Maria dat heb je schitterend en treffend omschreven! Ben het er 100% mee eens!! Jordan, maar je hebt wél recht om te klagen. Ik zie je een paar keer de situatie bagataliseren en waarschijnlijk is dat een manier om er zelf mee om te kunnen gaan (ik doe het ook) maar soms mag je echt wel opeisen dat jouw situatie verrekte zwaar en oneerlijk is! Zoveel kinderen worden er dagelijks geboren, zoveel zwangerschappen zonder enige moeite... Alleen een klein percentage vrouwen krijgt te maken met deze ellende. En wij zijn die vrouwen... dat is zo oneerlijk en zo niet te begrijpen. Ik kan urenlang malen over waarom...Waarom treft dit lot mij? Waarom moet onze weg zo zwaar zijn? Ben ik een slecht mens? Het maakt me onzeker en angstig. En soms krijg ik daardoor ook een angstaanval. Ik vind het goed dat je die emoties hebt laten komen. Je bent helemaal kapot nu maar je bent het even kwijt. Dat is heel goed. Verder kan ik helaas niks anders dan een knuffel sturen.. konden we maar meer dan dat. Nog niet doorgezet hier. Ik reken er nu op dat het nog wel 2 weken kan duren. M'n gevoel zegt dat ik nu sowieso durf te wachten, dat voelt wel als een opluchting.
Ik vind het knap hoe je nog steeds altijd zo positief blijft Jordan dus het is logisch dat je emmertje ook een keer overloopt. Ik herken die jaloerse gedachtes wel en wij hebben notabene een kind en die verzacht de pijn voor ons, maar de wens blijft sterk. Wij hebben ook altijd bewondering voor de mensen die nog steeds kinderloos zijn en dapper doorstrijden. Heb je nog afleiding tot vrijdag? En evt. daarna dan nog de (10?) dagen door tot de positieve test. Ik heb nu trouwens sinds een halfjaartje telkens dezelfde (empathische) gyn (helaas is zij met vakantie ten tijde van de eerste echo) en zij gaf aan mij aan dat ze helemaal begreep dat ik uitweek naar België. Zij mag volgens de richtlijn van het ziekenhuis (en de NVOG) gewoon niets voorschrijven als er niets uit de onderzoeken komt. Het hoofd van de afdeling Gyn in het UMC (waar zij dus onder valt) is ook gewoon een botte z*k zonder medeleven in de patiëntengroep met herhaalde miskramen en zal daarom ook niets toestaan. Tijdens de nacontrole van B.* (dus na 5 miskramen en een afbreking bij 22 weken) zei meneer dat het bij ons allemaal nog wel meeviel oh...en die miskramen met 10/12 weken moest ik toch anders zien, want die kwamen dan pas op gang, maar waren eigenlijk al eerder gebeurd met een week of 6. Hij had ons dossier niet gelezen en zie dat wij meestal vanaf 7 weken wekelijkse echo's met kloppende hartjes en dat het pas rond de 10-12 weken misgaat. De dame die ik nu dus ga zien die wilde mij graag volgen, want ze was erg benieuwd of deze medicatie eindelijk ging helpen. Ze is ook nog jong dus wie weet kan zij uiteindelijk wat voor ons betekenen. Alleen daarom hoop ik dat het bij ons nu werkt, zodat ze in de NL ziekenhuizen ook vaker zien dat de behandelingen in Gent zo gek nog niet zijn.
Fijn Marjol, dat lees je een enkele keer wel eens, dat er oprechte interesse is. Misschien is het inderdaad een kwestie van lange adem. Maar dat zal voor ons hier te laat zijn, vrees ik. Ik vind het verdrietig. Zelf heb ik veel vaker gemerkt, en gelezen, dat het voorgestane beleid in Belgie en Duitsland regelrecht wordt afgewezen, en zelfs als de medicatie lijkt te helpen en je een gezond kind krijgt, na talloze miskramen, dan overheerst de desinteresse. En dat is het moeilijke, want niemand kan bewijzen dat prednison (bijvoorbeeld) werkt als er geen onderzoek naar gedaan wordt.
Ik snap je gevoel denk ik een beetje Jordan.. Al krijg je handvaten en hulp toch voelt het allemaal nog zo hopeloos, maar er is ook nog niks tastbaars voor ons.. Als we maar even in de toekomst konden kijken en zien dat alles goed kwam.. De dag dat ik kreeg te horen dat ik eindelijk een bloedstollingsonderzoek mocht ben ik 's avonds finaal in elkaar geklapt.. Ik heb gebruld verschrikkelijk! Was heel raar, ik hoopte daar al zolang op..En ik wil het ook heel graag, maar soms ben je zo kapot van dat vechten en je groot houden.. Ik denk dat je dat soms ook even nodig hebt om zo je emoties eruit te gooien.. Vandaag ben je kapot, morgen is er hopelijk weer een lichtpuntje.. En hou op te denken dat het een ego bericht is! Dit is jouw gevoel en daar is niks ego's aan.. Als er ergens een plek is waar je dat er lekker uit kunt gooien dan is dat hier.. Knuffel!
Ik denk nog vaak aan de gyn die mij toen belde voor de uitslag van de tweede keer anticardiolipine prikken. Diagnose was toen dus APS en zij zei toen tegen mij aspirine, Fraxiparine en mogelijk Prednison. Ze zei het echt!! Maar deze gyn heb ik nooit voor consult gehad helaas. Nu ik toch al naar Gent ga heeft het geen nut meer, maar blijf toch nieuwsgierig naar deze gyn.
Prednison is ook een vrij logische stap bij APS, je vindt die aanbeveling in allerlei richtlijnen. Weet je de naam nog van de arts? Misschien als het goed gaat in Gent contact met diegene zoeken? Al stuur je haar maar een mail.
Meiden, ik gooi even een idee in de groep. Vrijblijvend. Alles wat we hier plaatsen is openbaar. Dat vind ik heel fijn voor andere vrouwen die er hopelijk iets aan hebben. Maar aan de andere kant houden we ons daardoor soms ook in en ik weet dat niet iedereen vrijelijk plaatst. Zouden er meiden interesse hebben in een geheime Facebook groep? Dan worden we wel bekend aan elkaar (wat ik geen punt vind) maar kunnen we echt privé praten.
Ja de naam stond in m'n dossier. Kan eens vragen of ik een mailadres kan krijgen! Mijn eigen gyn vond het belachelijk.
Ik snap wat je bedoelt, Nuage. Maar ik zou op Facebook al helemaal niet vrijuit durven praten, ook niet in een besloten groep.
Dan kunnen anderen toch nog steeds meelezen? Heb er weleens eentje gemaakt maar werkt heel onhandig vond ik
Mij nig niet gelukt in dit geval. Kon nergens een persoonlijk mailadres vinden op de site om te vergelijken. Maar kan wel wat dingen raden en gewoon proberen. Maar ja aan de andere kant ik sta volgende maand in Gent.