlijk natuurlijk, als je geen stok achter de deur hebt.

SJD, heb ik ooit willen doen, maar toen werd die opleiding maar op vier plaatsen in Nederland gegeven en je moest er voor loten. Ik geloof ook niet dat er veel werk in is. Heb er verder niet veel beeld bij wat je ermee kan eerlijk gezegd.

Hopelijk heb je er wat aan. Mijn tip; kijk ook naar hoe je werkdag er dus uitziet na de opleiding. Veel add-ers, en ik dus ook, hebben prikkels nodig, als je eentonig en saai werk gaat doen, word dat dus niks.

 

Ja dat dus. Werk kiezen wat bij je persoonlijkheid past. Lijkt me ook heel leuk wat jij doet, eventmanagement. Is ook een regelbaan dus, net als ik. Wel grappig dat je dan min of meer bij hetzelfde uitkomt. Ik rij iedere ochtend met mn fietsje door de wijk om zorg te verlenen en de middagen zit ik op kantoor allerlei regeldingen te doen. Die afwisseling werkt prima voor mij.

 

Hoe is het met de meiden nu?

 

Nooit meer gereageerd op het studie/werkverhaal zie ik.
Ik weet zelf al dat ik absoluut niet buiten wil werken. De zorg zie ik ook absoluut niet zitten, daar heb ik het geduld niet voor. Ik heb bij mensen schoongemaakt, maar dat vond ik ontzettend saai. Ik doe het liefst dingen alleen en ik moet niet te veel druk op mij voelen, want dan ga ik fouten maken. Het werk wat ik nu doe, postvoorbereider, vind ik leuk om te doen. Het is duidelijk, er zit regelmaat in en ik vind het erg leuk om een poststuk toch goed te sorteren, ook al is het verkeerd geadresseerd. Alhoewel we daar niet veel tijd voor krijgen. Ik vind het wel vervelend als mensen met mijn stukje zijn begonnen. Ik zou mijn stuk ook niet graag willen afstaan, maar vind het wel leuk als ik ergens anders wordt ingezet, naast mijn eigen stuk. En de interactie is minimaal. Ik weet ook dat ik geen eigen baas moet worden, want daar ben ik veel te ongedisciplineerd voor.
Ik ben een drama in dingen uitleggen, dus de PABO is niet zo'n goed idee, denk ik. Ook ben ik bang dat ik daar absoluut het geduld niet voor heb. Met SJD zou ik graag de schuldhulpverlening in willen, of een combi van schuldhulpverlening en andere problemen die mensen hebben. Eigenlijk gewoon iemand die een 'levenshulp' is voor anderen. Ik denk dat dat best afwisseling biedt, maar er zit ook structuur in.

Verder gaat het hier redelijk, de coaching ligt van mijn kant een beetje op zijn gat. Heb nu maar besloten om het eten voor school en werk de dag van te voren klaar te maken, want het opstaan wordt steeds een beetje meer drama. Huis is redelijk op orde, maar zelf voel ik me wel goed. Medicatie niet vergeten is ook drama. Van het weekend geen antidepressiva genomen. Nou dat heb ik geweten, allerlei negatieve gedachtes, dus die heb ik maar gauw weer genomen zondagavond. Verder redelijk hier.

 

Ja dat heb ik ook hoor, geaccepteerd als onderdeel van wie ik ben. Als je meer energie stopt in ermee leren omgaan ipv ertegen vechten. Dan bereik je ook meer. Gewoon aardig, maar wel streng voor jezelf zijn. Hoe zou je omgaan met een goede vriendin die hetzelfde heeft en hetzelfde doet? Nou en dan zo met jezelf omgaan.

Ik denk dat het eens stukje leeftijd is. In mn 20 jaren was ik ook nog echt aan het vechten en boos op mezelf.

 

Haha, weet je het heel zeker? Ik heb hem de volgende dag er weer afgegooid. Dat ding ging af zoals afgesproken, dus ik ren naar beneden. Scan vervolgens het verkeerde product en ik snapte het maar niet. Toen opeens: o ja, ik had toch voor iets anders gekozen. Dus ik dat ding scannen, maar ik hield hem op zijn kop. En dat alarm maar loeien en steeds harder ook nog.. Ik was zwaar in paniek, dus op die knopjes geramd. Telefoon liep vast, en maar loeien he, dat ding. Nou en toen heb ik dat monster helemaal uitgezet en ben weer naar bed gegaan. Gevolg was dus dat ik weer veel te laat uit bed was.

Ooit heb ik eens schoongemaakt op een kantoor. Dan moest je op de tweede verdieping het alarm instellen voor de 1e en 2e verdieping, maar dan moet je er ook voor zorgen dat het liftknopje al ingedrukt is, want anders haalde je het niet (Moet je daarna ook de code niet vergeten om in te stellen, want anders zijn de liftdeuren al weer dicht.) En je moest er voor zorgen dat de liftdeuren niet opengaan op de eerste verdieping, als jij in die lift stond. Gebeurde dat wel, dan ging dat alarm. En dan voelde je een paniek, niet normaal. Dat alarm is niet lief ofzo, nee dat zorgt voor een goede, stevige piep achteraf en je voelt je trommelvliezen duidelijk mee bewegen en lekker snerpen dat alarm. En als je dan ook nog in paniek die code vergeet... Zo voelde de paniek en het lawaai ongeveer.

Maar goed, op eigen verantwoordelijkheid enzo, en disclaimer: ik ben niet verantwoordelijk voor enige psychische en of lichamelijke schade aan jezelf, dan wel aan gebruiksgoederen die 'in de weg lagen.' De app heet Morning Routine.