Hallo allemaal, ik heb 2 kinderen, jongen van 4 jaar en meisje van 10 maanden. Van allebei 1, wat heb ik nog meer te wensen. Zoon is een pittig mannetje, al gaat dat sinds hij 2 weken op school zit wel wat beter. Het zijn allebei heerlijke kinderen en makkelijk als baby. Zoals doorslapen vanaf 4 weken, vermaken zich prima. Bij allebei ben ik ingeleid vanwege hypertensie (hoge bloeddruk) Bij dochter was het al zwanzwangerschapsvergiftiging en ging het niet goed met mij tijdens en na de bevalling. Met dochter ging alles gewoon goed... Heel erg bezorgd om haar geweest tijr na de bevalling. We zagen onszelf inderdaad met 2 kinderen, en ik heb er 2 en ook nog een jongen en meisje.. Maar toch kriebelt er iets. Het nooit meer meemaken van een zwangerschap, bevalling en klein babylijfje.. Ik durf (de) na de bevalling van dochter dus ook niet meer, maar toch... Het is iets.. Ik ben heel dankbaar en prijs mezelf echt dat ik uberhaupt kinderen mocht krijgen, want zie in mn omgeving ook zeker andeRs. Maar toch is ditt mijn gevoel. Aan de andere kant, ik heb 2 gezonde kinderen j&m, ik moet preventief aan bloeddruk verlagende medicatie alvorens we zwanger proberen te worden bij kindje 3.. Wat als zwangerschapsvergiftiging ergens vroeg begint.. En ook vind ik met 2 soms al pittig ook mede doordat we zelf nog veel willen in het leven en we ook tijd voor onszelf nodig hebben. Maar het blijft, en dan denk ik.. Verlang ik niet gewoon naar zwanger worden/zijn (als het mag lukken) bevallen en een pasgeboren baby maar geen derde kind. Man wilt geen derde, al zei hij vd week.. Nog een kleintje erbjj lijkt me toch ook weer mooi, een groter gezin Herkenning? En wat is jullie keus (geworden)??
Heel herkenbaar! Ook 2 zware zwangerschappen gehad, steeds geroepen dit nooit meer! 2x keizersnede gehad en nu de kleinste 1 maandje is kriebelt het alweer... Manlief zeg nee, wil jou nie weer ziek hebben, we hebben 2 mooie jongens... Maar ik twijfel....vind het bevallen geweldig....en zo'n mini mensje ook.... Al weet ik dat 2 eigenlijk prima is....het kriebelt enorm!
Ik snap het heel erg goed. Toch zeg ik ook niet ten koste van mijn eigen lichaam of veel risico lopen. Je andere kinderen hebben ook een moeder nodig. Ik zou een gesprek aanvragen met de gynaecoloog om in te schatten hoe groot het risico daadwerkelijk is. En daarna vooral met je verstand een keuze te maken. Hoe moeilijk dat ook is..
Ik heb bij de eerste HELLP gehad en bij de tweede PE. Maar toch gekozen voor een derde en dat ging goed. Het scheelt denk ik dat ikbij al mijn zwangerschappen ingesteld was op heel erg ziek worden en alleen bij de eerste ben ikbijna overleden. Wijwilden gewoon heel graag een derde en de gyn heeft me bezworen dat jij me niet weer totnijna overlijden door zou laten lopen, dus toen zijn we er voor gegaan.
Dank jullie wel.. Het is inderdaad ook een gevoel, en als ik het met m'n verstand bekijk mag het zeker niet ten koste gaan van mezelf. Ben tijdens de bevalling idd erg bang geweest, dat er met mij iets zou gebeuren. Ik moet het misschien gewoon de tijd geven..
Heel herkenbaar,ik lees ook even mee... Wij hebben 4 kinds waarvan we er één (onze eerste) met 22wk zwangerschap hebben moeten laten gaan. 2 jongens én een meid nu en heel blij. wel 3x een ks gehad dat zou mijn risico zijn,bij mijn 3e ks werd wel gezegt dat nog een ks/zwangerschap een risico zou zijn. Maar toch is er nu weer dat 'iets' wat jij ook omschrijft voor nog een kindje....
Jeetje Juul, ik had jou bericht nog niet gelezen.. Dat is oderdaad wel heel wat dat je leven aan zo'n zijde draadje heeft gehangen.. Maris, wat vreselijk zeg Weet niet wat te zeggen.. Hier spookte het regelmatig door m'n hoofd hoor, en als ik pasgeboren baby's zie moet ik altijd huilen Omdat ik het mooi vind, mar ook dat ene gevoel.. Soms denk ik, wil ik niet 'alleen' zwanger worden, bevallen, en zo'n klein baby'tje maar geen derde kind?!. Ik weet het niet.. Ook de praktische dingen als plek in huis, de drukte, andere auto, nog moeilijker kindje ergens onder te brengen, huilbaby.. En voornamelijjk natuurlijk, blijft het met mn kindje en mij goed gaan.. Bedankt voor de tip, als de wens echt blijft en man wilt ook ga jk natuurlijk met de gyn in gesprek..
Ben blij om te lezen dat ik dit gevoel niet als enige heb,maar de tijd zal het leren en dat is het enige wat helpt,het de tijd geven... Geeft niet,het is verschrikkelijk geweest (en soms nog) maar we moeten door
Mijn situatie is wel heel anders, ik heb ook 2 kinderen, ben heel makkelijk zwanger en op zich gaat het bevallen ook prima. Maar bij de tweede heb ik heel veel bloed verloren, 3 liter. Daarna nog een baarmoederontsteking er bovenop. De kans dat ik bij een derde weer een fluxus heb is best groot. Maar onze wens voor deze derde is nog groter. EN ook voor een vierde, wij willen graag een groot gezin. Ik word echt voor gek verklaard door veel mensen, maar ik denk niet dat ik ooit dit gevoel van me af kan zetten. Sowieso heb ik geen afscheid genomen van het zwanger zijn. Maar omdat ik zo makkelijk zwanger ben vind ik het ook gewoon echt heel erg leuk. Wel wachten we nog wel een poosje, maar mijn jongste is ook pas 7,5 week.
Heel herkenbaar! Ben nog geen twee weken geleden bevallen en het idee dat het de laatste keer is... Pfff, daar is het merendeel van mijn kraamtranen wel over gegaan! Heb bij beide zwangerschappen PE gehad, waarvan bij de eerste (mijn dochter) ook nog eclampsie én ernstige fluxus (5.5L) en een kind met prematuur gedrag wat naar de NICU moest vanwege onrijpe longen en een klaplong. Bij de tweede 'alleen' PE, die redelijk mild bleef. Maar wel ook weer twee weken ziekenhuis, en ingeleid met 37+6. En ook ik heb nu een jongen en een meisje. Ik ben nog geen dag alleen thuis geweest met beide kids, en zie er zelfs wat tegenop (aanstaande donderdag is het zo ver), kan ik dat wel, twee kinderen tegelijk, waarvan één een baby die echt wel veel aandacht nog vraagt en daarnaast een peutertje...pfff. En toch, de gedachte dat het hierbij moet blijven doet me echt pijn . Ik overwoog zelfs een topic hier erover te gaan openen, want ik kan gewoon minder optimaal genieten van de kraamtijd door die rottige 'nooit meer zwanger, nooit meer bevallen, nooit meer kraamtijd' gedachte. Ja, en dan vraag ook ik me af; wil ik echt nog een derde kind, of alleen een derde zwangerschap en bevalling? Het speelt ook mee dat ik bij beide zwangerschappen gewoon echt nog niet klaar was met het zwanger zijn, het had voor mij nog weken langer mogen duren. Mijn man wil geen derde, dus ik denk dat ik me toch echt erop moet instellen dat het hierbij blijft. Maar dat doet echt pijn! En je blijft toch altijd hopen... Nouja, in mijn geval moet ik ook gewoon geduldig wachten tot de hormonen wat tot rust komen, want die helpen nu natuurlijk niet mee . Misschien dat ik over een jaar ook niet meer eraan moet denken. Maar dat kan ik me eigenlijk niet voorstellen. Long story short, ik herken je gevoel volledig!
Herkenbaar....en ik ben nog niet eens bevallen. Ik "wilde" altijd 3 kids, met veel moeite is nu nummer 2 op komst, met heel erg veel complicaties en problemen. Na mijn eerste, ook complicaties en problemen, was het 5 minuten na de bevalling dat ik riep dit doe ik zo weer hoor. Mijn vriend wilde dit niet, ergens tijdens die zkh periode is er een arts naar hem toe gegaan en die heeft gevraagd voor wie ze moesten kiezen als het erop aan zou komen, moeder of kind. Dit heeft er toen heel erg bij hem ingehakt. Nu dus nummer 2, en ook in het zkh is er al gezegd ik zou hier blij mee zijn, we hebben een dochter, er is een zoon op komst, meer soorten zijn er toch niet, leg je er bij neer. Ik weet vrijwel zeker dat ik zodra ik bevallen ben weer zal zeggen dit doen we zo weer. Enkel weet ik ook dat iedereen in mijn omgeving mij voor gek verklaart, en ik mezelf ook wel een beetje. Ik merk dat ik al kleine smoesjes aan het verzinnen ben; ik sportte niet zoveel voor de zwangerschap, misschien dat als ik dat wel zou doen ik er fitter in zou gaan en dan ook fitter door zou lopen. Straks heb ik twee kids rondlopen, en ook voor hun kan ik het niet maken mijn gezondheid op het spel te zetten. Dus ik zal verstandig moeten zijn maar pffffff hahaha, een derde zou zo welkom zijn.
Hier hetzelfde maar dan om een andere reden, dus wellicht voelt het toch iets anders maar toch.. ik heb enorme kriebels, wil heel graag een derde. Mijn zwangerschappen en bevallingen verlopen wel goed maar mijn oudste heeft autisme, ik heb adhd en die combi is toch wel lastig.. de kans op nog een jongen is groot en stel dat die ook autisme heeft.. niets levensbedreigends dus maar je denkt er wel over na.. hier wint het verstand het en wij hebben besloten dat er geen derde meer komt. En het is goed zo.
Ja, als ik alleen met m'n verstand zou handelen zou ik zeker nee zeggen. Maar dat gevoel is nu nog te sterk. Hier is het inderdaad ook sowieso pittig, zoon heeft sinds kort de diagnose ADHD en dat is vaak erg moeilijk. En dan ben ik op kraambezoek geweest en geniet ik heel erg van dan kleine minimensje, met het besef dat dit bij ons niet meer gaat gebeuren. Bij mij is echt het verlangen naar zwanger worden/zijn, bevallen en de eerste tijd als ze zijn geboren. Misschien heb ik het ook omdat ik bij dochter dus zwangerschapsvergiftiging heb gehad en de eerste tijd 'gemist' hebt. Had het me zo anders voorgesteld.
Ja, herkenbaar. Ik heb twee heerlijke jongens, een van 2 en een van 3 maanden. Ik heb altijd geroepen dat 2 genoeg is voor ons en dat we nu compleet zijn.. maar het gevoel nooit meer zwanger te zijn en nooit meer een kindje te krijgen vind ik best lastig. Ik vraag me wel af of ik dat gevoel na een derde niet ook zou hebben.. want dan is het eind zoek Ik weet dat als ik het heel graag wil, mijn man ervoor openstaat. Maar ik vraag me heel vaak af of ik het wel echt wil. Ik vind het behoorlijk zwaar met twee.. en nu is het makkelijk om de kids te "delen": op drukke momenten zorgt mijn man voor de oudste en ik voor de jongste. Drie lijkt me dan ineens zoveel en zo druk. Kortom ik ben er nog niet over uit.
Ik had ook nog graag een kindje gewild (eigenlijk vierde dan, voor de buitenwereld een derde) maar vanwege de medische situatie doe ik het toch niet. Als het echt niet kan moe je je er ook bij neerleggen vind ik, omdat het anders niet meer in belang is van mijn huidige kinderen, als mama per sé een baby erbij moet.
Ik zou de hormonen eerst laten uitrazen een jaar lang... Daarna was er hier wel nog steeds de wens voor een derde kindje. En niet in een derde zwangerschap, bevalling of kraamtijd... Maar ik zie ons straks met drie kindjes op de achterbank, aan tafel zitten etc. Ik denk dat je je dat goed moet realiseren, dat lieve baby'tje wordt ook een kindje... Kun en wil je dat samen?
Behoorlijk herkenbaar...voor mijn gevoel is het nog niet compleet maar voor mij ook dezelfde vraag of ik dat na een derde wel voel. En is het echt de wens voor een derde kindje of wil ik nog heel graag een keer zwanger zijn, bevallen, een lief klein babietje, de kraamperiode...vind het zo bijzonder allemaal maar het moet er natuurlijk om gaan dat je een derde kind wilt. En soms denk ik ja dat wil ik en op andere drukke, moeilijke momenten denk ik weer hoe haal ik het in mijn hoofd een derde te willen...kortom wij hebben hier nog lang geen beslissing over genomen en genieten voorlopig van onze twee dametjes en is een derde nog niet aan de orde
Heel herkenbaar. Al is zwanger zijn en bevallen niet echt een groot probleem. Beide zijn me eerder goed en gemakkelijk af gegaan. Helaas is mijn eigen gezondheid niet helemaal geweldig en merk ik dat het allemaal wat achteruit gaat. Dit brengt voor een nieuwe zwangerschap weer meer risico's met zich mee. Dus of het verstandig is...... Wil ook een goede en enigzins fitte moeder blijven voor de twee kindjes die ik al heb.